ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

(Επιτρέψτε μου να μιλήσω προσωπικά)

Αυτή τη φορά θα ήθελα να γράψω προσθέτοντας πολλά προσωπικά στοιχεία. Να μην εκθέσω μόνον τις απόψεις μου. Να τις επενδύσω με τη χροιά του συναισθήματος, ίσως της υπερβολής και του παραδείγματος που πηγάζει από γεγονότα που έχω βιώσει.

Το κείμενο θα μπορούσε να έχει υποτίτλους: «Δάσκαλος - μαθητής - Σχέση μαγείας - Δούναι και λαβείν - Αισθήματα - Επιρροές ζωής».

Θα πατήσω πάνω σε αυτές τις ενδείξεις και επιτρέψτε μου να τις αναπτύξω σήμερα με κάποια άλλη γραφή. Λοιπόν.

Στη ζωή μας υφαίνουμε πολλούς δεσμούς. Ένας όμως ξεχωριστός δεσμός είναι αυτός που σφυρηλατείται μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Στο μυαλό μας πάντα έχουμε τα λόγια που είπε ο Μ. Αλέξανδρος αναφερόμενος στον Αριστοτέλη: «Στους γονείς μου οφείλω το ζην, αλλά στον δάσκαλό μου το ευ ζην».

Βεβαίως αναφερόμαστε σε δασκάλους δοτικούς, αληθινούς παιδαγωγούς, που θέλουν να δώσουν, να προσφέρουν, να διδάξουν, να καθοδηγήσουν, να διαπλάσουν. Από αυτούς τους εκπαιδευτικούς το παιδί σίγουρα θα πάρει, θα μάθει, θα καθοδηγηθεί. Υπάρχουν μαθητές που στην καλύτερη περίπτωση δεν έχουν να θυμηθούν τίποτε από τους διδασκάλους τους και στην χειρότερη νιώθουν αποστροφή για ό,τι έχει σχέση με το σχολείο. Στην περίπτωση αυτή έχει συντελεσθεί πολύ κακό.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που έχουν την τύχη να συναντήσουν έναν έστω ξεχωριστό δάσκαλο, ο οποίος σφράγισε την μετέπειτα ζωή τους με τον πλέον θετικό τρόπο.

Η γράφουσα έχει να θυμηθεί απ' το Δημοτικό Σχολείο της Σάμης Κεφαλληνίας, μια θαυμάσια δασκάλα ονόματι Γεωργία Σκιαδαρέση. Με τον υπέροχο τρόπο της έγινε η αιτία να διορθώσω τον γραφικό μου χαρακτήρα και πλείστα πράγματα της διδασκαλικής μου πορείας, ανάγονται στο έργο της Γεωργίας Σκιαδαρέση. Μου έδινε βιβλία να διαβάσω πληροφορίες και να τις ανακοινώσω στην τάξη. Ήταν δίκαιη. Σε ενθάρρυνε. Ζωγράφιζε. Μας καλούσε σπίτι της και η κόρη της μας κερνούσε τούρτα μαρέγκα! Και μετά από χρόνια τα παιδιά σχηματίζουν κύκλους να δουν πώς ζωγραφίζω κάτι και τους το χαρίζω. Μια φορά το χρόνο βγάζω τους μαθητές μου για κέρασμα. Τα βιβλία πηγαινοέρχονται και τα παιδιά συναγωνίζονται ποιο θα πρωτοπεί περισσότερες πληροφορίες για τα πιο σημαντικά ιστορικά πρόσωπα...

Στο γυμνάσιο είχα ξεχωρίσει τον Γεράσιμο Λαμπίρη, φιλόλογο. Μ' έμαθε να κάνω αναλύσεις και οι σημερινοί μαθητές μου ξέρουν να αναλύουν ένα ποίημα, να το μετατρέπουν σε διήγημα ή να βάζουν δικό τους τέλος, δίνοντας στο έργο καινούριες προεκτάσεις, ψάχνοντας για την ουσία και μη μένοντας στο προφανές.

Στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, η καθηγήτρια κα. Φωτεινή Μιχαήλ, λάμπρυνε τις ώρες της Έκθεσης και της Ιστορίας Τέχνης. Η κουλτούρα της, η φινέτσα της διεύρυναν το πνεύμα μου. Γράφαμε για έναν ποιητή, ακολουθούσε συζήτηση και ελαφρύ κέρασμα από τους ομιλούντες προς τους ακροατές.

Σήμερα διοργανώνω με τους εκάστοτε μαθητές μου Φιλολογικά Μεσημέρια, που περιλαμβάνουν τη ζωή, το έργο ενός ποιητή, με στοιχεία δραματοποίησης, χορό και τραγούδι. Η εκδήλωση τελειώνει με κέρασμα στο κοινό με φαγητά και γλυκά φτιαγμένα κυρίως από τα χέρια των γονιών.   Πάνω απ' όλα όμως, αυτοί οι φωτεινοί άνθρωποι με γέμισαν φως, αγωνιστικότητα, πείσμα, υπομονή και πίστη. Ο δεσμός που σφυρηλατήθηκε τόσα χρόνια με τόσες φουρνιές παιδιών δεν θα σπάσει ποτέ. Αυτός ο δεσμός θα με κρατάει νέα όσο χρονών και αν γίνω. Φωτίζει τις μέρες μου και ευλογώ πάντα τους ανθρώπους εκείνους που ομόρφυναν τα σχολικά μου χρόνια με το υπέροχο παράδειγμά τους και την μεγάλη ψυχή τους.

Είμαι τυχερή γιατί έχω γευτεί το νέκταρ της μοναδικής σχέσης δασκάλου - μαθητή. Πώς να ξεχάσω το αποχαιρετιστήριο πάρτυ των παιδιών μου που πήγαιναν Γυμνάσιο, στα χρόνια του  Ιδιωτικού Σχολείου  που υπηρετούσα;  Είχαν κλείσει ένα καταπληκτικό κέντρο  κι εκεί μαζεύτηκαν  όλοι οι μαθητές με τους γονείς τους, τους παππούδες και τους άλλους συγγενείς τους... Η τούρτα ήταν σαν βιβλίο με τα 27 ονόματά τους επάνω. Οι κόρες μου έκλαιγαν ακούγοντας τα λόγια που μου απηύθυναν τα 27 «Πολυανθάκια» μου - όπως φώναζαν τους μαθητές μου.

Ή πώς να ξεχάσω όταν έκλεισε η Ιδιωτική Σχολή μας  και μείναμε χριστουγεννιάτικα χωρίς δουλειά, ότι το δικό μου σπίτι επί δεκαπέντε  ημέρες ήταν πλημμυρισμένο από τους παλιούς μαθητές μου και τα απροσμέτρητα κιλά αγάπης τους; «Εσείς κυρία μάς δώσατε τόσα, και μας μάθατε με τα θεατρικά σας να αγαπάμε, να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Πώς μπορούμε να σας αφήσουμε μόνη τέτοιες άγιες μέρες;» Λόγια της Ελίνας, του Πετριανίδη και ένα σωρό άλλων.

Και τώρα, όποτε ανεβάζω ένα θεατρικό έργο, τα μάτια μου θαμπώνουν από τα δάκρυα, όταν έρχονται να με αγκαλιάσουν παλιοί μαθητές μου, άλλοι  πενήντα ή τριάντα πέντε χρονών σήμερα, γιατροί, ανώτερα στελέχη εταιρειών, άλλοι απλά καλοί, τίμιοι βιοπαλαιστές.

Οι δάσκαλοι είμαστε ευλογημένοι γιατί αντλούμε νιάτα και αισιοδοξία από τους μαθητές μας. Τους προσφέρουμε γνώσεις, μας προσφέρουν δροσιά.

Πριν κάποια χρόνια, στάθηκα σε μια είδηση. Στην Ιαπωνία ένας ηλικιωμένος δάσκαλος έχασε το σπίτι του. Τότε έτρεξαν οι παλιοί μαθητές του και έφτιαξαν με τα χέρια τους το σπίτι του δασκάλου τους... Αυτή η πράξη νομίζω τα λέει όλα... Το τι είχε σταλάξει εκείνος ο δάσκαλος στην ψυχή των μαθητών του και το τι είχαν νιώσει γι' αυτόν οι μαθητές του είναι ολοφάνερο. Στάλαξε αξίες διαχρονικές που φώτισαν και στέριωσαν πολλές ζωές.

Στο σπίτι μου κρατώ οτιδήποτε μου έχουν χαρίσει τα παιδιά μου. Ένα από αυτά, ο Άρης ο Σούρας, μου έγραφε σε μια κάρτα: «Θα είστε η παντοτινή μου δασκάλα, μια και σε αυτά που με διδάξατε, θα εξετάζομαι μια ζωή».

Και η Βίκυ η Σασών: «Τόσο για τη μαθητική όσο και για την κοινωνική μόρφωση που μας δώσατε, καθώς και για τις στιγμές συγκίνησης και υπερηφάνειας που χαρίσατε στους γονείς μας, η λέξη «ευχαριστώ» είναι λίγη να εκφράσει το μέγεθος της ευγνωμοσύνης μας. Κυρία μου, σε κάθε «τοίχο» που θα συναντάτε, να θυμάστε ότι δεκάδες παιδιά προσεύχονται για εσάς, οπότε να παίρνετε φόρα, να τον δρασκελίζετε, όπως κάνετε μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές ψυχές που διψούν, είναι πάρα πολλές και περιμένουν»...

Στα συρτάρια μου έχω έναν θησαυρό από αφιερώσεις, γράμματα, εκθέσεις, ποιήματα και στον τοίχο ένα μεγάλο κάδρο με 30 φωτογραφίες και ισάριθμες αφιερώσεις από μία φουρνιά παιδιών του Γέρακα.

Τώρα  από Δημοτικό  Σχολείο Αθηνών, φεύγω με τσέπες γεμάτες από ραβασάκια και ζωγραφιές αγάπης. Η ωραιότερη, αυθεντικότερη και ανθεκτικότερη σχέση που έχω χτίσει στη ζωή μου, εκτός από τη σχέση με τις δυο κορούλες μου, είναι η σχέση με τα εκατοντάδες «Πολυανθάκια μου». Ο Θεός να τους χαρίζει πάντοτε υγεία και να τα ευλογεί.

    Αυτό το κείμενο το έγραψα μετά από ένα τηλεφώνημα που με έκανε να αισθανθώ ξανά μαθήτρια. Μίλησα με την αγαπημένη μου καθηγήτρια κα. Φωτεινή Μιχαήλ, σεμνότατο άνθρωπο, μυαλό με τεράστιες γνώσεις, άριστη παιδαγωγό. Ένιωσα όπως το μαθητούδι που τρέχει να δείξει το <10> στη μαμά του! Πρέπει να είχα κοκκινίσει. Ξανάγινα φοιτήτρια των 20 χρόνων στους κήπους του Ψυχικού...

Τελικά όσα χρόνια και αν περάσουν η ευλογημένη σχέση καθηγήτριας- μαθήτριας, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Αρκεί να έχει δομηθεί γερά... Τότε δεν υπάρχει φόβος να φθαρεί στο πέρασμα των χρόνων...

Στους ανθρώπους που μας έχουν κάνει ανώτερους πνευματικά οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Εάν τους δούμε στον δρόμο να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας. Εάν οι αποστάσεις είναι μεγάλες να τους θυμηθούμε με ένα τηλέφωνο στη γιορτή τους ή σε κάποια άλλη σημαντική, χρονική στιγμή.

Από πείρα το λέω: Δεν φαντάζεστε τι σημαίνει για το δάσκαλο να τον δει ο παλιός μαθητής του στο δρόμο και να τρέξει καταπάνω του φωνάζοντας: «Κύριε - Κυρία, εσείς; Τι κάνετε; Ποτέ δεν σας ξεχνώ...».

Βέβαια, είπαμε... Για να συμβεί αυτό, πρέπει ως δάσκαλος να έχεις αγαπήσει άνευ όρων, να έχεις δουλέψει χωρίς ρολόι, να έχεις στηρίξει με όλες σου τις δυνάμεις και να έχεις ομορφύνει τις σχολικές ημέρες με ένα σωρό δραστηριότητες που θα προσφέρουν ενδιαφέρον στον μαθητή και θα τον κάνουν να θέλει να έρχεται με χαρά στο σχολείο διευρύνοντας τους ορίζοντές του. Τι έλεγε ο μεγάλος Ερρίκος Πεσταλότσι; «Αν η εκπαίδευση στερήσει το χαμόγελο από το παιδί, τότε δεν αξίζει τίποτε».

Το ότι θα συναντήσουμε πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες στο δρόμο μας, το ξέρουμε. Θα αγωνιστούμε όμως, αρκεί να μείνουμε πάνω στο σωστό μονοπάτι που έχουμε επιλέξει συνειδητά και να μην κάνουμε εκπτώσεις στις αρχές μας.

Σε κάποιους ξεχωριστούς δασκάλους μου οφείλω πολλά. Και εδώ να τονίσω ότι το παιδί, είτε είναι στο Δημοτικό, είτε στο Γυμνάσιο, είτε στο Λύκειο, θέλει έναν σωστό δάσκαλο κοντά του. Έναν άνθρωπο που θα σκύβει και πάνω από την ψυχή του, όχι μόνον πάνω από το μυαλό του. Εύχομαι σε όλα τα παιδιά να βρουν αυτά τα φωτεινά αστέρια που θα οδηγήσουν τα βήματά τους σε ανώτερους πνευματικούς γαλαξίες.

Τα δικά μου αστέρια θα φωτίζουν για πάντα το στρατί μου και γι' αυτό θα τα ευγνωμονώ αιώνια.

(Εμφανίσεις filonas.gr: 14.201)