Ένα θέμα ευαίσθητο πολύ, είναι η σχέση δασκάλου και γονέα... Αυτονόητο είναι ότι πρέπει να τις διακατέχει η ευγένεια και ο σεβασμός και από τις δύο πλευρές... Καλό είναι να μην αναπτύξουμε ιδιαίτερα στενή φιλική σχέση με τους γονείς ενός μαθητού μας... Σκεφτείτε τι θα πουν οι άλλοι γονείς... Θα σκεφτούν ότι ένεκα της σχέσης με τους γονείς του τάδε παιδιού, εσείς δεν είστε αμερόληπτος ως προς τα δικά τους παιδιά και μεροληπτείτε υπέρ του συγκεκριμένου μαθητή... Οπότε αν σας καλέσουν σε δείπνο ή για καφέ, αρνηθείτε ευγενικά και βρείτε μια δικαιολογία που να ευσταθεί. Αν τώρα ο γιόκας σας ή η κορούλα σας, καλεσθεί στα γενέθλια κάποιου συμμαθητή του, οπωσδήποτε θα πάει, εσείς όμως προσωπικά παραμείνετε όσο γίνεται λιγότερο στο σπίτι του εορτάζοντα και προσέξτε πολύ τις κουβέντες σας, κυρίως για θέματα σχολικά...
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις... Μέσα στην πορεία μας ως μάχιμοι εκπαιδευτικοί, πιθανότατα να συμβεί να ταιριάξουμε πάρα πολύ με κάποιους γονείς ως άνθρωποι... Τότε για μια-δυο φορές, διακριτικά, μπορούμε να ανταλλάξουμε επισκέψεις... Το κάλλιστο όμως είναι να περιμένουμε να ολοκληρωθεί ο κύκλος διδασκαλίας μας. Συνήθως αναλαμβάνουμε μία τάξη για δύο χρόνια... Μετά από αυτό το χρονικό πλαίσιο, μπορούμε - με διακριτικότητα πάντα - να αναπτύξουμε μια φιλική σχέση με τον τάδε γονιό... Στα 35 χρόνια διδασκαλίας, οι ξεχωριστοί αυτοί δεσμοί με κάτι το επί πλέον, το πολύ-πολύ να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, διότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί.. Με ό λ ο υ ς τους γονείς θα έχουμε θαυμάσιες σχέσεις, αλλά εδώ μιλάμε για κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις, οι οποίες θα κρατηθούν μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Το συγκινητικό είναι όταν μας παίρνουν γονείς να δούνε τι κάνουμε, έστω κι αν είχαμε τα παιδιά τους, μαθητές πριν 20 χρόνια, κάτι που δηλώνει ξεκάθαρα, ότι δεν μας έχουν ξεχάσει και θυμούνται με αγάπη και σεβασμό την παρουσία μας, στην ζωή των δικών τους παιδιών... Η χαρά που μας δίνουν τότε, είναι πάρα, πάρα πολύ μεγάλη!....
Στην περίπτωση που έχετε καινούργια φουρνιά μαθητών, όταν θα φωνάξετε τους γονείς για την πρώτη σας γνωριμία, μην βιαστείτε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα να βγάλετε οριστικά συμπεράσματα... Εάν έχετε εντοπίσει κάποιους ταραξίες, μην κεραυνοβολήσετε τους γονείς από την πρώτη κιόλας συνεδρία... Αφήστε να γνωριστείτε καλά με το νέο σας τμήμα, καθορίστε την δική σας γραμμή πλεύσης και στην άλλη συνάντηση, συζητείστε εκείνο που σας απασχολεί με τους γονείς... Ζητήστε τους να σας συμπαρασταθούν στο έργο σας και να μην αναιρούν στο σπίτι, όσα εσείς διδάξατε στο σχολείο. Στην κατ' ιδίαν συγκέντρωση γονέων, όταν βλέπουμε τον καθέναν ξεχωριστά, υπάρχει περίπτωση ο γονιός να σας κατηγορήσει τον προηγούμενο συνάδελφό σας, ως αιτία των ελλείψεων που παρουσιάζει το παιδί του και να εκθειάσει εσάς... Μην πέσετε στην παγίδα. Πείτε του ήρεμα ότι δεν θέλετε να μιλάτε για άτομα που δεν είναι παρόντα και φέτος τα μαθήματα είναι πιο δύσκολα, οπότε ο γιος τους θα θελήσει περισσότερο διάβασμα και σε αυτό, θα τον βοηθήσετε εσείς όσο γίνεται, κάτι που πρέπει να γίνει και από το σπίτι...
Να ξέρετε, ότι ο γονιός αυτός, μπορεί να σας καλοπιάνει, το έχει όμως σύστημα και του χρόνου θα πει τα ίδια για σας στον νέο συνάδελφο και θα ρίξει τις ευθύνες πάνω σας... Γι' αυτό ενωρίς χαράζουμε την πορεία μας ευδιάκριτα, ώστε το σύστημά μας, να γίνει κατανοητό τοις πάσι... Εξ άλλου, πες ότι ο προηγούμενος δάσκαλος ήταν κάπως αδιάφορος... Συμβαίνουν κι αυτά... Μέσα όμως στα πέντε χρόνια που πέρασε ο μαθητής μέχρι να έρθει στα χέρια σας τώρα στην Ε΄ή στην ΣΤ΄, σίγουρα κάτι έχει πάρει από τους προηγούμενους δασκάλους του... Από τον έναν μπορεί να πήρε την καλλιγραφία. Από τον άλλον την αγάπη για την τάξη. Άλλος μπορεί να του εμφύσησε την αγάπη για την αριθμητική και ο δάσκαλος που προτιμάει τα Ελληνικά, να του εμφύσησε την αγάπη προς την γλώσσα. Ένας συνάδελφος ξεχωριστός, ο Θανάσης, είχε μεγάλη ικανότητα στα δάχτυλα... Με χαρτοκοπτική, έφτιαχνε αριστουργήματα. Έκανε τους μαθητές του να λατρεύουν την λεπτομέρεια και την κομψότητα... Πώς να μην πεις ΜΠΡΑΒΟ σε αυτόν τον άνθρωπο;.. Ακόμα και από τον αδιάφορο δάσκαλο, κάτι θα πάρουν, μόνον που θα είναι αρνητικό... Δηλαδή από αυτόν θα μάθουν ότι δεν υπάρχει πάντα η προσδοκόμενη ανταμοιβή και τον συγκεκριμένο, θα τον θυμούνται τα παιδιά με μια αλγεινή εντύπωση που θα έχει προκαλέσει η συμπεριφορά του. Τα παιδιά θα αναγνωρίσουν γρήγορα την δική σας φωτεινή προσπάθεια και θα δείτε ότι και οι πιο άτακτοι θα σας λατρέψουν, καθ΄όσον τα παιδιά έχουν ένστικτο και ξέρουν πολύ καλά ποιος αγωνίζεται αληθινά γι' αυτά και ποιος όχι...
Τα παιδιά είναι οι δίκαιοι κριτές μας... Καλός άνθρωπος ο τάδε δάσκαλος, όμως έβγαζε μες στην τάξη το κομπιούτερ κι έκανε τους λογαριασμούς του... Τα παιδιά το αντελήφθηκαν... Δεν είναι χαζά... Πρέπει να είσαι σίγουρα καλός άνθρωπος, α λ λ ά και καλός δάσκαλος... Και η αδιαφορία και το βαριεστημένο, διεκπεραιωτικό στυλ, γίνεται αμέσως αντιληπτό. Τα παιδιά γνωρίζουν... Δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις. Και όταν σε αποδέχονται ως δάσκαλό τους και σου ανοίγουν μια τεράστια αγκαλιά, να ξέρεις ότι έχουν εκτιμήσει τις προσπάθειές σου και έχεις μπει για πάντα στην καρδιά τους... Στο κάτω-κάτω της γραφής, πες ότι παίρνεις ένα τμήμα όντως αδούλευτο... Τι θα κάνεις;; Θα πας να ζητήσεις ευθύνες;; ΟΧΙ βέβαια... Απλά θα στρωθείς στην δουλειά, θα ανασκουμπωθείς να καλύψεις τα κενά και θα αγωνιστείς να φέρεις το τμήμα σου εκεί που θα έπρεπε να είναι. Και ΔΕΝ θα κουτσομπολέψεις το θέμα στο γραφείο των δασκάλων... Η διαφορά θα φανεί και το δίκιο σου θα το πάρεις από την αγάπη των μαθητών σου και τον σεβασμό των γονέων, αμέσως μετά.
Μία φορά στις τόσες, έχουμε συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε εκπαιδευτικό... Ευτυχώς είναι πολύ λίγες... Μια μέρα, ανεβαίνοντας τα παιδιά τρέχοντας στην τάξη μετά το διάλειμμα, καθώς σπρωχνόντουσαν, ο -ας πούμε- Πάνος, σκόνταψε στο μπροστινό θρανίο και η πορτοκαλάδα του καθήμενου μαθητή, έπεσε πάνω στο τετράδιό του... Φωνές, κακό, χαλασμός Κυρίου... Η δασκάλα δεν ήταν στην τάξη. Συνήθιζε να καθυστερεί. Όταν ήρθε και ζήτησε να μάθει τι συμβαίνει, πήγε στο θρανίο του Πάνου που την κοίταζε έντρομος, ψελλίζοντάς της: "Δεν το 'θελα κυρία... Μ' έσπρωξαν τ' άλλα παιδιά..." Του είπε να ανοίξει το τετράδιό του, πήρε το μπουκάλι το νερό της και έχυσε αρκετό στο τετράδιο του παιδιού, λέγοντάς του: "Για να μάθεις να μην το ξανακάνεις..." Το παιδί το είπε κλαίγοντας στους γονείς του, που ζήτησαν να αλλάξει τμήμα, όπως και έγινε... Αυτές είναι περιπτώσεις που λες "Δεν είναι δυνατόν να έγινε έτσι..." Και όμως είναι. Συμπεριφορά τελείως αντιπαιδαγωγική, ψυχρή και άδικη, που δεν αρμόζει σε κάποιον που λέγεται δάσκαλος... Κάτι τέτοια αμαυρώνουν τον κλάδο μας, έστω κι αν είναι περιορισμένης εμβέλειας...
Επίσης με πληγώνει, όταν ακούω γονιό να λέει ότι συνέβη κάτι στο παιδί του, αλλά δεν πάει στον διευθυντή να το πει, μήπως θυμώσει ο δάσκαλος, το βάλει στο μάτι και ξεσπάσει πάνω του την υπόλοιπη χρονιά... Αυτό λιγότερο στο Δημοτικό και περισσότερο στο Γυμνάσιο... Ο φόβος μήπως ο καθηγητής στοχοποιήσει το παιδί τους, αν και έχει δίκιο, οι γονείς το σκέφτονται πολύ να κάνουν μια καταγγελία... Όμως ο χαμένος θα είναι ο μαθητής και το πρόβλημα θα διαιωνισθεί και σ' άλλους μαθητές, μέχρι να βρεθεί κάποιος και να δείξει στον διδάσκοντα, το λάθος του...
Και κάτι άλλο που αφορά το σώμα των διδασκόντων... Αυτό το είχα θίξει και στο άρθρο μου με τίτλο "ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΠΡΑΒΟ;;" Το ξαναθίγω και σήμερα διότι ένα γεγονός μού ψιθύρισε να ξαναγγίξω το θέμα, καθ' όσον συμβαίνουν πολλά. Λοιπόν, εάν κάποιος έχει το χάρισμα να κάνει ωραίες γιορτές ή να βγάζει ωραία σχολικά περιοδικά ή να διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις, ας ΜΗΝ του φράξουμε τον δρόμο... Δεν μπορούμε όλοι να έχουμε τα ίδια ταλέντα... Ας μην δούμε τον συνάδελφο σαν εκείνον που ήρθε "να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα"... Να χαρούμε που δίνει άλλη πνοή στο σχολείο, δραστηριοποιεί την ομαδική συνεργασία και δεν μένει στην στείρα γνώση... Και όταν δούμε ότι τα παιδιά ενθουσιάζονται και όσα αναλαμβάνει έχουν μεγάλη επιτυχία, να του πούμε ένα ΜΠΡΑΒΟ, αντί να πούμε στο γραφείο με μνησικακία: "Μόνον γι' αυτά είναι ικανός[-ή]"... Γιατί;;; Δεν μπορεί να είναι άριστος δάσκαλος μέσα στην τάξη και συνάμα άριστος στα πολιτιστικά; Δεν βλέπετε την αγάπη που του έχουν οι μαθητές του και κάθε χρόνο ζητούν να έχουν τον ίδιο δάσκαλο [ή δασκάλα];;;; Μήπως ο συγκεκριμένος ήρθε να σας επιβάλλει να κάνετε όσα κι αυτός;;; Όχι βέβαια... Τότε εσείς γιατί απαιτείτε να προσαρμοσθεί στα δικά σας δεδομένα; Γιατί θέλετε να του κόψετε τα φτερά; Απλούστατα, πιστεύετε ότι όποιο στάχυ εξέχει πρέπει να το κόβουμε γιατί μες στην μικροψυχία μας, δεν μας αρέσει η σύγκριση και δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε από τα ως τώρα έχει... Μα, είμαστε παιδιά του νηπιαγωγείου για να φερόμαστε έτσι; Δεν στέκει σ' έναν παιδαγωγό η εγωιστική ζήλεια... Πρέπει να την αποτινάξουμε από πάνω μας και να βοηθήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε... Να πάμε έναν καφέ την ώρα της πρόβας ή ένα ποτήρι δροσερό νερό. Ή να σταθούμε δίπλα, προσέχοντας να μην κάνουν φασαρία τα παιδιά..
Όταν ήμουν κουρασμένη από πρόβες, ερχόταν στην τάξη η Δέσποινα, μία συναδέλφισσα αληθινή κυρία και μου έλεγε: "Πολυάνθη μου είσαι πολύ κουρασμένη, σχολάς και αργά. Έχω κενό. Δώσε μου σε παρακαλώ ό,τι έχεις να σου βγάλω φωτοτυπίες, ώστε να μην κατεβαίνεις την σκάλα και κουράζεσαι κι άλλο. Θα στα φέρω εγώ ανεβαίνοντας". "Μα, Δέσποινά μου, θα χαλάσεις το κενό σου για μένα;". "Τι λες Πολυάνθη!! Εσύ δουλεύεις για όλους μας!! Μακάρι να μπορούσα να κάνω περισσότερα! Δώσε μου σε παρακαλώ, όσες κι αν είναι..." Να βοήθεια!!! Καλή σου ώρα αγαπημένη Δέσποινα!!! Δεν ήθελα τίποτε περισσότερο! Μια κατανόηση που δεν την βρίσκεις πάντα, αλλά τώρα την είχα βρει... Κι έχω να θυμάμαι κατά εποχές, τον Νίκο που μου έφερνε καφέ, την Ελένη που βοηθούσε στην ησυχία, την Γιούλα - σύζυγος συναδέλφου - που μετά τα μαθήματα βοηθούσε στα χοροδράματα, [120 παιδιά] αν και μπορούσε να βρίσκεται σπίτι της. Αν μάλιστα έχεις και Διευθυντή [όπως εγώ] που σε εμπιστεύεται ν' απλώσεις τα φτερά σου, γιατί η εργασία σου είναι αξιοπρεπέστατη και βλέπει πόσο ωφελεί τους μαθητές π α ι δ α γ ω γ ι κ ώ ς, παίρνεις μεγάλη δύναμη και αφήνεις κάτι λίγους να λένε ό,τι θένε...
Μπορεί να αγχωθείτε από την συμπεριφορά κάποιων, μην εγκαταλείψετε όμως π ο τ έ. Σιγά-σιγά θα αποκτήσετε μεγαλύτερη εμπειρία και θα μπορείτε να αντιμετωπίζετε πιο ανάλαφρα τέτοιες καταστάσεις. Εσάς στόχος σας είναι οι μαθητές και οι μαθήτριές σας. Γι' αυτούς θα δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας. Αν ό,τι κάνετε είναι παιδαγωγικώς ορθό και έχετε κανονίσει την ύλη σας, ΜΗΝ φοβάστε τίποτε... Η ανταμοιβή σας τεράστια!!!! Το αιώνιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ των μαθητών σας και η ανεξάντλητη ΑΓΑΠΗ τους... Θα σας βλέπουν στον δρόμο και θα τρέχουν να σας αγκαλιάσουν... Θα σας τηλεφωνούν στις γιορτές κι ας έχουν γίνει οικογενειάρχες και καταξιωμένα μέλη της κοινωνίας... Το αληθινό δόσιμο δεν ξεχνιέται ποτέ... Και αυτό σημαίνει ότι δεν κοιτάμε ρολόι... Μπαίνουμε στην τάξη έχοντας κρεμάσει απ' έξω, σε ένα αόρατο καρφί τις έγνοιες μας... Μέσα στην αίθουσα είμαστε γεμάτοι χαρά, ενέργεια και δημιουργία... Αλλιώς δεν μπορείς να τα καταφέρεις... Το λειτούργημά μας είναι υπέροχο, αλλά και τρομερά απαιτητικό... Πρέπει να' χεις πετριά με το δασκαλίκι για να τα βγάλεις πέρα... Αυτό το λέω συνέχεια... Και όταν θεωρήσεις ότι έχεις πια σχολάσει, πάρε φεύγοντας και τις έγνοιες που είχες κρεμάσει έξω από την πόρτα...
Αν αναρωτηθείτε τι σημαίνει Δάσκαλος, θα σας πω: Σημαίνει φως, απέραντη αγάπη, ακατάβλητη υπομονή, συνεχή επιμονή, ενσυναίσθηση, ευγένεια ψυχής, δύναμη, αρχές, ιδανικά, τρυφερότητα, πάθος, δημιουργία, αναζήτηση, στοργή... Και φυσικά όλα αυτά, να περιστρέφονται σαν διαμαντοστόλιστος γαλαξίας, γύρω από την καρδιά του λειτουργήματός μας, το ΠΑΙΔΙ !!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου