Μέρος 2ο
Στο προηγούμενο κείμενο ασχοληθήκαμε με έναν μαθητή μου που είχε πρόβλημα διαχείρισης θυμού. Εκείνη τη χρονιά λοιπόν είχα και ένα παιδί με Δ.Ε.Π.Υ., ας τον πούμε Δήμο. Είχε δάσκαλο στο σπίτι που του έκανε εξειδικευμένο μάθημα, πήγαινε κι αυτός στο σχολείο κάποιες ώρες στην δασκάλα ειδικής αγωγής και φυσικά ερχόταν κανονικά στη τάξη. Είχε τους δικούς του ρυθμούς και έπρεπε να του σημειώνω για το σπίτι, να ετοιμάσει ένα μέρος της ύλης, από αυτήν που θα ετοίμαζαν τα άλλα παιδιά. Οι συνεδριάσεις με την Διευθύντρια, την δασκάλα αγωγής, την μητέρα του και δύο φορές με την δασκάλα του σπιτιού, ήταν το πρώτο μου μέλημα. Όμως κι εδώ, αλλιώς συμπεριφερόταν την ώρα που ήταν μόνος με την δασκάλα της ειδικής αγωγής. Μέσα στην τάξη, δεν μπορούσε να διαχειριστεί την συχνώτιση με τόσα άτομα. Όσο έλειπε μιλούσα στα άλλα παιδιά για το πώς πρέπει να του συμπεριφέρονται, γιατί πάντα μέσα στην τάξη, όσα χρόνια δίδαξα, έβρισκα χρόνο να μιλήσω για χίλια δυο θέματα που απασχολούν τα παιδιά. Μιλούσαμε για την συμπεριφορά μας, για τους κινδύνους της κοινωνίας, για την φιλία, για την προσοχή που αρμόζει στις παρέες τους και στα φλερτ τους και η τάξη γινόταν σαν εκκλησία, γιατί όλα τα παιδιά επιζητούν να μάθουν, να ρωτήσουν και πολλοί γονείς, κουρασμένοι από τον φόρτο εργασίας τους, δεν έχουν υπομονή να κουβεντιάσουν με τα παιδιά τους θέματα που καίνε. Κι αυτό ήταν κάτι που με ένωνε με τους μαθητές μου με αόρατα χρυσά νήματα εμπιστοσύνης και αγάπης, κάτι που μου το λένε όταν με συναντούν, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.
Όμως τα παιδιά είναι παιδιά. Δεν αρκεί να τους μιλήσεις μία φορά. Πρέπει να τους τα επαναλαμβάνεις συνέχεια και ακούραστα, μέχρι να τα εμπεδώσουν.
Παράδειγμα η περίπτωση του Δήμου. Πόσα τους είχα πει… Ακόμα και ότι: «Παιδιά μου, δεν θέλει να σας χτυπήσει. Αλλά η περίπτωσή του ενέχει κι αυτό. Δηλαδή, τσακώνεστε για ψύλλου πήδημα; Εσείς μπορείτε να το ξεπεράσετε και να συνεχίσετε το ποδόσφαιρο. Ο Δήμος, ενώ δεν θέλει, κάτι τον σπρώχνει να συνεχίσει τον καυγά και να σας χτυπήσει. Γι’ αυτό μην τον πειράζετε κι αν πάειγυρεύοντας για καυγά, απομακρυνθείτε ή τρέξτε στον εφημερεύοντα δάσκαλο».
Άπειρες φορές τα είχα πει. Μετά το διάλειμμα γινόταν ο μεγάλος χαμός. Ανέβαινε κλαίγοντας ο Τόνυ επάνω:
«Κυρία, ο Δήμος με χτύπησε στο στομάχι…».
«Δεν έχουμε πει Δήμο ότι δεν απλώνουμε ποτέ το χέρι μας;».
«Ναι, κυρία! Ψέματα λέει! Περνούσα και μου έβαλε τρικλοποδιά!».
«Όχι κυρία! Εκείνος έπεσε κατά λάθος πάνω στο πόδι του Τόνυ».
«Πέτρο είσαι σίγουρος;»
«Είσαι σίγουρος ε; Με είδες που σκόνταψα; Κι εσύ δεν με κορόιδευες; Κυρία! Κι ο Πάρης με κορόιδευε!».
«Καλά να σου κάνω! Εσύ σκόνταψες και φωνάζεις από πάνω! Και βάρεσες και τον Τόνυ!».
«Θα βαρέσω κι εσένα, να μάθεις να…»
«ΕΕ! Ησυχία! Πάψτε! Όλοι κάτω! (Και τρέχω ανάμεσά στα δύο στρατόπεδα)…
Σας έχω πει να μην ασχολείστε τόσο με το τι κάνει ο Δήμος! Κι εσύ Δήμο να συγκρατείσαι».
«Ναι κυρία! Πάρτε του το μέρος! Έτσι έκαναν και οι άλλες δασκάλες! Του έπαιρναν το μέρος γι’ αυτό έγινε έτσι που έγινε!».
«Πόσες φορές συζητήσαμε αυτό το θέμα στην τάξη;»
«Ναι, κυρία, αλλά δεν αντέχουμε άλλο! Όλο κτυπάει! Να πάει σ’ άλλο σχολείο! Πέντε χρόνια τον υπομένουμε! Αμάν πια!»
Και φυσικά ο Λευτέρης, από τη μεριά του, είχε απόλυτο δίκιο. Ως παιδιά είχαν υπερβεί εαυτόν! Όμως ως δασκάλα έπρεπε να απαλύνω πάντα τις καταστάσεις. Όχι απλά είχε δίκιο. Παραείχε δίκιο. Πόσο μπορεί να αντέξει ένα παιδί; Μπορεί να καταλάβαιναν, να συμπονούσαν, να συμφωνούσαν όταν τους μιλούσα, όμως στο διάλειμμα, από ένα «τσακ» αν ξεκινούσε κάτι, δύσκολα μπορούσαν ν’ αποφύγουν τον ορυμαγδό που ερχόταν σε κλάσματα δευτερολέπτου, μ’ έναν Δήμο εν εξάλλω καταστάσει να ωρύεται «Γιατί με πείραξες;» και μ’ ένα τσούρμο πέντε παιδιών να σχηματίζουν άμυνα, ενώ δυο-τρεις άλλοι κρατούσαν το Δήμο να μην τους επιτεθεί! Τελικά και κλωτσιές και μπουνιές έπεφταν έστω και αν έτρεχαν οι εφημερεύοντες και το θέμα έληγε μόνο στην τάξη που έπρεπε να κάνω τον δίκαιο Σολομώντα για να ηρεμήσουν τα πνεύματα! Συζήτηση – συζήτηση – συζήτηση… Ώσπου να μαλλιάσει η γλώσσα και προσεχτικά για να μην απογοητεύσεις καμία μεριά.
«Να κάτσω δηλαδή, να τις φάω; Αυτός ξεκίνησε πρώτος».
«Δεν είπαμε να απευθύνεστε στον εφημερεύοντα;»
«Το είπαμε, αλλά ο Δήμος είχε αρχίσει να δέρνει. Και ο Βασίλης, χωρίς λόγο μπήκε στη μέση και τα έκανε χειρότερα».
Υπομονή να έχεις και νεύρα μηδέν. Ακολουθείς ένα από τα πλάνα σου. Ηρεμείς την μία παράταξη, χαϊδεύεις κεφαλάκια, τονώνεις, κάθεσαι ανάμεσα στο θρανίο του κύριου αίτιου για να προλάβεις τυχόν αντιδράσεις, του σφίγγεις το χέρι και λες τις κουβέντες που πρέπει προς όλες τις κατευθύνσεις, τονίζοντας ότι ο κάθε γονιός στέλνει το παιδί του σώο στο σχολείο και σώο θέλει να το παραλάβει στο σχόλασμα. Εδώ γίνεσαι πολύ αυστηρός, παίζεις το απαραίτητο θέατρο, υπαινίσσεσαι σύγκλιση γονέων και διδασκάλων για αντιμετώπιση των φαινομένων και τονίζεις ότι μπορείς να αγαπάς όλους το ίδιο, όμως δεν πρόκειται να αφήσεις κανέναν να στείλει κάποιον στο νοσοκομείο. Οι πράξεις επισύρουν ποινές και αν το συμβάν είναι διαστάσεων, ως τα 18 τους χρόνια οι γονείς τους λογοδοτούν στη δικαιοσύνη, οι οποίοι και θα πληρώσουν τις πράξεις των παιδιών τους. Τα λέμε με κάπως απόμακρο, ενημερωτικό ύφος, αφήνοντας όμως να πέσει η σταλαγματιά της ανησυχίας. Κι όπου πέσει. Κι όσο κρατήσει. Γιατί για αύριο, άντε μεθαύριο, σίγουρα κάτι άλλο θα παρουσιαστεί, εφ’ όσον το τμήμα έχει ένα παιδί με πρόβλημα διαχείρισης θυμού και ένα με ΔΕΠΥ, που στη συγκεκριμένη χρονιά ήταν και μεγαλόσωμο. Παρ’ όλ’ αυτά, καταφέραμε το ανέλπιστο! Ο Δήμος συμμετείχε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στο θεατρικό έργο που ανεβάσαμε στο θέατρο Λαμπέτη στο «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» του Αντώνη Σαμαράκη.
Η παράσταση είχε μεγίστη επιτυχία και ο Δήμος κατέπληξε τους πάντες! Στα παρασκήνια για βοήθεια, μαζί με άλλες δυο μαμάδες ήταν και η δική του μαμά. Ένα από τα παιδιά που μου πρόσφεραν την ανθοδέσμη ήταν ένας περήφανος, χαμογελαστός Δήμος! Η κοινή προσπάθεια για την επιτυχία της θεατρικής παράστασής μας ωφέλησε για μια ακόμη φορά όλο το τμήμα. Ένωσε σφιχτά την ομάδα και απέδειξε ξανά ότι όλοι αξίζουν τον σεβασμό μας, γιατί όλοι μπορεί να είμαστε ικανοί σε κάτι. (Ελπίζω να καταλαβαίνετε, ότι οι πρόβες δεν ήταν καθόλου εύκολες πλειστάκις και έπρεπε να έχω σιδερένια θέληση και υπομονή μεγίστη…).
Όποτε με βλέπουν στον δρόμο μετά από χρόνια αυτοί οι δύο συγκεκριμένοι μαθητές μου, τρέχουν και μ’ αγκαλιάζουν σφιχτά. Σίγουρα τις χρονιές που ήμασταν μαζί αντελήφθησαν την προσπάθειά μου, τον αγώνα μου και την αδιαίρετη προς όλους αμέριστη συμπαράστασή μου…
Πόσες φορές είχα φάει εγώ την μπουνιά χωρίζοντάς τους…
«Κτύπησες την κυρία! Στέκεις καλά;» «Άστον Ιβάν μου! Κατά λάθος έγινε… Πάψτε να παλεύετε αγριοκάτσικα! Εεεε! Παιδιά! Αυτή με πόνεσε! Αν την έτρωγε ο Ηλίας; ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ αμέσως, διαφορετικά φωνάζω τους πατεράδες και των δυονών σας! Με το 3 στοπ! Ένα!... Δύο!... Δυόμισυ! Τρία παρά τέταρτο! Τρία!». Και τώρα, θυμηθείτε ότι είστε αδέλφια και αν βλέπατε άλλο παιδί να πειράζει κάποιον από σας, θα έπρεπε να ορμήσετε και να του πείτε:Κάτω τα χέρια από τον φίλο μου! Είναι σαν αδελφός μου! Είμαστε στο ίδιο τμήμα!, και όχι να σκοτώνεστε μεταξύ σας!... Καλά δεν έχετε βαρεθεί όλο τα ίδια και τα ίδια; Δεν λυπάστε τις συμμαθήτριές σας και εκείνους τους συμμαθητές σας που αντί να μπαίνουν όλο χαρά στην τάξη μετά το διάλειμμα, φοβούνται ότι θα αντικρίσουν ξανά μία δική σας συμπλοκή; Παρακαλώ να ηρεμήσουμε όλοι γιατί πάλι μας φάγατε ένα τέταρτο, που στο κάτω-κάτω μπορούσαμε να λέγαμε ανέκδοτα, αντί να βλέπαμε το δικό σας ρινγκ!
