Τελευταία στη ζωή μας είχαμε δύο απώλειες... Ενός μακρινού αλλά πολύ καλού εξαδέλφου και ενός αγαπημένου καθηγητού...
Τα ονόματά τους, είναι μαζί με άλλα ονόματα περασμένα στον τηλεφωνικό κατάλογο. Κάθε φορά που τον ξεφυλλίζω για να βρω ένα τηλέφωνο, η ματιά μου πέφτει και πάνω τους: Χρύσανθος Γ., Γεράσιμος Λαμπίρης. Φευγαλέα σκέφτηκα: Δεν ζουν... Να τα σβήσω; Και αμέσως έντονα είπα «Όχι». Από τότε που χάθηκαν πολλές φορές έχω σταθεί στα ονόματά τους, γιατί χρησιμοποιώ συχνά τον κατάλογο... Πού να θυμάσαι τόσα τηλέφωνα απ’ έξω... Και κάθε φορά νιώθω παράξενα... Ανάμεικτα συναισθήματα... Δηλαδή; Φεύγει κάποιος και τι μένει; Μία γραμμή με το όνομά τους… Από κοτζάμ χαρούμενους ανθρώπους, πληθωρικούς, τρυφερούς, πνευματικούς, οικογενειάρχες, μένει ένα όνομα; Όχι... Δεν θα σβήσω τα ονόματά τους... Δεν χάθηκαν... Υπάρχουν... Υπάρχουν μέσα απ’ τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους... Βλέποντας «Χρύσανθος» θα είναι η μάνα, η γυναίκα, τα παιδιά του, η ψηλή κορμοστασιά, η ζεστή αγκαλιά, το αγαθό, ξανθό, πρόθυμο, χαμογελαστό πρόσωπο του μακρινού εξαδέλφου...
Βλέποντας «Γεράσιμος Λαμπίρης» θα είναι η γυναίκα του η φιλόλογος, ο γιος, η νύφη, το εγγονάκι του, θα είναι οι δικές μου αναμνήσεις από τότε που τον είχαμε καθηγητή στη Σάμη της Κεφαλλονιάς. Τρίτη Λυκείου εμείς, πρωτοδιόριστος νέος καθηγητής εκείνος, αρραβωνιασμένος με την αγαπημένη του Μαρία. Σεβαστός σε όλους. Ήθελε να απαγγείλω Καβάφη στις 25 Μαρτίου, ήθελα Βαλαωρίτη για να ξεσηκώσω τον κόσμο εγώ. Και τελικά το είπα! Και είχα δίκιο! Ο Βαλαωρίτης θριάμβευσε, μα ο καθηγητής αγρίεψε! Μετά του πέρασε!! Όμορφα χρόνια, ξέγνοιαστα, νεανικά! Αυστηρός, σωστός εκπαιδευτικός, που σου έδινε κέντρισμα να φτιάξεις τις ωραιότερες αναλύσεις στην «Αντιγόνη». Πνευματικός άνθρωπος που έβρισκε στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα παλιές φωτογραφίες της αγαπημένης του Κεφαλλονιάς... Και τι σύμπτωση! Η αρχόντισσα μητέρα του, η κυρία Ρωμαλέα, φίλη καρδιακή με τη δική μου προγιαγιά, την αρχοντοπούλα Πολυάνθη...
Λοιπόν; Γίνεται να σβήσεις ονόματα από τον τηλεφωνικό κατάλογο; Όχι βέβαια. Ποτέ!
Άφησε ο Χρύσανθος δύο κοριτσάκια που τον αναζητούν. Άφησε ο Γεράσιμος ένα μωρούλι εγγονάκι. Η γυναίκα και η κατακαημένη μάνα του Χρύσανθου, η γυναίκα και ο γιος του κ. Γεράσιμου, θα πουν στα παιδιά και στα εγγόνια για τους υπέροχους ανθρώπους που είχαν για πατέρα και παππού.
Τόσο νέοι... Τόσο καλοί... Τόσο πολύτιμοι για τους δικούς τους... Τόσο σεβαστοί για τους παραέξω... Ευτύχημα να συναντάς στη ζωή σου τέτοιους ανθρώπους... Χαίρεσαι από την καλοσύνη του ενός, παίρνεις παράδειγμα από την μεταδοτικότητα του άλλου και για το δικό σου επάγγελμα, μια και είσαι κι εσύ εκπαιδευτικός.
Τι σημαίνει λοιπόν ένα όνομα στο χαρτί; Τα πάντα: εκπροσωπεί έναν άνθρωπο… Και αυτός ο άνθρωπος δεν χάνεται αφού άφησε κάτι πίσω του για να τον θυμάσαι... Άφησε όπως έλεγαν οι Αρχαίοι την πολύτιμη «υστεροφημία»...
Ευχαριστώ τον εξάδελφο Χρύσανθο για το ξανθό χαμόγελο της απλότητάς του... Ευχαριστώ τον κ. Γεράσιμο, τον ξενιτεμένο Κεφαλλονίτη συγχωριανό καθηγητή μου, που μας δίδαξε πόσο σωστό, πόσο τίμιο και πόσο υψηλό πρέπει να είναι το λειτούργημα του δασκάλου - καθηγητή...
Δυο ονόματα... Δυο ολοζώντανα ονόματα, δυο ολοζώντανες παρουσίες στον τηλεφωνικό
κατάλογο και στην καρδιά μας...
---------------------------------------------------------------------------
[ΜΕΡΟΣ 2ο] ΤΟ ΤΩΡΑ
Πέρασαν τα χρόνια και στο τετράδιο που γράφω τα τηλέφωνα, υπάρχουν πια και άλλα ονόματα προσφιλών ανθρώπων, που χάθηκαν από αυτή τη ζωή, αλλά τα τηλέφωνά τους δεν τα σβήνω. Όπως το όνομα της αγαπημένης μου συναδέλφου από την ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ Μαίρης Μητσέας. Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, μια τεράστια αγκαλιά αγάπης για την οικογένειά της μα, και για όποιον ζητούσε την βοήθειά της. Ένας αληθινός άγγελος επί γης, που είχε μεγάλη ευφράδεια και μιλούσε την ελληνική γλώσσα καλύτερα από τον καθένα. Η τηλεφωνική επικοινωνία μας ήταν επί καθημερινής βάσεως. Μία φιλία που κράτησε 45 χρόνια. Η απώλειά της με τάραξε, με συγκλόνισε. Κρατώ επαφή με τον γιο της γιατί νομίζω έτσι ότι είναι ακόμη κοντά μας. Πέθανε και η εξαίρετη σχολική σύμβουλος Μαρία Καπετανίδη. Άψογη σε όλα της, να τρέξει να συνδράμει κάθε δημιουργική προσπάθεια, πάντα παρούσα σε όλες τις θεατρικές μου παραστάσεις. Κρατώ το τηλέφωνο της αδελφής της και μιλώντας μαζί της, η Μαρία θα είναι πάντα παρούσα. Το χτύπημα τρομερό, όταν χάθηκε η αγαπημένη καθηγήτριά μου από την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, Φωτεινή Μιχαήλ. Στο κείμενό μου ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ, την αναφέρω με μεγάλη αγάπη, καθ' όσον υπήρξε φάρος κατά τις σπουδές μου. Αλλά και μετά, μέχρι που πέθανε, είχαμε κρατήσει τηλεφωνική επαφή και μου μιλούσε για χίλια δυο θέματα. Πέθανε και ο συμμαθητής μου Παναγής Βαγγελάτος και ο γιος της κουμπάρας μας στην Κεφαλονιά, Ανδρέας Βιτωράτος. Κρατώ επαφή με την εξαίρετη γυναίκα του, στο μέσσεντζερ. Να προσθέσω και τον αγαπημένο συμμαθητή μας και ιατρό Τζέρρυ Στεφανάτο...
Ώσπου πριν λίγες ημέρες, χάσαμε και τον αγαπημένο καθηγητή μας τον κύριο Παναγιώτη Δίλαλο. Εδώ, τι να πεις; Σοκ... Αληθινό σοκ... Καθηγητής δοτικός, δίκαιος, Άνθρωπος σωστός, με το Άλφα κεφαλαίο... Τα τελευταία χρόνια έπαιρνε τους παλιούς μαθητές του τηλέφωνο και δεν ξεχνούσε ούτε τα ονόματα των παιδιών μας, ούτε τις γιορτές μας. ''Λέγε με Παναγιώτη. Πολυάνθη'' ''Δεν μπορώ κύριε Δίλαλε, για μένα θα είστε πάντα ο καθηγητής μου.'' ''Τότε λέγε με δάσκαλο. Σε θυμάμαι ένα ήσυχο κοριτσάκι, λιγομίλητο. Τα βράδια, πηγαίναμε μαζί με τον γιατρό τον Σπύρο τον Κορκό, στο μαγαζί του πατέρα σου που είχε αντιπροσωπεία ΙΖΟΛΑ και περνούσαμε θαυμάσια. Μιλούσαμε για χίλια δυο θέματα. Θα σου τηλεφωνήσω στην γιορτή σου πάλι.'' Τι θαυμάσιος άνθρωπος... Ρωτούσε για όλους τους μαθητές του και έτρεφε μεγάλη αγάπη για την γυναίκα του, την Βασιλική Μακρυδήμα που υπήρξε κι αυτή καθηγήτριά μας, στο Γυμνάσιο της Σάμης. Δεν θα σβήσω ούτε το δικό του τηλέφωνο και θα παίρνω κάποιες φορές να μαθαίνω νέα της οικογένειάς του, από την κόρη ή τον γιο του, που τους λάτρευε.
Σαν πολλοί μαζεύτηκαν οι αποχωρούντες... Θλίψη μεγάλη, όταν ο άνθρωπος που φεύγει υπήρξε σωστός και δίκαιος. Θυμάμαι τότε που ο Μητροπολίτης Κεφαληνίας είχε χαρίσει στους τελειόφοιτους Λυκείου, ως εκδρομή, τον γύρο της Κεφαλονιάς. Μαζί μας είχε έρθει ο κύριος Δίλαλος. Ξαφνικά, ακούσαμε από το ραδιόφωνο του λεωφορείου, τον θάνατο του Ρόμπερτ Κένεντι. Παγώσαμε όλοι. Γύρισε, μας κοίταξε σιωπηλός και επιστρέψαμε σκεπτικοί και προβληματισμένοι. Είχαμε όμως περάσει καταπληκτικά!
Δεν ξέρω εάν ο κύριος Δίλαλος καταλάβαινε πόση χαρά χάριζε σε όλα εμάς τα παιδιά του, κάθε φορά που μας τηλεφωνούσε. Και αυτό φάνηκε από τις συγκινητικές αναρτήσεις όλων των μαθητών του, με το άκουσμα του θανάτου του...
Τα τηλέφωνα θα παραμείνουν ως έχουν μέσα στον κατάλογό μου. Κάθε όνομα και μια ιστορία. Κάθε όνομα και ένα κομμάτι της ζωής μας... Κοιτάζω τις φωτογραφίες και βλέπω τον Δάσκαλό μας τον Παναγιώτη, τους συμμαθητές μου και τον εαυτό μου, στις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μας: Στα γλαρά μας νιάτα!!! Οι υπέροχοι άνθρωποι που φώτισαν την ύπαρξή μας με το εσωτερικό τους φως, δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Θα τους κρατάμε βαθιά στην καρδιά μας, με στοργή και ευγνωμοσύνη μεγάλη. Κομμάτι τους τρανό, τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Θα μου στοιχίσει κύριε Δίλαλε που δεν θα ξανακούσω την φωνή σας στο τηλέφωνο, γεμάτη στοργή και τρυφεράδα... Και ήσασταν ο μόνος που των Αγίων Πάντων με πήρατε τηλέφωνο για ευχές, διότι όπως είπατε έπρεπε να καθιερώσω να γιορτάζω αυτήν την ημέρα, εφ' όσον δεν μπορέσατε να βρείτε πουθενά μια μέρα με το όνομά μου!!!!! Άλλο τα γενέθλια, άλλο η ονομαστική εορτή!!!! Και μας θυμόσασταν όλους Δάσκαλε!!! Τι μνήμη φοβερή που είχατε!!!
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ αγαπημένε μας καθηγητά!!! Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κύριε Δίλαλε που
με τόση έγνοια ρωτούσατε για την οικογένειά μου. Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που
αποδεικνύεται ότι το να διδάσκεις δεν τελειώνει στην παράδοση του μαθήματος,
αλλά συνεχίζεται με την καλλιέργεια του πνεύματος και την προσφορά γνοιαξίματος
και αληθινής αγάπης!!! Καλό δρόμο Δάσκαλε!!! Καλό δρόμο Παναγιώτη μας!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου