Μόλις τον έβλεπες, σου θύμιζε άγγελο... Ξανθά μαλλιά, καταγάλανα μάτια και ένα προσωπάκι κατάλευκο, με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά... Κάπως χώλαινε από το ένα ποδαράκι του και ερχόταν προς το μέρος σου, με ένα ιδιαίτερο βάδισμα, λιγάκι χορευτικό... Μου έκανε εντύπωση η ματιά του... Σε διαπερνούσε και κοίταζε κάπου πίσω σου, στον δικό του κόσμο που σίγουρα είχε χρώματα και μουσική... Ο Γιάννης είχε ένα είδος αυτισμού, που του επέτρεπε να βρίσκεται στην ομάδα της τάξης. Ήταν ήρεμος, κλεισμένος πάντα στον εαυτό του, πάντα μοναχικός, κρυμμένος στο καταδικό του - άγνωστο για μας - σύμπαν.
Τον έβαλα να καθίσει στο πρώτο θρανίο. Οι συμμαθητές του τον είχαν αποδεχτεί, γιατί δεν τους πείραζε ποτέ. Ούτε όμως κι αυτοί τον ενοχλούσαν. Ήταν ένα τμήμα σφιχτοδεμένο, μια πολύ καλή φουρνιά, όπως λέμε εμείς οι δάσκαλοι... Και αν ποτέ πήγαινε να γίνει κανένα παρατράγουδο, γιατί τα παιδιά είναι παιδιά και καμιά φορά ξεχνούν τις καλές προθέσεις τους, ήμουν πάντα άγρυπνη και παρούσα, για να προλάβω το όποιο επεισόδιο, εν τη γενέσει του... Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε παράλληλη στήριξη. Ούτε δασκάλα της ειδικής αγωγής είχαμε. Όταν κάναμε μάθημα, ο Γιάννης, δεν συμμετείχε. Καθόταν ήσυχος, σιγομουρμουρίζοντας συχνά έναν σκοπό τραγουδιού. Είχα προσέξει πως του άρεσαν πολύ τα τραγούδια του Λοΐζου, που τα έλεγε με πολύ σωστή φωνή... Ήθελα να μάθω πού έτρεχε το μυαλό του και αναρωτήθηκα, αν μπορούσα να τον τραβήξω από το σύννεφο που ταξίδευε και να τον φέρω ανάμεσά μας, στην τάξη μέσα... Κάθισα λοιπόν πάνω στο θρανίο του και άρχισα να παραδίδω Ιστορία, κοιτάζοντάς τον βαθιά μέσα στα μάτια του. Τα άλλα παιδιά παρακολουθούσαν με προσοχή. Δεν αντέδρασαν, γιατί είχαμε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα του Γιάννη και ένας μαθητής μου, μου είχε πει: "Εγώ στεναχωριέμαι κυρία.. Είναι τόσο καλό παιδί.. Ποτέ δεν μας πειράζει... Αν και καμιά φορά μας εκνευρίζει με το μουρμουρητό του! Δεν θέλει όμως να παίξει μαζί μας και είναι πάντα μόνος..." Σε αυτό το κλίμα κινείτο όλη η τάξη και φυσικά τις συζητήσεις τις κάναμε όχι μπροστά στον Γιαννάκη...
Συνέχισα λοιπόν την παράδοση του μαθήματος, εξακολουθώντας να τον κοιτώ στα μάτια. Ο Γιάννης άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγούδι και σε κάποια στιγμή, έπιασε το χέρι μου που του χάϊδευα τα μαλλιά και με ρώτησε: "Σου αρέσει ο Λοΐζος". "Μου αρέσει Γιάννη μου... Ξέρεις ότι τραγουδάς πολύ ωραία;" Δεν μου απάντησε... Κοίταξε προς το ηλιόλουστο παράθυρο και συνέχισε να τραγουδά...
Στην συνάντηση Γονέων, μίλησα ευθέως στον πατέρα του: "Σας παρακαλώ, πέστε μου ακριβώς τι συμβαίνει, για να μπορέσω να βοηθήσω όσο καλύτερα γίνεται, τον Γιάννη.. Πιστεύω ότι κατεβάζει μία κουρτίνα μέσα στην τάξη, ώστε να μην ακούει αυτά που λέμε, για να μπορέσει να διαβάσει σπίτι μαζί σας. Έχω άδικο;" Ο πατέρας με κοίταξε σκεπτικός και μετά μου μίλησε ανοιχτά: "Έχετε απόλυτα δίκιο... Αυτό κάνει... Κατεβάζει ρολά, ώστε να καθίσω να ασχοληθώ μαζί του... Αν σας άκουγε, θα γνώριζε πράγματα και θα ήμασταν λιγότερη ώρα μαζί... Ξέρετε κυρία Ππολυάνθη, είμαστε γιατροί κι εγώ και η γυναίκα μου... Το θέμα είναι ότι η μητέρα του δεν... δεν έχει αποδεχτεί τον Γιάννη... Δεν μπορεί να το χωνέψει πώς από δυο γιατρούς, βγήκε παιδί με αυτισμό και κινητικό πρόβλημα... Και είναι μια πανέξυπνη γυναίκα... Έχει αφοσιωθεί στην μικρότερή μας κόρη... Με τον Γιάννη δεν ασχολείται καθόλου, μόνον τα τυπικά... Φαγητό, ντύσιμο, υγεία... Ο Γιάννης έχει καταλάβει την απόρριψη και έτσι κόλλησε πάνω μου... Βλέπετε ότι έρχεται πάντα γραμμένος, γιατί κάθομαι εγώ, ώρες ατελείωτες δίπλα του... Έτσι έχω θυσιάσει μεγάλο μέρος της καριέρας μου... Έχω μειώσει τον αριθμό των ασθενών μου, κλείνω το ιατρείο μου ενωρίς και δεν παρακολουθώ πάντα τα σεμινάρια... Ιδίως αυτά που γίνονται στο εξωτερικό, δεν το συζητάω... Έχω αφοσιωθεί καθ' ολοκληρία στον Γιάννη... Μην νομίζετε... Όλα τα καταλαβαίνει. Και για σας μου έχει πει πόσο καλή είστε μαζί του και σας ευχαριστώ γι' αυτό..."
Ταράχτηκα... Το ξανθό αγγελούδι μου, είχε βιώσει την απόρριψη από την ίδια του την μάνα... Ευτυχώς που είχε στο πλευρό του φύλακα ισχυρό, τον καταπληκτικό πατέρα του... Η χρονιά συνεχίστηκε για τον Γιάννη στο ίδιο μοτίβο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον βγάλει από τα λειβάδια που είχε επιβάλλει στον νου του να τρέχει... Αν ξέφευγε, θα έμενε λιγότερη ώρα κοντά του ο πατέρας του. Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί... Γι' αυτό δεν θα άκουγε τι λέει η δασκάλα, για να του τα πει ο πατερούλης του και να κάνουν παρέα οι δυο τους...
Μια μέρα ήρθε στην τάξη ο σχολικός σύμβουλος...Μπήκε με ύφος και άρχισε να ρωτά τα παιδιά... Πηγαίναμε περίφημα... Ώσπου κάποια στιγμή, σηκώνεται ξαφνικά ο Γιάννης, τον πλησιάζει, πιάνει το παντζάκι του παντελονιού του και τον ρωτάει: "Από πού αγόρασες αυτό το παντελόνι;" Κόκαλο ο σύμβουλος. Πήρα από το χέρι τον Γιάννη και τον έβαλα στο θρανίο του. "Σε λίγο βγαίνουμε έξω αγόρι μου. Δεν θ' αργήσουμε..." Το παιδί κάθισε ήρεμα στην θέση του και άρχισε να μουρμουρίζει ένα τραγούδι. "Τι περίπτωση είναι αυτή;" με ρώτησε ο σύμβουλος σιγά. "Θα σας εξηγήσω στο διάλειμμα.. Ένα είδος αυτισμού..." Ο σύμβουλος, έμεινε άλλα δέκα λεπτά στην τάξη και έφυγε πριν χτυπήσει το κουδούνι... Είπε στους μαθητές ότι τους βρήκε εξαιρετικούς και έφυγε βιαστικά... Χαμογέλασα... "Να δεις - σκέφτηκα- που φοβήθηκε μήπως ο Γιάννης έκανε κάτι άλλο και δεν ήθελε να βρεθεί σε δύσκολη θέση..." Στο διάλειμμα απάντησα στις ερωτήσεις του και κατέληξε λέγοντας: "Η πολιτεία και αυτά τα παιδιά τα βάζει μαζί με τα άλλα... Είδα όμως πως μπορείτε άξια να χειριστείτε το θέμα"... Εντωμεταξύ, οι μαθητές μου χοροπηδούσαν στην αυλή γύρω από τον Γιάννη, λέγοντάς του: "Μπράβο!!! Με την ερώτησή σου δεν έκατσε εκείνος ο κύριος πολύ στην τάξη μας!!" Τελικά, τίποτε δεν τους ξέφευγε!!! Τετραπέρατα παιδιά!
Σχολικούς συμβούλους γνώρισα πολλούς, κάποιοι από αυτούς όμως τιμούσαν πραγματικά την θέση τους, όπως ο εξαίρετος κύριος Χρέπας, η εξαίρετη κυρία Μαρία Καπετανίδου και η πολυγραφότατη κυρία Παπαδημητρίου. Αυτούς, δεν θα τους ξεχάσω ποτέ, διότι μπορούσαν να εκτιμήσουν, να επιβραβεύσουν και να βοηθήσουν πραγματικά, όπου και όποτε τους καλούσε το καθήκον...
Είχα έναν καημό... Να μου χαμογελάσει μια φορά ο Γιάννης με ένα πλατύ χαμόγελο και να φωτιστεί από χαρά το πρόσωπό του βλέποντάς με... Και μια μέρα ζήλεψα... Ζήλεψα πολύ... Ήταν διάλειμμα και ήμουν έξω. Στον κορμό του διπλανού δέντρου στήριζε το κορμάκι του, ο Γιάννης... Ξαφνικά τον βλέπω να χαμογελά με ένα τεράστιο χαμόγελο!!! Και πριν προλάβω να συνέλθω από την έκπληξη, βλέπω τον Γιάννη να τρέχει με το χορευτικό βήμα του και τα χεράκια του να ανεμίζουν στο πλάϊ ανοιχτά σαν φτερά γλάρου, προς μία καλοντυμένη κυρία που ερχόταν προς το μέρος μας... Ο μικρός μου ο Γιάννης!! Το κατάλαβα προτού μου το πει κανείς... Χάριζε το πολύτιμο χαμόγελό του προς την μητέρα του, που πλησίαζε χαμογελαστή! Αχ, κυρία μου... Εσείς μου κλέψατε το χαμόγελο του μαθητή μου... Δεν ξέρω αν το αξίζετε, αλλά για τον γιο σας είστε ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στην γη... Δέστε τον πώς φτερουγάει στην ατσαλάκωτη αγκαλιά σας....
Ο Γιάννης μου... Ο Γιάννης μας... Σε ό,τι είχα σκεφθεί, είχα πέσει μέσα τελικά... Όλα τα καταλάβαινε, ΕΑΝ ήθελε... Επέλεγε με σιδερένια θέληση τι δεν, και τι θα ακούσει... Το κάστρο που είχε κτίσει γύρω του, μόλις τώρα το γκρέμισε ο ίδιος μπροστά στα μάτια μου και βγήκε ο ξανθός άγγελος να τρέξει στα μυρωμένα ολάνθιστα μονοπάτια της μητρικής φωλιάς... Με κρυφό παράπονο χαιρέτησα την μητέρα του, που δεν την ξαναείδα από εκείνη την ημέρα, στα δύο χρόνια που είχα τον Γιάννη... Και είχε έρθει σε ώρα διαλείμματος, όχι στις προκαθορισμένες επισκέψεις γονέων... Εκεί, ερχόταν ο πατέρας, που είχε αποφασίσει να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα τον γιο του και όχι το πελατολόγιό του...
Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα... Τα χρόνια πέρασαν... Πρέπει να ήταν πέντε από τότε που ήταν μαθητής μου, ο Γιάννης... Είχαμε σχολάσει, αλλά εγώ κατά το συνήθειο μου, καθόμουν στην τάξη, όλο και κάτι να ετοιμάσω... Όταν ξαφνικά ακούω το όνομά μου και βλέπω στην πόρτα δύο άντρες. 'Εναν μεσήλικα και έναν νεαρό. Τους κοίταξα προς στιγμή σαστισμένη και ξαφνικά άστραψε η θύμηση μέσα μου! Και την στιγμή που φώναζα χαρούμενη: "Γιάννηηηη!!!" την ίδια στιγμή, ο ξανθός νεαρός φώναζε χαρούμενος: "Πολυάνθη!! Τι κάνεις;!!" Τον αγκάλιασα με συγκίνηση... Δεν μπορούσα να το πιστέψω... Ο μικρός μου, ξανθός μου άγγελος, είχε έρθει να με δει!! Κοτζάμ παλληκάρι πια, λίγο πιο ψηλός από τον πατέρα του, στεκόταν μπροστά μου χαμογελαστός... Το κορμάκι του είχε μεστώσει, είχε πάρει τα απαραίτητα κιλά, η χωλότητα δεν ήταν τόσο εμφανής πια... Ολόξανθος, με τα γαλανά μάτια του γεμάτα φως και το πάλευκο προσωπάκι του, αν και ήταν πρόσωπο εφήβου πλέον, απόπνεε εκείνη την απόλυτη γαλήνη και αθωότητα που εξέπεμπε πάντα!!! Και το μεγαλύτερο δώρο: Μου ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ!!!! Μπορεί να άργησε πέντε χρόνια, αλλά πήρα τελικά το χαμόγελό μου!!! Και σε τι όμορφη συσκευασία δώρου!! Ήρθαν επίτηδες από την περιοχή τους, να με δουν!! Αυτό έκανε το χαμόγελο, ακόμη πιο πολύτιμο και μοναδικό!!
"Ήρθαμε να σας δούμε μόλις σχόλασε ο Γιάννης!!" είπε ο πατέρας του. "Αν δεν σας βρίσκαμε, θα ξαναρχόμασταν... Ήθελε πολύ ο Γιάννης να σας δει! Πηγαίνει τώρα στην Τρίτη Γυμνασίου και περνάει τις τάξεις μια χαρά!! Σας θυμάται πάντα και λέει τα καλύτερα για σας!! Κανείς μας δεν σας έχει ξεχάσει!!" Τους ευχαρίστησα με όλη μου την καρδιά. Δεν μπορούσα να πιστέψω τέτοια ευχάριστη έκπληξη... "Εσύ Πολυάνθη τι κάνεις; Ποια τάξη έχεις τώρα; Τα παιδιά σου, τι κάνουν;" Δεν το πίστευα!! Ρωτούσε ο Γιάννης!! Που ελάχιστα είχαμε ακούσει την φωνή του, εκτός ίσως από τα τραγούδια του, μέσα σε δύο χρόνια!! Και με ρωτούσε μιλώντας μου στον ενικό, όπως τότε που τον είχα μαθητή... Πιθανόν, να με θεωρούσε πολύ κοντά του, δικό του άνθρωπο!! Κοίτα τι σκεφτόμουν! "Βλέπω μεγάλες αλλαγές. κύριε Φαίδων!! Πολύ μεγάλες θα έλεγα!! Κι απ' ό,τι βλέπω, πάντα δίπλα στον Γιάννη μας!!" είπα συγκινημένη. "Όπως τα λέτε κυρία Πολυάνθη και όπως τα φαντάζεστε! Έχουμε μεγάλη βελτίωση και όλοι μας είμαστε πολύ χαρούμενοι!!"
Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι άλλο ο πατέρας... Η προσωπική του θυσία, είχε κάνει το θαύμα της... Μπορεί ο Γιάννης να κρατούσε πάντα στοιχεία της ιδιαιτερότητάς του, αλλά είχε καταφέρει να βγει από τον μοναχικό του - ερμητικά κλειστό - πύργο του και να λουστεί στο θερμό φως της επικοινωνίας... Δεν ξέρω πόσο μεγάλο άλμα είχε καταφέρει, πάντως η εξέλιξή του ήταν εντυπωσιακή... Ο Γιάννης μας μπορούσε πλέον να επικοινωνεί και επέτρεπε σ' εμάς τους άλλους, να πλησιάσουμε την πάλλευκη απλωσιά της ψυχής του... Ευτυχώς το είδος του αυτισμού του, κατάφερε με ατέλειωτη προσωπική γονεϊκή φροντίδα και αγάπη, με απέραντη υπομονή και πατρικό αλτρουϊσμό,να ξεπεράσει το μουντό φράγμα, να σπάσει τις αλυσίδες και να βγει στον ήλιο τον θεραπευτικό...
"Συγχαρητήρια κύριε Φαίδων!! Είστε υπόδειγμα γονιού!!" "Ευχαριστώ κυρία Πολυάνθη, αλλά οφείλουμε πολλά και σε σας!! Δύο χρόνια με τον Γιάννη, κάνατε το καλύτερο! Του δώσατε στοργή, αγάπη και ποτέ δεν κουραστήκατε μαζί του!! Η υπομονή σας μεγάλη και η καλοσύνη σας επίσης!! Κάτι ξέρω κι εγώ ως γιατρός που είμαι, τι αντιμετωπίσατε... Και ποτέ δεν υπήρξατε αδιάφορη... Πάντα με τον καλό σας λόγο και την στοργή σας, συνδράματε στον δικό μας αγώνα! Σας είπα: Ο Γιάννης σάς μελετά συνεχώς και σκεφτόμαστε από πολύ καιρό να ρθούμε να σας βρούμε... Ήθελε ο Γιάννης να δει την αγαπημένη του δασκάλα!!" "Και σε είδα! Πολυάνθη, ακόμα σου αρέσει ο Λοΐζος; Πού μένεις; Μακριά απ'το σχολείο; Πόσα παιδιά έχεις τώρα;"
Άκουγα και δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Ο Γιάννης μιλούσε σε κανονική ροή!! Κι απ' ό,τι διαπίστωνα, τίποτε δεν είχε ξεχάσει!! Όλα τα θυμόταν... Ο κύριος!! Έκανε ότι τραγουδάει και συνάμα κατέγραφε ό,τι έκανα!! Το παιδάκι μου!! Του έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο και έβαλε τα γέλια! Εγώ ήθελα να βάλω τα κλάματα... Από συγκίνηση και χαρά!! Να που και οι δικές μου προσπάθειες δικαιώθηκαν και αναγνωρίστηκαν... Διότι πράγματι, έχοντας μία τάξη με 27 παιδιά και ένα με αυτισμό, έδινα την δική μου μάχη καθημερινά, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να προλάβω κάποια αντίδραση εκνευρισμού, όταν κάπου πήγαινε να ξεφύγει η ισορροπία... Γιατί τα παιδιά μπορεί να ήταν συννενοήσιμα, αλλά καμιά φορά, επέρχεται και η κόπωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπούσαν τον μοναχικό ξανθούλη συμμαθητή τους... Και τώρα χάρηκα ως τα κατάβαθα του είναι μου, ακούγοντας από τον πατέρα, ότι ως δασκάλα έβαλα κι εγώ το μικρό μου λιθαράκι, στην πνευνματική απελευθέρωση του παιδιού του... Μα πάνω απ' όλα, ένιωσα τρισευτυχισμένη, που τις προσπάθειές μου τις θυμόταν ο ίδιος ο μαθητής μου και μου χάριζε απλόχερα, το υπέροχο, άδολο πολυαναμενόμενο χαμόγελό του...
Αν είσαι δάσκαλος, ίσως βρεθούν κάποιοι και σου πουν: "Μην σκας καημένη... Μην τα δίνεις όλα στην δουλειά... Ποιος θα σου πει ευχαριστώ;;;" Αυτούς μην τους ακούσετε ποτέ. Πρώτον: Δεν είναι δουλειά, είναι λειτούργημα... Δεύτερον: Ό,τι κάνεις, το κάνεις όχι για ν' ακούσεις "ευχαριστώ", αλλά επειδή έτσι επιτάσσει η καρδιά σου να φέρεσαι ως σωστός παιδαγωγός... Και μετά, ποιος θα σε θυμάται;;; Μα, οι μαθητές σου!!!! ΑΝ έχεις μπει στην καρδιά τους, ΔΕΝ θα σε ξεχάσουν ποτέ!!! Και τότε να δεις πόσα "ευχαριστώ" θα πέσουν στην ποδιά σου, σαν μυρωμένα άνθη αμυγδαλιάς!! Εδώ η αγάπη διαπέρασε την ομίχλη του αυτισμού, φανταστείτε τι κάνει σε ασυννέφιαστες καρδιές!
Ευλογημένοι οι γονείς που δίνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, με αλτρουϊσμό και αυτοθυσία. Διότι από την στιγμή που αποκτάς παιδί, έρχεται πρώτα αυτό και μ ε τ ά εσύ, ο γονέας... Ευλογημένοι και οι δάσκαλοι που βάζουν το δικό τους λιθαράκι για να γίνει ο μαθητής τους ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Αυτό είναι το δικό τους μεγάλο καθήκον: Να προσφέρουν αγωγή, παιδεία και μόρφωση, μέσα σε ένα κλίμα αγάπης, υπομονής και στοργής... Τότε μόνον τα παιδιά θα τους έχουν στην ζωή τους ως σημείο αναφοράς και φάρο λαμπερό και παρήγορο, στα μονοπάτια της ζωής τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου