ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ

Ο συνάδελφος μπήκε στο γραφείο και άφησε μερικές φωτογραφίες πάνω στο γραφείο. Κάποιοι από εμάς είχαμε κενό και πίναμε τον καφέ μας. ''Ορίστε που δεν με πιστεύατε... Δείτε τις φωτογραφίες... Βρισκόμαστε στο σαλόνι. ''Κοιτάξαμε όλοι και αμέσως ακούστηκαν διάφορες φωνές: ''Βρε Αντώνη, μας τα 'λεγες, αλλά αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δεν θα σε πίστευα'', είπε η Ρίτα... ''Κι εγώ σκεφτόμουν ότι τα παραλές'' πεταχτηκε η Λένα. ''Βρε φίλε, εδώ κάνεις μάθημα; Μορφώνεσαι βλέπω καλλιτεχνικά!'' ψιλοαστειεύτηκε ο Μάνος... Εγώ κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου... Άσε που ένιωθα και μια μικρή αναγούλα... ''Και το παιδί; Και τα άλλα παιδιά; Τι λένε;;'' ''Τι να πουν...Τίποτα...''Κοίταζα και δεν πίστευα... Οι φωτογραφίες έδειχναν τα γενέθλια ενός παιδιού... Πίσω οι ευτυχείς γονείς, μαζί με ένα άλο ζευγάρι. Μπροστά η μισή σχεδόν τάξη του εορτάζοντα, χαρούμενα αγόρια και κορίτσια και ανάμεσά τους ο μικρός που γιόρταζε, έτοιμος να σβήσει τα κεράκια της τούρτας του... Και πίσω τους, σαν φόντο, δέσποζε ο ζωγραφισμένος τοίχος του σαλονιού... Τεράστιες ασπρόμαυρες, ανθρώπινες μορφές που γέμιζαν τον τοίχο, αναπαριστούσαν με ινδική πινελιά, την ερωτική πράξη σε όλες της τις στάσεις, όπως καθόριζε το βιβλίο της ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ. Γυναικείες και αντρικές μορφές ανά ζευγάρια ή και σε ομάδες, με ολοκάθαρα τα γεννητικά τους όργανα, παραδομένα στον άκρατο αισθησιασμό... Και μπροστά σ' αυτόν τον φόντο, ένα παιδί του δημοτικού, γιόρταζε τα γενέθλιά του, παρέα με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του...

    ''Τι είναι αυτά, Αντώνη;'' ρώτησα κατάπληκτη... Εδώ πας και κάνεις μάθημα;  Δεν φοβήθηκαν οι γονείς του παιδιού, μήπως κάποιοι άλλοι γονείς αντιδράσουν, βλέποντας πού έστειλαν τα παιδιά τους;;'' ''Σε πληροφορώ ότι κανείς δεν είπε τίποτα... Ο πατέρας του μικρού έχει πολλά λεφτά και όλοι κάνουν αμάν να τον γνωρίσουν.'' ''Τον είδα που είχε έρθει στην γιορτή της 25ης Μαρτίου και μου φάνηκε πολύ συμπαθητικός. Έτρεχε  να σας τραβήξει με την κάμερά του. Και ωραίος κύριος...'' ''Ναι, είναι ευγενέστατος'' ''Μα πώς μπορείς και κάνεις μάθημα σε τέτοιο σπίτι;'' ''Σπιταρώνα θέλεις να πεις... Παλάτι σωστό... Και με χρυσοπληρώνει... Είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος...'' ''Μήπως θα έπρεπε να του πεις ότι δεν κάνει να βλέπουν παιδικά μάτια τέτοιες εικόνες;;'' 'Άκούς τι λες; Ο άνθρωπος θεωρεί αυτά τα έργα αριστουργήματα... Σκέφτεται αλλιώτικα από εμάς... Και πού να δείτε! Το ξύλο της σκάλας που πιάνεσαι για να ανεβείς στον πάνω όροφο, έχει το σχήμα του ανδρικού οργάνου και στο κεφαλόσκαλο έχει το σχήμα στήθους!!!'' ''Και πιάνεται το παιδί από εκεί καθημερινά; Η μητέρα  του τι λέει; Οι συμμαθητές του τι θα πουν στους γονείς τους;;'' ''Η μάνα του σκέφτεται όπως ο άντρας της και οι συμμαθητές του, δεν είναι η πρώτη φορά που πάνε στο σπίτι του Ρένου''.

    Οι συνάδελφοι άρχισαν να συζητούν σαν βουερό μελίσσι, λέγοντας ο καθένας την γνώμη του... Το γεγονός με είχε προβληματίσει πολύ... Χίλιες σκέψεις κλωθογύριζαν στο μυαλό μου... Ο εν λόγω πατέρας μού είχε φανεί πολύ  συμπαθής και ευγενής, όταν μου τον είχαν δείξει στην σχολική γιορτή: ''Βλέπεις αυτόν τον κύριο; Είναι ο πατέρας του Ρένου, που του κάνει ιδιαίτερα ο Αντώνης... Είναι ο καλλιτεχνικός μάνατζερ του γνωστού συλλέκτη ΧΙ με την τεράστια γκαλερί... Πολλά λεφτά...'' Εντάξει...Καλλιτέχνης...Μα ήταν και πατέρας... Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό, πως θα επηρέαζαν οι ερωτικές τοιχογραφίες του την ψυχή του αγοριού του; Εδώ συζητούμε να λέμε στα παιδιά γύρω από την γενετήσια πράξη, ό,τι μπορεί να αντέξει η ψυχοσύνθεσή τους κάθε φορά, με προσεχτικό και ξεκάθαρο τρόπο. Όμως τις πόσες στάσεις της ερωτικής πράξης, είναι ανάγκη να τις μαθαίνει με γλαφυρό τρόπο, σε μεγεθυμένες ζωγραφιές, από το ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ; Και εντύπωση μου προξενούσε η παραδοχή της μητέρας και το χειρότερο, τα κλειστά στόματα των επισκεπτών... Δεν μπορούσα να το καταλάβω.. Θα μου έλεγε ποτέ μία από τις κόρες μου ότι ανέβηκε στην σκάλα και επιάστηκε από ένα ξύλινο πέος ή έπαιξαν  στο  σαλόνι κάτω από κάτι γυμνές ζωγραφιές που ο άντρας έκανε ''αυτό'' στην γυναίκα και η γυναίκα του έκανε ένα άλλο ''αυτό'' και δεν θα της είχα απαγορεύσει δια ροπάλου να μην ξαναπάει ποτέ των ποτών σε αυτό το σπίτι;;; Μου ήταν αδύνατον να καταλάβω που δεν αντέδρασαν και οι άλλοι γονείς... Μα το χειρότερο για μένα ήταν ότι ο Ρένος δεν ξέρω τι θα κουβάλαγε στην ψυχούλα του... Ένα ήρεμο παιδάκι, ευγενικό... Όμως ούτε και αυτός αντέδρασε... Έσβησε τα κεράκια της τούρτας του χαμογελαστός, μέσα στο Διονυσιακό σκηνικό του σπιτιού του... Μου έκανε μεγάλη εντύπωση... Εδώ μία ακατάλληλη σκηνή τα παιδιά να δουν στην τηλεόραση και τα χάνουν ή βάζουν τα γέλια από αμηχανία ή το κρύβουν ότι το είδαν... Άρα έχουν επίγνωση του τι βλέπουν... Στο σπίτι λοιπόν του κυρίου μάνατζερ, πώς τα στόματα έμεναν κλειστά;...

    Επίσης κάτι που με πείραξε, ήταν ότι ο συνάδελφος εξακολουθούσε και πήγαινε στο συγκεκριμένο σπίτι για ιδιαίτερα... Και ωραία, όπως είπε, ''τα λεφτά είναι πολλά'', οπότε να πας, όμως μην το ξεχνάς, είσαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ... Είχα την απαίτηση να πει με διακριτικότατο τρόπο στους γονείς του παιδιού, τις σκέψεις του για τις ζωγραφιές του τοίχου... Να τους έλεγε ότι ο Ρένος δεν ήταν ''απλώς, ένας μικρός άνθρωπος'', αλλά ένα παιδί, με ιδιαίτερη ψυχολογία, που θα έπρεπε να τον πλησιάζουμε με πολλή προσοχή και αν δεν συμφωνούσαν με τα λεγόμενά του, ας ρωτούσαν κι έναν παιδοψυχολόγο...Όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ...Και δεν έμαθα τι απέγινε το συγκεκριμένο παιδί, αφ' ότου πήγε Γυμνάσιο. 

    Σε κάτι άλλο που δεν συμφωνούσα, είναι και το να παίρνεις παιδιά από την τάξη σου και να τους κάνεις ιδιαίτερα... Αυτό όμως τότε ήταν πολύ διαδεδομένο και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια, διότι υπήρχε η αρχή, ''Καλόν είναι να μην παίρνεις παιδί από το τμήμα σου'', κάτι που ειπώθηκε όμως πολύ χλιαρά και πολλοί το παρέβαιναν, σε ένα ''κοινό μυστικό''... Αυτό δεν το έκανα ποτέ στα 35 χρόνια διδασκαλίας μου, με την σκέψη, ότι, τι το καινούργιο θα έλεγα στον μαθητή μου ιδιαιτέρως, που δεν του το είχα πει στο πρωινό μάθημα; Υπήρχαν βέβαια περιπτώσεις που το παιδί είχε ελλείψεις και έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθηθεί, αλλά και πάλι δεν δεχόμουν και πρότεινα άλλον συνάδελφο να αναλάβει να συμπληρώσει τα κενά του... Είναι πώς το βλέπει κανείς... Από την δική μου οπτική γωνία, αντιδρούσα σε μια τέτοια κατάσταση... Εκτός κι αν ήθελαν οι γονείς α μ ι σ θ ί, σχολώντας να διαβάσω το παιδί τους μέσα στην τάξη για κάποια ώρα, κάτι όμως που δεν γινόταν συχνά, διότι το παιδί ως παιδί, μετά το σχόλασμα ήθελε να τρέξει σπίτι του - και με το δίκιο του!!! Κι όταν σε μια δύσκολη καμπή της ζωής μου βρέθηκα στην ανάγκη να κάνω για μερικούς μήνες ιδιαίτερα, το παιδί προερχόταν από άλλο σχολείο και κατά σύμπτωση και από εντελώς άλλη περιοχή...

    Λοιπόν, τα παιδιά όντως έχουν άγγελο που τα προστατεύει... Η ζωούλα πολλών εξ αυτών, περνά κυριολεκτικά, μέσα από συμπληγάδες πέτρες... Θα είναι πολύ τυχερά αν βγουν αλώβητα απ' όσα συμβαίνουν γύρω τους... Ακόμη και αυτά που ζουν σε ένα άνετο οικονομικά περιβάλλον, μπορεί να έχουν τους δικούς τους πολυτελώς ενδεδυμένους δαίμονες που τους τυραννούν...

    Η Τζίνα ήταν αυτό που λέμε πλουσιοκόριτσο... Με τις νταντάδες της, τα λούσα της, τις εξόδους της... Όλα τα είχε.. Δεν της έλειπε τίποτε... Όλα, εκτός από το πιο βασικό: Την παρουσία των γονιών της... Ο πατέρας μεγαλοστέλεχος, απουσίαζε συνεχώς και η μητέρα της βρισκόταν διαρκώς μέσα σε ένα αεροπλάνο, είτε για ψώνια είτε για νέες εμπειρίες... Στην Τζίνα έμειναν μόνον οι νταντάδες, η πισίνα της, τα δεκάδες πάρτι που είχε αρχίσει να τα βαριέται και... το χασίσι... Τρίτη Γυμνασίου την έπιασαν να καπνίζει ''φούντα''. Τότε την έμαθα κι εγώ αυτήν την λέξη... Την απέβαλλαν. Οι φίλες της της συμπαραστάθηκαν πολύ... Ορκίστηκε πως θα το κόψει. Οι γονείς έλειπαν σε ταξίδι. Ο ένας επαγγελματικό για υποθέσεις της εταιρείας του, η άλλη σε ταξιδάκι αναψυχής... Το μήνυμα του σχολείου, το παρέλαβε η γραμματέας... Όταν επέστρεψαν, πήγαν στο σχολείο, αλλά είχαν τόσα άλλα να σκεφτούν... Η ζωή τους δεν άλλαξε, όπως δεν άλλαξε και η ζωή της νεαρής Τζίνας... Η τελευταία προσπάθεια απεξάρτησης, έγινε πριν τέσσερις μήνες. Για την ώρα πάει καλά... Ευτυχώς που οι φίλες της απο το σχολείο, δεν την εγκατέλειψαν... Η Τζίνα όμως δεν έχει μια σταθερά για να πιαστεί, να κρατηθεί γερά... Και οι φίλες έχουν πια τις οικογένειές τους... Αυτή, ψάχνει ακόμη τον ίσκιο της μάνας της να την αγκαλιάσει...

    Πονεμένες ψυχές... Δεν έχουμε όλοι μας τις ίδιες αντοχές... Άλλοι αντέχουν λιγότερο από τους άλλους... Πρωταρχικό ρόλο παίζει η οικογένεια για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Καθώς και τα γονίδιά μας και οι καταστάσεις που θα συναντήσουμε, όπως και ο εαυτός μας... Επειδή θεωρώ - και είναι - το παιδί τελείως ανυπεράσπιστο μπροστά στην κακία και την πονηρία των ενηλίκων, γι' αυτό θυμώνω πολύ όταν βλέπω γονείς ανάξιους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. ΔΕΝ δικαιολογείται ΚΑΝΕΝΑΣ γονιός να επικαλεσθεί άγνοια των καθηκόντων του... Από την στιγμή που φέρνεις μια ζωή στον κόσμο, πρωταρχικό σου μέλημα είναι η σωστή του ανατροφή και η προστασία του από κάθε τι πονηρό και ανίερο... ΔΕΝ μπορείς στο όνομα κανενός μοντερνισμού και καμιάς κακώς εννοούμενης καλλιτεχνίας να μολύνεις την ψυχή του παιδιού σου και να του φέρεσαι σαν να είναι ένα κοντό ανθρωπάκι με τις ανάγκες ενός ενήλικα... ΟΧΙ!!! Είναι ένα ΠΑΙΔΙ που θέλει ιδιαίτερη προσέγγιση, ιδιαίτερα προσεχτική ενημέρωση στα μυστήρια του κόσμου, με έναν αγνό, τρυφερό, και ξαναλέω, αγνό τρόπο.... Και όλα στην ώρα τους!!! Όλα με τον τρόπο τους!! Δεν μπορείς να βιάζεις την ψυχή του παιδιού σου, ποστάροντάς του άγριες ηδονιστικές εικόνες, κάτω από την επίφαση μιας κακώς εννοούμενης απελευθέρωσης και μιας βάναυσης μοντερνιάς... ΔΕΝ γίνεται να μην έχεις μέσα σου την χρυσή τομή, που όταν την περάσεις θα σου χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου και θα σού ουρλιάξει ''ΣΤΟΠ!!!!! Εδώ παιδί!!!!! ΠΡΟΣΕΧΕ!!!!!''.....Διαφορετικά, δεν μπορείς να λέγεσαι γονιός....

    Κι αν είσαι πολυάσχολος επιχειρηματίας, να βρεις ώρες να τις μοιραστείς με το παιδί σου... Δεν μεγαλώνουν μόνα τους τα παιδιά, σαν τα μανιτάρια στο δάσος... Γέννησες παιδί; Του οφείλεις την αμέριστη αγάπη και αφοσίωσή σου... Δεν αντικαθιστά καμιά νταντά - όσο καλή κι αν είναι - την δική σου παρουσία... Το παιδί θέλει τον ίσκιο σου, τα όρια που θα του βάλεις εσύ και την φωλιά της αγκαλιάς σου... Διαφορετικά μπορεί να πέσει στα δίχτυα των ύποπτων τύπων που περιμένουν με υπομονή μισοκρυμμένοι στην σκοτεινή γωνία, έτοιμοι να κεράσουν το σπλάχνο σου το πιοτό της κατρακύλας και να το χάσεις καταλεηλατημένο, διά παντός...

    Και μην ξανακούσω την φωνή της κυρίας που φώναξε στο γραφείο των καθηγητών: ''Δεν αντέχω πλέον μ' αυτό το παιδί!!! Είναι τόσο δύσκολο! Αυτό έχει όλα τα χρόνια μπροστά του!!! Εγώ μεγάλωσα πια και θέλω να χαρώ την ζωή μου, όχι ν' ασχολούμαι με τις βλακείες της Ελίζας!!!!...'' Πρώτα-πρώτα ''αυτό'' που είπες είναι το παιδί σου!!! Και έπειτα, τι παει να πει ''θέλω να χαρώ την ζωή μου'';;;;; Εσένα κυρία μου, όταν ήσουν μικρή, η μάνα σου σε άφησε για να πάει να χαρεί την ζωή της;;; Όχι, όπως μας είπες!! Είχες ωραία παιδικά χρόνια!! Τώρα τι ζητάς;; Να διαλύσεις τα παιδικά χρόνια της κόρης σου;;; Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο;;; Είσαι μάνα ή δεν είσαι;;; Ακόμα και αν η δική σου μητέρα σε είχε αφήσει, θα έπρεπε να αγωνίζεσαι με νύχια και με δόντια, να μην περάσει το παιδί σου τέτοια στεναχώρια... Άρα;;;; Άρα συμμαζέψου, βάλε το μυαλό στο κεφάλι σου και γίνε ΜΑΝΑ.... Την ζωή σου την έζησες μια χαρά... Ρώτησες την κόρη σου αν ηθελε να έρθει στον κόσμο αυτόν;; Όχι βέβαια!! Έκανες το κέφι σου και σου προέκυψε η Ελίζα!!! Μαντάμ!!! Έχεις πολλές υποχρεώσεις στην Ελίζα!!! Κατάλαβέ το!! Είναι το παιδί σου!!! Είσαι η μάνα του!!! Ό,τι πιο ιερό υπάρχει!!! Φέρσου σαν μάνα λοιπόν!!!! Ακούς εκεί: ''Αυτή έχει χρόνια μπροστά της, θέλω να ζήσω κι εγώ την ζωή μου!!!'' Έτσι μιλάει μια μάνα; Αν δεν ήθελες παιδιά, ας μην έκανες. Έκανες όμως, γι' αυτό φέρσου όπως πρέπει και άλλαξε ρότα... Όσο είναι ακόμα καιρός, μην συμβεί κατι και τραβάς μετά τα μαλλιά σου... Τότε όμως και να χτυπιέσαι, θα είναι πολύ αργά... Γι' αυτό, συγκεντρώσου''....

    Γονιός...Ένα αξίωμα μέγιστο...Ένας αγώνας τεράστιος και μαγικός συνάμα! Μακάρι να τον κερδίσουμε με καθαρό μυαλό και απέραντη αγάπη, προς τα πλάσματα εκείνα που είναι η ίδια μας η ζωή: Τα παιδιά μας!!!

    Δάσκαλος... Ένα λειτούργημα ιερό...Μία συνεχής μάχη για την παιδεία και την μόρφωση των μαθητών μας... Και μια ευχή: Να  ελαχιστοποιηθούν οι φορές που θα κληθούμε να γιατρέψουμε μια παιδική ψυχή από κακή συμπεριφορά γονιών...Τότε γονατίζει κι η δική μας ψυχή... Έστω κι αν πρέπει πάντα να χαρίζουμε απλόχερα το χαμόγελο της ελπίδας....