Ήταν ένα χαριτωμένο ροδαλό κοριτσάκι με μακριές πλεξούδες. Πολλές φορές η μαμά της τις ανέβαζε πάνω στο κεφαλάκι της, σαν στέμμα. Άριστη μαθήτρια και θαυμάσιος χαρακτήρας. Ευγενική, προσηνής, καλόκαρδη, επιμελής. Η μικρή Ρόδη, δεν προκαλούσε ποτέ προβλήματα, αλλά δεν ήταν από τα παιδιά που θα παίξουν ξέφρενα στο διάλειμμα και θα εκτονωθούν. Καθόταν ήρεμη, σαν μεγάλη κυρία, με κάποια μελαγχολία θαρρείς στο βλέμμα της. Μου έκανε εντύπωση που δεν πετούσε απ' την χαρά της στο άκουσμα μιάς εκδρομής, χαιρόταν όμως απίστευτα αν πηγαίναμε σινεμά ή θέατρο.
Έτυχε να ακούσω στο διάλειμμα να λέει σε μια φίλη της: ''Δεν θέλω να έρθω στον περίπατο. Προτιμώ μα μείνω σπίτι μου.'' ''Μα, γιατί Ρόδη;'' την ρώτησε η Μέμη, η φίλη της. ''Θα είναι πολύ ωραίος περίπατος στο πάρκο...'' Τις προσπέρασα σκεπτόμενη αν την απασχολούσε κάτι... Είχα προσπαθήσει πολλές φορές κατά την διάρκεια των δύο χρόνων που την είχα μαθήτρια να την κάνω να μου ανοιχτεί, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω τίποτε σοβαρό... Σε αρκετές συγκεντρώσεις γονέων, είχα πει στην μαμά της ότι την βλέπω πολύ μαζεμένη... Μου απαντούσε πάντα, ότι και ο σπίτι το ίδιο ήταν, δεν είχε καμία σχέση με την φασαριόζα μικρότερη αδελφή της. Συμμετείχε σε όλες τις σχολικές εκδηλώσεις μας και τα πήγαινε περίφημα, γιατί μπορούσε να απαγγείλει θαυμάσια ένα ποίημα ή να παίξει εξαιρετικά σε ένα θεατρικό σκετς. Τότε φωτιζόταν το πρόσωπό της και μεταμορφωνόταν σε μια λαμπερή φωτιά! Όμως, όταν τελείωνε η γιορτή, ξαναρχόταν στο σχολείο με την σοβαρότητα που την χαρακτήριζε...
Οι γονείς της ήταν εξαίρετοι άνθρωποι και η οικογένειά τους ξεχωριστή. Μια μέρα, η Ρόδη δεν ήρθε σχολείο και την άλλη ημέρα είχαμε γιορτή για την 25η Μαρτίου, όπου συμμετείχε ενεργά. Ανησύχησα. Πήρα τηλέφωνο και μου απάντησαν ότι είχε ανεβάσει ξαφνικά πυρετό, όμως επειδή δεν είχε κανένα σύμπτωμα, ήλπιζαν αύριο να ήταν καλά. Πράγματι, την άλλη ημέρα η Ρόδη ήρθε, παρέλασε το πρωί και το απόγευμα στην γιορτή, έλαμψε με το παίξιμό της. Κάτι όμως μέσα μου δεν με άφηνε σε ησυχία. Έτσι, στην επόμενη συγκέντρωση των γονέων, ρώτησα την μητέρα τι είχε συμβεί... Ήταν η τελευταία μαμά στην σειρά κι έτσι μπορούσα να της διαθέσω άπλετο χρόνο.
''Η Ρόδη κυρία Πολυάνθη, είναι πολύ ευαίσθητο παιδί. Στην πρόβα για την παρέλαση, άκουσε ένα μεγαλύτερο παιδί να λέει στην Γυμνάστρια: ''Βάλ' τε την Ρόδη στην μέση της τριάδας και βάλ' τε εξωτερικά την Άννα που είναι πολύ πιο λεπτή''. Και η Γυμνάστρια... το έκανε... Η Ρόδη στεναχωρέθηκε, προσεβλήθη τόσο, που ανέβασε πυρετό 38... Ο γιατρός δεν της βρήκε τίποτα. Συζητήσαμε μαζί της πολλή ώρα, ώσπου ησύχασε. Και μόνον η λαχτάρα της να παρευρεθεί στην θεατρική σας παράσταση, την έκανε καλά και την άλλη ημέρα ξύπνησε τελείως απύρετη... Είδατε τι κάνει το άδικο σε μια ευαίσθητη, παιδική ψυχή;;''
Καθησύχασα την μητέρα και δεν μου χωρούσε ο νους μου αυτό που είχε συμβεί με την γυμνάστρια. Μου είπε ότι ένα άλλο παιδί ίσως να αντιδρούσε διαφορετικά, αλλά ο ψυχισμός της Ρόδης αρκετά είχε καταπονηθεί... Την ρώτησα τι εννοούσε και όσα μου είπε, με έκαναν να ανατριχιάσω...
-- Μαζί σας ξανάρχισε να χαμογελά... Παλιά μόνον για τα διαβάσματά της ενδιαφερόταν και έπαιζε με την αδελφούλα της... Δεν ήταν καθόλου κοινωνικό παιδί και στεναχωριόμασταν βαθιά, γιατί εμείς κυρία Πολυάνθη, ξέραμε... Γνωρίζαμε τι ήταν αυτό που της στέρησε τον παιδικό αυθορμητισμό της. Θα σας τα πω, γιατί την κάνατε να θέλει να έρθει σχολείο και τώρα μπορεί να εκτίθεται παίζοντας θεατρικά, κάτι που πριν δεν το διανοούμαστε καν. Σας ευχαριστούμε που σκύψατε πάνω από το παιδί μου και το ενδυναμώσατε, έστω και αν δεν ηξεύρατε τίποτε...
Κυρία Πολυάνθη, γνωρίζετε τον σύζυγό μου. Είναι ένας υπέροχος πατέρας που μπορεί να θυσιαστεί για μένα και τις θυγατέρες μας. Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους του. Οπότε, με τέτοιον χαρακτήρα, είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Γιάννη τον αδελφό του και τον έφερνε συνέχεια σπίτι μας. Τον καλούσαμε και στο εξοχικό μας, συνεχώς.... Συχνά μάλιστα, τον αφήναμε μόνον του σπίτι με τα κορίτσια. Η μικρή ήταν ακόμη στην κούνια, στην Ρόδη θέλαμε μια στο τόσο να κάνει συντροφιά... Μια ημέρα λοιπόν, γύρισα ενωρίτερα και πριν βάλω το κλειδί στην κλειδαριά, κοίταξα αφηρημένα από το μικρό τζαμάκι της εξώπορτας. Και κοκάλωσα. Είδα τον κουνιάδο μου να κάθεται στην καρέκλα και να έχει βάλει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της Ρόδης που στεκόταν ακίνητη... Η Ρόδη μας εφτά χρονών τότε, στην Α΄Δημοτικού. Αφού συνήλθα από το πρώτο σοκ, άνοιξα απότομα την πόρτα και μπήκα μέσα. Το ρεμάλι έγινε κατακόκκινος σαν παντζάρι. Η Ρόδη μου, με ένοχο ύφος, μου έδειξε τα στρατιωτάκια που της είχε φέρει δώρο ο θείος της. Από τότε κυρία Πολυάνθη, ταράζομαι όποτε βλέπω μικρά στρατιωτάκια τακτοποιημένα στο κουτί τους για δώρο. Είπα στην κόρη μου να αφήσει κάτω το κουτί και να πάει στην κρεβατοκάμαρα με το μωρό. Μετά πέταξα τα παιχνίδια στα σκουπίδια και ρώτησα το ανθρωπόμορφο τέρας τι έκανε στο παιδί μου. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί, διότι τον είχα δει. Τον βρήκα μέσα στο σπίτι μου να θωπεύει σεξουαλικά το παιδάκι μου... Τον πέταξα έξω βροντώντας την πόρτα και λέγοντάς του να ετοιμαστεί να αντιμετωπίσει τον αδελφό του... Ήθελα να του βγάλω τα μάτια...
Μετά φώναξα την Ρόδη και πήγαμε στο σαλόνι. Με ήρεμο τόνο συζήτησα μαζί της... Το παιδί μού μίλησε με δυσκολία, αλλά έμαθα όσα έπρεπε να μάθω... Το ανθρωπόμορφο τέρας, την είχε ακουμπήσει αρκετές φορές... Την ημέρα που τον τσάκωσα, την είχε πονέσει με το βδελυρό του χέρι... Ίσα που πρόλαβα δηλαδή... Άλλες φορές, στεκόταν πίσω της και την πίεζε με ''κάτι'' σκληρό... Μια φορά, της χάιδεψε τα στηθάκια της μέσα στην τουαλέτα του σπιτιού μας, την ίδια στιγμή που ήμασταν κι εμείς εκεί!!!! Καθόμασταν στην βεράντα και δεν τον ένοιαξε καθόλου τον παλιάνθρωπο... Διακινδύνευσε να τον πιάσουμε στα πράσα, είχε αποθρασυνθεί τελείως... Μόλυνε τον χώρο που τον φιλιξενούσε χωρίς καμία αίσθηση ντροπής... Και φυσικά δεν συλλογίσθηκε ουδόλως τι προβλήματα θα προκαλούσε στην μικρή ανηψιά του... Το κτήνος... Όταν το είπα στον σύζυγό μου, νόμισα ότι θα πάθει εγκεφαλικό... Δεν μπορούσε να το χωνέψει... Ο ίδιος του ο αδελφός;; Στο παιδί μας;; Άρπαξε ένα μαχαίρι και όρμησε προς την πόρτα. Έπεσα κλαίγοντας επάνω του, φωνάζοντάς του τι θα απογίνουμε εμείς οι τρεις, γυναίκα και κόρες, εάν πάει αυτός φυλακή... Τι να σας λέω τώρα... Τα κατάφερα και τον γύρισα πίσω...
Τι κάναμε;; Εδώ θα σας ομολογήσω καλή μας δασκάλα, ότι δεν βρήκαμε το κουράγιο να καταγγείλουμε τον παιδεραστή κουνιάδο μου... Κακώς, κάκιστα, το ξέρω, αλλά φοβηθήκαμε τα σχόλια του κόσμου... Απλά ο άντρας μου δεν του ξαναμίλησε κι αυτός δεν ξανατόλμησε να ξαναπεράσει από τον δρόμο μας... Φτηνά την γλίτωσε ο ελεεινός... Και το χειρότερο κυρία Πολυάνθη, για να μην δώσουμε λαβή για σχόλια, πήγαμε... και στον γάμο του...Και πήραμε και την Ροδούλα μαζί μας... Φύγαμε αμέσως μετά το μυστήριο, προφασιζόμενοι ότι εγώ είχα στομαχική διαταραχή... Μην μας πείτε δειλούς σας παρακαλώ... Ξέρω τι έπρεπε να είχαμε κάνει... Δεν τον καταγγείλαμε κι έτσι είχα την αγωνία μήπως επιτίθετο και σε κάποιο άλλο παιδί... Δεν ακούστηκε όμως τίποτε γι' αυτόν. Ήταν θρασύδειλος και δεν ξέρω με τι άλλους τρόπους εκτονωνόταν.
Στα παιδιά του δεν είπαμε τίποτε, όσο περίεργο κι αν φαινόταν οι αραιότατες σχέσεις μας. Το δύσκολο ήταν, ότι η γυναίκα του που την πήρε με συνοικέσιο, όλο με ρωτούσε γιατί δεν πάμε σπίτι τους και ότι μας ζήλευε που ήμασταν αγαπημένοι με τον άντρα μου, ενώ εκείνη, το τομάρι τον κουνιάδο μου δεν τον αγάπησε ποτέ. Μαρτύριο ήταν όταν έρχόταν σπίτι μας κι έπρεπε να ανέχομαι τα παράπονά της και να βρίσκω δικαιολογίες για την μεταξύ των αδελφών απόσταση... Και φυσικά δεν τόλμησα να της πω να έχει το νου της στα παιδιά της και δη στην κορούλα της.... Ξαλάφρωσα όταν μια μέρα ήρθε να με βρει η θυγατέρα τους, μια πολύ όμορφη και καλή κοπέλα. ''Θεία, θα παντρευτώ τον Γιώργο. Λένε ότι δεν έχει πολλά λεφτά, αλλά δεν με νοιάζει. Φέτος τελειώνω την σχολή και αμέσως παντρευόμαστε... Θεία, θέλω να σου πω κάτι... Η οικογένειά μας, δεν μοιάζει με την δική σας.. Όλο με τους αδελφούς μου ασχολούνται... Και το χειρότερο θεία, δεν μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάζει ο πατέρας μου τα πόδια μου... Θέλω να φύγω μακριά...'' Κι ευτυχώς, το κορίτσι έφυγε γρήγορα και παντρεύτηκε αμέσως το παλληκάρι που είχε διαλέξει.. Κι εγώ κυρία Πολυάνθη μου ξαλάφρωσα, γιατί δεν σας κρύβω, είχα μεγάλη αγωνία και έγνοια για την τύχη της πανέμορφης και αθώας ανιψιάς μου. Ο Θεός την προστάτεψε... Ίσως και το ότι υπήρχαν δυο αγόρια μέσα στο σπίτι και μια μάνα πάνω-καταπάνω τους... Πάντως μέσα μου νιώθω τύψεις γιατί ξέρω ότι δεν φερθήκαμε όπως θα έπρεπε στην περίπτωση της κορούλας μου....
--Οπότε κυρία Νίκη μου, όλα έχουν εξήγηση... Εάν τα γνώριζα όλα αυτά, δεν θα σας ρωτούσα ποτέ για τον μελαγχολικό χαρακτήρα της Ρόδης μας... Ήμουν συγκλονισμένη... Δεν ήξερα τι να πω...
--Ναι, κυρία Πολυάνθη... Η Ρόδη με την συμπαράστασή μας και την αμέριστη αγάπη μας, στάθηκε στα πόδια της... Κι εμείς βλέπουμε ότι έχει διαμορφώσει έναν κάπως κλειστό χαρακτήρα, αλλά ηρεμούμε όταν την βλέπουμε πόσο ενθουσιάζεται με τα θεατρικά που ανεβάζετε... Συζητάμε σπίτι για το τι πρέπει να προσέχουν τα παιδιά γιατί έχουμε και μικρότερη κορούλα που πρέπει να προφυλάξουμε, αλλά ευτυχώς δεν βλέπω κάποια περίεργη αντίδραση από μέρους της Ρόδη, καθώς τα ακούει.... Της έχουν κάνει καλό και τα θέματα που αναλύετε στην τάξη μέσα. Έρχεται και μας λέει τα πάντα... Να είστε καλά για όσα κάνετε για τα παιδιά μας...
Αυτή η περίπτωση με τάραξε. Μπορεί να το ξεπέρασε η μικρούλα Ρόδη, αλλά επηρέασε σίγουρα τον βαθύτερο ψυχισμό της. Ευτυχώς που προχθές είχαμε τελειώσει στην τάξη την συζήτηση που είχαμε ανοίξει, λέγοντας: ''Και μην ξεχνάτε παιδιά μου, τον νόμο του εσώρουχου: ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μας αγγίζει εκεί. Και αν νιώσετε αμήχανα με τον τρόπο που σας χαϊδεύει κάποιος, να τον σπρώξετε δυνατά και να βάλετε τις φωνές. Και μην ξεχνάτε: Εάν κάποιος ενήλικος τα φτιάξει και κοιμηθεί ερωτικά με μία ανήλικη, αυτό είναι βιασμός και τον πάνε φυλακή. Δεν θα φταίει το μικρό κορίτσι, αλλά ο άντρας που είναι μεγαλύτερος. Το παιδί είναι το μόνο που ΔΕΝ φταίει σε αυτήν την περίπτωση. Το κακοποιημένο αγοράκι ή κοριτσάκι, πρέπει να βοηθηθεί από παιδοψυχίατρο και οι γονείς να καταγγείλουν το συμβάν στην αστυνομία, για να πιάσουν τον παλιάνθρωπο, προτού προλάβει να κάνει κακό και σε άλλα παιδιά... Εάν το παιδί νιώθει άσχημα, ΔΕΝ πρέπει να κατηγορεί τον εαυτό του. Να πει στους γονείς του τι νιώθει και αυτοί με την αγάπη τους και τις συμβουλές του παιδοψυχίατρου, θα φέρουν πάλι το φως και την γαλήνη στην ψυχή του παιδιού, που τονίζω, ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ σε ΤΙΠΟΤΑ... Οπότε τα μάτια σας ανοιχτά και να μην εμπιστεύεστε κανέναν που το ένστικτό σας δεν τον θέλει κοντά σας. Και αυτό ισχύει και για κορίτσια και για αγόρια....''
Δεν θα πάψω ποτέ να τονίζω ότι ο δάσκαλος, π ρ έ π ε ι να μιλάει στους μαθητές του για χίλια κοινωνικά θέματα, ανάλογα πάντα στο τι αντέχει ηλικιακά ν' ακούσει ένα παιδί.... Να τώρα, που με τις συζητήσεις μας σε ανύποπτο χρόνο, φαίνεται ότι είχα επιδράσει θετικά στον ψυχισμό της Ρόδης και σε μεγάλο ποσοστό στην απενοχοποίησή της και στην απελευθέρωσή της από ό,τι πιθανόν την έκανε να νιώθει ά δ ι κ α ένοχη και ντροπή.... Χίλιες φορές ευτυχώς που είχαμε συζητήσει το θέμα, προτού μιλήσω με την μαμά της Ρόδης και αυτό ήταν ένα μεγάλο υπέρ στην όλη κατάσταση, χωρίς να γνωρίζω τι είχε συμβεί στην μαθήτριά μου. Τώρα στην ΣΤ΄Δημοτικού, οι όποιες διεργασίες είχαν ζυμωθεί στο μυαλουδάκι της, είχαν ολοκληρώσει την τροχιά τους, άγνωστο όμως τι ίχνη άφησαν πίσω τους. Η Ρόδη ήταν μια οργανωμένη άριστη μαθήτρια, με κλίση στα καλλιτεχνικά, αλλά κάπως απόμακρη με μια σκιά μελαγχολίας που έκανε το όμορφο προσωπάκι της να φαίνεται πολύ σοβαρό... Στο Γυμνάσιο όπως έμαθα, έπαιρνε όλο επαίνους, συνέχισε ωραία, μπήκε στο Πανεπιστήμιο και σήμερα είναι μια ευτυχισμένη μαμά με δυο παιδάκια. Μακάρι η τύχη να της χαμογελά πάντα και ο Θεός να προστατεύει κι αυτήν και την όμορφη οικογένειά της.
Πολλές φορές φέρνω στον νου μου την περίπτωση της Ρόδης, ιδίως με όσα φρικαλέα και αισχρά ακούω από την τηλεόραση. Σήμερα διατυμπανίζουμε για να ακουσθεί παντού, ότι η σεξουαλική κακοποίηση ιδιαίτερα σε παιδιά, καταγγέλλεται πάραυτα. ΔΕΝ μπορεί ένας παιδεραστής να κυκλοφορεί ελεύθερος και μάλιστα να κάμει οικογένεια... Στους πρώτους που θα ασελγήσει, θα είναι πιθανότατα στα παιδιά του... Οπότε καταλαβαίνω το άγχος της μητέρας της Ρόδης, μήπως και το ρεμάλι ο κουνιάδος της, κακοποιούσε την κόρη του ή άλλα παιδιά... Κι όμως η κυρία Νίκη και ο σύζυγός της, δεν τον κατήγγειλαν... Ο φόβος για το τι θα πει η κοινωνία τους έκλεισε το στόμα... Θα μου πείτε άλλα χρόνια εκείνα... Πριν είκοσι χρόνια, δεν άνοιγαν εύκολα τα στόματα όπως ανοίγουν σήμερα... Δεν είμαι σε θέση να το παίξω δικαστής και να κρίνω κανέναν... Η κυρία Νίκη τιμώρησε τον εαυτό της, αγωνιώντας μια ζωή για τα πιθανά έργα του επαίσχυντου κουνιάδου της... Και ο άντρας της, ο εξαίρετος κύριος Σίμος, ίσως να ένιωθε μεγάλη ντροπή και να κατηγορούσε ως φταίχτη τον εαυτό του, επειδή δεν τιμώρησε τον κακοποιητή της κορούλας του, όπως έπρεπε... Κράτησε το στόμα του κλειστό και δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη. Κιότεψε... Πιθανότατα θα το έφερνε βαρέως που δεν υπερασπίστηκε όπως θα άρμοζε, την ακεραιότητα του παιδιού του... Ίσως οι τύψεις που μας τρώνε να είναι οι μεγαλύτεροι τιμωροί.
Όταν μετά από χρόνια συνάντησα την κυρία Νίκη, έπεσε στην αγκαλιά μου με δάκρυα στα μάτια... ''Επιτέλους!!!! Ηρεμήσαμε κυρία Πολυάνθη μου!!!! Η Ρόδη μου έχει ανθίσει σαν τριανταφυλλιά!!!! Οι κορούλες της και ο σύζυγός της, τής έχουν φέρει τον ήλιο στην καρδιά της!!! Κι εμείς, ο άντρας μου κι εγώ, νιώθουμε επιτέλους ελεύθεροι κυρία Πολυάνθη μου!!! Το τέρας μάθαμε ότι πέθανε, ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον σύζυγό μου... Τα παιδιά του είναι στο εξωτερικό, η κόρη του, σας έχω πει, ζει ευτυχισμένη με την οικογένειά της στην Ήπειρο... Όμως, μέσα μου βαθιά, δεν ξέρω αν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Ξέρετε τι μου είπε η Ρόδη, τρεις μήνες μετά τον γάμο της, πάνω σε μια κουβέντα μας;; ''Μαμά, έχω ηρεμήσει τελείως... Μην έχεις καμία έγνοια.. Είμαι πολύ καλά... Όταν είδα αίμα μετά το σμίξιμό μου με τον άντρα μου, μού έφυγε κι εκείνη η τρελή ιδέα που είχε καρφωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου... Δεν την σκεφτόμουν σχεδόν καθόλου, όμως κάπου υπόβοσκε... Όλα καλά μαμά... Όλα καλά!...''
Αυτό με τσάκισε κυρία Πολυάνθη, διότι κατάλαβα ότι τόσα χρόνια, κάτι ροκάνιζε έστω και αθέατα το μυαλό της κόρης μου... Δεν είχαμε πάει τότε σε γιατρό, ντρεπόμασταν και εφησυχαστήκαμε από το συμπέρασμα που βγάλαμε κάνοντας τις πρέπουσες ερωτήσεις στην μικρή μου Ρόδη. Νόμιζα ότι είχε ξεπεράσει τον σκόπελο, αλλά να που τόσα χρόνια, κάτι βαρύ και αθέατο σιγόκαιγε στο υποσυνείδητό της... Ούτε την απόλυτη σιγουριά πως όλα είναι εντάξει δεν είχαμε καταφέρει να της δώσουμε... Να ξέρατε πόσο κατηγορώ τον εαυτό μου για την δειλία μας... Αλλά τώρα όλα τελείωσαν ο ρ ι σ τ ι κ ά!!! Νιώθω ότι τ ώ ρ α μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα!!! Τώρα ανασαίνουμε καλή μας δασκάλα!!!!''
Γέμισαν και τα δικά μου μάτια δάκρυα... Μου είχε κοπεί η μιλιά... Σκεφτόμουν: Ηρέμησε οριστικά η Ρόδη, όταν είδε το αίμα... Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι τόσα χρόνια κάτι τέτοιο της ρουφούσε την χαρά και την παιδική ανεμελιά. Το είχε φυλακίσει στο μπουντρούμι του ασυνείδητου, όμως αυτό κατάφερνε να σκιάζει τα μάτια της με πέπλα μελαγχολίας... Και μετά αναρωτιόμασταν γ ι α τ ί η Ρόδη ήταν τόσο σοβαρή;;; Έπρεπε νομίζω να είχαν γίνει κάπως αλλιώτικα τα πράγματα... Αλλά τώρα τι να της έλεγα της μητέρας;; Πολύ αργά για συμβουλές... Δόξα τω Θεώ που βρήκε η Ρόδη την λύτρωση... Επιτέλους ελευθερώθηκε από την θύμηση του άθλιου δράκου... Επιτέλους, και οι γονείς αυτοί που αυτομαστιγώνονταν καθημερινά, νιώθουν ελεύθεροι πια... Νιώθουν ελεύθεροι, επειδή ''εκείνος'' πέθανε, οπότε έσβησε και η αγωνία ότι θα μπορούσε να προκαλέσει κακό, ως μη τιμωρημένος ποτέ;;; Ίσως... Το μεγαλύτερο κομμάτι όμως της ευτυχίας τους είναι ότι αξιώθηκαν να δουν την κόρη τους την Ρόδη να γελά ευτυχισμένη με τις δυο πανέμορφες κορούλες της και το υπέροχο παλληκάρι που πήρε άντρα της... Άρα, όποια πληγή είχε αφήσει εκείνο το σκοτεινό κακό, είχε επουλωθεί και εξαφανισθεί από την πλημμυρίδα φωτός που προσφέρει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή και μια λαμπρή καριέρα... Και όταν η Ρόδη θα μιλήσει στις κορούλες της για τις κακοτοπιές της ζωής, θα το κάμει χωρίς φαντάσματα να την καταδιώκουν, αλλά με μεγάλη πειθώ, κατανόηση και απέραντη προστατευτική στοργή, πανέτοιμη να αγωνισθεί παληκαρίσια για την προστασία των πολυαγαπημένων κοριτσιών της μα, και όλων των παιδιών γενικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου