Ο Στέλιος ήταν παιδί με ΔΕΠΥ [Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής] και ο Άρτσι παιδί με Πρόβλημα Διαχείρισης Θυμού... Δύσκολο να κρατήσεις την τάξη ήρεμη, όταν επί καθημερινής βάσεως όλο και κάτι θα προέκυπτε, με αφορμές τα δύο προαναφερόμενα παιδιά... Τα είχα μαθητές στην Ε΄τάξη και στην ΣΤ΄. Έπρεπε να ήμουν εν γρηγόρσει, κάθε λεπτό και να μην έχανα κανέναν από τα μάτια μου, για να προλάβω κάτι ξαφνικό... Διότι εκεί που όλα ήταν ήρεμα, μπορούσε ο Άρτσι να σηκωθεί από το θρανίο του και να επιτεθεί στον Στέλιο, για κάτι που είχε συμβεί στο διάλειμμα. Έπρεπε λοιπόν τα μάτια μου να κοιτάζουν ολούθε, και στην πρώτη περίεργη κίνηση, να πάω στο θρανίο του ετοιμοπόλεμου μαθητή και να προσπαθήσω να τον επαναφέρω στο τώρα, στεκόμενη ή καθήμενη στο θρανίο του, ρωτώντας τον ήσυχα κάτι από το μάθημα, ώστε να του αποσπάσω την προσοχή και να ξαναηρεμήσει... Μα και ο Στέλιος δεν πήγαινε πίσω... Ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή για καυγά... Είχε διαγνωσθεί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής, το οποίο σημαίνει εν ολίγοις, διάσπαση προσοχής, επιθετική συμπεριφορά, απροσεξία, υπερκινητικότητα, γλωσσικές δυσκολίες, ειδικές μαθησιακές ανάγκες και μη συμμόρφωση στις υποδείξεις τόσο του σχολείου, όσο και του σπιτιού του. Στις μεγάλες τάξεις που έχουμε πληθώρα νέων πληροφοριών, δυσκολεύονται πολύ, διότι έχουν αδυναμία να συγκεντρωθούν. Δεν είναι γνωστά πάντα τα αίτια, αλλά πολλές φορές οφείλονται σε γενετικούς παράγοντες, όπως ο δικός μου μαθητής που η μητέρα του είχε ΔΕΠΥ και ο Στέλιος, καθώς και τα άλλα δύο αδέλφια του, βγήκαν με ΔΕΠΥ. Εμφανίζεται περισσότερο στους άρρενες, δηλαδή ένα στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών και τριπλάσια στ' αγόρια, απ' ό,τι στα κορίτσια.
Ο Άρτσι είπαμε είχε Πρόβλημα Διαχείρισης Θυμού... Όταν θύμωνε, δημιουργούσε τρομερό καυγά και δεν ηρεμούσε εάν δεν έβαζε κάτω τον αντίπαλό του... Και τα δύο παιδιά τα παρακολουθούσε παιδοψυχολόγος... Συστηματικά τον Στέλιο που είχε μια συγκροτημένη και πιο άνετη οικογένεια, σποραδικά τον Άρτσι, που οι γονείς του οικονομικοί μετανάστες, ένεκα οικονομικών δυσχερειών και άλλων τινών, τον πήγαιναν όταν ξέφευγε πολύ... Και στο σχολείο, κάποιες ώρες μες στην εβδομάδα, τους έπαιρνε και η δασκάλα Ειδικής Αγωγής, ξεχωριστά τον καθένα.... Μόνο που στην ώρα της, ήταν κάθε φορά οι δυο τους. Το θέμα είναι τι γινόταν μέσα στην τάξη με τα 22 παιδιά... Εδώ ο δάσκαλος έπρεπε να υπερβεί εαυτόν... Ο Άρτσι στα μαθήματα δεν είχε προβλήματα. Μπορούσε να τα πάει περίφημα, εάν αποφάσιζε να διαβάσει περισσότερο. Ο Στέλιος όμως χρειαζόταν ειδική αντιμετώπιση. Μία πολύ συγκεκριμένη, εύκολη ερώτηση την φορά και συνεργασία με το σπίτι για ασκήσεις άλλου τύπου, από αυτές που έβαζα στην τάξη. Το ίδιο και στα μαθήματα. Διάβαζε όσα μπορούσε να αντέξει και φυσικά δεν συμβαδίζουν αυτά τα παιδιά με την τάξη. Ο δάσκαλος όμως πρέπει να μην αφήσει τους άλλους μαθητές του να κοροϊδέψουν το συγκεκριμένο παιδί και αυτό το επιτυγχάνει με συνεχείς συζητήσεις...
Την ώρα που έλειπε ο Στέλιος, κουβέντιαζα πολύ με τους μαθητές μου. "Ναι, κυρία, από την πρώτη δημοτικού μας πειράζει ο Στέλιος και όλο ακούμε ότι εμείς πρέπει να υποχωρούμε πρώτοι, έστω κι αν δεν φταίμε!!" "Να πάει στο άλλο τμήμα κυρία, βαρεθήκαμε πια να μας κοπανάει και να του παίρνετε συνεχώς το μέρος!!" "Ν' αλλάξει σχολείο, κυρία! Αν με ξαναβαρέσει, θα του σπάσω τα μούτρα!!!" Τους εξηγούσα, ότι το κράτος εντάσσει κι αυτά τα παιδιά στα σχολεία και ότι ο Στέλιος δεν μπορεί να κρατηθεί και κατά βάθος δεν το θέλει που φέρεται έτσι, όμως αυτό που τον κάνει να διαφέρει, του επιβάλει να φερθεί όπως φέρεται... "Κάντε υπομονή παιδιά μου... Μην του δίνετε αφορμές... Μην τον μειώνετε και μην του πηγαίνετε κόντρα..." "Τα βάζει με μικρά παιδιά κυρία! Χθες τράβηξε τα μαλλιά της αδερφής μου που πάει στη Δευτέρα τάξη. Τον έπιασα και του είπα ότι αν την ξαναγγίξει θα φάει το ξύλο της χρονιάς του!!!" "Έχεις δίκιο Αργύρη μου. Ενοχλεί μικρότερα παιδιά, γιατί εκεί νιώθει δυνατός... Ξέρω, σας ζητάω πολλά να καταλάβετε, αλλά σας παρακαλώ ελάτε να προσπαθήσουμε όλοι μαζί..." Μπορείς να ρίξεις άδικο στα παιδιά; Η Άννα μου είπε: "Από την πρώτη τάξη μας πειράζει κυρία... Θα προσπαθήσουμε, αλλά να ξέρετε, τις περισσότερες φορές αυτός ξεκινάει τον καβγά... Τι να κάνουμε; Να κάτσουμε να τις τρώμε;" "Να το πείτε στον εφημερεύοντα στην αυλή δάσκαλο... Να το πείτε σε μένα". "Και τι θα γίνει κυρία; Θα του κάνετε μια παρατήρηση και την άλλη μέρα θα κάνει τα ίδια... Πόση υπομονή να κάνουμε;; Σε όλο το Δημοτικό μας ταλαιπωρεί..."
Από την μεριά τους τα παιδιά είχαν δίκιο... Και η θέση του δασκάλου δύσκολη. Πρέπει να κάνει πάντα τον πυροσβέστη και να κρατά μια τάξη σε ηρεμία... Ο Άρτσι πάλι με την διαχείριση θυμού; Εδώ τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά... Ο Στέλιος κάποια στιγμή ηρεμούσε. Ο Άρτσι, αν δεν έριχνε κάτω τον αντίπαλό του, δεν έβαζε τελεία... Είχα προσέξει ότι οι περισσότεροι καβγάδες γίνονταν στο διάλειμμα, κυρίως με θέματα ποδοσφαίρου και τα μετέφεραν ανεβαίνοντας στην τάξη. Έτσι ήμουν πάντα πρώτη στην αίθουσα και τους περίμενα. Μια μέρα μπήκαν μέσα αναστατωμένοι. Ο Άρτσι φώναζε στον Στέλιο, ο οποίος όρμησε εναντίον του. Μπήκα αμέσως ανάμεσά τους, ενώ ο Άρτσι ωρυόταν: "Αφήστε με να του δείξω εγώ ποιος είμαι!!" και προσπαθούσε να γρονθοκοπήσει τον Στέλιο που φώναζε: "Κάτι είπε για την μάνα μου κυρία!! Κάνει συνεχώς τον νταή!!" "Σταματήστε!! Άρτσι, χτύπησες την κυρία! Ντροπή σου!!!" φώναξε η Ελένη. Κόκαλο ο Άρτσι. "Κυρία, δεν το ήθελα!! Τον Στέλιο ήθελα να χτυπήσω!! Σας πόνεσα;" "Ηρεμήστε αμέσως και οι δυο σας!!! Δεν θα μεταφέρετε τις βλακείες σας του διαλείμματος στην τάξη!!! Αν δεν ήμουν εγώ θα είχες πετύχει τον συμμαθητή σου!!! Λιγότερα τα νεύρα σου Άρτσι! Ως εδώ και μη παρέκει!! Κάθισε στο θρανίο σου αμέσως, το ίδιο κι εσύ Στέλιο!!"
Όλοι κάθισαν αμίλητοι στα θρανία τους. Έβλεπα τον Άρτσι που είχε γίνει κατακόκκινος και έσφιγγε τις γροθιές του, ενώ έριχνε άγριες ματιές στον Στέλιο... Ανάσαινε γρήγορα και φαινόταν ότι με δυσκολία κρατιόταν στο θρανίο. "Παιδιά μου σε ένα λεπτό είμαι πίσω. Άρτσι, έλα μαζί μου σε παρακαλώ". Τον πήρα ήρεμα από το χέρι και τον πήγα ακριβώς δίπλα που ήταν το γραφείο του Διευθυντή. "Κύριε Αποστόλη, μπορεί να καθίσει στο γραφείο σας ο Άρτσι; Πρέπει να ηρεμήσει και όταν νιώσει καλύτερα, σας παρακαλώ να μου τον στείλετε πάλι στην τάξη. Εντάξει Άρτσι;" Μου απάντησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. Από την οργή του που δεν πρόλαβε να ξεμαλλιάσει τον Στέλιο, λες και ανάπνεε με δυσκολία. Ηταν κατακόκκινος, σχεδόν έτρεμε... Δεν είχε εκτονώσει τον θυμό του... Ο Διευθυντής μας ήταν ενήμερος και κατάλαβε αμέσως. "Θα κάτσει μαζί μου ο Άρτσι και αν θέλει θα μου πει με ποιον τσακώθηκε. Θα σας τον στείλω σε λίγο." Κοιταχτήκαμε με νόημα και γύρισα στην τάξη...
Μίλησα με τους γονείς και των δύο παιδιών... Ο αγώνας όμως ήταν τελείως δικός μου στο σχολείο. Σε μια συγκέντρωση γονέων, τελευταίος ήρθε ο πατέρας του Άρτσι. Μιλούσαμε από τις δυόμισι ώς τις τέσσερις... Όταν έφυγα, ένιωθα τελείως εξαντλημένη... Με τον πατέρα μιλήσαμε εκτενώς... Μου είπε ότι θα ξαναρχίσει να πηγαίνει τον Άρτσι στον παιδοψυχολόγο... Όσο για τα μαθήματα, ενώ μπορεί, ασχολείται το ελάχιστο. "Και τότε μου δίνεις και μία ανάποδη!" πετάχτηκε ο μικρός. "Μας βγάζει το λάδι κυρία Πολυάνθη... Δεν γίνεται να θυμάται ότι έχει ας πούμε και Ιστορία, λίγο προτού κοιμηθεί! Είμαι και κουρασμένος άνθρωπος... Εκείνη η μάνα του απηύδησε πια.." "Είδες μπαμπά τι γράφει το χαρτί που έχει κολλήσει η κυρία μου στην πόρτα;; 'Το παιδί που ανατρέφεται με στοργή, μαθαίνει να φέρεται με αγάπη' !!! Εσύ με σφαλιαρίζεις..." Στην χώρα του Άρτσι, είχα διαπιστώσει πως το είχαν συνήθειο να δέρνουν τα παιδιά τους... Είχε να διαχειριστεί τον θυμό του, τις έτρωγε και από τον πατέρα του, ερχόταν σχολείο και ξέσπαγε με μένος στο παιδί που γινόταν το αντικείμενο του θυμού του... Δύσκολα τα πράγματα...
"Θα σας παρακαλέσω να μην τον ξανακτυπήσετε στο πρόσωπο τον Άρτσι. Έχω ακούσει περίπτωση ατόμου που κούφανε παιδί, επειδή το χαστούκισε δυνατά στο κεφάλι... Αν δεν κρατιέστε, δώστε του μια ελαφριά στον ποπό του... Ελαφριά όμως..." "Ακούς τι σου λέει η κυρία μου μπαμπά;" είπε ο Άρτσι και ήρθε και με αγκάλιασε εκεί που καθόμουν... Συζητήσαμε για το ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό του, είπαμε πολλά και ξανατόνισα στον γονέα, ότι αν χτυπάει συστηματικά τον γιο του, αυτός θα έρχεται με οργή στο σχολείο και θα βγάζει το άχτι του πάνω στους συμμαθητές του... Του ζήτησα να συμπαρασταθεί στις προσπάθειές μου και να μην ξεχάσει το θέμα του παιδοψυχολόγου... Κουράστηκα ψυχικά μετά από ένα δίωρο συζήτησης, διότι έπρεπε να προσέχω και πώς να μιλάω... Έπρεπε να προσεγγίζω τον πατέρα με τρόπο διπλωματικό, ώστε να μην νιώθει πως του επιρρίπτω ευθύνες, διότι φοβόμουν μήπως σπίτι τα βάλει με το παιδί, ότι έγινε αιτία να εκτεθεί στα μάτια της δασκάλας... Ευτυχώς όλα πήγαν κατ' ευχήν...
Οι δυο χρονιές κύλησαν στρωτά, αλλά δεν κάθισα ποτέ στην έδρα. Ήμουν πάντα έτοιμη να προλάβω την όποια διένεξη και τα κατάφερα. Γύριζα κουρασμένη σπίτι μου, αλλά και ικανοποιημένη, ότι όλα έβαιναν καλώς... Πολύ δύσκολο να έχεις δυο τέτοιες περιπτώσεις στο τμήμα σου... Χρειάζεται υπομονή, ετοιμότητα, άγρυπνη παρακολούθηση, στοργή και καθόλου νεύρα. Αν αρχίζεις τις φωνές έχεις χάσει το παιχνίδι από χέρι, διότι κάποια στιγμή τα παιδιά παύουν να σε ακούν και πέφτεις στα μάτια τους... Την μάχη την κερδίζεις με ηρεμία και όχι ουρλιάζοντας σαν υστερική, κάτι που δυστυχώς το έχω δει να γίνεται δύο φορές και μάλιστα από γυναίκα. Το θέμα είναι να μην σε φοβούνται τα παιδιά, αλλά να σε σέβονται. Ο εύκολος δρόμος είναι να φοβερίσεις και να κάνεις τα παιδιά να σε τρέμουν.. Τότε όμως δεν είσαι δάσκαλος. Είσαι δυνάστης και καλό θα είναι να κάτσεις σπίτι σου... Όρια θα βάλεις οπωσδήποτε, γιατί έτσι τα παιδιά νιώθουν ασφαλή και ξέρουν ως πού μπορούν να φτάσουν, πράγμα που θα σμιλέψει υπέροχα την σχέση δασκάλου και μαθητή....
Ο Άρτσι στο Γυμνάσιο, τα βρήκε σκούρα... Εκεί δεν πέρασε και τόσο η "Διαχείριση Θυμού" και ενώ μπορούσε, γιατί δεν είχε πρόβλημα αντίληψης, έπεσε στα μαθήματα, την πρώτη κιόλας χρονιά... Από την τρίτη τάξη του Γυμνασίου, άρχισε να στρώνει.
Ο Στέλιος, κατά περίεργο τρόπο, περνούσε τις τάξεις σχετικά ανώδυνα... Η μητέρα του μίλησε με τις καθηγήτριες για την ΔΕΠΥ και στεκόταν πάντα δίπλα του, όπως είχε κάνει και με τα άλλα δύο αγόρια της.
Στο μεγάλο θεατρικό μας, ο Στέλιος τα κατάφερε μια χαρά. Ανεβάσαμε το έργο του Αντώνη Σαμαράκη ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, που είχα διασκευάσει. Κανείς δάσκαλος δεν περίμενε πως θα τα καταφέρει. Υπήρχε ο φόβος μήπως κάνει φασαρία πίσω στα παρασκήνια ή μήπως τσακωθεί ξαφνικά με τον Άρτσι... Η μητέρα όμως του Στέλιου, ήρθε μαζί μου πίσω στις κουίντες και επέβλεπε και αυτή τον γιο της, ο οποίος και τον ρόλο του έπαιξε και τραγούδησε και στο μεγάλο φινάλε άστραφτε από χαρά και τελειώνοντας με αγκάλιασε και μου έδωσε μια όμορφη ανθοδέσμη!!!Είχε ξεπεράσει τον εαυτό του, αφού το έργο το παρουσιάσαμε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ και εκτέθηκε σε τετρακόσιους θεατές!!! Είχαμε ανατρέψει κάθε αναμενόμενο!!!!
Όσες φορές με συναντούσε ο Στέλιος μετά το σχόλασμα, ως γυμνασιόπαιδο πλέον, με αγκάλιαζε δυνατά. Μια μέρα, πηγαίνοντας σπίτι, είδα να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, μία γυναίκα και ένας ψηλός νεαρός που κάτι κρατούσε... Πλησιάζοντας, έβγαλα κραυγή χαράς!! "Κυρία Χριστίνα!!! Στέλιο μου!!! Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω!!!" "Κυρία Πολυάνθη, ο Στέλιος όλο για σας μιλάει!! Δεν σας έχουμε ξεχάσει! Από τον κτηνίατρο ερχόμαστε!! Πώς είστε;" "Κυρία, τι κάνετε; Βλέπετε; Πήγαμε την γάτα μου στον κτηνίατρο!!" Ο Στέλιος κρατούσε στην αγκαλιά του μια γατούλα που είχε θρονιαστεί στον κόρφο του!! "Τι όμορφη γάτούλα που είναι, Στέλιο μου! Μα, γιατί δεν την έβαλες στην ειδική τσάντα μεταφοράς; Αν πηδήξει και σου φύγει παιδί μου; Πώς θα την πιάσεις; Θα την χάσεις!!" "Μην ανησυχείτε κυρία!!! Δεν φεύγει με τίποτα!!! Την έχω μάθει έτσι!!! Δεν μπορώ να σας φιλήσω, μην φοβηθεί η Ρόξυ μου!!" "Δεν πειράζει παιδί μου, σε φιλώ νοερά!! Προσέχετε, γιατί έχετε λίγο δρόμο ακόμη!!" Η Ρόξυ με κοιτούσε πουρπουρίζοντας από την αγκαλιά του μπαμπά της, ο οποίος την κρατούσε με προσοχή και με αγάπη μεγάλη! Τι όμορφη εικόνα! Μια χαρούμενη μαμά και ένας γιος γεμάτος στοργή προς ένα ανυπεράσπιτο πλασματάκι!!
Προχώρησα μ' ένα χαμόγελο στα χείλη... Κοίτα που οι συζητήσεις μας για τα ζώα, είχαν πιάσει τόπο! Όλα τα παιδιά μου πρέπει να είχαν γίνει φιλόζωοι!!! Και τι χαρά να βλέπω ξέγνοιαστο και ευτυχισμένον τον Στέλιο, ένα παιδί με τόσα προβλήματα! Μπορεί στον μαθησιακό τομέα να συναντούσε δυσκολίες, ιδίως τώρα που πήγαινε Γυμνάσιο, αλλά η επιτυχής συνεργασία σχολείου και σπιτιού και η άγρυπνη παρακολούθηση της οικογενείας του, θα μπορούσαν να του χαρίσουν μια χαρούμενη ζωή...
Το λειτούργημα του δασκάλου έχει πολλές απαιτήσεις... Να σκύβεις πάνω από κάθε παιδί και να αφουγκράζεσαι τα προβλήματά του... Να έχεις απέραντη υπομονή και θέληση... Να μην κοιτάς ποτέ ρολόϊ... Να βρίσκεις λύσεις σε δύσκολα θέματα, πάντα με διακριτικότητα και σκέψη μεγάλη... Να μην πληγώσεις ποτέ παιδική ψυχή... Να μην ντροπιάσεις ποτέ παιδί... Να κάνεις το παν, για να ενσωματωθεί ένας μαθητής στην ομάδα... Να μην χάνεις την αυτοσυγκράτησή σου, καταφεύγοντας σε υστερικές φωνές. Να κερδίσεις τον σεβασμό και όχι τον φόβο. Να βάζεις όρια... Και αν σου τύχουν περιπτώσεις που χρειάζονται ιδιαίτερο χειρισμό, να δύνασαι να πεις: "Μπορεί να μην έγινε ο όποιος Στέλιος διάνοια, αλλά τουλάχιστον έφυγε από τα χέρια μου ένας χαρούμενος άνθρωπος!" Δεν μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, μπορούμε όμως να το παλέψουμε με επιμονή και απέραντη στοργή... Τότε μόνον η συνείδησή σου θα χαμογελάει και θα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος, ότι έπραξες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, για κάθε αθώα παιδική ζωούλα, που σου εμπιστεύθηκε η πολιτεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου