ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΟΥ

Σκιές που έρχονται και φεύγουν...
Εικόνες που παραμένουν με πείσμα...
Στιγμές που δεν θέλουν να καταλαγιάσουν...
Κομμάτια ζωής που έφυγαν οριστικά...
Μα, εσύ, δεν το αποδέχεσαι...
Γιατί;

Γιατί εσύ νανουρίζεις φρούδες καταστάσεις

στην αγκαλιά των παιδικών σου χρόνων...
Γιατί ελπίζεις αναβίωση αθώων ονείρων

περασμένων εφηβικών εποχών.

Παραδέξου το... Ωρίμασε... Μεγάλωσε...

Μη γυρίζεις πίσω... Οι άνθρωποι αλλάζουν...
Δεν μένουν πια οι ίδιοι...
Και μαζί τους χάνονται και οι μαγικές στιγμές

Άσε τις στιγμές αυτές να ζουν στο παρελθόν...
Στο χθες.. .Στη μνήμη...
Εκεί ανήκουν...

Αν βρουν χαραμάδα και περάσουν στο σήμερα,

θα ζεις σε μια κατάσταση πλασματική...
Το χθες ταιριάζει στο χθες... κράτα το...
Και με την ανάμνησή του, προχώρα στο σήμερα...

Το τώρα είναι ελευθερία...
Τοκετός καινούργιων καταστάσεων...

Απελευθερώσου...
Και χωρίς ουτοπίες βάδισε στο παρόν...

Δεν είναι πολύ να ζητάς απ’ τους άλλους να μείνουν ίδιοι;
Εσύ έμεινες ίδια; Δεν άλλαξες;
Για το δικό σου καλό... Για ένα υγιές μέλλον... 

Μεγάλωσε επιτέλους...
Δες τον κόσμο όπως είναι αληθινά...
Κι έτσι όπως είναι, μπορεί να αφήσει χώρο για κάποιο παραμύθι... Απλά, δώσε του την ευκαιρία να στο φανερώσει...

Κι όλα θα γίνουν πιο απλά...
Πιο διάφανα... Πιο υποφερτά... Πιο ανεκτά...
Γιατί πλέον θα ξέρεις εσύ η ίδια τι να προσμένεις...
Τι να ζητάς...