ΝΥΧΤΑ...

Ακούω της γης το κλάμα...

Έπεσε η νύχτα...

Η φωτιά κατακαίει τα πάντα...

Τα ελικόπτερα έπαψαν να πετούν...

Οι πυροσβέστες σταμάτησαν τις αντλίες...

Έπεσε η νύχτα...

Αύριο πάλι στον ίδιο φοβερό, άνισο αγώνα...

Κι ό,τι περισωθεί...

Όμως η φωτιά θα εξακολουθήσει να καίει...

Όλη τη νύχτα...

Όταν εμείς κοιμόμαστε,

ΑΥΤΗ θα συνεχίσει το φρικαλέο έργο της...

Έχω μιάν απορία...

Ποιος θα μπορέσει ήσυχος να πέσει στο κρεβάτι, 

όταν οι φλόγες θα εξακολουθούν όλα να τα ρημάζουν;

Έπεσε η νύχτα...

Θρασομανά η φλόγα...

Πλαγιές, αγροί κατακαίγονται...

Η κόλαση του Δάντη...

Η γη απλά δέχεται της πυρκαγιάς τη φρίκη...

Και θυσιάζει αναγκαστικά ό,τι ψυχούλα έχει...

Έπεσε η νύχτα...

Δεν πέφτω στο κρεβάτι...

Τα μάτια μου διάπλατα...

Το χάος μ' αγκαλιάζει...

Δαγκάνες πύρινες, αιματηρές, φλόγες καταραμένες...

Κι έρχεται μέσα στην ψυχή,

της γης μου η φωνούλα...

Κλάμα απ' τα φύλλα...

Κλάμα απ' τις ρίζες, απ' τους κορμούς, απ' τ' αφανισμένα δάση...

Άκου...Ο θρήνος του ελαφιού...

Του σαλιγκαριού η ανάσα...

Το βόγγηγμα του κότσυφα...

Του κορυδαλλού το κλάμα...

Αλεπουδίτσα άμοιρη, νυφίτσα μου καημένη...

Όλα στο κέντρο μιας πυράς...

Μες στον κλοιό της φλόγας ...

Άδικα απλώνει η πέρδικα φτερούγες,

να σώσει τα παιδάκια της...

Μαζί θε να καούνε...

Άδικα τα λυκόπουλα κουρνιάζουν

στην αγκαλιά της μάνας τους...

Αμίλητη η λύκαινα στριμώχνει τα μωρά της

και πέφτει από πάνω τους για να καεί αυτή πρώτη,

πρώτη απ' τα λυκόπουλα...

Μαζί στον θάνατό τους...

Έντρομα μάτια...Πανικός... Παγιδευτήκαν όλα...

Πνίγονται... Χάνονται...Βογγούν...

Ολοφυρμοί...Αντάρα...

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;;;

Κι αυτά σε τι εφταίξανε και πρέπει να πεθάνουν

με τον πιο εφιαλτικό τρόπο φρικτού θανάτου;;

Βλέπω τα πανικόβλητα και έντρομά τους μάτια...

Μέσα στις κόρες τους τρελές χορεύουνε οι φλόγες...

Έπεσε η νύχτα...

Ακούω...

Γρήγορες ανάσες φοβισμένες...

Ακούω βλέφαρα που τρεμοπαίζουν...

Κλάμα που δεν τελειώνει...

Η φύση κλαίει... Οδύρεται...

Κλαίει για τα παιδιά της που θα χαθούν αβοήθητα

σε μιά τρελή θυσία...

  

Υψώνεται ένας λυγμός από δεκάδες στήθη...

Στριφογυρνά σαν συριγμός μαζί με την αντάρα...

Θρηνούν ανθρώποι ανήμποροι το βιός τους που πεθαίνει...

Κόποι ολόκληρης ζωής σ' αποκαΐδια πέφτουν...

Λυγούν και γονατίζουνε, τα πάντα φλόγες γίναν...

Έπεσε η νύχτα...

Έπεσε η νύχτα και ορμά και μέσα στην ψυχή μου...

Πώς ντρέπομαι Θεούλη μου,

που γι' άνθρωπος λογιέμαι...

Έστω κι αν ούτε μιά φωτιά δεν άναψα στην πλάση...

Εγώ... Εμείς...

Όμως οι άλλοι;;

Ντρέπομαι γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μου,

δολοφονούν ανεξέλεγκτα κάθε ζωή στην φύση,

και μένουν ατιμώρητοι...

Έπεσε η νύχτα

κι η φωτιά, την φύση ξεκληρίζει...