ΚΡΙΜΑ...

Η  ψυχολόγος του σχολείου μπήκε στην τάξη, κρατώντας από το χέρι ένα ψηλό αγοράκι. "Σας έφερα κυρία Πολυάνθη, τον Παύλο. Συγγνώμη που διακόπτουμε το μάθημά σας. Έχω ακούσει τι καλά παιδιά είστε - είπε απευθυνόμενη στους μαθητές - και πόσο δεμένο τμήμα... Είμαι σίγουρη ότι θα αγκαλιάσετε τον Παύλο και θα γίνετε όλοι μια μεγάλη παρέα! Πού θέλετε να καθίσει ο καινούργιος σας μαθητής, κυρία Πολυάνθη μου; "Δεν πρόλαβα να απαντήσω, όταν ο Παύλος όρμησε πάνω στην ψυχολόγο, πιάνοντάς της και τα δύο στήθη... Το χαμόγελο έσβησε από το πρόσωπο των παιδιών και άνοιξαν τα μάτια τους κατάπληκτα. "Εδώ θα μείνω; Σε ποιο θρανίο θα κάτσω; Εσύ τώρα θα φύγεις;;;" Η κυρία Εριέττα, η ψυχολόγος, τού κατέβασε τα χέρια μιλώντας του ήρεμα: "Θα δεις πόσο θα σου αρέσει Παύλο!! Μην ανησυχείς!! Δες τι όμορφη και καλή δασκάλα θα έχεις! Και με τα παιδιά θα τα πας μια χαρά!!'' Ο Παύλος ήρθε δίπλα μου, άρπαξε το βραχιόλι που φορούσα και το τραβούσε να το βγάλει από το χέρι μου, ενώ συνάμα με ρωτούσε: "Πώς σε λένε; Πού μένεις; Πού θα με βάλεις να κάτσω; Γιατί δεν βγαίνει το βραχιόλι σου; Ε;" "Σε παρακαλώ Παύλο, μην με τραβάς, αν είναι θα το βγάλω εγώ. Θέλεις να το δεις; Θα στο δείξω αργότερα, έλα να σε πάω στο θρανίο σου..." Μια αναταραχή άρχισε να δημιουργείται στην τάξη... Τα παιδιά αναδευόντουσαν στα θρανία τους με αμηχανία. Η κυρία Εριέττα, ξεκόλλησε τα χέρια του από το βραχιόλι μου, με κοίταξε με νόημα και είπε απευθυνόμενη προς όλους: "Ο Παύλος έχει αμηχανία που ήρθε σε καινούργιο περιβάλλον... Θα ηρεμήσει και όλα θα πάνε καλά... Στο διάλειμμα έλα να με βρεις αν θέλεις Παύλο μου στο γραφείο μου!" "Παραλίγο να βγάλει το χέρι της κυρίας!" φώναξε ο Άρης εκνευρισμένος... "Τι κάνεις εκεί;; Κυρία, μου πήρε την κασετίνα!" τσίριξε η Βέτα.. "Παύλο, άσε την κασετίνα και κάθισε εδώ" "Όχι!! Θα πάω στο τελευταίο θρανίο!!" "Εντάξει, αν το θέλεις, κάθισε εκεί... Η τσάντα σου;" Δεν μου χρειάζονται τσάντες!! Τα θυμάμαι όλα!!" "Θα σε παρακαλέσω αύριο να έρθεις με την τσάντα και τα βιβλία σου.. Σήμερα θα σου δώσω ένα τετράδιο να σημειώνεις" "Δεν μου χρειάζεται τετράδιο!!! Τώρα είπα ότι τα θυμάμαι όλα!!!" "Κυρία Πολυάνθη μου, αύριο θα έρθει με την τσάντα του... Έτσι Παύλο μου;" Ο Παύλος δεν απάντησε. Κάθισε στο θρανίο και άρχισε να παρατηρεί όλα γύρω του... "Κυρία Εριέττα, θα έρθω να σας βρώ οπωσδήποτε στο γραφείο σας..." "Να έρθετε... Συγγνώμη για την διακοπή του μαθήματός σας..." Και βγαίνοντας, στράφηκε και μου είπε ψιθυριστά: "Είναι αναστατωμένος με την αλλαγή  περιβάλλοντος... Θα σας περιμένω".

