Με τον τίτλο «Ζητείται Ελπίς» από το ομώνυμο έργο του Αντώνη Σαμαράκη, θα έπρεπε να τιτλοφορούνται τα συμβαίνοντα αυτήν την εποχή όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην Υφήλιο!
Οι ιδεολογίες με επίκεντρο την αγάπη στην πατρίδα, στον άνθρωπο, στα ιδανικά που στήριξε ο Αντώνης Σαμαράκης έρχονται σήμερα περισσότερο από ποτέ στο επίκεντρο της ζωής μας κάνοντάς μας να ξαναθυμηθούμε και να αναζητήσουμε την ΕΛΠΙΔΑ όχι μόνο μέσα από τις παραπάνω έννοιες αλλά και από οποιαδήποτε έκφραση ζωής.
Η συνειδητοποίηση, επομένως, όλων μας στη βαθύτερη κατανόηση των δυο λέξεων κλειδί «Ζητώ» (ανάγκη - πρόσκλησης βοήθειας) και «Ελπίζω» (αφήνομαι στο θείο να με οδηγήσει) μας προτρέπουν στον αγώνα αλλά και μας επιτρέπουν να ατενίσουμε το φως για το αύριο.
Σ’ αυτήν την ζητούμενη – επ’ αόριστο - ελπίδα σκόπευσε ο Σαμαράκης δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο δάσκαλο (όλων των βαθμίδων) και δια μέσω αυτού, στο νέο.
Χαρήκαμε πριν κάποια χρόνια, όταν το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων θέσπισε να αφιερωθούν Σχολεία σε ταγούς της λογοτεχνίας, της τέχνης και του πολιτισμού γενικά, τιμώντας το όνομά τους.
Το αποτέλεσμα όχι απλά θετικό, αλλά πράγματι, ένας ούριος άνεμος φύσηξε στη μονοτονία των σχολικών ενδιαφερόντων. Εκεί, δεν χρειάστηκαν επιδοτήσεις, δεν χρειάστηκαν παραινέσεις, δεν χρειάστηκαν ούτε καν αντιδράσεις εκ μέρους των μαθητών για να ακολουθήσουν το δάσκαλο. Κι όλα αυτά, όχι γιατί άλλαξαν τα κατεστημένα –σε σχέση με τα δεδομένα της Ελληνικής παιδείας- αλλά γιατί, κάποιοι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζοντας εκείνους που πρόσφεραν στην πατρίδα το μυαλό και την ψυχή που η θεία πνοή τους χάρισε, θέλησαν να τους προσφέρουν τη σεμνή ανταποδοτικότητά τους. Μια ανταπόδοση, που δεν μετριέται με χρήμα, αλλά με ευγνωμοσύνη έμπρακτη, που απορρέει μέσα από τη βαθιά επίγνωση του λειτουργήματος που επέλεξαν να υπηρετούν. Έτσι, έργα συγγραφέων μας ενσαρκώνονται από μαθητές, στίχοι επενδύονται με μουσική επίσης ιερών τεράτων της χώρας μας, χορωδίες εκτελούν έργα παλαιών και νέων μουσουργών.
Δεν μπορώ να αποδώσω την αίσθηση που νιώθεις όταν επισκέπτεσαι Σχολεία από κείνα που έχουν λάβει το όνομα κάποιου τιμώμενου Έλληνα. Νιώθεις πως ζει και πως ακόμα, σε περιβάλει η αύρα του. Παράδειγμα, το 42ο Σχολείο Αθηνών «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ» (βραβευμένο Σχολείο, μεταξύ άλλων, από τους διαγωνισμούς Ταλέντα – Βραβεία «ΦΙΛΩΝΑ»). Αναφέρομαι σ’ αυτό μιας κι εκεί υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα, αλλά και γιατί κάποιο συμβάν έφτασε στ’ αυτιά μας τις τελευταίες ημέρες.
Οι μαθητές που φοιτούν, κατά το 75% ,είναι παιδιά μεταναστών από Βαλκάνια κ.α. Το επίπεδο, θα μπορούσε κανείς να πει χαμηλό, ως προς την μάθηση των γραμματικών ή αριθμητικών κανόνων . Δεν θα μπορούσε να πει όμως το ίδιο, για την απόδοσή τους και τον ενστερνισμό των ιδεών ενσαρκώνοντας κάθε χρόνο έργα του Σαμαράκη ή απαγγέλλοντας ποιήματα με τη συνοδεία μουσικών κομματιών μεγάλων μουσουργών μας ή και ακόμα (έγινε την περασμένη εβδομάδα) απαγγέλλοντας Βαλαωρίτη … Πηγαίνεις, με την αίσθηση της υποχρέωσης και φεύγεις γεμάτος με αύρες θαλασσινές ή μυρωδιές του βουνού ή του κάμπου…
Αναρωτιέσαι. Από πού ακούς ελληνική σωστή γλώσσα; Από πού μεταφέρονται έννοιες που αποδίδονται φανερώνοντας όχι παπαγαλία αλλά επίγνωση; Η απάντηση έρχεται άμεσα. Αντικρίζοντας την Πολυάνθη Βουτσινά, τη δασκάλα που έγινε και η αιτία να μετονομαστεί το Σχολείο σε «Αντώνης Σαμαράκης», σταματάς. Όλα από τα χέρια της, με τη διαρκή συμπαράσταση του διευθυντή του Σχολείου κ. Στέφανου Αντωνακάκη. Διανομή των ρόλων και εκπαίδευση των παιδιών –χωρίς καμιά διάκριση ελλήνων ή ξένων- σκηνοθεσία, σκηνικά, χορογραφίες, έντυπα και ό,τι απαιτείται για να ανέβει μια παράσταση. Ακόμα και ο περιβάλλοντας χώρος του Σχολείου – από τη στιγμή που θα δρασκελίσεις την εξώπορτα, δικά της. Και τι ποιο υπέροχο! Ακριβώς, στην απέναντι πτέρυγα ψηλά, ανάμεσα στον Α΄ όροφο και το ισόγειο σε καλωσορίζει το περιστέρι με το κλαδί στο στόμα και το «Ζητείται Ελπίς»… Τι άλλο μπορεί να πει κανείς; Έχουμε και στην Ελλάδα μας τέτοιους εκπαιδευτικούς, όμως, έχουμε κι άλλους… Κάποιους, που ενοχλούνται για τον προτασσόμενο τίτλο του ομώνυμου έργου του Σαμαράκη που η δασκάλα με υπερηφάνεια υποδεικνύει και επιδεικνύει στον εισερχόμενο. Φτηνός αντιπερισπασμός από τη δ/νση συστεγαζόμενου Σχολείου που εξέφρασε την ενόχλησή της για το εμφανιζόμενο «Ζητείται Ελπίς» προτείνοντας να διαγραφεί ή να αντικατασταθεί με το «Εμείς είμαστε η Ελπίς»!
Τι κρίμα, τι εγωιστικό γεμάτο ασέβεια και βεβήλωση το «εμείς», απέναντι στην ατέρμονη έννοια του Αντώνη Σαμαράκη!
Κύριοι, διαμαρτυρόμενοι, επιχειρήστε σας παρακαλώ την καλοπροαίρετη υπόδειξή μας: Δίπλα στο δικό σας «εμείς είμαστε η Ελπίς» προσθέστε ένα «για να...» και ζητήστε λέξεις που θα απαντηθούν. Όταν τελειώσετε κάντε το ίδιο και απαντήστε στο «Ζητείται Ελπίς» προσθέτοντας τις προηγούμενες δυο λέξεις «για να...» Τότε θα καταλάβετε τη σκέψη του συγγραφέα και τη δική σας περιορισμένη ανάλυση, γιατί κύριοί μου, απλά σας ρωτάμε:
Εσείς βάζετε τέλος στις ευχές σας;
Μαίρη Κεράνη - Σοφιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου