ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΟΛΥΑΝΘΗ ΒΟΥΤΣΙΝΑ

Η ΔΑΣΚΑΛΑ

Η κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, γεννήθηκε στην Σάμη Κεφαλληνίας και τελείωσε την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών, στο Παλαιό Ψυχικό. Ως δασκάλα υπηρέτησε τα Ελληνικά Γράμματα επί τριακοπενταετία... Εικοσιπέντε χρόνια στην Ιδιωτική Εκπαίδευση και δέκα χρόνια στο Δημόσιο. Όπως σημειώνουν οι Σχολικοί Σύμβουλοι Ιωάννης Χρέπας, Σαχλαμπανάκης, Μαρία Καπετανίδου και Ζωή Σπυροπούλου τ.Σχ. Σύμβουλος και συνάμα Πεζογράφος,και θεατρική συγγραφέας, ''Η κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, αποτέλεσε υπόδειγμα εργατικότητας, δημιουργικότητας, πάθους και αληθινής προσήλωσης στο διδασκαλικό της λειτούργημα. Η διδακτική της επάρκεια, η στενή επαφή της με τους μαθητές της, το πηγαίο ταλέντο της στην τέχνη του διδάσκειν, εντυπωσιάζει. Η αφοσίωσή της σε βαθμό αυτοθυσίας στο λειτούργημα του Δασκάλου, μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη όποιου την γνωρίζει. Η αγάπη, ο σεβασμός και η αναγνώριση προς το έργο της που τρέφουν οι γονείς των μαθητών της και η κοινωνία, έχουν καταπλήξει. Πέρα όμως από το διδακτικό της ταλέντο, η κυρία Βουτσινά κινείται παράλληλα στο πολιτιστικό πεδίο, διοργανώνοντας, σκηνοθετώντας γράφοντας και διευθύνοντας υψηλής ποιότητας και επιπέδου πολιτιστικές εκδηλώσεις και δρώμενα, συνεργαζόμενη απόλυτα με τους συναδέλφους στον σχολικό χώρο, όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό τομέα, συνεργαζόμενη με συγγραφείς μεγάλου βεληνεκούς,ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών [ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, ΙΔΡΥΜΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ, ΆΝΝΑ ΓΚΕΡΤΣΟΥ - ΣΑΡΡΗ κ.'α.]

 Η κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, αντιπροσωπεύει εκείνο το υπόδειγμα στελέχους, μπροστάρη της Εκπαίδευσης, που επί πολλά χρόνια οραματιζόμαστε στα Εκπαιδευτικά Συνέδρια για τα στελέχη της Εκπαίδευσης. Είναι Δασκάλα της πράξης, της Έδρας και όχι της καθέδρας. Για το υποδειγματικό ήθος που την διακρίνει κατά την άσκηση των εκπαιδευτικών καθηκόντων της και για το άριστο πνεύμα συνεργασίας που επέδειξε στις υπηρεσιακές της σχέσεις με τον εκάστοτε Διευθυντή της, τον Σχολικό Σύμβουλο, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, εκφράζουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια και ευχόμαστε να συνεχίσει με τον ίδιο θερμό ζήλο, το καθ' όλα θετικό έργο της.''

 Διακατεχόμενη από έντονη αγάπη για την ιδιαιτέρα πατρίδα της, την Κεφαλονιά, η κυρία Πολυάνθη γίνεται πρέσβειρα του αγαπημένου νησιού της, μεταδίδοντας την λατρεία της για τον τόπο της και τιμώντας την πανάρχαια γη που έβγαλε τόση μεγάλη πληθώρα ξεχωριστών προσωπικοτήτων. Με την Κεφαλονίτικη καρδιά της,  υπηρετεί πιστά  και τρυφερά, την συνεχώς εξελισσόμενη  παγκοσμίως, πολυ-πολιτισμική κοινωνία.

 Η κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, αγωνίσθηκε με τους εκάστοτε μαθητές της και την δυναμική συμπαράσταση του Διευθυντή της κυρίου Στέφανου Αντωνακάκη[παλαιότερα της διευθύντριας Αμαλίας Καψαμπέλη] επί μία επταετία, ώσπου κατάφερε να ονομαστεί το 42ο Δημοτικό Σχολείο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, σε ειδική τελετή παρουσία του Υπουργείου Παιδείας.

 Με τους μαθητές της ανέβασε στα θέατρα, ΛΑΜΠΕΤΗ ΑΝΕΣΗ, ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, έργα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, με μεγάλη πάντα επιτυχία. Την διασκευή των έργων του ΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ και ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ, την πραγματοποίησε η ίδια, καθ' οσον γράφει πεζό και ποιητικό λόγο. Στο πλευρό της πάντα η εξαίρετη σύζυγος του αείμνηστου συγγραφέα, κυρία Ελένη Σαμαράκη.

 Έγραψε και ανέβασε και δικά της έργα ποικίλου περιεχομένου, με έντονο το στοιχείο του σεβασμού προς τις αθάνατες αξίες, με διαπολιτισμικές προεκτάσεις και απέραντη κοινωνική ευαισθησία προς όλες τις κατευθύνσεις[ ΣΤΗ ΖΩΗ, Η 11η ΕΝΤΟΛΗ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, κ.ά.]

 Διοργάνωσε και ΧΟΡΟΔΡΑΜΑΤΑ δικής της εμπνεύσεως, όπου συμμετείχαν έως και 120 μαθητές και μαθήτριες, έχοντας επιληφθεί η ίδια πλήρως την όλη διδασκαλία των έργων, έως την σκηνοθετική, μουσική και ενδυματολογική κάλυψή τους.

 Επίσης διοργάνωσε ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ και ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΒΡΑΔΙΝΆ, στα οποία παρουσίασε με τους μαθητές της, ποιητές του Ιονίου, καθώς και άλλους Έλληνες δημιουργούς. Από αυτά ξεχωρίζουν οι αφιερώσεις στον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ και στον ΓΕΩΡΓΙΟ ΔΡΟΣΙΝΗ, κατά το οποίο συνεργάστηκε στενά με το ΜΟΥΣΕΙΟ ΔΡΟΣΙΝΗ, διατηρώντας έκτοτε πολύχρονες, πολυδιάστατες, λογοτεχνικής υφής. επαφές. Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία που εκδίδει το εν λόγω Μουσείο.

 Την όλη της προσπάθεια, αγκάλιασαν άνθρωποι ξεχωριστοί του Πνεύματος - συγγραφείς, ιατροί, στιχουργοί, τραγουδιστές - γονείς, συνάδελφοι και το πιο συγκινητικό, παλιοί μαθητές της, οικογενειάρχες σήμερα, αγωνιστές της ζωής και επιστήμονες, που δεν ξέχασαν αυτά που έζησαν μαζί με την αγαπημένη τους δασκάλα και τα οποία οριοθέτησαν την ζωή τους. Και αυτό, διότι δημιουργήθηκαν μεταξύ δασκάλας και μαθητών, ένας άρρηκτος δεσμός αγάπης, εκτίμησης, σεβασμού και υπέροχων κοινών αναμνήσεων που θα αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και θα γεμίζουν την καρδιά τους σαν φωτεινά πετράδια, για πάντα. 

 Το πολιτιστικό έργο της κυρίας Πολυάνθης, ανέδειξαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπως Τηλεόραση, Ραδιόφωνο και πλήθος Εφημερίδων, που αφιέρωναν εκάστοτε ωραιότατα άρθρα για τις παραστάσεις που ανέβαζε, συνοδευόμενα και με φωτογραφίες από τις διάφορες εκδηλώσεις. Έχει λάβει ΑΡΙΣΤΕΙΑ, ΕΠΑΙΝΟΥΣ και πλήθος ΒΡΑΒΕΙΩΝ από τον Δήμο Αθηναίων, τον Δήμο Γέρακα και από το Πανελλήνιο Πνευματικό Κέντρο ο ΦΙΛΩΝ, με υπογραφές Υπουργών και Υφυπουργών Παιδείας [Ανθόπουλος, Πετσάλνικος ]και Νομαρχών. Αρθρογραφούσε στο Πανελλήνιο Πνευματικό Κέντρο ΦΙΛΩΝ στο διαδίκτυο, στην διελυθυνση filonaw.gr. Tα τελευταία χρόνια, δημιούργησε δικό της ΜΠΛΟΓΚ όπου ανεβάζει τα έργα της, στην διεύθυνση polyanthivoutsina@blogspot.com.

 Έχει γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα,ποιητικές συλλογές, θεατρικές διασκευές και άρθρα ποικίλου περιεχομένου, τα οποία διακρίνει η αγωνία για την τύχη του ανθρώπου, για την τύχη της γης, για τα προβλήματα και την εκμετάλλευση των απανταχού βασανισμένων παιδιών, καθώς και για την τύχη των ζώων, καθ' όσον είναι και συνειδητοποιημένη φιλόζωος.

 Καμάρι στην ζωή της, οι κόρες της Ελπίδα Δημόγιαννη, Καθηγήτρια Εικαστικών, άξια ζωγράφος και η Αλίσια Δημόγιαννη, Μουσικός και Νοσηλεύτρια. ευτυχισμένες μανούλες, λάτρεις της αγαπημένης τους Κεφαλλονιάς.

 Κλείνοντας, παραθέτουμε τα λόγια του μεγάλου Κεφαλονίτη Ιατρού - Λογοτέχνη ΦΩΤΗ ΠΑΥΛΑΤΟΥ, που την περιέβαλε πάντα με αμέριστη για το έργο της υπόληψη και την τίμησε επανειλημμένως με την παρουσία του σε όλες τις εκδηλώσεις που διοργάνωσε:

 '' Η Δασκάλα Πολυάνθη Βουτσινά, με το πολύτιμο, πολυδυναμικό και πολυδιάστατο Εκπαιδευτικό της έργο, [πέραν ακόμη και από το Ωρολόγιο Πρόγραμμα], αναπτύσσει όλα τα στοιχεία εκείνα των πνευματικών δεξιοτήτων, τα οποία καθορίζουν την χαρακτηριζόμενη ως Ανθρωπιστική Παιδεία. Το ωραίο, δημιουργικό και καρποφόρο έργο της, την ανέδειξε ''Άξια Λειτουργό της Εκπαιδευτικής Τέχνης.'' Η εφηρμοσμένη Ανθρωπιστική Παιδεία την οποία εισήγαγε στα σχολεία που υπηρέτησε, είναι ένα ''πείραμα'', μία αξιοπρόσεκτη προσπάθεια που θα πρέπει να γίνει αντικείμενο συζήτησης στους Παιδαγωγικούς Κύκλους, στους Διδακτολόγους και γενικά στους Ερευνητές της Επιστήμης της Αγωγής και να ενσκύψει πάνω στο θέμα αυτό με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ. Με την ευφάνταστη ικανότητά της, βρισκόταν πάντα μπροστά από την εποχή της Χαρακτηριστικό στοιχείο της προσωπικότητάς της, αδιαμφισβήτητα είναι ο αυθόρμητος ενθουσιασμός της, που ως γνωστόν, αποτελεί παρορμητικό στοιχείο κάθε προσπάθειας και δραστηριότητας, επαληθεύοντας έτσι για μια ακόμα φορά τα βαθυστόχαστα λόγια του Johan Wolfgang von Coethe: '' Χωρίς την ιερή φλόγα του ενθουσιασμού, τίποτε το σπουδαίο και ευγενικό δεν μπορεί να γίνει στην ζωή''. Έδωσε έμπνευση σε όλα τα παιδιά ακόμα και σε αυτά που αποτελούν μιά θαυμαστή πολυ-πολιτισμική, πολυ-φυλετική, πολυ-θρησκευτική, μεγάλη οικογένεια. '' 

 Η κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, εξακολουθεί και έχει σχέση με τους μαθητές της, είτε διαμένουν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Μεγάλο της κατόρθωμα είναι που κατάφερε να θέλουν όλα τα παιδιά να έρχονται σχολείο και να μην θέλει κανένα να απουσιάσει. Διότι γνώριζε, ότι μέσα στην τάξη του, γεννιόταν καθημερινά και ένα θαύμα, αγάπης και αληθινού ενδιαφέροντος. Πιστεύει ακράδαντα στα λόγια του Ερρίκου Πεσταλότσι. ότι δεν νοείται ύπαρξη σχολείου, εάν έχει σβήσει από τα χείλη των παιδιών το χαμόγελό τους. Γι' αυτό και στην πορεία της, αγωνίσθηκε να ακολουθήσει τα λόγια του ''Άγιου των παιδιών'', αφήνοντας στις ψυχές των μαθητών και μαθητριών της, πολύτιμες, τρυφερές αναμνήσεις, υφαίνοντας πάντοτε την μόρφωση, με την πολύτιμη παιδεία και την δημιουργία, εκδιώχνοντας μακριά το φάσμα της στείρας γνώσης. Και τα παιδιά, ανταποκρίθηκαν και ανταποκρίνονται στην αγάπη και στην προσπάθειά της, κρατώντας ολοζώντανες στην μνήμη τους, τα χρόνια που περάσανε μαζί. Χάλκευσαν δεσμούς που μένουν αναλλοίωτοι στον χρόνο, διότι στηρίζονται στην αληθινή αγάπη και στον σεβασμό.. Ακούμπησε την ψυχή των μαθητών της και αυτό έχει μεγίστη αξία. Και όπως συνηθίζει να λέει η ίδια, ''Οι μαθητές μου είναι τα χρυσά αστεράκια μου, που ομόρφυναν την ζωή μου!!!''

 Η κυρία Πολυάνθη, κοντά στους αγαπημένους της ανθρώπους, παιδιά, εγγόνια, γαμπρούς, ανηψιό, ατενίζει το μέλλον πατώντας γερά στο παρελθόν. Έχει κληρονομιά από τον αγαπημένο της πατέρα και την υπερήφανη Κεφαλονιά της, ένα πολύτιμο σεντούκι αναμνήσεων. Αυτό το σεντούκι ανοίγει με απέραντη, τεράστια νοσταλγία όποτε χρειασθεί και αντλεί δύναμη στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Δύναμη για να συνεχιστεί η ζωή με χαμόγελο, δημιουργικότητα, πείσμα, αγώνα και όραμα. Όραμα για έναν πολύ πιο δίκαιο, τίμιο και ζεστό, γεμάτο συνείδηση, αγάπη και ενσυναίσθηση, κόσμο.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΟΔΟ

Το τελευταίο Ρόδο του καλοκαιριού, λυπάται μοναχό του.

Κανένα λούλουδο γλυκό δεν βρίσκεται σιμά του, 

να καθρεφτίζει φιλικά τ' αχνοροδίσματά του

και τρυφερά ν'αντιλαλεί τους στεναγμούς του όλους...

Τριγύρω ομίχλη απλώνεται, πανί αραχνιασμένο.

Το πεύκο το γλυκοκοιτά και με στοργή τού λέει:

 

- Δεν ξέρεις πού θε να βρεθείς ρόδο μου ανθισμένο...

Μπορεί να ρθεί κανένας νιος και τρυφερά σε κόψει...

Σ' ένα κουτί ολοκόκκινο, μέσα του θα σε κλείσει

και με κορδέλα από σατέν το δώρο θα στολίσει...

Μετά, στην κόρη που αγαπά το δώρο του θα δώσει.

Η κοπελιά στα χέρια της γλυκά θα σε κρατήσει

κι ύστερα σε κρυστάλλινο βάζο θα σε αφήσει.

Κι όταν θα χάσεις την δροσιά, θ' ανοίξει ένα βιβλίο

και μες στα φύλλα τρυφερά, ρόδο μου θα σε κλείσει.

Μιά όμορφη ανάμνηση θα γίνεις για την κόρη, 

που θα θυμάται πάντοτε την προσφορά του νέου...

 

- Κι αν δεν συμβούνε όλα αυτά, πεύκο μου τι θα γίνω;;

- Στην μάνα την τριανταφυλλιά θα παραμείνεις ρόδο.

Θα σου μαδήσει ο άνεμος το μυρωδάτο άνθος, 

ώσπου μιά μέρα θα βρεθείς γυμνό και μαδημένο,

αφού τα ώρια πέταλα ο άνεμος θα πάρει...

- Πώς με φοβίζει η μοναξιά, πεύκο μου, γείτονά μου...

Μέχρι τον ύπερο γροικώ το κρύο που θεριεύει...

Λιγόστεψαν οι μέρες μου, τα πέταλα τρεμίζουν.

Ποθώ χρυσό αποτύπωμα της ζήσης μου ν' αφήσω...

Να λένε για εμένανε κι αφού θα έχω φύγει...

Δεν βλέπω νιος να μού 'ρχεται, στην κόρη να με δώσει...

Να δω φιόγκο μετάξινο στον μίσχο μου να δένει

και στην κοπέλα του αβρά, με χάρη να με δίνει...

- Κάνε κουράγιο ρόδο μου, δεν ξέρεις τι σου μέλει...

- Κουράστηκα αφέντη μου να μένω μοναχό μου...

Θα κρατηθώ απ' την μάνα μου ωσότου ξεψυχήσω.

Μονάχο κι απροστάτευτο στα κρύα και στις μπόρες...

Τ' αδέλφια μου τελέψανε πολύ πριν από μένα...

Η ευωδιά μου, πεύκο μου, κι η ομορφιά μου σβήνουν.

Δεν έχω κάποιο λούλουδο να στήσουμε κουβέντα.

Να κορδωθώ για την λαμπρή, πάναγνη ομορφιά μου...

Τους στεναγμούς μου τους ρουφά τ' αγέρι που διαβαίνει.

Μονάχα εσύ αγροίκησες το κλάμα της ψυχής μου...

 

Ο ήλιος μες στα σύννεφα, βρήκε σχισμή και βγήκε.

Εσυγκινήθηκε πολύ απ' το πανώριο ρόδο.

Του στέλνει ρόδινα φιλιά κι ευθύς οι χρυσακτίνες,

τ' αγκάλιασαν ολόθερμα, το φίλησαν με πάθος.

Χαζέψανε την χάρη του, την μοναξιά του είδαν

και όλες στριμωχτήκανε στο πράσινο κλαδί του.

Μιά μέλισσα που ξέμεινε, τού τρύγησε το νέκταρ

και πεταλούδα σπάνια, στην κορυφή του στάθη.

Το ρόδο χαμογέλασε που βρήκε τόσους φίλους.

Οι ηλιοκόρες έμειναν ώρες πολλές κοντά του

κι η πεταλούδα ρούφηξε το μέλι το γλυκό του.

Κι όταν το βράδυ κόπιασε, ο πεύκος του ψιθύρα:

 

- Κοιμήσου ρόδο μου καλό, εγώ κοντά σου θά 'μαι.

Κλείσε τα ωριοπέταλα στης νύχτας το αγιάζι.

Μιά άλλη μέρα αύριο, φίλε μου θα ξυπνήσει.

Δεν ξέρουμε το αύριο τι μέλει να μας φέρει.

Να ξέρεις όμως πως εγώ, φίλος σου πάντα θά 'μαι...

Κι αν έρθει εκείνη η στιγμή που θα φυλλορροήσεις,

να μην ξεχνάς πως σύντομα θα ξανανθίσεις πάλι.

Κοιμήσου ρόδο μου όμορφο, κοιμήσου κι ονειρέψου,

πως ήρθε πάλι η άνοιξη π' όλα τα ανασταίνει

κι η μάνα σου η τριανταφυλλιά σωστή νυφούλα θά 'ναι,

γιατί ολόκληρη αγκαλιά με ρόδα θα γεμίσει

και θα φαντάζει όραμα λευκό και μυρωμένο...

 

Και με τα λόγια του δεντριού, η μοναξιά εκρύφτη.

Κοιμήθηκε το ρόδο μας μ' ονείρατα ωραία.

Ομίχλη λεπτεπίλεπτη τ' αγκάλιασε με χάρη

κι αστέρια το στολίσανε μ' ασήμια και χρυσάφια.

Μα, βήματα ακούγονται στην σιγαλιά της νύχτας..

Ο πλάτανος εκοίταξε και μιά χαρά τον πήρε...

Λεβέντης λυγερόκορμος ερχότανε κοντά τους...

Ψαλίδι μες στο χέρι του κούρνιαζε ασημένιο. 

και στ' αλλο χέρι ένα κουτί κομψό λαμποκοπούσε. 

Πλησίασε το ρόδο μας το μύρισε με πάθος

και τρυφερά στα χέρια του το πήρε να το κόψει...

Στην άκρη ο γέρο-πλάτανος, καθώς χαμογελούσε, 

εκούνησε τα φύλλα του, που σιγοψιθυρίσαν:

''Να μας θυμούνται θέλουμε κι όχι να ξεχαστούμε...

Η υστεροφημία μας να λάμπει σαν διαμάντι.

Ν' αφήσουμε ξοπίσω μας ωραίες αναμνήσεις

και σαν το ρόδο αρώματα στους πάντες να σκορπούμε...

Και κάτι άλλο φίλοι μου, απόψε θα τονίσω:

Το τι θα γίνει αύριο κανείς μας δεν το ξέρει...

Γι' αυτό μ'αστέρια κι ευωδιές με ήλιους και φεγγάρια,

ας είναι η κάθε μέρα μας, το κοντινό μας μέλλον...''

 ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΗ

Ο Ήλιος και το Σύννεφο, εκάτσανε στου Γκύζη.

- Για δες ετούτη την κυρά που όλο αναστενάζει.

Τι νά 'χει λες μες στην καρδιά που την αναστατώνει;

- Αφέντη μου ήλιε μου θαρρώ, πως μοναχή της είναι,

οπότε από μοναξιά παραπονιέται πάλι...

- Κάνε πιο πέρα σύννεφο να ρίξω μιάν αχτίδα,

να μπει στο παραθύρι της και να μας πει τι είδε.

- Μην το κουράζεις άρχοντα...Οι κόρες παντρευτήκαν

κι απόμεινε μονάχη της και, δεν το συνηθίζει...

- Για μορφωμένη φαίνεται.Πώς τέτοια συλλογιέται;

Αφού η ίδια δίδασκε πως, όταν έρθει η ώρα,

πρέπει ν' ανοίξουνε φτερά οι γιοί κι οι θυγατέρες...

- Τα ξέρει ήλιε μου χρυσέ, ελπιδοφορεμένε!

Κι ή ίδια τα ίδια έκανε στους εδικούς γονείς της!

Παντρεύτηκε και έφυγε απ' το νησί μιά μέρα

κι αφήκε πίσω της γονείς και μία αδελφούλα.

- Οπότε σύννεφο λευκό, γιατί να μαραζώνει;

Αυτός ο κύκλος της ζωής είναι και τονέ ξέρει.

Αφήκε πίσω της γονείς, αφήκε αδελφούλα,

τον  ίδιο  δρόμο τράβηξαν κι οι κόρες της μιά μέρα...

- Το ξέρει ήλιε μου τρανέ και φλογοφιλημένε.

Αλλά τον πόνο πού 'νιωσαν τα γονικά της τότες,

τώρα το νιώθει και αυτή και ξέρει πώς ενιώσαν 

ετότες οι γοναίοι της που μπάρκαρε νυφούλα...

- Αυτά έχει  σύννεφο η ζωή. Κι οι κόρες - σου το λέω -,

θα νιώσουνε το ίδιο τους, σαν παντρευτούν οι γυιοί τους.

Βλέπεις, αδειάζει η φωλιά, η πατρική, καλέ μου

κι η  μάννα κλώσσα κάθεται, μονάχη στο κοτέτσι.

Κι άν έχει σύντροφο καλό, μεριάζει η ερμα'ί'λα.

Αν όμως μόνη κάθεται,πολύ πιο δύσκολο είναι...

- Σοφά μιλάς ηλιόσοφε. Πες μου τι θες να κάμω;

Να σε σκεπάσω απαλά και να γενώ μεγάλο

ή θες εσύ να πορευτείς ολόλαμπρος στην μέρα;

- Λέω εγώ να πορευτώ ολόλαμπρος στην μέρα.

Εσύ 'χεις μέρες άφθονες μετά το καλοκαίρι.

Ωραία η παρέα σου κι η ομορφιά σου φίνα!

Ωσάν δαντέλα Βρυξελών ολόλευκη σαλεύεις,

αφράτο και πανάλαφρο σαν να σε ζωγραφίσαν!

- Σε χαιρετώ περίλαμπρε Άνακτα της ημέρας!

Κουβέντα στήσαμε καλή κι είσαι ψυχοπονιάρης!

Θε να τα πούμε σίγουρα, γλυκιά στιγμή στο μέλλον!

Είπε το ώριο σύννεφο κι έξανε το κορμί του,

σε χίλιες τούφες ομορφες, ασπριδερές κι αφράτες,

που φάνταζαν από μακριά, σαν λευκοφόρα ρόδα!

Κι ο ήλιος ο παμμέγιστος απλώθηκε στα ουράνια,

χρυσός μανδύας λαμπερός κι εζέστανε την πλάση.

Μπήκε και στο παράθυρο της μάνας που μουρμούρα

και στόλισαν τον χώρο της στραφταλιστές αχτίδες.

Τα βλεπεις όλα πιο καλά σαν λάμπει ο ήλιος έξω.

Μεριάζουν τα προβλήματα. Κι οι έγνοιες με το φως του,

την αληθή υπόσταση που έχουν παίρνουν πάλι.

Στο φως του συρρικνώνονται οι σκέψεις που αγχώνουν

κι αντικρούεις εύκολα ό,τι σε βασανίζει.

Γι' αυτό κι η μάνα κάπου κει, στην γειτονιά του Γκύζη,

νιώθει σαν να ξαλάφρωσε κι ανέλαβε δυνάμεις.

Της ήρθε η όρεξη ξανά για να δημιουργήσει 

και πήρε το μολύβι της, κάτι να γράψει πάλι...

Κι ο ήλιος χαμογέλασε και το γνωρίσαν όλοι,

ότι οι αχτίδες σήμερα στον ουρανό θα στείλουν

τις έγνοιες και τα βάσανα πολλών θνητών κει κάτω,

που θα χαρούνε στην ψυχή κι όλα θα τα ειδούνε,

μ' άλλη ματιά, πιο καθαρή, κατόρθωμα του ήλιου...

ΣΤΗΝ ΑΛΙΣΙΑ ΜΟΥ

Το στερνοπούλι πέταξε, στην ξενιτειά να μείνει...

- Δεν είναι μάνα ξενιτειά... Θα ζω στην Καλαμάτα!

- Μα, δεν θα είσαι πια κοντά... Νιώθω μεγάλη θλίψη...

Κι η κόρη δεν την άκουσε κι έκανε τα δικά της.

Παντρεύτηκε κι ανοίξανε ένα ωραίο σπίτι.

Ωραίο γιατί μέσα του, αγάπη βασιλεύει.

-Τα βλέπεις μάνα πού 'λεγες, μη φύγω μακριά σου;

Καλά δεν τα κατάφερα κι ας βρήκα δυσκολίες;;

-Κορούλα μου πανέμορφη και χιλιοπαινεμένη,

κατάφερες τα δύσκολα, εύκολα να τα κάνεις.

Υπέροχη σαν σύζυγος, υπέροχη σαν μάνα, 

υπέροχη νοικοκυρά, συντρόφισσα και φίλη.

Σαν αμαζόνα της ζωής αρπάς και τιθασεύεις

και τα παιδιά σου ανάθρεψες μ' ιδανικά κι αξίες...

Νά 'χεις της μάνας την ευχή κι όλο να προοδεύεις

κι εσύ και τα παιδάκια σου κι ο άντρας σου, καρδιά μου!

Ο Ήλιος που την άκουσε, μπήκε απ' το μπαλκόνι

και γέμισε με ηλιόφως την μητρική καρδιά.

Και στις αχτίδες του έδωσε της μάνας την ευχούλα, 

να πάν να βρούν την κοπελιά και να της την προσφέρουν.

Να σπείρουν μύριους ροδανθούς μέσα στο σπιτικό της,

και να φωτίζουν το στρατί που άξια τραβά!

-------------------------------------------------------------------

Αλίσιά μου, σου εύχομαι παιδάκι μου, να πραγματοποιηθούν όλα τα όνειρά σου!

 

 ΗΛΙΟΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ   [Μέρος 1ο]

Πώς λάμπει η αγάπη μου!

Σαν νύφη λευκοφόρα!

Τραβώ να πιω το μέλι της,

τα τροφαντά της δώρα!

----------------------------

Η θεογέννητη Αθηνά

την πόλη της στολίζει.

Και η Αθήνα την υμνεί, 

που πάντα την φροντίζει.

--------------------------

Ανθοστρωμένες οι πλαγιές

θερμά καλωσορίζουν

τις ηλιοκόρες που γελούν

κι αρώματα σκορπίζουν.

-------------------------

Εσύ 'σαι πάντα η Άνοιξη 

κι εγώ το Καλοκαίρι.

Χρυσό του έρωτα πουλί, 

θε να σε κάνω ταίρι!

-------------------------------

Υπέρθεη  γοργόνα μου,

στις θάλασσες γυρίζεις,

και για τον ΜεγΑλέξανδρο,

παιάνες αρμενίζεις!

------------------------

Ακρογιαλιές προσηλιακές,

απλώνονται με χάρη.

Απ' την θερμή σας αγκαλιά, 

κανείς δεν θα με πάρει.

---------------------------

Δες πώς πετάει ο αετός

επάνω στα ουράνια!

Ν' ανοίξουμε κι εμείς φτερά,

με φως και περηφάνεια!

---------------------------

Με μάγεψε τ΄αστρόφωτο

του νου σου, παλληκάρι!

Αμάραντη η δόξα σου,

της μάνας σου καμάρι!!

----------------------------

Δύο κυράδες έρχονται 

στην στράτα σου μιά μέρα.

Την Αρετή αγκάλιασε,

κάν' την Κακία πέρα!

--------------------------

Λαμπρόθωρη η όψη σου,

κρινάκια η καρδιά σου.

Κι εγώ ποθώ στερνή φορά, 

να μπω στην αγκαλιά σου.

-------------------------------

Με νερα'ι'δόλευκη θωριά,

κορούλα λατρεμένη

περνάς κι η γη φωτίζεται,

να είσαι ευλογημένη!

------------------------

Γλυκοκοιμάσαι κόρη μου,

ανθάκι μου κρινένιο.

Γαλανομάτα ομορφιά, 

κορίτσι παινεμένο!

---------------------------

Μες στον Μαρτιάτικο καιρό,

ξανάρθαν χελιδόνια,

να τραγουδήσουνε γλυκά, 

πως έλιωσαν τα χιόνια.

-----------------------------

Αμίλητες οι θύμησες 

φωλιάσανε στ' αγέρι

και τότες με οδήγησαν,

σ' αγαπημένα μέρη.

----------------------------

Αγάπης φάσμα φωτεινό,

ξεπρόβαλε σαν θάμα...

Και τότε αναλύθηκα,

σ' απελπισμένο κλάμα...

-----------------------------

Ζαλίζομαι σαν σε κοιτώ

αγάπη μου γλυκιά μου.

Μη φεύγεις! Έλα προς εμέ,

πονούν τα σώψυχά μου...

----------------------------

Χιονόφτερο το χέρι σου,

λαμπρόθωρη η ματιά σου!

Κι εγώ απλός προσκυνητής,

μπροστά στην ομορφιά σου!

------------------------------

Νερα'ι'δοβρύση  έσταξε 

στο στόμα σου την γλύκα.

Μα, δεν μ' αφήνεις να την πιω

κι έχω μεγάλη πίκρα...

------------------------------

Παιδούλα τον συνάντησε,

μιά μέρα χωριστήκαν...

Σαράντα χρόνια πιο μετά,

και πάλι ανταμωθήκαν!

------------------------------

Το κέρινο αγιόκλημα,

το μύρο του σκορπίζει.

Και το φεγγάρι από ψηλά, 

μ' αγάπη το μυρίζει!

---------------------------

Εσύ 'σαι στην Κεφαλονιά

κι εγώ εδώ στα ξένα...

Να πάρεις την απόφαση,

να 'ρθείς κοντά σε μένα!

-----------------------------------

Φλογόφυλλα χρυσάνθεμα

τον κήπο σου στολίζουν.

Και γιασεμιά ηλιομάραντα,

τον πόθο μου σβουρίζουν...

---------------------------------

Γλυκόφωτες οι θύμησες 

γυρνούνε στο μυαλό μου.

Εσένα δεν σε ξέχασα...

Ήσουν το ριζικό μου...

-------------------------------

Η θάλασσα κρασόθωρη ,

τον ήλιο μαγνητίζει.

Και η σελήνη την νυχτιά,

με πάθια την φωτίζει...

------------------------------------

ΗΛΙΟΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ  [Μέρος 2ο]

Στο λίκνο σου καθίσανε

οι τρεις καλές σου Μοίρες.

Κι εσύ μες στα χεράκια σου, 

όλα τα δώρα πήρες.

------------------------------

Για μένα είσαι μάτια μου,

χρυσός Αποσπερίτης.

Η χάρη σου κι η ομορφιά,

θαρρείς της Αφροδίιτης!

------------------------------

Καθώς τα χρόνια θα περνούν,

μόνη σου να μην είσαι.

Εκείνους όλους π' αγαπάς,

στην αγκαλιά σου κλείσε...

----------------------------------

Βαθιά η καρδιά μου σε ποθεί,

λουλούδι μου τ' Απρίλη.

Να ξεδιψάσω άσε με,

απ' τα δικά σου χείλη!

---------------------------------

Πριγκίπισσα των αστεριών,

γαρδένια μου ωραία.

Θα είσαι πάντα ζηλευτή, 

θα μείνεις πάντα νέα!

---------------------------

Δεν θέλω νά 'σαι φίλος μου...

Νιώθω για σένα πόθο...

Ζαλίζομαι που σε κοιτώ...

Κατάλαβε πώς νιώθω...

----------------------------

Αγάπη μου πεντάμορφη

με δαχτυλίδι μέση,

η κρινομέτωπη Αυγή,

σ' αγκάλιασε με ζέση.

----------------------------

Τα χείλη σου τα κόκκινα,

θυμίζουνε κεράσι!

Στην τσαχπινιά και στον χορό,

κανείς δεν θα σε φτάσει!

----------------------------------

Για τις πιο όμορφες χαρές, 

Έρωτας η αιτία...

Γι' αυτό τρελά να μ' αγαπάς,

δεν είναι αμαρτία...

--------------------------------

 Εκείνος που δεν σκιάζεται,

ποτέ του δεν θα σκύψει... 

Του αετού έχει φτερά

και κατακτά τα ύψη...

-----------------------------

Ζωγράφισα την Αθηνά,

θεά, παρθένα κόρη...

Με την ασπίδα αριστερά

και μες στο χέρι, δόρυ.

----------------------------

Περνάει γρήγορα ο καιρός, 

δεν σταματάς  τα χρόνια.

Και πέφτουνε πριν το σκεφτείς,

μες στα μαλλιά σου χιόνια...

