Μέρος 3ο
Στο 2ο μέρος του θέματος με το οποίο ασχολούμαι αυτόν τον καιρό, τελείωνα λέγοντας πόσο απαραίτητο είναι οι γονείς να συνεχίσουν να βρίσκονται πλάι στο παιδί τους και όταν πάει στο Γυμνάσιο.
Στο δημοτικό είναι πιο εύκολη η παρακολούθηση τόσο από τον δάσκαλο, όσο και από τον γονέα. Είναι και πιο μικρά τα παιδιά. Η θετική παρουσία μας όμως δίπλα στα βλαστάρια μας είναι απαραίτητη και καταλυτική.
Ένας ψυχίατρος έλεγε: «Στο Δημοτικό θα είσαι μπροστά από το παιδί σου. Στο Γυμνάσιο στο πλάι του και στο Λύκειο πίσω του». Ανάλογα δηλαδή στην ηλικία προσφέρουμε την βοήθειά μας την οποία δεν πρέπει να αμελήσουμε ποτέ.
Ξαναγυρίζουμε τώρα στο θέμα που αναπτύσσω. Μια μέρα που είχαμε σχολάσει, τακτοποιούσα όπως πάντα την τάξη, όταν είδα να μπαίνει ο Δήμος (το παιδί με ΔΕΠΥ).
«Γιατί γύρισες Δήμο πίσω; Δεν σχολάσαμε;»
«Είπα να έρθω να σας βοηθήσω να συγυρίσετε την τάξη, αφού κάθε φορά μένετε εδώ έστω κι αν έχουμε σχολάσει».
«Ευχαριστώ, μα τελείωσα. Συμβαίνει κάτι;»
«Μπορούμε να πάρουμε την μαμά να έρθει να με πάρει;»
«Δεν νιώθεις καλά;»
«Το κεφάλι μου…»
Πήραμε τηλέφωνο, μα δεν απαντούσε η μαμά.
«Θέλεις να σε πάω εγώ;… Να δω…. Δεν βλέπω να έχεις πυρετό…»
«Κυρία, να… Κάτι παιδιά έχουν μαζευτεί έξω από την πόρτα του σχολείου και απειλούν ότι θα με δείρουν γιατί στο διάλειμμα τσακωθήκαμε…»
«Βρε Δήμο, γιατί δεν μου το λες τόση ώρα; Πάμε μαζί»
Στην εξώπορτα είδα παιδιά από το τμήμα μου και από ένα άλλο τμήμα, που περίμεναν απ’ έξω.
«Γιατί είστε εδώ παιδιά; Έχετε σχολάσει πριν μισή ώρα. Δεν θα ανησυχούν οι γονείς σας; Και μη μου κρυφτείτε. Τον Δήμο περιμένατε;»
«Ναι κυρία, γιατί βάρεσε τον μικρό αδερφό του Ηλία που πάει Β΄ τάξη».
«Εμένα δεν μου το είπατε. Το είπατε τουλάχιστον στη δασκάλα του μικρού;»
«Το είπαμε, φώναξε τον Δήμο, αλλά δεν του έκανε τίποτε. Μόνο τον μάλωσε»
«Και σεις τώρα τι θα κάνετε παιδιά;»
«Θα τον δέρναμε, όπως κάνει κι αυτός!»
«Δέκα εναντίον ενός; Εσείς είστε θαυμάσια παιδιά και υπέροχοι μαθητές. Σας δίνω τον λόγο μου ότι αύριο θα το συζητήσει η Διευθύντριά μας με τους γονείς του Δήμου. Κι αν θέλουν, ας έρθουν και οι γονείς σου Ηλία. Χαίρομαι που αγαπάτε τόσο τον αδερφό του φίλου σας. Όμως παιδιά, τον νόμο δεν τον επιβάλουμε εμείς... Πηγαίνετε τώρα σπίτια σας. Ελάτε να σας φιλήσω την κεφαλή σας και αύριο όλοι διαβασμένοι! Έτσι;»
«Ναι κυρία! Γεια σας!»
Με τον Δήμο πήραμε την εντελώς διαφορετική πορεία της ομάδας. Δεν εμπιστευόμουν. Αν το μετάνιωναν και ξαναγύριζαν; Τον πήγα ως το σπίτι του, όπου χαμογελώντας ξαλαφρωμένος ανέβηκε πάνω.
Η συνέχεια; Συζήτηση την επαύριο με όλους όσους προανέφερα για να δείξουμε τουλάχιστον ότι δεν αδιαφορούμε και να καταλάβουν άπαντες μια ιδιάζουσα κατάσταση και τις δικές μας προσπάθειες.
Όχι ότι όλα πρόκειται να εξομαλυνθούν….. Όμως τα παιδιά αναγνωρίζουν τις προσπάθειες και τις θυσίες σου. Δεν σε βλέπουν να κάθεσαι αδιάφορος να ακούς τα προβλήματά τους και εκτιμούν τις όποιες ενέργειες κάνεις, χωρίς π ο τ έ να ν τ ρ ο π ι ά σ ε ι ς ή να θίξεις κανέναν. Αντιλαμβάνονται ότι προσπαθείς να φέρεις την ισορροπία χωρίς να πληγώσεις, αλλά χαϊδεύοντας ψυχές.
Και οι γονείς πρέπει να αγωνίζονται συνεχώς, όχι μόνον οι δάσκαλοι, αν έχουν ένα παιδί με ΔΕΠΥ ή Διαχείριση Θυμού. Να μην κ ο υ ρ ά ζ ο ν τ α ι π ο τ έ. Να προσπαθούν, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα έρθουν αντιμέτωποι με έναν δικαιολογημένα οργισμένο γονέα ή με τη δυσκολία της προετοιμασίας των αυριανών μαθημάτων. Εδώ το πόσο και τι πρέπει να διαβάσει το παιδί με ΔΕΠΥ, είναι ανάλογο με τις ελλείψεις και τα κενά που έχει, καθώς και τα όρια αντοχής του. Επίσης ο τρόπος προσέγγισής του στον τομέα αυτόν είναι διαφορετικός. Η μητέρα του δικού μου ΔΕΠΥ, παρακολουθούσε σεμινάρια, είχε εξειδικευμένη δασκάλα στο σπίτι, ερχόταν πολύ συχνά στο σχολείο και είχαμε συνεχή επαφή και ενημέρωση. Αυτοί οι γονείς δεν πρέπει να δυσανασχετούν. Να δείχνουν στο παιδί τους απεριόριστη αγάπη, να επαναλαμβάνουν πάντα τα όριά του και να μη το θίξουν ή να μην το προσβάλλουν ποτέ. Ο αγώνας τους είναι μεγάλος, αλλά πρέπει να οπλισθούν με απέραντα αποθέματα υπομονής και όσο κουρασμένοι ή απογοητευμένοι νιώσουν καμμιά φορά, να μην το δείξουν π ο τ έ. Αν μάλιστα έχουν κι άλλα παιδιά στην οικογένεια, πρέπει είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, να είναι εν γρηγόρσει κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ά!
Ο δικός μου ο Δήμος, έχει δύο μεγαλύτερα αδέλφια. Ο μεσαίος ήταν κι αυτός με ΔΕΠΥ και συχνά τον καταπίεζε. Φανταστείτε πόση προσπάθεια, αγάπη και φροντίδα έπρεπε να δείχνουν οι γονείς αυτών των παιδιών. Πολλές φορές, ο δεύτερος που πήγαινε γυμνάσιο, φερόταν άσχημα στον Δήμο, πηγαίνοντας προς το σπίτι, αν τύχαινε να συμπέσουν στο σχόλασμα. Μου το είχαν πει διάφορα παιδιά. Γι’ αυτό λέω ότι ο αγώνας των γονιών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μέγας και συνεχής. Οι γονείς πρέπει να είναι δύο φορές πιο ενωμένοι και ο ένας να στηρίζει τον άλλον, ακολουθώντας πάντα τις συμβουλές του ειδικού.
Γι’ άλλα προβλήματα, θα σας μιλήσω την επόμενη φορά. Το τι κάνουν οι πρώην μαθητές σου, σε απασχολεί πάντα και επιζητάς να μάθεις την πορεία τους φεύγοντας από τα χέρια σου. Κυρίως όσα είχαν κάποια προβλήματα, ρωτάς πώς τα πηγαίνουν στο Γυμνάσιο. Θέλω να κλείσω λοιπόν με δύο στιγμιότυπα. Συνάντησα τον Μάριο (με το πρόβλημα Διαχείρισης Θυμού) στον δρόμο. Μόλις είχε σχολάσει το Γυμνάσιο και τα παιδιά γύριζαν σπίτι τους κατά ομάδες, τιτιβίζοντας δυνατά σαν πουλιά. Με χαιρέτησαν χαρούμενα και είδα τον Μάριο να παραμένει πίσω. Τον είδα σκεφτικό. Κάτι ήθελε να μου πει.
«Τι συμβαίνει Μάριε; Είσαι καλά; Πώς τα πας στην τάξη;»
«Καλά κυρία, αλλά εκείνη η μαθηματικός δεν στέκει στα καλά της. Μου έβαλε τις φωνές και δεν θέλω να πάω αύριο σχολείο…..»
«Τι πάει να πει δεν στέκει καλά; Έτσι μιλάμε; Κι αν δεν πας σχολείο, δεν είναι σαν το Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο, σε μια μέρα, εάν έχεις επτά μαθήματα, παίρνεις και επτά απουσίες…. Γιατί σε φώναξε η καθηγήτρια; Έκανες κάτι;»
«Κυρία, σας ορκίζομαι, ότι ….. σήμερα δεν έκανα τίποτα….. Άλλος μίλαγε….. Εγώ απλώς σηκώθηκα όρθιος να της πω ότι δεν κατάλαβα την άσκηση. Γράφει, γράφει στον πίνακα και δεν εξηγεί. Και γύρισε και μ’ έβρισε και μ’ έβγαλε έξω…..»
«Δεν της είπες ότι δεν ήσουν αυτός που μιλούσε;»
«Της το’ πα κυρία, αλλά δεν μ’ άκουγε… Λένε ότι θα κάνουν κατάληψη. Θα πάω μαζί τους».
«Μάριε, εδώ είναι Γυμνάσιο… Μπαίνουν πολλοί καθηγητές στην τάξη. Μέχρι να σε γνωρίσουν θα περάσει κάποιος χρόνος. Βοήθησε τους καθηγητές σου κάνοντας ησυχία. Ωραία. Σήμερα δεν έκανες φασαρία. Έκανες όμως χθες, προχθές. Απόδειξέ τους με την στάση σου ότι εσύ έχεις δίκιο. Αν όμως σου βγει το όνομα ότι είσαι ο καπετάν φασαρίας, άντε να αποδείξεις ότι δεν φταις εσύ για όλα…. Μίλησε με τους γονείς σου. Αν όντως δεν καταλαβαίνεις το μάθημα, να ζητήσουν ραντεβού να δουν την μαθηματικό και να της εξηγήσουν. Μήπως χρειάζεσαι επί πλέον βοήθεια; Όσο για την κατάληψη γιατί θα γίνει;»
«Γι’ αυτήν και για μία άλλη καθηγήτρια που διαρκώς φωνάζει.»
«Μην παίρνετε τέτοιες αποφάσεις. Θα κάνετε κατάληψη σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται; Συζητείστε τα προβλήματα με τους γονείς σας, πείτε τους τι σκέπτεστε, προτρέψτε τους να συζητήσουν με τον Σύλλογο των Καθηγητών και σίγουρα θα βρείτε λύση. Και μην το βάζεις κάτω…..»
Ο Μάριος... Στο Γυμνάσιο, είναι ευλογία εάν ο καθηγητής αγαπά αληθινά το λειτούργημά του και δεν ξεχνά ότι είναι δ ά σ κ α λ ο ς. Οι μαθητές λατρεύουν τους καθηγητές – και ευτυχώς είναι πάρα πολλοί – που στέκονται δίπλα τους, που δείχνουν κατανόηση και στοργή. Δεν αντέχουν όμως εκείνους που δείχνουν αδιαφορία, μπαίνουν στην τάξη ψυχροί, κάνουν το μάθημα τους στεγνά και παγερά και φεύγουν αφήνοντας ένα κενό στις καρδιές των παιδιών.
Ο καημένος ο Μάριος... Έχασε την δασκάλα κλώσσα του. Εδώ πρέπει να διαχειριστεί μόνος του τον θυμό του. Αν οι γονείς του έχουν καλή και συχνή επικοινωνία και συνεργασία με το Γυμνάσιο, πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν υπέρ του. Αρκεί να μην κουραστεί ποτέ η οικογένειά του και να συνεργαστεί μαζί τους το νέο του σχολείο.
Το άλλο στιγμιότυπο είναι με τον Δήμο. Το παιδί με το ΔΕΠΥ. Την τελευταία φορά που τον συνάντησα προχωρούσε στον δρόμο με την μητέρα του. Στην αγκαλιά του κρατούσε μια τιγρέ πανέμορφη γατούλα, η οποία καθόταν σαν καλό κοριτσάκι στην φωλιά των χεριών του!
«Κυρία!! Τι κάνετε;»
«Δήμο! Δεν φοβάσαι ότι η ψιψίνα θα πηδήξει και θα την χάσεις;»
«Ερχόμαστε από τον κτηνίατρο, είπε η μαμά του. Δεν του φεύγει! Είναι μια χαρά! Λατρεύει τον Δήμο!»
«Κι εγώ την αγαπάω πάρα πολύ!» αποκρίθηκε ο Δήμος.
«Ω, κυρία Νίκη! Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω και τους δύο τόσο χαρούμενους! Και η γατούλα σας, δεν κουνιέται σπιθαμή! Σαν να κάθεται στο μπαλκόνι της!»
«Θυμάστε τις ιστορίες που μας λέγατε για τα ζώα; Τώρα έχω κι εγώ ένα! Την φωνάζω Πόπη! Την αγαπάω πολύ! Να σας φιλήσω κυρία!».
Φιληθήκαμε άπαντες και η Πόπη απαθέστατη, καθόταν στον θρόνο της κοιτώντας μας αφ’ υψηλού με τις πρασινωπές ματάρες της και τα μεγάλα κάτασπρα μουστάκια της!
Συνέχισα τον δρόμο μου γεμάτη ευφορία. Πόση αγάπη είχε να δώσει ο Δήμος! Πόση στοργή! Και το χαμόγελο στο πρόσωπό του και στο πρόσωπο της μητέρας του, λες και πάτησε ένα κουμπί στην καρδιά μου που άρχισε να τραγουδά ένα γρήγορο τραγούδι χαράς και ανακούφισης….
Ο Δήμος μου! Η διασπασμένη του προσοχή είχε ατσαλωθεί γύρω από ένα αθώο πλάσμα που το περιέβαλε με όλη του την καλοσύνη, την αγάπη και την ζεστασιά του! Μου φάνηκε χαρούμενος. Ίσως, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, να άρχιζε επιτέλους να βρίσκει το μονοπάτι που θα τον οδηγούσε στην εσωτερική γαλήνη και ζεστασιά. Κι αυτό με χαροποιούσε ιδιαίτερα, ξέροντας, ότι ένα μικρό λιθαράκι της δόμησης του χαρακτήρα του προς μία φωτεινή κατεύθυνση, είχα βάλει κι εγώ.
Όχι ότι δεν θα συναντήσει δυσκολίες. Αλλά το γελαστό του προσωπάκι έδειχνε άνθρωπο με ψυχική αντοχή και πολύ – πολύ κουράγιο. Ο Θεός να τον ευλογεί…..
Ο Θεός να ευλογεί όλα τα παιδιά και τα δικά μας μαζί…
-----------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ.: Τα ονόματα που χρησιμοποίησα δεν είναι τα αληθινά. Το δε συγκεκριμένο θέμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο, γιατί έχει πάρα πολλές πτυχές και παραμέτρους. Εδώ απλώς παρουσίασα κάποια ψήγματα των εμπειριών μου.
Το γεγονός είναι ένα: οι γονείς να επαγρυπνούν και οι δάσκαλοι να είναι πάντα εν γρηγόρσει, διότι πολλά ακουμπούν στις πλάτες τους. Γι’ αυτό και ο κάθε δάσκαλος πρέπει να είναι πάντοτε ενημερωμένος, να βρίσκεται στις επάλξεις οπλισμένος με απέραντη υπομονή, απεριόριστη αγάπη και απύθμενη στοργή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου