ΕΝ ΓΡΗΓΟΡΣΕΙ...

Ένας εκπαιδευτικός έχει πολλά να αντιμετωπίσει μέσα στην τάξη του. Το θέμα είναι να έχει απέραντη κατανόηση, ηρεμία, κατάρτιση, ετοιμότητα και ευγένεια, ώστε να ανταπεξέλθει όσο το καλύτερο γίνεται στο κάθε περιστατικό, καθ' όσον έχει να σταθεί μπρος σε τέσσερα μέτωπα. α] τον μαθητή, β] τον γονιό, γ] τον διευθυντή του  και  δ] τις διάφορες φήμες. Όπλο του μεγάλο, το αληθινό ενδιαφέρον του για τους μαθητές του και η τίμια προσπάθειά του να κάνει τα πάντα με τον σωστότερο τρόπο... Καθ' όσον θεοί δεν είμαστε, λάθη σίγουρα θα συμβούν, να μην κατηγορηθούμε ποτέ όμως ότι δεν προσπαθήσαμε και δεν ιδρώσαμε για το καλύτερο...

    Προλαβαίνουμε όσα μπορούμε να προλάβουμε,  α ρ κ ε ί  να είμαστε μπροστά. Αν γλιστρήσει ένα παιδί και σπάσει το πόδι του, δεν θα προλάβεις να αποτρέψεις το γεγονός, αν όμως είσαι στην θέση σου, θα τρέξεις να προσφέρεις τις πρώτες βοήθειες, να καθησυχάσεις τον μαθητή και να ειδοποιήσεις πάραυτα για τα περαιτέρω. Θα είναι βαρύ να σου πουν: "Έπεσε στο διάλειμμα που είχες εφημερία. Τα παιδιά έτρεχαν να σε βρουν... Δεν άφησες αντικαταστάτη... Ε σ ύ  πού ήσουν;;;" 

    Το κακό δεν αργεί να γίνει και μάλιστα μπροστά σου...

"Κυρία, να πάω τουαλέτα;"

"Μα έχουμε πει ότι πάμε στο διάλειμμα"

"Ναι΄αλλά ξαναέχω... Σαν να μην νιώθω καλά..."

"Εντάξει τι να πω.. Αν είναι ανάγκη.. Σε πέντε λεπτά όμως πίσω...". Είχα και την έγνοια μην καθυστερούν χαζολογώντας στους διαδρόμους και συμβεί κάτι...

    Ο Μίμης άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα της τάξης και ξαφνικά του έφυγε από το χέρι. Το σιδερένιο γλωσσίδι τού μάγκωσε τον δείχτη και έβαλε τις φωνές.. Έντρομη είδα να του έχει κόψει την ρώγα του δαχτύλου. Τον αγκάλιασα και είπα  με ήρεμη φωνή, όσο κι αν μέσα μου ένιωθα φουρτούνα:  "Παιδιά μου είχαμε ένα μικρό ατύχημα. Θα λείψουμε για λίγο.. Να είστε ήσυχα με την κυρία που θα έρθει να σας φυλάει. Εμείς τώρα πάμε στο γραφείο". Οι μαθητές δεν είχαν πολυκαταλάβει τι είχε ακριβώς συμβεί. Πίεσα το δάχτυλο του παιδιού με ένα μαντήλι και έσκυψα και σήκωσα  με τρόπο από κάτω την ρώγα. Είχα ακούσει ότι εάν πας σπασμένο δόντι ή κάποιο άλλο μέρος  α μ έ σ ω ς, υπάρχει περίπτωση ο γιατρός να τα ξανακολλήσει. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο μας έστειλε ο διευθυντής στο κοντινό μας ιατρικό κέντρο. Εν τω μεταξύ με τα αστεία μου το παιδί βρισκόταν σε καλή κατάσταση και οι γιατροί έκαμαν την δουλειά τους αμέσως. Η ρώγα δεν χρειάστηκε.. Του έδεσαν το δάχτυλο στην παλάμη και έτσι το δάχτυλο θα έθρεφε! [Όπως κι έγινε!..] Γυρίσαμε ήρεμοι στο σχολείο. Ο μικρός έβλεπα ότι μετά από το πρώτο σοκ, ήταν ήρεμος και μάλιστα επειδή έγινε το κέντρο  της προσοχής όλων των μαθητών, ένιωσε ψυχολογικά τόσο καλά που διηγείτο ξαναμμένος την περιπέτειά του... Εμένα όμως η καρδιά μου είχε πάει στην Κούλουρη, αν και δεν το έδειχνα. Έκαμα διακόσια τηλεφωνήματα στο σπίτι του παιδιού, αλλά ευτυχώς όλα έληξαν αισίως... Η αποκατάσταση δεν άργησε να γίνει...

    Πόσες φορές λέμε να μην βγαίνουν τα παιδιά απ' το μάθημα; Όταν όμως ένας μαθητής της Ε΄ης και μάλιστα μαθητής που δεν έχει δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα,  σου λέει ότι έχει στομαχικό πρόβλημα, τι θα κάνεις; Θα τον αφήσεις να λερωθεί; Να όμως που το ατύχημα έγινε... Φανταστείτε σε μια ανάλογη περίπτωση, να είχε καθυστερήσει ο δάσκαλος να πάει στην τάξη και το γεγονός να συνέβαινε εν τη απουσία του... Γι' αυτό λέμε ότι ο δάσκαλος πάει π ρ ώ τ ο ς στην τάξη και περιμένει τα παιδιά του...

    Τώρα για τις βαριές, σιδερένιες πόρτες το έχουμε επισημάνει χίλιες φορές, αλλά και σε άλλο σχολείο που πήγα, με σιδερένιες πόρτες άλλαξαν τις παλιές...

    Τηλέφωνο ο δάσκαλος πρέπει να παίρνει τους μαθητές του, όποτε δει ότι κάποιος λείπει.. Έτσι και το αυτονόητο ενδιαφέρον σου βλέπουν οι γονείς - το οποίο πρέπει να είναι α λ η θ ι ν ό - και το παιδί χαροποιείς που βλέπει ότι η δασκάλα του το νοιάζεται. Αν μάλιστα του στείλεις τα μαθήματα, γράψε του και  ένα "Περαστικά  Μύρινα! Έχεις χαιρετισμούς απ' όλη την τάξη! Σε περιμένουμε!!" Η χαρά που θα λάβει το παιδί, είναι μεγάλη...

    Βέβαια υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που οι γονείς δεν έχουν ιδέα, ότι το παιδί τους δεν ήρθε σχολείο. Οπότε με το τηλεφώνημά σου, ενημερώνονται και προλαβαίνεις άλλα πράγματα... Κάτι τέτοιο είχε συμβεί με μια ηρεμότατη μαθήτρια στην ΣΤ΄τάξη, την οποία τα παιδιά την είχαν δει να έρχεται το πρωί σχολείο, όμως στην τάξη δεν εμφανίστηκε... Ειδοποιήθηκε η μαμά της και τελικά ανακαλύψαμε  ότι ήταν μαζί με την μεγαλύτερη αδελφή της που πήγαινε Γυμνάσιο. Καθόντουσαν με μία φίλη τής μεγάλης, η οποία έκανε συχνά κοπάνες, στα σκαλιά μιας γειτονικής προς το Γυμνάσιο πολυκατοικίας και συζητούσαν... Άγνωστο τι... Ευτυχώς που το θέμα δεν είχε επεκτάσεις... Οι συστάσεις έπιασαν, γιατί και οι δύο αδελφές ήταν καλής πάστας κορίτσια και συμμορφώθηκαν... Αν όμως δεν είχα ενδιαφερθεί από την πρώτη κιόλας στιγμή, τι θα γινόταν αν το θέμα συνεχιζόταν; Χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση από τους δασκάλους, μα και από τους γονείς φυσικά...

    Το τρίτο κοριτσάκι, η φίλη τους, δεν είχε την απαιτούμενη προσοχή από τους γονείς της... Υπήρξε κι αυτή, μαθήτριά μας στο Δημοτικό... Ήταν ένα πλασματάκι λεπτοκαμωμένο, μικροκαμωμένο, αλλά χωρίς όρια και με πολλές ευθύνες για τις αδύναμες πλάτες του... Η μητέρα της, από πολύ μικρή, την είχε αφήσει να προσέχει τους δύο μικρότερους αδελφούς της. Το τρίτο ήταν μόλις ενός έτους. Είχαν δει την κοπελίτσα, την Βέρα, να πηγαίνει να παίρνει από το σπίτι της θείας της το αδελφάκι της που καμιά φορά το άφηνε εκεί η μητέρα της. Η ώρα; 11 το βράδυ... Και το γύριζε σπίτι κρατώντας το συνεχώς αγκαλιά.. Αν σκόνταφταν κι έπεφταν;; Και πώς μπορούσε να το μεταφέρει τόσο δρόμο και να το κρατά ήσυχο;; Το ατύχημα έγινε. Μια μέρα, έπεσε καυτό νερό πάνω στον μικρό. Τον φύλαγε η Βέρα.. Την κράτησαν στο σπίτι κάποιες μέρες και δεν ερχόταν σχολείο, για να προσέχει το μωρό. Αυτά συνέβαιναν όταν την είχαμε ακόμα μαθήτρια στο Δημοτικό. Μάθαμε ότι εκείνη κατέβαζε τα σκουπίδια σχεδόν μεσάνυχτα και απορούσαμε που οι γονείς της δεν ανησυχούσαν μήπως της συνέβαινε κάτι... Ερχόταν μάλιστα καθυστερημένη σχολείο... Όταν την είχα μαθήτρια, μίλησα με τους γονείς της και μου είπαν, ότι επειδή φεύγει η μαμά νωρίς, πρέπει η Βέρα να μένει να προσέχει τα αδελφάκια της, μέχρι να ξυπνήσει ο πατέρας που γυρίζει μεσάνυχτα από την δουλειά του και χρειαζόταν ύπνο... Μια τελείως ειδική περίπτωση...

    Κάλεσα τον πατέρα [η μητέρα δεν μπορούσε να έλθει] και με φιλικό αλλά αποφασιστικό ύφος του μίλησα με μεγάλη διπλωματία, μήπως και τσαντιστεί... Του είπα για τα πόσα έχει επιφορτιστεί η Βέρα που είναι και μια σταλιά παιδί... Του είπα για τους κινδύνους που διατρέχει και το πόσο λάθος είναι που την στέλνουν αργά σχολείο. Του ζήτησα την βοήθειά του, παρακαλώντας τον κυριολεκτικά και προσπαθώντας να καταλάβει τι έκαναν στην ψυχολογία της Βέρας. Κατάφερα να έρχεται σχετικά στην ώρα της στο σχολείο και στο θεατρικό μας, πέταξε από την χαρά της... Είχε ανάγκη αναγνώρισης, αγάπης και προσοχής... Στο Γυμνάσιο έκανε κοπάνες και την είχαν δει έντονα βαμμένη, μαζί με παρέα σε κάποια καφετέρια... Ειδοποιήθηκε η μητέρα της, αλλά αυτή ήθελε μόνον νταντά για τα άλλα παιδιά της... Δεν ξέρω αν η κατάσταση στο σπιτικό τους άλλαξε, γιατί στην Γ΄Γυμνασίου, μετακόμισαν...

    Δύσκολες καταστάσεις... Εδώ έχουμε την περίπτωση ότι όλοι δεν κάνουν για γονείς... Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γεννούν, διότι είναι ανίκανοι να μεγαλώσουν, να αναθρέψουν παιδιά και τα κάνουν δυστυχισμένα... Η Βέρα είχε αναλάβει τον ρόλο του γονιού, όταν όντας αυτή μικρό παιδί, αποζητούσε την αγάπη και την στοργή... Μας έλεγε πολλές φορές για τα ζώα της. Ήθελε το παιδί να δώσει κάπου την στοργή του, εκτός από τα αδελφάκια της, τα οποία την φόρτωναν με ασήκωτες ευθύνες... Μου έκανε όμως εντύπωση, ότι μετά από κάποιο διάστημα, μας έλεγε όλο και για κάποιο άλλο ζωάκι... Κάποιοι μαθητές που είχαν πάει σπίτι της, είχαν δει πράγματι διαφορετικά ζώα κατά διαστήματα... Ώσπου έμαθα... Ο πρώτος παπαγάλος το έσκασε... Ο δεύτερος πέθανε ενωρίς... Μήπως ξεχνούσαν να τον ταΐσουν; Ο ένας σκυλάκος ζούσε στο μπαλκόνι. Τον έχασαν... Ο άλλος κοιμόταν στην αποθήκη και τον έβγαζε η Βέρα έξω στις 11 η ώρα, όταν κατέβαζε τα σκουπίδια... Για να την ευχαριστήσουν οι δικοί της που κρατούσε τα μικρά, της χάριζαν ζωάκια και μετά αδιαφορούσαν για την τύχη τους... Όμως η Βέρα επωμίσθηκε και την ευθύνη των ζώων κι εκεί δεν τα κατάφερε καθόλου...

    Έκανα μεγάλη συζήτηση στην τάξη... Στην αρχή μίλησα γενικά... Είπα ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια... Έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντί τους... Έχουν αισθήματα και συναισθάνονται... Δεν μπορούμε να τα αλλάζουμε σαν τα πουκάμισά μας επειδή είμαστε ανώριμοι και τα βαρεθήκαμε... Δεν είναι παιχνίδια... Πονούν, φοβούνται, λαχταρούν, στεναχωριούνται, αγαπούν, έχουν καρδιά, δεν ξεχνούν... Και επί πλέον, πρέπει να προσέχουμε μην πάθουν κάτι, από δική μας υπαιτιότητα.. Και τι δεν είπα.. Μίλησαν πολλά παιδιά, μίλησε και η Βέρα... Την άφησα να λέει και τα είπε από μόνη της όλα... Τότε την παρακάλεσα θερμά να μην πάρει άλλο ζωάκι, μέχρι να μεγαλώσει και να είναι ικανή να του προσφέρει όλη της την στοργή και την φροντίδα της... Είπα πολλά, προσπαθώντας όλοι να καταλάβουν το πώς πρέπει να φερόμαστε στα ζώα και πόση ευθύνη έχουμε για την καλή τους ζωή... Η Βέρα υποσχέθηκε ότι θα φέρεται διαφορετικά από δω κι εμπρός... Έκτοτε δεν ξαναείδαμε παπαγάλο στην βεράντα της... Και όποιος πήγαινε σπίτι της, πράγματι, δεν ξαναείδε... Μ' ένα σκυλάκι την έβλεπαν όταν πήγαινε το μωρό στην θεία της... Αυτοί οι γονείς της θέλανε ένα γερά χέρι ξύλο... Μα και μόνο που την έβλεπαν τόσο λεπτούλα, πώς άντεχαν να την φορτώνουν με τόσες ευθύνες;;; Οπότε, τέτοιοι άστοργοι άνθρωποι δεν σκέφτονταν το παιδί τους, τα ζωάκια θα σκεφτόντουσαν;;; Το αποτέλεσμα της όλης κατάστασης γενικά;; Στο Γυμνάσιο, η Βέρα πήγαινε, χωρίς να έχει κανέναν έλεγχο από το σπίτι... Γι' αυτό και οι κοπάνες... Ποιος θα ενδιαφερόταν;;; Μέσα της ένιωθε ενήλικας... Ήταν μεγάλη για να μεγαλώνει δύο μικρά και μικρή για να βάφεται και να τρέχει στις καφετέριες;; Πλήρης σύγχυση... Όλα μέσα της ήταν τελείως μπερδεμένα... Και οι αίτιοι της παραζάλης της;; Οι γονείς της... Κανένα στήριγμα δηλαδή... Πώς θα τα κατάφερνε;;

    Το να είσαι γονιός είναι μεγάλη ευθύνη... Η μεγαλύτερη όλων... Δεν μπορείς να σπέρνεις παιδιά, αν δεν είσαι άξιος να τα αναθρέψεις... Το έχω ξαναπεί: Έπρεπε να υπάρχει Σχολή Γονέων... Αν είσαι άξιος να προχωρήσεις... Διαφορετικά να σου στερούν το δικαίωμα να γεννοβολάς χωρίς καμία αίσθηση των ευθυνών σου, φέρνοντας δυστυχισμένα πλάσματα στην γη, που άδηλον θα είναι και επισφαλές, το μέλλον τους...

    Μια επίσκεψη στις Δομές που φιλοξενούν παιδιά, θα σας πείσει... Αρχίστε από το ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ και κλάψτε με τα εγκαταλελειμμένα μωρά που φωνάζουν "Μαμά!" όποιον τα πλησιάζει... Επισκεφτείτε ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΑ ΧΩΡΙΑ SOS και κλάψτε για τα κακοποιημένα με όλους τους τρόπους παιδιά, από την ίδια τους την οικογένεια... Ευλογημένοι οι άνθρωποι που τους προσφέρουν στοργή και φροντίδα σε αυτές τις Δομές... Ίσως κάποια μέρα επουλωθούν οι βαθιές πληγές στην ψυχούλα τους και σωθούν, ζώντας μια κανονική και όχι παραβατική ζωή...

    Δεν συζητάω για την αλεπού, την λύκαινα, την ελαφαντίνα, το δελφίνι που είναι μάνες συγκλονιστικές... Σας λέω να ενοχλήσετε μια κότα που είναι κλώσα... Θα ορμήσει να σας βγάλει τα μάτια, έτσι και της πειράξετε τα κλωσόπουλά της... Ενώ κάποιες γυναίκες, μπορούν να πετάξουν το νεογέννητο παιδί τους στα σκουπίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη...

    Κι αυτό, διότι ο άνθρωπος, το ύψιστο δημιούργημα του Θεού, το λογικό αυτό ον, μπορεί δυστυχώς να γίνει τέρας, διάβολος και να σπείρει τον πόνο, τον σπαραγμό, την ανείπωτη φρίκη... Να είναι η αιτία για τα βιασμένα από τον αγαπημένο συγγενή τους παιδιά και τα κρεμασμένα από γέφυρα ζώα... Ευτυχώς  ό μ ω ς  που ο άνθρωπος, μπορεί να γίνει και άγγελος, ήλιος φωτεινός και τρυφερός συνάμα... Αυτή η κάστα των ανθρώπων μας δίνει δύναμη... Σε αυτήν προσδοκούμε για ένα καλύτερο αύριο... Αυτοί οι Άνθρωποι, με το άλφα κεφαλαίο, φέρνουν την ισορροπία στην γη και μας δίνουν το κουράγιο να ελπίζουμε, ότι ίσως όλοι βρουν κάποτε τον σωστό δρόμο... Τον δρόμο που περνά μέσα από την ευαισθητοποιημένη καρδιά του καθενός...