-------------------------------

Στις αναμνήσεις μου θα βρω 

του πόθου απομεινάρι.

Μπροστά του δεν θε να σταθώ,

ο χρόνος τό 'χει πάρει...

---------------------------------

Όπου κι αν είμαι αποζητώ

το μπλε του ουρανού μας.

Τα κάλλη της Ελλάδας μας,

φωτίζουνε τον νου μας.

------------------------------

Ποτέ του δεν σταμάτησε 

του χρόνου το ρολό'ι'.

Για δες...Τα νιάτα μας ριγούν 

και πέφτουνε στην χλόη...

----------------------------------

Χιονονιφάδες γέμισαν 

τα γκριζωπά ουράνια.

Τριγύρω μας λαμποκοπούν,

κρυστάλλινα στεφάνια!

-------------------------------

Το χιόνι πέφτει ανάλαρφρο,

στολίζει τον χειμώνα.

Το πεύκο μας λαμποκοπά,

λες και φορεί κορώνα.

-------------------------------

Η νύχτα χούφτες σκόρπισε

με χάρη όλα τ' άστρα...

Πολλά γλυκά κατρακυλούν

 και στην δική μου γλάστρα!

--------------------------------

ΗΛΙΟΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ  [ΜΕΡΟΣ 3ο]

Θα πάρω την αγάπη μου

σ' ένα μικρό καλύβι

και θα φουντώσω με φιλιά,

το παθος που μου κρύβει.

-------------------------------

Μες στης αγρούς ξεχύθηκα 

και μάζεψα βοτάνια

και με τ' αγριολούλουδα

σου έπλεξα στεφάνια.

--------------------------------

Δυό γράμματα απομείνανε

-φτωχό απομεινάρι-

Τις θύμησες του έρωτα

ο χρόνος έχει πάρει.

-------------------------------

Ροδόρωγα,χρυσόρωγα

κρέμονται τα σταφύλια.

Μικρό τσαμπάκι έκοψες

με τα γλυκά σου χείλια.

---------------------------

Απόμακρο σ' αντίκρισα

μες στην παρέα πάλι.

Γι' αυτό κι εγώ σ' ερώτησα

αν σκέφτεσαι μιάν άλλη..

------------------------------

Με νοσταλγία αναζητώ

το μπλε του ουρανού μας.

Παντού γλυκιά πατρίδα μας,

θα φέγγεις μες στον νου μας...

-----------------------------------

Οι Τούρκοι καταφέρανε

την Πόλη να πατήσουν.

Μα την ψυχή του Έλληνα

δεν θα την αφανίσουν..

-----------------------------

Η Λευτεριά εγέμισε

με το αίμα μας αυλάκι.

Γι' αυτό εξεκουμπίσθηκαν

απ' την Ελλάδα, οι Δράκοι...

----------------------------------

Την φουστανέλα του Εύζωνα

με το σπαθί στην μέση.

Με περηφάνεια περισσή

ο γιος μου έχει φορέσει!

----------------------------------

Για κοίτα τώρα την Κλωθώ

πώς το κινεί τ' αδράχτι,

κι ευθύς η μοίρα των θνητών,

σαν κύμα αναταράχτη...

-------------------------------

Μαγεύτρα νύχτα απλώνεται.

Τριλίζει το αηδόνι.

Γλυκό το μισχομπίζελο

με μύρα την μυρώνει...

-----------------------------

Το ροδοφέγγισμα έδειξε

μιά φλογοφόρα μέρα.

Γι' αυτό τα ουράνια λάμψανε,

σαν διαμαντένια σφαίρα.

------------------------------------

Για σένα θά 'μαι αγάπη μου

λαμπάδα αναμμένη.

Απ' όλα τ' άλλα γύρω μας, 

ο έρωτας μας μένει...

--------------------------------

Τα κάλλη της η ροδαυγή

για τους ανθρώπους δείχνει 

και μάλαμα ηλιοστάλαχτο

πάνω στην πλάση ρίχνει.

--------------------------------

Η άνοιξη χρυσόθωρη

σιγά λιώνει τα χιόνια

καιπροπομποί της θα φανούν

ευθύς τα χελιδόνια.

--------------------------

Η Ειρήνη γύρω σκόρπισε

ολάσπρα περιστέρια

και φτάσανε τα πούπουλα

και στα δικά μας χέρια.

------------------------------------

Της θάλασσας τα κύματα

τα μαρτυρούν οι φάροι.

Το φως της πέφτει με στοργή

στους ναύτες  σαν φανάρι.

---------------------------------

Ανάψανε στον ουρανό

τα λαμπερά λυχνάρια.

Για δες πώς τρεμοπαίζουνε

στραφταλιστά κι ανάρια!

-----------------------------

Ανθοφορείς Ελλάδα μου

αμέτρητους αιώνες!

Και ροβολάνε ήρωες

στης Δόξας τους λειμώνες!

--------------------------------------

Κεφαλονιά πατρίδα μου,

σε μοίραναν οι μοίρες.

Από τα χέρια του Θεού,

την αρχοντιά σου πήρες!

---------------------------------

Μου πρόσφερες γλυκό νερό

ναπιω από λαγήνι.

Αγάπη μου την δίψα μου

μόνο η ματιά σου σβήνει.

-------------------------------------

Τα χείλη σου αγάπη μου

θυμίζουνε κεράσι.

Την ομορφάδα σου κυρά,

κανείς δεν θα την φτάσει.

---------------------------------

 Εγλίστρησε η σελήνη μου

σε διαμαντένια πιάστρα

κι αμέσως νυχτολούλουδα

φιλήθηκαν με τ' άστρα.

--------------------------------

Γιατί δακρύζεις μάτια μου;

Ποια είναι η αιτία;

Θα σε φιλήσω ταίρι μου,

δεν είναι αμαρτία.

-------------------------------

Θα τραγουδώ για σένανε

ευωδιαστό μου κρίνο.

Καμιά καντάδα θα σου πω

κρατώντας μαντολίνο

--------------------------------------

Σε είδα και το σκέφτηκα:

Τις τύχες μας θα ενώσω!

Και με μπριλάντια και ανθούς

εσέ θα στεφανώσω

-------------------------------

Για σένανε στολίστηκα,

για δες πώς ευωδιάζω!

Τα μύρα πήρα του Έρωτα

και όλα τα αγιάζω!!!

-----------------------------

Απ' το δασάκι έρχεται

ο στεναγμ΄΄ος του Γκιώνη.

Τ πάντα γύρω αναριγούν,

κοιτάξτε!Ξημερώνει!

--------------------------------

Μιά νερα'ι'δούλα νούφαρα

την λίμνη τούτη δίνει 

και μ' ασημόχρυση κλωστή

την πλάση όλη ντύνει...

-------------------------------

Η χώρα μου υπερήφανη

ποτέ της δεν θα σκύψει.

Του Ολύμπου οι Δωδεκάθεοι

της χάρισαν τα ύψη.

-------------------------------

Σε νοσταλγώ κι αποζητώ

τα τρυφερά σου χείλη.

Για μένα είσαι ταίρι μου

και λούλουδο τ' Απρίλη!

--------------------------------

Αν έχεις δίκιο, ψάξε το...

Μην αδικείς το ταίρι.

Η ζήλεια είναι βάσανο,

παντού κρατά μαχαίρι.

----------------------------

Της Λευτεριάς το φόρεμα,

στ' αγέρι κυματίζει.

Κι η λατρεμένη της θωριά

τους Έλληνες φωτίζει.

-------------------------------

Σαν τον περήφανο αετό

ανοίγεις τα φτερά σου

Και  ρίχνεις αγιασμένο φως

Ελλάδα, στα παιδιά σου!!!

----------------------------------

Δρυάδες οι μανάδες τους.

οι θειαδες τους νερά'ι'δες.

Κι αυτές του Φοίβου αδελφές,

μ' αρχόντους πατεράδες!!

----------------------------------

Λευκοί  αφροί απ' τα κύματα

την αμμουδιά στολίζουν

και τα φιλιά της θάλασσας,

γι' αγάπες ψιθυρίζουν.

-----------------------------------

Ψεκάδες απ' την θάλασσα

ραντίζουν το κορμί μου

κι ο χρυσωμένος ουρανός,

φωλιάζει στην ψυχή μου.

--------------------------------------

Η φωτοβόλα ερημιά

των κάμπων, με μαγεύει

κι ο δροσοζέφυρος αβρά,

τα χείλια μου παιδεύει.

----------------------------------

Το αστρί τ' ασημομέτωπο

φωτίζει την ματιά σου

και η σελήνη τρυφερά,

στολίζει τα μαλλιά σου.

--------------------------------------

Το χρυσωμένο χρώμα του

ο Φοίβος διανέμει

κι οι φλογοκόρες του κεντούν

απ' την χρυσή ανέμη.

-----------------------------------

Μονάχα σκέψεις άγιες

φυτρώνουν στην ψυχή σου

και μόνον λόγια ιερά

θα πλέξει η ευχή σου.

------------------------------------

Ανέβαινε- κατέβαινε 

μιά φωτεινή ομίχλη

κι εγώ βουτάω σαν τρελός,

μες στα ζεστά σου χείλη.

--------------------------------------

Και ξαφνικά αναθάλοντας,

σαν όνειρο, σαν θάμα,

σε βρήκα λυγερόκορμη!

Το είχα κάμει τάμα!

----------------------------------

Ο ρεμβασμός απλώθηκε

σε όλο το κορμί μου.

Με τύλιξε, με ντάντεψε

με την γλυκιά ορμή του.

----------------------------------

Ο χρόνος είναι μάτια μου

μιά θάλασσα μεγάλη

μ' ανθρώπινα ερείπια, 

όπού σου φέρνουν ζάλη...

--------------------------------

ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ

 Το χελιδόνι μίλησε στην λεμονιά μιά μέρα:

''Ποια είναι η τούτη η κοπελιά η κοντυλογραμμένη,

πού 'χει στα χέρια πάντοτε καλούδια και αγάπη;''

Κι η λεμονια του μίλησε: ''Ελπίδα τηνέ λένε!

Έχει καρδιά μικρού παιδιού και καλοσύνη πλέρια!

Κι όπου την έγνοια αφουγκραστεί, τρέχει να την μεριάσει...''

''Γι' αυτό γλυκά στα χέρια της και φρούτα στην ποδιά της,

την βλέπω πάντα να κρατεί και κάπου να τ' αφήνει...''

είπε το χελιδόνι μας και τρίλισε στ' αγέρι.

Στης λεμονιάς σ' ένα κλαρί  πέταξε και ματά 'πε:

''Στείλε δεντρί μου όμορφο στην Ελπιδιώ  ένα δώρο:

Στείλε της τα λουλούδια σου, το φίνο άρωμά σου,

γιατί ψυχή έχει ανθού και πιο γλυκιά από μέλι!!!''

-------------------------------------------------------

Κόρη μου, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, στην ομαδική,καλλιτεχνική σας προσπάθεια!!!

-------------------------------------------------------

ΑΣΤΡΟΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ

Οι άγγελοι χαρούμενοι συμφώνησαν να στείλουν,

μαζί με την αστρόσκονη και το δικό τους δώρο:

Άσπρα, χιονένια δάκρυα απ' τα ιερά τους μάτια.

Να γίνουν βροχή όμορφη, πολύτιμη, αγνή.

Βροχή χαράς που ανάλαφρα στα χείλη θα σταλάξει

και βάλσαμο δυσεύρετο από εκεί θα φτάσει,

ίσαμε τα κατάβαθα κάθε αγνής ψυχής.

Κι όποιος καρδιά μικρού παιδιού στα στήθη του φυλάει, 

θα δει την αστερόσκονη να ραίνει τα μαλλιά 

και σφαλιστά για φυλαχτό στην χούφτα θα κρατάει,

των χερουβείμ τα δάκρυα, σαν μιά ζεστή φωλιά...