    Για τον νέο μαθητή, με είχε ενημερώσει και ο διευθυντής και η ψυχολόγος, η οποία μου είχε κατατοπίσει εκτενέστερα... Πρόκειτο για ένα παιδί με υψηλό δείχτη νοημοσύνης και γονείς εκπαιδευτικούς σε ανώτερες σχολές. Έφυγε από το προηγούμενο σχολείο του, γιατί δημιουργήθηκε θέμα με τον δάσκαλό του, ο οποίος επέμενε να τον αντιμετωπίζει όπως τα άλλα παιδιά, ενώ ο Παύλος χρειαζόταν πολλή κατανόηση και ιδιαίτερη μεταχείριση. Μπήκαν στην μέση και οι γονείς των παιδιών, γιατί έλεγαν ότι ενοχλεί τα παιδιά τους και έτσι αναγκάστηκαν οι γονείς του, οι οποίοι σημειωτέον είναι εξαίρετοι, να το πάρουν και να τον φέρουν εδώ. "Προτείναμε ομόφωνα το τμήμα σας κυρία Πολυάνθη, διότι έχετε επιδείξει μεγάλη ευαισθησία και επιδεξιότητα, σε πολλά δύσκολα περιστατικά που μας έτυχαν." Αυτή ήταν η ενημέρωση που είχα λάβει και φυσικά δεν αρνήθηκα να πάρω το παιδί στην τάξη μου... Από την πρώτη όμως επαφή μου μαζί του, κατάλαβα ότι η ενημέρωση ήταν ελλιπής... Όταν οι μαθητές μου είχαν γυμναστική, στην κενή ώρα μου, πήγα στην ψυχολόγο.

    "Κυρία Εριέττα μου, πείτε μου σας παρακαλώ, ακριβώς τι συμβαίνει... Είδα την συμπεριφορά του όταν μπήκε στην τάξη... Στο διάλειμμα, βγαίνοντας, έγραψε στο θρανίο της Εύης, κάτι πολύ ακατάλληλο για τον ποπό της..... Χαρούλας Αλεξίου, της τραγουδίστριας!!! Έβαλε τις φωνές το κοριτσάκι και όπως καταλαβαίνετε, θα το μεταφέρει στους γονείς της... Και την ώρα που πήγαιναν για γυμναστική, ήρθαν τέσσερα κορίτσια και μου παραπονέθηκαν, ότι τις κυνηγούσε διαρκώς και όταν τις έπιανε, τις χούφτωνε κανονικά... Και δεν έχει τελειώσει ακόμα η πρώτη μέρα... Τι ακριβώς συμβαίνει;" Η απάντηση ήταν η ίδια... Ότι δηλαδή ήταν αναστάτωμένος σήμερα και γι' αυτό ξέφυγε...Το θέμα είναι ότι ο δείχτης νοημοσύνης του είναι πολύ υψηλός και γι' αυτό δεν μπορεί να συμβαδίσει με την κάθε τάξη που πηγαίνει... "Αυτό κυρία Εριέττα μου, επηρεάζει και το θέμα συμπεριφοράς του; Οι ακατάλληλες λέξεις; Το χούφτωμα; Τι σχέση έχει με τον υψηλό δείχτη νοημασύνης;; Σας τα είπαν όλα οι γονείς του;; Αν έχουμε αντιδράσεις από τους δικούς μας γονείς; Επικοινωνήσατε με το άλλο σχολείο;"  

    Κατάλαβα ότι πολλά δεν μου τα είχαν πει... Πήρα την διαβεβαίωση ότι θα στεκόταν στο πλευρό μας για ό,τι ήθελε προκύψει και ότι θα βρισκόταν σε στενή επαφή με τους γονείς του παιδιού... "Στηρίζομαι πάνω σας κυρία Πολυάνθη... Με το τμήμα σας είστε μια γροθιά". Έφυγα πολύ προβληματισμένη... Ήξερα κιόλας ότι με περίμεναν δύσκολες καταστάσεις... Και δεν έπεσα έξω... Ο Παύλος ερχόταν με την τσάντα του, την οποία κρατούσε ερμητικά κλειστή... Τετράδια; Τις φορές που ήταν γραμμένα, έβλεπα διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα. Κάποιος από το σπίτι του τα έγραφε... Σε οτιδήποτε όμως τον ρωτούσα, μου απαντούσε ολόσωστα... Αγγλικά δεν έγραψε ούτε μία φορά τις ασκήσεις, όπως μας είπε ο συνάδελφος των αγγλικών, στο τέλος όμως της σχολικής χρονιάς, μιλούσε άπταιστα Αγγλικά!!!

    Όντως ο δείχτης νοημοσύνης του, ήταν πολύ υψηλός... Αν ήταν στην Αμερική, ίσως και να περνούσε δυο-δυο τις τάξεις, στην χώρα μας όμως, δεν προβλεπόταν τίποτε γι' αυτά τα χαρισματικά παιδιά... Στα επόμενα χρόνια, μία μαθήτριά μου, η Λέττα, φίλες με την μικρότερη κόρη μου, όταν έκανε οικογένεια, γέννησε δύο παιδιά. Το αγοράκι της, βγήκε διάνοια... Τριών χρονών ήξερε να διαβάζει και τεσσάρων, τους κέρδιζε όλους στο σκάκι... Με πολύ υψηλό δείχτη νοημοσύνης... Η έγνοια της μαμάς του ήταν τι θα έκανε στο σχολείο... "Το έχω ψάξει" μας έλεγε... "Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πρόνοια γι' αυτά τα παιδιά... Καλύτερα να ήταν ένας μέτριος μαθητής... Φοβάμαι μήπως βαρεθεί όταν πάει στο σχολείο..." Ευτυχώς, που όταν ήρθε η ώρα, τα πράγματα κύλησαν σχετικά ομαλά. Ειδοποιήθηκε η δασκάλα και υπήρχε συνεργασία σχολείου-σπιτιού. Ο μικρός θα μπορούσε να είχε πάρει ενδεικτικό στην Α΄τάξη, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα... Το ίδιο και στην Β΄ τάξη. Ελληνικά-μαθηματικά, άψογος. Τέλειωνε από τους πρώτους. Έχει όμως καλό χαρακτήρα και δεν αντέδρασε. Μπορεί να βαριόταν, ακολουθούσε όμως το πρόγραμμα. Η συμπεριφορά του ευγενική. Ήταν και είναι μάλλον μοναχικός τύπος και αρκετά κινητικός μες στην τάξη, διότι κάποια στιγμή δεν αντέχει ν' ακούει όλο τα ίδια και τα ίδια, αλλά επανέρχεται μόλις η δασκάλα του κάνει παρατήρηση. Στο σπίτι παίζει λίγο με την αδελφή του, αλλά τα πηγαίνει καλύτερα με μεγάλα παιδιά. Περνάει τις τάξεις σαν πνοή ανέμου και είναι επιμελέστατος, με καλογραμμένες τις εργασίες του... Και η αγαπημένη του μητέρα, άρχισε να μην έχει τόσο μεγάλο άγχος...

    Σύγκριση με τον Παύλο; Καμία...  Ο Παύλος με εμένα τα είχε βρει... Με τους άλλους όμως συναδέλφους που έμπαιναν στην τάξη, ήταν πάντα μέσα στην άρνηση και η συμπεριφορά του τελείως αλλοπρόσαλλη... Καλά το είχα καταλάβει ότι και κάτι άλλο έτρεχε, που δεν είχε καθόλου σχέση με τον δείχτη ευφυΐας του, τον οποίον δείχτη, φρόντιζαν να επαναλαμβάνουν οι γονείς τους, σε κάθε συνάντησή μας... Διότι δεν περίμενα την προκαθορισμένη συνάντηση Γονέων και Κηδεμόνων να τους μιλήσω. Στα ενδιάμεσα, τους καλούσα πολλές φορές και αιτία, δεν ήταν η απόδοσή του στα μαθήματα, αλλά η συμπεριφορά του προς τους συμμαθητές του και κυρίως στα κορίτσια... Που σημαίνει, ότι περνώντας ο καιρός, εξακολουθούσε να χουφτώνει τις συμμαθήτριές του, να λέει βωμολοχίες και να χαλάει κάποιο ομαδικό παιχνίδι... Κι αυτό που φοβόμουν έγινε... Ένας-ένας ερχόντουσαν οι γονείς - κυρίως των κοριτσιών - να παραπονεθούν για την κατάσταση. Ευγενικά, αλλά αποφασιστικά, μου είπαν ότι του χρόνου δεν θέλουν τον Παύλο με τα παιδιά τους και ότι δεν δέχονται στο κάτω-κάτω της γραφής να σηκώνει κανένας τις φούστες των θυγατέρων τους ή να προσπαθεί να τις ακούμπήσει στα οπίσθια ή στο στήθος... Και φυσικά δεν είχαν κανένα άδικο... Η ψυχολόγος και ο διευθυντής, τους παρακάλεσαν να κάνουν λίγη υπομονή και θα δουν τι θα γινόταν  του χρόνου... "Του ανοίξαμε το σπίτι μας..." είπε ο πατέρας της Λήδας. "Τον καλέσαμε όλοι μας στα πάρτι των παιδιών μας, όπως μας είπατε κυρία Πολυάνθη, για να μην νιώθει απομονωμένος... Όπου και να πήγε όμως τα έκανε μαντάρα... Δεν σεβάστηκε τον χώρο. Άρπαζε χούφτες τα φυστίκια και τα πετούσε ολόγυρα... Έτρεχε σε όλα τα δωμάτια ρίχνοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του... Και το χειρότερο, οι γονείς του που τον συνόδευαν, δεν του έκαναν ούτε μία παρατήρηση... Δεν είναι συμπεριφορά αυτή... Άσε τι βρωμοκουβέντες λέει..."

    Μέσα στην τάξη, ο Παύλος δεν ενοχλούσε... Είχαμε μία κατ' ιδίαν συζήτηση από την πρώτη κιόλας μέρα και ήταν πολύ έξυπνος, ώστε να ξέρει ως πού τον παίρνει... Απαντούσε σωστά σε ό,τι τον ρωτούσα και ξάπλωνε στην τσάντα του παρατηρώντας τα πάντα γύρω του. Τις σκανταλιές του τις έκανε στο διάλειμμα και οι εφημερεύοντες δάσκαλοι δεν προλάβαιναν να ικανοποιήσουν τα παράπονα των παιδιών, από τις αποκοτιές του Παύλου... Κάτι όμως μέσα μου με έτρωγε... Οι κουβέντες και τα πειράγματά του, είχαν σεξουαλικό χαρακτήρα... Τόσο γρήγορα είχε "ξυπνήσει"; Κάτι δεν μου κολλούσε. Ώσπου μια μέρα, ήρθε και με βρήκε η μαμά ενός μαθητή μου, που ήταν παιδίατρος...

    "Προχθές είχε γενέθλια ο Παύλος, κυρία Πολυάνθη και κάλεσε τα παιδιά. Παρ' ό,τι έχει κάνει, για να δείξουμε ευγένεια και συμπαράσταση στους δικούς του, αποφασίσαμε οι περισσότεροι από εμάς, να πάμε να του ευχηθούμε... Ήρθα σε σας, όχι μόνον ως μητέρα, αλλά και ως ιατρός. Και ως παδίατρος θα σας πω την γνώμη μου, για την περίπτωση του Παύλου... Λοιπόν, όταν ξεκίνησε το πάρτι, άρχισε ο χαλασμός. Όπως έκανε στα ξένα σπίτια, έτσι έκαμε και στο δικό του. Πήρε το μπολ με τα πατατάκια και ράντισε όλους τους συμμαθητές του στο κεφάλι. Μετά άρχισε να πετάει δεξιά και αριστερά τυροπιτάκια, καραμέλες, ό,τι έβρισκε. Άλλοι γελούσαν, άλλοι διαμαρτύρονταν, τι να σας λέω, ένας χαμός... Κι οι γονείς του απαθέστατοι να μιλούν μαζί μας, λες και δεν έτρεχε τίποτε... Μας είπαν ότι διδάσκουν σε ανώτερες σχολές και ο πατέρας υπερηφανεύθηκε για την μοναδική εξυπνάδα του γιου του. Μας είπε μάλιστα, ότι λίγοι καταλαβαίνουν την ευφυΐα του και γι' αυτό αντιδρούν. Του είπα ευγενικά, ότι άλλο είναι η ευφυΐα και άλλο η κοινωνική συμπεριφορά και ότι τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία, χρειάζονται όρια. Διαφορετικά δεν νιώθουν ασφαλή και ξεπερνούν τα επιτρεπτά όρια. Με ρώτησε τι επαγγέλομαι και του απάντησα, παιδίατρος. Πρόσθεσα μάλιστα, ότι "Κι εσείς, ως εκπαιδευτικοί, θα συμφωνείτε μαζί μου ότι πρέπει να καθορίζουμε δικλείδες ασφαλείας;" Μου απάντησε: "Δεν θεωρώ τον εαυτό μου απλό εκπαιδευτικό [!] και με τον Παύλο έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο συννενόησης, που λίγοι - ως απλοί άνθρωποι - καταλαβαίνουν!!!" Ακούτε κυρία Πολυάνθη; Ο άνθρωπος βρίσκεται αλλού αντ' αλλού και δεν πιστεύω να κατάλαβε πάνω στην έπαρσή του, ότι προσέβαλλε όλους εμάς "τους απλούς ανθρώπους" που τον τιμήσαμε δια της παρουσίας μας... Ώσπου ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα...

    Κάποια στιγμή τα παιδιά πήγαν στο δωμάτιο του Παύλου. Γινόταν σωστός χαμός και σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά. Κι εκεί, πάνω από το κρεβάτι του παιδιού, υπήρχε ένα κάδρο. Η ζωγραφιά παρίστανε μια ξέστηθη γυναίκα, με μεγάλο στήθος, έντονα βαμμένη, γυμνή ως τους γοφούς.... Δεν ήταν όμως το στυλ της ζωγραφικής που  λες "Τι υπέροχο γυμνό!! Σαν την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι!!" Όχι! Σε αυτά, το γυμνό είναι θεϊκή τέχνη, που δεν προσβάλλει... Η συγκεκριμένη ζωγραφιά σού θύμιζε το στυλ που ζωγραφίζουν τις αφίσες στον κινηματογράφο... Φτιαγμένη για να διαγείρει... Δευτερεύον προϊόν... Και στον απέναντι ακριβώς τοίχο, μία ολόσωμη γυμνή γυναίκα, στην ίδια νοοτροπία... Φεύγοντας, πέρασα από την τραπεζαρία... Άλλοι δυο πίνακες του ίδιου φτηνού στυλ... Και όλα ζουμερά γυμνά... Καταλαβαίνετε κυρία Πολυάνθη; Καταλαβαίνετε γιατί ο Παύλος έχει μανία με το γυναικείο σώμα; Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, ούτε η νοοτροπία των γονιών... Καταλαβαίνετε ποιος έχει την ευθύνη για την συμπεριφορά του παιδιού;;; Και μην μπλέκουμε παντού την μεγάλη εξυπνάδα... Είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα..."

    Ιδού η αιτία... Το είχα καταλάβει ότι κάτι άλλο έτρεχε... Και δεν καταλάβαινα καθόλου την συμπεριφορά των γονέων... Βλέπεις κύριε ότι το παιδί σου έχει μια πρόωρη ανάπτυξη και πολλές απορίες... Αντί να του μιλήσεις όμορφα για όσα τον απασχολούν, γεμίζεις το σπίτι σου με φτηνές εικόνες που διεγείρουν ακόμη πιο πολύ την φαντασία του παιδιού;; Για να μη σου πω, ότι εσύ του ξύπνησες τον ερωτισμό, με τα επιθετικά έργα που έβαλες να τον περιτριγυρίζουν... Και αν σου αρέσει το ανθρώπινο σώμα, γιατί δεν έψαξες μέσα από έργα μεγάλων ζωγράφων, με αντίγραφα να στολίσεις το σπιτικό  σου; Όμως ακόμα και τότε μήπως θα έπρεπε να είσαι πιο συγκρατημένος; Τι βλέπει μόλις ξυπνά ο Παύλος και τι αντικρύζει συνεχώς μέσα στο σπίτι του; Λάγνες γυναίκες, με δοσμένο στο έπακρον το ηδονιστικό στοιχείο, σαν τα ακατάλληλα κόμικς που κυκλοφορούν για μεγάλους... Πώς να μην χουφτώνει τις συμμαθήτριές του και να μην εκφράζεται με χυδαίες εκφράσεις;;; Και τι σόϊ πατέρας είσαι εσύ που δεν τα έχεις αντιληφθεί όλα αυτά;; Και η μάνα του; Πώς δεν αντιδρά; Όλοι σας μπερδεύεστε στον ίδιο χορό; Και είστε - πώς το είπες;; "όχι   απλοί  εκπαιδευτικοί";;;

    Κατά τα λεγόμενα των γονιών του Παύλου, όλα οφείλονται στον υψηλό δείχτη νοημοσύνης του και τις πράξεις του δεν τις καταλαβαίνουν οι κοινοί θνητοί... ΛΑΘΟΣ... Σίγουρα μπορεί να έχει κάποιες ιδιαιτερότητες στην συμπεριφορά του, αφού προηγείται νοητικά των άλλων, αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να φέρεται απρεπώς, να κάνει ντροπιαστικές χειρονομίες και να ασχημονεί γενικώς. Του λείπουν τα όρια, που έπρεπε να τα βάλουν οι γονείς του και που τον οδηγούν στο να είναι ανεξέλεγκτος, κάτι που όπως φαίνεται, θεωρούν  φυσιολογικό, οι γενήτορές του... Και βλέποντας ότι οι αντιδράσεις του γιου τους δεν είναι ανεκτές από κανένα σχολείο, μήπως θα έπρεπε να συμβουλευτούν και έναν παιδοψυχολόγο και να το ψάξουν καλύτερα το θέμα;

    Διάνοια είπαμε παραπάνω είναι και ο γιος της παλιάς μου μαθήτριας... Ιδιαίτερο παιδί, που όμως ουδόλως φέρεται όπως ο Παύλος... Μεγαλώνει σε ένα σωστό περιβάλλον, με όρια, με ιδανικά, με αξίες... Ίσως αύριο γίνουν και οι δυό τους, μοναχικοί υπερεπιστήμονες, ο γιος της Λέττας όμως θα είναι ένας αξιοπρεπής, κατασταλαγμένος  άνθρωπος με τις ιδιαιτερότητες μίας ξεχωριστής ευφυΐας, ενώ ο Παύλος επιστήμονας μεγάλος μεν, αλλά με διαταραγμένον ψυχικό κόσμο... Και σε αυτό, μέγιστο ποσοστό ευθύνης, θα φέρουν οι γονείς του...

    Στο σχολείο, τα πράγματα μέσα στην τάξη, όπως είπα, κυλούσαν ομαλά. Ο  Παύλος με είχε αποδεχθεί και με τον τελείως δικό του τρόπο, προχωρούσε στα μαθήματα... Στα διαλείμματα όμως η αναστάτωση εξακολουθούσε... Η συμπεριφορά του προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις συστάσεις ούτε του Διευθυντή και όλο κάποιο συμβάν δημιουργούσε με κάποιο κορίτσι, όχι πλέον μόνον της τάξης του, αλλά κυρίως με μεγαλύτερα... Ιδίως με αυτά... Τα κυνηγούσε και τους φώναζε διάφορα... Τα παράπονα πολλά και από πιο μεγάλα παιδιά τώρα... Την καινούργια σχολική χρονιά άλλαξε σχολείο. Το τρίτο...

    Όταν έδινα στην μητέρα του το ενδεικτικό, την παρακάλεσα να συνεχίσει ο Παύλος να βλέπει  παιδοψυχολόγο. Της είχα πει πολλές φορές με διακριτικό τρόπο, ότι μάλλον το παιδί έχει μπει στην προεφηβεία και πρέπει να δείξουν προσοχή σε ό,τι βλέπει και με ό,τι ασχολείται... Την κατάσταση με τα κορίτσια την ήξερε, δεν έδωσε όμως μεγάλη σημασία... Με ευχαρίστησε για τις προσπάθειές μου. Από εμένα - είπε - δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα που ο Παύλος με αγαπούσε και έλεγε τα καλύτερα... Είχαν θέμα όμως με το... γενικότερο πνεύμα του σχολείου!!!Θα πήγαιναν αλλού, για να μπορεί το παιδί της να.... εκφράζεται πιο άνετα!!! Το σχολείο μας, ήταν... πολύ συντηρητικό για ένα πνεύμα όπως του γιου της!!!

    Αυτή η περίπτωση, μοιάζει σε κάποια σημεία, με μία άλλη περίπτωση, που αντιμετώπισε ένας άλλος συνάδελφος. Η κοινή συνισταμένη, ήταν η αψυχολόγητη αντιμετώπιση των γονιών, όσον αφορά την προστασία της ευαίσθητης ψυχολογίας των παιδιών τους... Σκέφτομαι, ότι για να φέρονται με τόση αφροντισιά πάνω σε θέματα τόσο λεπτά, θα πρέπει οι ίδιοι να έχουν μια πολύ ευέλικτη συνείδηση και μια ματιά που δεν γνωρίζει τι πάει να πει παιδική ψυχολογία και υγιής διαπαιδαγώγηση... Κι αυτό είτε από υπέρμετρη αυτοπεποίθηση στις προσωπικές τους δυνατότητες, που φτάνουν στα όρια του ναρκισσισμού και της ξεροκεφαλιάς, είτε στην κακώς εννοούμενη απελευθέρωση... Με αποτέλεσμα, να μην μπορούν να προσφέρουν ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον για να μεγαλώσει το παιδί τους, όσα χρήματα και μόρφωση διατείνονται ότι έχουν....