Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2021

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ...

Μέσα στην τάξη, ο δάσκαλος μπορεί να βρει αφορμή να μιλήσει για χίλια δυο θέματα... Τα παιδιά διψούν για συζήτηση και τώρα που δουλεύουν και οι δυο γονείς και  τα γράφουν σε ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες, η συζήτηση μέσα στην οικογένεια έχει λιγοστέψει. Κανονίζουμε την διαχείριση της ύλης μας και δεν χάνουμε ευκαιρία να μιλήσουμε με τους μαθητές μας... Το έχουν τόσο ανάγκη... Έτσι δημιουργείς ένα κλίμα εμπιστοσύνης και οι μαθητές ανοίγονται και σου λένε ό,τι τους απασχολεί... Θα μιλήσετε για τους κινδύνους του ίντερνετ, για το πόσο προσεχτικοί είμαστε με τους ξένους... Ότι δεν ακολουθούμε ποτέ κανέναν άγνωστο, ούτε μπαίνουμε στο αυτοκίνητό του, ακόμα κι αν μας πουν ότι τους έστειλε ο πατέρας μας... Δεν αφήνουμε κανέναν να ακουμπήσει το εσώρουχό μας και φεύγουμε μακριά, αν κάποια χάδια μας φέρνουν σε δύσκολη θέση... Τους δείχνουμε μάλιστα ειδικά βιντεάκια που έχει μοιράσει στα σχολεία το Υπουργείο Παιδείας και πληροφορούν τα παιδιά με μία ζωντανή ιστορία μέσα από πολύ όμορφα κινούμενα σχέδια, το πώς ένα παιδί μπορεί να υποψιαστεί τον επίδοξο βιαστή του και πώς να προφυλαχτεί από αυτήν την κατάσταση... Και φυσικά, καταπιανόμαστε με ένα θέμα την φορά με μεγάλη υπευθυνότητα και προσοχή...

    Όταν μια φορά αναφέρθηκε χωρισμός προβληματικός στην οικογένεια ενός μαθητή μου, μιλήσαμε πολύ γι' αυτό το θέμα... "Αν οι γονείς μας χωρίσουν, ο μπαμπάς μας θα είναι πάντα μπαμπάς μας και η μαμά μας, πάντα μαμά μας... Αν τώρα ένας από τους δυο γονείς μας, κατηγορήσει τον άλλον, εσείς να φωνάξετε και να πείτε: "Πάψε!!! Αν συνεχίσεις πάει να πει ότι δεν με αγαπάς, διότι κατηγορώντας μου [ας πούμε] την μαμά που γνωρίζεις ότι την αγαπώ το ίδιο, ξέρεις ότι θα στεναχωρηθώ πολύ. Αν έχετε διαφορές, εμένα αφήστε με απ' έξω... Ή δ' άλλως, αν συνεχίσετε να την βρίζετε, δεν θα ξαναέρθω..." Τώρα πόσα παιδιά θα έχουν το σθένος να αντιδράσουν έτσι;; Συνήθως σιωπούν και μαραζώνουν... Εμείς όμως πρέπει να τους τα λέμε, μήπως και αλαφρώσουμε λίγο την ψυχούλα τους... Δυστυχώς, μερικοί φέρονται στο παιδί τους πάνω σε μία διαμάχη μεταξύ συζύγων, σαν να είναι λάστιχο και το τραβά μια ο ένας από δω, μια ο άλλος από κει... ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιούν το παιδί σαν μέσο εκδίκησης, κάτι όμως που δυστυχώς συμβαίνει συχνά... Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν έτσι, είναι το παιδί να μην θέλει να ξαναδεί κανέναν και να τρέχει μια ζωή σε ψυχιάτρους... Διότι, δεν πρόκειται να το αφήσουν στην ησυχία του, δεν θα το σεβαστούν και θα γεμίσουν την καρδούλα του με πόνο και σκοτεινιά... Ήδη νιώθει το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια του με τον χωρισμό των πιο αγαπημένων του προσώπων, ήδη νιώθει μεγάλη ανασφάλεια, το να επιφορτιστεί υβριστικό καταιγισμό για έναν από τους γονείς του, το σπρώχνουμε ανελέητα στον γκρίζο χώρο της μελαγχολίας... Πώς γίνεται αυτός που αγαπώ, να κατηγορεί τον άλλον που λατρεύω;; Μακάρι κάποτε το θέμα αυτό να αντιμετωπισθεί πολιτισμένα, έχοντας ως γνώμονα την ευτυχία του παιδιού μας, που δεν μας ζήτησε στο κάτω-κάτω της γραφής να έλθει σ' αυτόν τον κόσμο... Χρέος μας πρώτιστο ως γονείς, η ψυχική ισορροπία του παιδιού μας... Διαφορετικά, δεν μπορούμε να λεγόμαστε "γονείς".

    Μιλήστε στους μαθητές και στις μαθήτριές σας για την φιλοζωΐα... Είναι κρίμα να σέρνεται η Ελλάδα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, ένεκα της προς τα ζώα συμπεριφοράς της... Διαλύστε τις προκαταλήψεις για τις γάτες και τους σκύλους, τονίστε την συναισθηματική νοημοσύνη αυτών των πλασμάτων και υπογραμμίστε την υπευθυνότητα που πρέπει να έχουμε προς τους τετράποδους ή φτερωτούς φίλους μας... Παίρνουμε ένα ζώο για μια ζωή και είμαστε υπεύθυνοι για την ευζωία του... Δεν το πετάμε ΠΟΤΕ. Απ' την στιγμή που θα έρθει σπίτι μας, είναι οικογένειά μας... Θα λάβουμε από το ζωάκι μας απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη και θα ομορφύνει σίγουρα την ζωή μας. ΔΕΝ παίρνουμε ζώο εάν δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα το κρατήσουμε για πάντα... Εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να ευαισθητοποιήσουμε την νέα γενιά, μήπως κι έρθει η ευλογημένη ώρα, να μην υπάρχουν δυστυχισμένα αδέσποτα στους δρόμους της χώρας μας...

    Μπορούμε να διδάξουμε και τρόπους συμπεριφοράς... Αν ο Άλκης εξακολουθεί και βάζει το δάχτυλό του στην μύτη του, δεν τον μαρτυράμε, αλλά λέμε: "Σας έχω πει, ΟΧΙ το χέρι στην μύτη... Όποιος το κάνει να σταματήσει αμέσως, παρακαλώ... Πόσες φορές το έχουμε πει;;"  Και φυσικά θα το επαναλάβετε πολλές φορές, μέχρι να το εμπεδώσουν τελείως... Επίσης, λυμένα κορδόνια [μπορεί να κουτρουβαλιαστούν], μπουφάν τις κρύες μέρες στο διάλειμμα, καπέλο τις ζεστές ημέρες, πολλά χαρτομάντηλα στην τάξη και αν γίνει - στις μικρότερες τάξεις - κάποιο "ατύχημα", δεν αφήνουμε τα άλλα παιδιά να κοροϊδέψουν, παίρνουμε γρήγορα το παιδί στο γραφείο και τηλεφωνούμε στην μητέρα να φέρει εσώρουχο. 

    Το θέμα της σάκας με το ασήκωτο βάρος, υπήρξε πάντα πρόβλημα. Ενώ αφήνουμε στο σχολείο αρκετά βιβλία, πάντα θα υπήρχε μαθητής που η τσάντα του θα ήταν μπαούλο... Επισημαίνουμε την σωστή στάση στο θρανίο, για την σπονδυλική τους στήλη...

"Μάριε, κάτσε καλά παιδί μου... Μην σκύβεις... Θα καμπουριάσεις τελείως.. Κι εσύ Αννούλα, μην κάθεσαι στραβά, θα πάθεις σκολίωση... Ίσια η πλάτη για να έχετε ωραία κορμοστασιά... Και, Σπύρο, γιατί είναι τόσο βαριά η σάκα σου; Σας έχω πει να φέρνετε μόνον τα βιβλία της ημέρας. Γι' αυτό εξ άλλου σας γράφω στον πίνακα τα αυριανά μαθήματα - αν και έχετε πρόγραμμα -  ώστε να φέρνετε μόνον όσα βιβλία χρειάζονται... Έχω δει ότι μερικοί κουβαλούν όλα τα βιβλία και η τσάντα τους είναι ασήκωτη... Λέτε στο σπίτι τι σας λέω;; Ή οι γονείς θαρρούν πως έχετε τρελή δασκάλα που θέλει να σας κοψομεσιάσει;;

    -Το λέμε κυρία!!

    -Εγώ τα φέρνω όλα! Βαριέμαι να τα βγάζω! Η μαμά τα βγάζει κι εγώ τα ξαναβάζω!!!

    -Λάθος κάνεις Αντρέα... Δεν σας το λέμε για να περνά η ώρα... Τα κόκαλά σας τώρα αναπτύσσονται... Εάν κουβαλάτε μεγάλο βάρος και αν δεν κάθεστε σωστά, θα πάθει ζημιά η σπονδυλική σας στήλη και θα γέρνετε δεξιά  ή αριστερά... Άσε που μπορεί να αποκτήσετε καμπούρα... Δεν θέλετε να έχετε ένα ωραίο ίσιο κορμί και να βαδίζετε υπερήφανα και ευθυτενώς;;; Θέλετε να στραβώσετε τελείως;;

    Και αυτά θα τα πείτε πολλές-πολλές φορές, και ίσως το κατανοήσουν... Τίποτε δεν γίνεται με μία φορά... Πρέπει να έχετε υπομονή και να λέτε συνέχεια... Να  λέτε... Η επανάληψη θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα... Και αυτό ισχύει τόσο στις νουθεσίες, όσο και στα μαθήματα... Επανάληψη συνεχής και τεράστια επιμονή και υπομονή... Και αν έχετε εργασθεί με πάθος, αυτό θα φανεί στην επόμενη χρονιά.. Τα παιδιά μετά το καλοκαίρι, όταν ανοίξουν τα σχολεία, είναι σαν άγραφα χαρτιά... Ας μην προτρέξουμε να πούμε: "Πω, πω!!! Τι τμήμα είναι αυτό!!! Μα δεν έκαναν τίποτε πέρυσι;" Μην το πείτε ποτέ... Μέσα σε έναν μήνα, θα δείτε την διαφορά... Τα παιδιά στρώνουν σιγά-σιγά... Επανέρχονται... Ιδίως αν έχουν καινούργια δασκάλα, θέλουν κάποιον χρόνο προσαρμογής, περισσότερο... Ενώ αυτά που συνεχίζουν με την ίδια δασκάλα, λύνονται ευκολότερα, διότι την γνωρίζουν κι εκείνη γνωρίζει τις αδυναμίες τους και έτσι κερδίζουν τουλάχιστον ένα μήνα...

    Κάποια κυρία, όποιο τμήμα της έδιναν, το έβγαζε άχρηστο... Κι εκεί γύρω στα Χριστούγεννα έλεγε ότι το σκάρτο τμήμα που πήρε, το είχε κάμει αστέρι κι αυτό οφειλόταν μόνο σ' αυτήν... Το είχε σύστημα... Οι κουβέντες της στα πηγαδάκια γνωστές... Όμως ποτέ δεν της παραπονέθηκε καμία προηγούμενη δασκάλα γι' αυτά που έλεγε εναντίον τους... Κράτησαν την θέση της πραγματικής "Κυρίας", αν και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, θα έπρεπε κάπως να μπαίνει ένα φρένο... Τώρα, αν όντως μας τύχει ένα τμήμα με πολλά κενά, κάνουμε απλά το καθήκον μας, χωρίς να ζητάμε ευθύνες... Το κακό δεν κρύβεται για πολύ, όπως και το καλό επίσης και αν δουλέψουμε με πάθος, η διαφορά θα φανεί και το τμήμα θα σωθεί... Σε αυτές τις περιπτώσεις, ανασκουμπωνόμαστε και πιάνουμε τα πάντα από την αρχή... ΔΕΝ προχωράμε εάν δεν έχει εμπεδώσει η τάξη το όποιο μάθημα παραδίδουμε... Τι να το κάνεις να τελειώσεις την ύλη τρέχοντας, αν υπάρχουν κενά στο τμήμα σου;;; Δεν σε ενδιαφέρει να μάθουν ουσιαστικά και σωστά οι μαθητές σου όσα τους διδάσκεις;; Και μην δίνετε  π ο τ έ  φωτοτυπίες μόνον και μόνον για να δουν οι γονείς ότι δουλεύετε... Φωτοτυπίες δίνουμε ΕΑΝ είναι απαραίτητες. Προσέχουμε να είναι καλογραμμένες και προσαρμοσμένες με το εκάστοτε υλικό της τάξης μας. Γιατί η τάξη είναι ζωντανό σώμα και άλλες ανάγκες μπορεί να έχει αυτή η φουρνιά παιδιών και άλλες ανάγκες η άλλη φουρνιά... Δεν βγάζουμε δηλαδή φωτοτυπίες - ας πούμε - για την Δ΄τάξη και όποτε έχουμε Δ΄ δίνουμε τις ίδιες... Τις αναπροσαρμόζουμε πάντα στις ανάγκες των εκάστοτε μαθητών μας...

    Κάπου που θέλω να σταθώ, είναι οι τιμωρίες... Αν κάποιος ενοχλεί πολύ τι κάνεις; Προσπάθησε με την πειθώ και με τον κατάλληλο τρόπο να του δώσεις να καταλάβει  ότι θα υπάρχουν επιπτώσεις... Τώρα τι επιπτώσεις; Άντε και τον πας μία φορά στον Διευθυντή... Άντε και τον πας δεύτερη και τρίτη... Μετά τι γίνεται; Το πολύ - πολύ να σου πει: "Ας πάω... Δεν με νοιάζει... Δεν μου κάνει και τίποτα..." Με άλλα λόγια, ας έχουμε το επιχείρημα του Διευθυντή, σαν μια ύστατη λύση. Διότι, αν με το παραμικρό στέλνουμε τον μαθητή στον Διευθυντή, θα έρθει η στιγμή που θα απομυθοποιηθεί  η μεγάλη του δύναμη, καθ' όσον τι άλλο να κάμει κι αυτός, εκτός από μια επίπληξη, έστω και σε έντονο ύφος;; Οπότε καλόν είναι να διεκπεραιώνουμε τις όποιες αταξίες μεταξύ μας, μέσα στην σχολική αίθουσα... Και να μην βγάζουμε για τιμωρία έξω από την τάξη όποιον μαθητή ατακτεί και μάλιστα με κλεισμένη πόρτα... Πού ξέρετε πού θα πάει ο νεαρός ταραξίας; Κι αν κάνει βόλτες στον διάδρομο, μακριά από το τμήμα του;

    - Τι κάνεις στην αυλή παιδί μου;

    - Κατέβηκα να πιω νερό...

    - Και γιατί κρατάς μπάλα; Οι συμμαθητές σου πού είναι; 

    - Στην τάξη, κυρία...

    - Κι εσύ τι γυρεύεις στην αυλή; Το ξέρει η δασκάλα σου;

    - Μ' έβγαλε τιμωρία, έξω από την τάξη...

    - Της είπες πως θα κατέβεις να πιεις νερό;

    - Όχι...

    - Έλα μαζί μου γρήγορα επάνω...

Ειδοποιείς την συνάδελφο ότι το παιδί βρισκόταν στην αυλή... Το δικαιολογείς ότι δεν σκέφτηκε να την ρωτήσει, γιατί παιδί είναι κι ευτυχώς δεν έπαθε τίποτε... Μιλάς προσεχτικά, για να μην φάει κι άλλη τιμωρία ο μικρός, ελπίζοντας ότι η συνάδελφος θα καταλάβει ότι δεν βγάζουμε έξω τον μαθητή μας και του κλείνουμε την πόρτα... Έξω ποιος θα τον ελέγχει; Κι αν συμβεί κάτι; Χίλιες φορές να παρακαλέσεις τον Διευθυντή, να τον κρατήσει στο γραφείο του για λίγο, χωρίς όμως να αξιώσεις να τιμωρηθεί και από τον Διευθυντή... Γι' αυτό πρέπει να έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των μαθητών μας και να λύνουμε εντός της τάξης το όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί... Εάν συνεχιστεί το πράγμα, μιλάμε με τους γονείς του παιδιού και ζητάμε την βοήθειά τους... Μπορεί να συμβαίνει από κάτι, μέχρι και τίποτα... Το ψάχνουμε όμως το θέμα...

  

    Μέσα σε μία τάξη, υπάρχει ο καλός, ο μέτριος, ο άριστος και ο πολύ αδύνατος μαθητής... Προσέχουμε λοιπόν να κάνουμε τις ερωτήσεις μας, ανάλογα σε ποιον απευθυνόμαστε... Στον άριστο, θα έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις... Στον αδύνατο όμως μαθητή μου, θα κάνω ερώτηση που θα  μπορεί να μου απαντήσει. Έτσι τον προστατεύω από τις κοροϊδίες των συμμαθητών του, στυλ: "Εσύ δεν ξέρεις τίποτα!!!!  Πάλι λάθος τα λες!!!" και αν μου απαντήσει σωστά, τον επιβραβεύω και θα τον βάλω σίγουρα στο θεατρικό, γιατί έχει ανάγκη από το σεβασμό των συμμαθητών του και θέλει να μην διαφέρει... Θα δείτε πώς θα λάμψουν τα μάτια του στην πρώτη επιβράβευση και πόση συγκινητική ανακούφιση θα νιώσει, όταν καταλάβει ότι οι συμμαθητές του τον βλέπουν πλέον με άλλο μάτι...

    Να μην αγχώνεστε, αν στο τμήμα σας υπάρχουν δύσκολες περιπτώσεις. Έχουμε πει, ότι εάν σε ένα τμήμα ήταν όλα άριστα και η μητέρα μου που είναι καλή στο λέγειν και στα μαθηματικά, θα μπορούσε να κρατήσει ένα τέτοιο τμήμα για κάποιες ώρες. Η προσφορά μας όμως μεγαλώνει, όταν έχουμε και παιδιά με ιδιαιτερότητες... Μπορούμε να ανεβάσουμε ένα τμήμα, εάν ασχοληθούμε με το κάθε παιδί ξεχωριστά... Η αγάπη μας, η υπομονή μας, το αληθινό ενδιαφέρον μας, μπορούν να κάνουν θαύματα... Και μην ξεχνάτε, με το ζόρι δεν γίνεται τίποτε. Είτε αγαπάς το λειτούργημά σου, είτε όχι... Στο δασκαλίκι μέση οδός δεν υπάρχει... Δεν μπορείς να προσποιείσαι... Τα παιδιά έχουν ραντάρ... Ξέρουν αν το χαμόγελό σου είναι ψεύτικο ή πηγάζει μέσα από την καρδιά σου... Και ανάλογα σε αξιολογούν και σε κατατάσσουν εκεί που σου αξίζει... Αν έγινες δάσκαλος, γιατί εκεί σε ρίξανε στις πανελλήνιες εξετάσεις ενώ άλλος ήταν ο στόχος σου, όμως βαρέθηκες να ξαναδώσεις και το αποδέχθηκες, έπραξες κακώς... Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, θα φανεί η δυσαρέσκειά σου στην εργασία σου... Θα είσαι ο απόμακρος διεκπεραιωτικός δάσκαλος, που πέρασε και δεν ακούμπησε καμία παιδική καρδιά.. Κι αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί στέρησες την στοργή από δεκάδες μαθητές που στο τέλος ούτε θα σε θυμούνται ή το πολύ-πολύ, θα σε αναφέρουν με μεγάλη δυσαρέσκεια και αποδοκιμασία...

    Κι αυτό, γιατί το δασκαλίκι είναι μία τεράστια αγκαλιά, που χωράει όλα τα παιδιά, με όσες ιδιαιτερότητες και αν έχουν. Προσφέρει παιδεία, μόρφωση, χαρά και ζητάει από τον καθένα μας όλο του το μπρίο, την υπομονή, το χαμόγελο, την στοργή και ένα μυαλό ανοιχτό που να παρασύρει τα παιδιά στο ουράνιο τόξο της δημιουργίας, της αγάπης και της ενσυναίσθησης... Με αυτές τις προϋποθέσεις, μπορείς σεμνά να καυχηθείς: "Είμαι  συνειδητοποιημένος ΔΑΣΚΑΛΟΣ!!!"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου