Ο δάσκαλος περνά την μισή ζωή του μέσα στην τάξη. Καθήκον του ιερό είναι να φροντίσει να εδραιώσει τις σχέσεις με τους μαθητές του... Να προσπαθήσει να κάνει την αίθουσα ένα φυτώριο πνευματικής άνθισης και στοργής. Πρώτα από όλα πρέπει να βάλει όρια... Τα παιδιά έτσι νιώθουν ασφάλεια και στο Δημοτικό κυρίως τα όρια είναι απαραίτητα... Τις πρώτες μέρες, μπορεί να προσπαθήσουν οι μαθητές να δουν μέχρι πού τους παίρνει, κάνοντας διάφορες ζαβολιές... Αν όμως δουν ότι εμείς κρατάμε γερά, τότε θα δεχθούν τα όρια και ο σεβασμός προς το πρόσωπό μας, θα εδραιωθεί... Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν νεαρό δάσκαλο που είχαμε στην Ε΄τάξη... Ήταν πολύ φιλελεύθερος, αλλά με την κακώς εννοούμενη σημασία της λέξεως... Τα παιδιά τού πήραν από την πρώτη μέρα τον αέρα... Έλεγε μάθημα και κάποιο αγόρι που είχε σηκωθεί τάχατες να πετάξει κάτι, του έκανε διάφορες χειρονομίες πίσω από την πλάτη του, με αποτέλεσμα να γίνεται στην τάξη, το έλα να δεις από τα γέλια και τα ξεφωνητά... Θυμάμαι ότι στεναχωριόμουν πολύ που τον κορόϊδευαν... Λυπόμουν, εγώ ένα κοριτσάκι, για το διαλυμένο γόητρο του δασκάλου μου...Ο συγκεκριμένος,άφησε να του φύγει η κατάσταση μέσα από τα χέρια του... Αυτό βέβαια είχε επίπτωση και στο μάθημα....
Από την πρώτη μέρα, με όμορφο τρόπο βάζουμε τα όριά μας.Κάποια παιδιά, ίσως αντιδράσουν. Εμείς δεν τα παρατάμε και με μεγάλη υπομονή, εξακολουθούμε να διατηρούμε την ίδια στάση. Αν ένας μαθητής μας ενοχλεί, του κάνουμε οπωσδήποτε παρατήρηση, έστω και έντονη -ανάλογα με την αταξία του... Μετά από δέκα λεπτά, γυρίζουμε προς το μέρος του λέγοντας τελείως ήρεμα, σαν να μην είχε προηγηθεί η επίπληξη: ''Αντώνη μου σε παρακαλώ, μπορείς να μου φέρεις από το γραφείο την υδρόγειο σφαίρα; Και πρόσεχε παιδί μου στις σκάλες!!'' Ο Αντώνης μπορεί να μας κοιτάξει κατάπληκτος και φεύγει πιθανόν σκεπτόμενος: ''Μα, πριν από λίγο δεν μου έκανε παρατήρηση; Και με είπε ''Αντώνη μου'' και να προσέχω...'' Φέρνει την σφαίρα, του λέμε ''ευχαριστώ'' και συνεχίζουμε το μάθημα, σαν να μην έγινε τίποτε... Αυτό μπορεί να επαναληφθεί και μια ωραία ημέρα, ο όποιος Αντώνης θα καταλάβει επιτέλους, ότι ''Η δασκάλα μου, τελικά δεν έχει να χωρίσει τίποτα μαζί μου... Με μαλώνει όταν ατακτώ... Μετά όλα είναι μέλι-γάλα... Όπως κάνει και η μητέρα μου... Άρα η δασκάλα μου με αγαπάει, απλώς όταν κάνω διαολιές με επαναφέρει στην τάξη, όπως η μαμά μου!!! Τέλεια!!Η κυρία μου είναι και δίκαιη και καλή!!!'' Και θα δείτε ότι κανένα παιδί δεν θα παραπονεθεί ότι του φωνάξατε, γιατί έχετε πλέον χτίσει μια σχέση πάνω στην κατανόηση και όλα γίνονται για να κυλά ωραία η ζωή στην τάξη.
Όμως προσοχή... Η παρατήρηση δίνεται όχι με δυνατή φωνή.... Αν αρχίσετε να ωρύεσθε, έχετε χάσει το παιχνίδι... Τα παιδιά συνηθίζουν τις φωνές και πέφτετε αμέσως στην εκτίμησή τους.Υπήρξε γυναίκα συνάδελφος, που με το που έμπαινε στην τάξη, άρχιζε τις γκαριξιές... ''Για να μην της πάρουν τον αέρα'', έλεγε... Το αποτέλεσμα; Μια τάξη άνευρη που τα παιδιά την έτρεμαν με το που την έβλεπαν... Οι τιμωρίες σύννεφο και χαμόγελο δεν έσκαγε το χειλάκι της... Υπερηφανευόταν ότι αυτή είχε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και όλοι στεκόντουσαν σούζα μπροστά της... Εδώ δεν υπήρχε αγάπη και αμοιβαίος αλληλοσεβασμός... Εδώ υπήρχε μόνον φόβος, τίποτε άλλο... Σε μία άλλη περίπτωση, μία κυρία, με το που γινόταν μια μικρή αταξία, άρχιζε να ωρύεται, λέγοντας συνάμα: ''Είστε το χειρότερο τμήμα του σχολείου!! Ράψτε το στόμα σας, γιατί θα βάλω σε όλους 6!!!'' Το αποτέλεσμα εδώ ήταν διαφορετικό...Τα παιδιά όσο τους μιλούσε με αυτόν τον τρόπο, όλο και χειρότερα φερόντουσαν... Γιατί; Για να της αποδείξουν ότι ''Αφού λες ότι είμαστε το χειρότερο τμήμα, θα κάνουμε κι εμείς ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να σου επιβεβαιώσουμε πως αυτό που λες, είναι αλήθεια!!!'' Να γιατί ακούμε κάποιες φορές ''Εσύ τα έχεις κάθε μέρα πεντάωρο και είναι αγγελούδια... Τι συμβαίνει και όταν μπαίνω εγώ γίνονται θηρία;;;'' Θα μου πείτε ότι οι δάσκαλοι που έχουν μονόωρα μαθήματα, δυσκολεύονται πιο πολύ... Σύμφωνοι... Αλλά πρέπει να ψαχτούν λίγο... Η καθηγήτρια των Αγγλικών μας, η κυρία Ελένη, μονόωρα μαθήματα είχε... Όμως τα παιδιά την σεβόντουσαν και έκανε το μάθημά της μια χαρά...Και την αγαπούσαν από πάνω... Το ίδιο και η κυρία των Γαλλικών, είχε καταφέρει να συννενοείται θαυμάσια με το τμήμα της... Άντε, πείτε τα πέντε πρώτα λεπτά χανόντουσαν μέχρι να ησυχάσει το τμήμα, μετά όμως το μάθημα γινόταν κανονικότατα... Δεν επαναπαυόντουσαν όμως ποτέ -όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας- και συνέχεια ήταν έτοιμες να προλάβουν το κάθε ατόπημα....
''Εγώ θέλω το τμήμα μου να πετάει...'' Λόγια κάποιου δασκάλου που όταν έπαιρνε το καινούριο τμήμα, φρόντιζε να στέλνει στον άλλον συνάδελφο, όποιο παιδί είχε κάποιο θέμα... Άλλα τα χρόνια εκείνα, είχε και το μέσον και πάντα πετύχαινε αυτό που ήθελε... Εδώ διαφωνώ κάθετα... Σε μια τάξη με αριστούχους, έρχεται και η μαμά μου να διδάξει... Αν θες όμως να λέγεσαι αληθινός δάσκαλος, δέξου και το παιδάκι με την δυσλεξία, το παιδάκι με Δ.Ε.Π.Υ, δέξου το παιδί με το 5 στον έλεγχο και προσπάθησε να διδάξεις σε ένα τμήμα με όλες τις περιπτώσεις που περικλείει και όχι να μου διαλέγεις ό,τι αστράφτει, για να λες μετά ότι η τάξη σου είχε μόνον Άριστα να επιδείξει, το οποίο οφείλει σε σένα... Αυτό μπορεί να προβλεφθεί όταν έρχονται από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό. Τότε οι περιπτώσεις μοιράζονται στην κάθε δασκάλα δίκαια, το να συμβαίνει όμως σε μια μεγάλη τάξη, αποτελεί σκάνδαλο... Αυτά τα απαράδεκτα περιστατικά, δεν πρέπει να τ' αφήνουμε να λαμβάνουν χώρα...
Τονίζουμε ότι δεν φέρνουμε στο σχολείο ακριβά πράγματα, αντικείμενα αξίας. Εκτός του ότι προκαλούν και επιφέρουν ζήλεια, τι γίνεται αν χαθούν;;...
Και κάτι άλλο... Όταν έχουμε συγκέντρωση Γονέων, να φροντίζουμε να έχουμε ελεύθερη εκείνη την ημέρα... Δεν γίνεται να βλέπεις όρθια μπρος στη έδρα τους γονείς, λέγοντάς τους δυο λόγια στα πεταχτά... Εσένα θα σου άρεσε να πας για ενημέρωση και ο δάσκαλος να σε ξεπετάξει μέσα σε ένα τρίλεπτο;...Όχι βέβαια... Φερόμαστε, όπως θέλουμε να μας φέρονται οι άλλοι... Καθόμαστε στην έδρα μας ήρεμα και αντιμετωπίζουμε τον κάθε γονέα, όπως θα θέλαμε να αντιμετωπίσουν κι εμάς... Και διαφορετικές απόψεις αν έχετε πάνω σε ένα θέμα, μπορείτε με πραότητα και πειθώ, να καταφέρετε πολλά... Και κάπως αψύς αν είναι ο γονέας, του δείχνετε ότι επιζητάτε το καλό του παιδιού του, κάνετε υπομονή, αλλά συνάμα κάνετε κατανοητό τον σεβασμό που σας αρμόζει ως δασκάλου, που το μόνο μέλημά του είναι το καλό του παιδιού του και μαθητή σας...
Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι ηθοποιοί... Ναι, ναι, ηθοποιοί.... Έχουμε το πιο δύσκολο κοινό του κόσμου - τα παιδιά - και πρέπει να κρατήσουμε αμείωτο το ενδιαφέρον τους επί πέντε με έξι ώρες καθημερινά. Οπότε φοράμε τα καλά μας, ντυνόμαστε όμορφα και μπαίνοντας στην τάξη αρχίζουμε να παίζουμε τους ρόλους μας, που θα κρατήσουν σε εγρήγορση την τάξη μας.... Αν μετά το πρώτο δίωρο δούμε τα παιδιά λίγο πεσμένα, αλλάζουμε αμέσως ρόλο... Υψώνουμε ή χαμηλώνουμε την φωνή μας, γινόμαστε παραστατικοί στην Ιστορία, τα ξεσηκώνουμε στην ανάλυση ενός ποιήματος, κάνουμε σκυταλοδρομία στην Αριθμητική, δίνουμε κατευθύνσεις και πίνακες ζωγραφικής με λέξεις, στην Έκθεση, το γνωστό ''Σκέφτομαι και Γράφω''. Ορίζω ώρα Λογοτεχνίας, τους λέω να μου γράψουν το δικό τους τέλος στο τάδε διήγημα,συνοδεύω με ωραία μουσική την στιγμή που θα ζωγραφίσουν κάτι εμπνευσμένο από το λογοτεχνικό έργο που ασχοληθήκαμε - ΔΕΝ παίρνω την ώρα των Εικαστικών - και ΕΑΝ την ώρα που σχολάμε έρχονται να με φιλήσουν -μπορεί και όχι όλα- αλλά είναι όλα χαρούμενα και φεύγουν ευτυχισμένα που πέρασαν μια όμορφη μέρα σχολείο, τότε αυτό να το θεωρήσετε σαν το χειροκρότημα που ακούγεται από το κοινό, καθώς πέφτει απαλά η αυλαία...Οπότε και σήμερα δικαιωθήκατε...Πετύχατε τον σκοπό σας... Οι μαθητές σας γυρνούν σπίτι τους, με το χαμόγελο στα χείλη... Μόνο που αυτό πρέπει να επαναλαμβάνεται συνέχεια, κ α θ η μ ε ρ ι ν ώ ς... Ο ρόλος του δασκάλου είναι όντως δύσκολος και όλο κάτι πρέπει να εφευρίσκεις για να κρατάς τους μαθητές σου έτοιμους για δράση... Και μην φοβηθείτε ότι δεν θα προλάβετε την ύλη... ΟΛΑ μπορείτε να τα καταφέρετε...Και ώρα Λογοτεχνίας έβαζα και θεατρικό στο τέλος της χρονιάς... Το αποτέλεσμα;; Να μην θέλει ΚΑΝΕΝΑ παιδί να λείψει από τα μαθήματα... Απουσίες είχαμε μόνον όταν κρυολογούσαν... Θέλει όμως πραγματικό δόσιμο, να μην κοιτάς ρολό'ι' και έναν άψογο προγραμματισμό της ύλης λίαν ενωρίς... Και όλα θα πάνε κατ' ευχήν...
Δώστε μεγάλη σημασία στην θεατρική παράσταση... Η όλη πορεία μέχρι την ώρα της παρουσίασης, είναι ένα μαγικό ταξίδι που ενώνει το τμήμα και μένει αξέχαστη.. Εδώ βρίσκει την θέση του και ο μέτριος μαθητής, αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατός και ικανός σε κάτι, οπότε αποκαθιστάται και το κύρος του στην τάξη... Ασχοληθείτε με έναν ποιητή και δημιουργήστε ένα Φιλολογικό Μεσημέρι ή Βραδινό... Παρουσιάστε το μπρος σε κοινό και ετοιμάστε έναν μπουφέ με γλυκά, όπου θα κεραστούν στο τέλος οι καλεσμένοι σας... Μάθετε στα παιδιά την Ανάλυση ενός ποιήματος και σε ένα όμορφο, ξεχωριστό τετράδιο, καταγράψτε τις εργασίες πάνω σε ένα διήγημα καθώς και λογοτεχνικές φράσεις...Θα το λατρέψουν... Δώστε τους δηλαδή ερεθίσματα, μάθετέ τα να ερευνούν, να ψάχνουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να μην μένουν στο προφανές... Φέρτε βιβλία στο μάθημα της Ιστορίας και πλουτίστε το μάθημα με στοιχεία που θα εντυπωθούν στα παιδιά... Ξεφεύγουμε δηλαδή από την στείρα γνώση και την ξύλινη γλώσσα... Δίνουμε ερεθίσματα στους μαθητές μας να αποκτήσουν ελεύθερο πνεύμα και τονώνουμε την ομαδικότητα.
Βάλτε οπωσδήποτε στο πρόγραμμα την συνεχή προσπάθεια τού να να εισάγετε τα παιδιά στην ζωοφιλία... Ακόμα περιμένουμε να μπει το μάθημα φιλοζωίας στα σχολεία... Αναπτύξτε τους την ενσυναίσθηση... Ευαισθητοποιούμε τους μαθητές μας στην αγάπη προς τα ζώα, στην σωστή αντιμετώπισή τους, στον σεβασμό προς τους τετράποδους φίλους μας, κατοικίδια και μη... Και ας μην ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός ενός κράτους φαίνεται από το πώς αντιμετωπίζουν οι πολίτες τους τα ζώα και τους ηλικιωμένους...
Δημιουργήστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στην τάξη και χαλκεύστε με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας δεσμούς αγάπης, σεβασμού και αλληλοεκτίμησης... Αυτοί οι δεσμοί θα σας βάλουν για πάντα στην καρδιά τους και θα έχουν το όνομά σας σημείο αναφοράς, πολλές φορές στην υπόλοιπη ζωή τους... Κάτι σαν πολύτιμο, νοσταλγικό φυλακτό...
''Δεν αξίζει τίποτε το σχολείο και έχει αποτύχει οριστικώς, εάν στερήσει από τα παιδιά το χαμόγελο'', έλεγε ο άγιος των παιδιών, Ερρίκος Πεσταλότσι...
Εμείς οι άνθρωποι έχουμε δυο δρόμους να ακολουθήσουμε: Να σερνόμαστε στην λάσπη σαν τα ερπετά ή να ανοίξουμε τις φτερούγες μας και να πετάξουμε ψηλά προς τον φωτοδότη ήλιο, σαν τον υπερήφανο αετό. Τι κρίμα όμως που κάποιοι από εμάς ξεχνούν τελείως, ότι έχουν φτερά...
Εμείς οι δάσκαλοι, χρέος μας είναι, να ακολουθήσουμε μόνον τον δεύτερο δρόμο... Διότι στα χέρια μας κρατάμε το μέλλον του κόσμου, τα χιλιάδες αετόπουλα που κουρνιάζουν στις τάξεις μας: Τους μαθητές και τις μαθήτριές μας.... Και πρέπει πρώτοι εμείς να έχουμε διάπλατες τις φτερούγες μας, για να μπορέσουμε να δυναμώσουμε τα παιδιά μας και να τα κάνουμε τόσο δυνατά, ώστε μια μέρα με μια μικρή ώθηση, να πετάξουν υπερήφανα προς τον γαλανό ουρανό και να συνεχίσουν πια, με τα δικά τους γερά φτερά για να φτάσουν τον λαμπερό ήλιο της δημιουργίας ,των ιδανικών και της ανθρωπιάς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου