ΟΤΑΝ...

Μπήκα σ'εκείνα που τα λένε γηρατειά...
΄Εχει ένα τρέμουλο η στράτα που διαβαίνω...
Δεν νιώθω σίγουρος και σκιάζομαι βουβά,
μήπως κουράσω τα παιδιά μου... και σωπαίνω...

Σαν προχωράω με αργή περπατησιά
και δεν προφταίνω την ζωντάνια του ρυθμού σας,
δώστε μου χέρι να πιαστώ με σιγουριά,
μη νιώθω βάρος και αγκάθι του μυαλού σας...

Θά 'θελα τότε να σας πέρναγε απ' τον νου,
ότι σας έμαθα τα πρώτα βήματά σας...
Ότι σας άπλωνα το χέρι με χαρά
και τώρα θέλω να κλειστώ στην αγκαλιά σας...

Αν πω τα λόγια μου συχνά πολλές φορές
και δεν θυμάμαι τι μου είπατε πριν λίγο,
αν κάπου χάνομαι συχνά πολλές στιγμές,
θέλω μ'αγάπη να μου φέρεστε πριν φύγω....

Μικρά λουλούδια, όταν ήσασταν παιδιά
το ίδιο πράγμα δεν βαριόμουν να σας λέω
φορές χιλιάδες και χωρίς βαρυγκομιά,
επαναλάμβανα το καθετί, το νέο...

Κι αν πάθω ατύχημα ή κάνω μια ζημιά,
μην μου θυμώσετε, πληγώνομαι στ'αλήθεια..
Μη νιώσω βάρος, και σαν μιάν απανεμιά,
καθίστε δίπλα μου και πέστε παραμύθια...

Πόσες φορές στην βλογημένη σας ζωή
σε με γυρέψατε απάγκειο λιμάνι...
Πόσες φορές σε κάποια δύσκολη στιγμή,
δεν σας εστήριξα χωρίς να βγει φιρμάνι;

Θέλω να μείνω στο δικό μου σπιτικό...
Δεν θέλω ίδρυμα καλό όσο κι αν είναι...
Μπορεί να γέρασα μα μόνο μέσα εδώ
θα ζήσω ήσυχα κι όλα μου λένε: ''Μείνε!!!''

 Αργοί οι ρυθμοί μου και σωπαίνω ξαφνικά...
Μπροστά μου η δύση πορφυρή αγοδιαβαίνει...
Μα θα 'ναι όμορφη κι εγώ νιώθω καλά,
όταν θα ξέρω πως αγάπη με προσμένει...

Να βλέπω εγγόνια, θυγατέρες και γαμπρούς!
Τι άλλο θέλεις στην δική μου ηλικία;
Αυτά τα πλάσματα θα σβήσουν τους γκρεμούς
και θά 'ναι όμορφη του τέλους η πορεία...

 Να ζήσετε όλοι σας, σαν τα ψηλά βουνά...
Να μου κρατάτε με στοργή τα δυό μου χέρια...
Όταν θα ''φύγω'' να κοιτάξετε καλά:
Θά 'χω φυλάξει στις παλάμες σας, τ' αστέρια!!...



------------------------------------------------------------------------------------------

Έγραψα αυτό το ποίημα, γιατί έλαβα αφορμή από κάτι που είδα...Με έκανε και σκέφτηκα το  ''Όταν''. Θα το σκεφτώ σοβαρά, αφού έρθει το...'' Όταν ''  ...