Λοιπόν Μαράκι… Ετοιμάσατε την εργασία που είχαμε;…»
Κυλούν ανώδυνα σχετικά οι χρονιές όταν δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Μα και να υπάρχουν, λύση θα βρείτε. Πολύ χρόνο ο Μάριος καθόταν δίπλα μου στην έδρα. Του άρεσε μάλιστα, γιατί ζητούσα τα δικά του βιβλία (αν και είχα και δικά μου) τόσο, που όταν ξαναγύριζε στη θέση του, μου ζητούσε να έρθει να καθίσει πάλι δίπλα μου.
Και ο Δήμος, όσες φορές καθόμουν στα διαλείμματα μέσα, ήθελε να κάθεται κι αυτός και να ζωγραφίζει, γιατί είχα βρει ώρα που τους δίδασκα ζωγραφική – εκτελώντας τις οδηγίες της πρώτης κόρης μου, που είναι καθηγήτρια εικαστικών. Τα έργα τους – μαζί με των άλλων συμμαθητών τους – κοσμούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα τον διάδρομο του πρώτου ορόφου και χαιρόντουσαν βλέποντας το όνομά τους κάτω από το επίτευγμά τους.
Τα μάτια σας πρέπει όμως να είναι πάντα ανοιχτά.
«Δήμο! Μαζί με το κλειδί του σπιτιού σου έχεις δέσει κι ένα μικρό ψαλιδάκι; Γιατί παιδί μου; Καθώς το στριφογυρίζεις, παραλίγο να χτυπήσεις στο μάτι το κοριτσάκι που περνούσε δίπλα σου! Δώσ’ το μου να το ξεχωρίσω από τα κλειδιά σου! Και δεν φτάνει που πήγες να την στραβώσεις, της είπες και μια πολύ άσχημη βρισιά από πάνω!».
«Έτσι κυρία του μιλάει ο μεγαλύτερος αδελφός του που πάει Γυμνάσιο κι έρχεται εδώ και μας κάνει το νταή!...».
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Δήμου δεν τον ανεχόταν… Πόσα προβλήματα μέσα σε μια οικογένεια που σου λέει μόνον μερικά και που εσύ πρέπει να οσφρηθείς άλλα τόσα… Πόσες φορές έχουμε πει ότι παιδιά καταπιεσμένα στο σπίτι, ξεσπούν με διάφορους επιθετικούς τρόπους στο σχολείο; Και συνήθως επιτίθενται σε μικρότερα παιδιά, γιατί με τους μεγαλύτερούς τους φοβούνται να τα βάλουν. Παιδί το ένα, παιδί και το άλλο. Αγαπάς το ένα, αγαπάς και το άλλο. Μορφώνεις, παιδαγωγείς το ένα, μορφώνεις, παιδαγωγείς και το άλλο. Μέσα σου πονάς εξίσου και για τα δύο! Πονάς για το παιδί που δέχεται την σπρωξιά και για το παιδί με τη διαχείριση θυμού που δίνει την σπρωξιά. Αυτό το δεύτερο σκέφτεσαι με μεγάλη έγνοια, πόσο δύσκολη θα είναι η προσαρμογή του στο Γυμνάσιο, εκεί που μπαίνουν 5 διαφορετικοί καθηγητές μέσα σ’ ένα πεντάωρο, εκεί που θα βρει μεγαλύτερούς του έτοιμους να τον περιγελάσουν, εκεί που δεν θα έχει την αγκαλιά της δασκάλας μαμάς – κλώσας, εκεί που θα πρέπει μόνος του να τα βγάλει πέρα. Πάντα λέω στους γονείς, να πηγαίνουν τακτικότατα να ρωτούν τους καθηγητές για την πορεία του παιδιού τους και σε όλες τις συγκεντρώσεις γονέων να είναι παρόντες. Αν μάλιστα αντιληφθούν το οτιδήποτε, να επιμείνουν να κλείσουν ραντεβού με τον ανάλογο καθηγητή, να έχουν τις κεραίες τους τεντωμένες και να μην αφήνουν ποτέ χωρίς βοήθεια την όποια αδυναμία εντοπίσουν του παιδιού τους. Και να του μιλούν πάντα. Να το ρωτούν, να το έχουν πιο κοντά, τόσο στα μαθήματα, όσο στην κοινωνική και σχολική ζωή του.
Εδώ βάζω μια άνω τελεία. Στο επόμενο κείμενό μου (3ο Μέρος) θα ολοκληρώσω το θέμα που έχουμε ξεκινήσει και ασχολούμεθα αυτή την περίοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου