Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ


"ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ"


Επιτέλους! Ένας αγώνας επτά χρόνων έλαβε τέλος. Το 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, στις 16-5-2011 γιόρτασε την ονοματοδοσία του σε ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, παρουσία της Υπουργού Παιδείας κας Άννας Διαμαντοπούλου και πλήθος εκλεκτών προσκεκλημένων.

Την εκδήλωση τίμησε η σύζυγος του αειμνήστου συγγραφέα κα Ελένη Σαμαράκη, ο μεγάλος στιχουργός μας Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο προϊστάμενος εκπαίδευσης κ. Βασίλειος Πετρόπουλος, διευθυντές γειτονικών σχολείων, οι σχολικοί σύμβουλοι, κα Μαρία Καπετανίδη, Όλγα Ημέλλου, γονείς και μαθητές του σχολείου μας.

Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η παρουσία του εξέχοντος ιατρού – λογοτέχνη, κ. Φώτη Παυλάτου και του προσωπικού ιατρού του αξέχαστου συγγραφέα, κ. Νίκου Θαλασσινού καθώς και του αρχιμανδρίτη πατέρα Βαρνάβα, ακούραστου λειτουργού και εμπνευσμένου ιερέως της ενορίας. Προλόγισε ο γεμάτος πολιτιστικές ευαισθησίες διευθυντής του σχολείου, κ. Στέφανος Αντωνακάκης.

Πρωταγωνιστές της εκδήλωσης τα παιδιά. Είπαν ποιήματα, χόρεψαν και όταν τραγούδησαν τον «κυρ Αντώνη» ανέβηκε στη σκηνή η Υπουργός και τραγούδησε μαζί τους, ενθουσιάζοντας το κοινό.

Εντύπωση προκάλεσαν τα παιδιά της Στ2 τα οποία μίλησαν για τους αγώνες τους δικούς τους αλλά και των προηγουμένων μαθητών που πάλεψαν με τη δασκάλα τους κα Πολυάνθη Βουτσινά, για να επιτύχουν την ονοματοδοσία του σχολείου τους. Είπαν για τα περιοδικά που έβγαλαν μέσα σε αυτά τα χρόνια, είπαν για το χορόδραμα που παρουσίασαν 120 παιδιά με τίτλο: «Στον τόπο που συναντώνται οι καρδιές- Κάτω από το βλέμμα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα- ανθρωπιστή και φίλου των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ». Είπαν για τα θεατρικά που ανέβασαν οι εκάστοτε μαθητές της κας Πολυάνθης, έργα του μεγάλου συγγραφέως, πάντα σε διασκευή της δασκάλας τους: «ΤΟ ΛΑΘΟΣ», «ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ» και το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» το οποίο θα παρουσιάσουν στο τέλος της χρονιάς στο θέατρο «ΛΑΜΠΕΤΗ». Τόνισαν ότι καλό θα ήταν όλα τα σχολεία να πάρουν το όνομα ενός πνευματικού ανθρώπου και οι μαθητές τους να ενστερνίζονται τις ιδέες και τα οράματά του.

Τα παιδιά της Στ2 παρουσίασαν των 1η σκηνή από το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ». Την διάλεξαν γιατί είναι γεμάτη μηνύματα και επίκαιρες αναφορές. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν από όλους τους παρευρισκομένους.

Να σημειώσουμε ότι σε αυτό το σχολείο φοιτούν 70% παιδιά από άλλες χώρες. Είναι λοιπόν άξια συγχαρητηρίων που κατέπληξαν τους πάντες μιλώντας άπταιστα ελληνικά και λέγοντας κείμενα του συγγραφέως όχι παπαγαλίζοντάς τα, άλλα κατανοώντας τα πλήρως.

Βέβαια αυτό προϋποθέτει πολλή δουλειά και από τη μεριά της εκπαιδευτικού και από τη μεριά των παιδιών.

Δηλ. όταν λέμε ότι θα ανεβάσουμε εφέτος το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» δεν μοιράζουμε απλώς τους ρόλους. Όχι. Διαβάζουμε το έργο στην τάξη κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Αναλύουμε τις ιδέες. Ζωγραφίζουμε εμπνεόμενοι από το κείμενο. Καταγράφουμε ό, τι μας συνετάραξε. Προτείνουμε δικό μας τέλος στην ιστορία που δουλεύουμε. Μαθαίνουμε τα τραγούδια που θα ντύσουν το έργο και τις χορογραφίες που θα το διανθίσουν. Δείχνουμε τον τρόπο για να λένε δυνατά σωστά, με νόημα και κατανοητά τις φράσεις. Κάνουμε ορθοφωνία όπου χρειάζεται ώστε να μην χάνονται τα φωνήεντα, αλλά να προφέρονται ολοστρόγγυλα και τα σύμφωνα να έχουν την απαιτούμενη ακουστική δυναμική τους. Μόνον τότε ο μικρός μαθητής μπορεί να αποδώσει σαν ηθοποιός τον ρόλο του, μαγεύοντας το κοινό. Και αυτό είναι κάτι που ξετρελαίνει τα παιδιά και μπορώ να σας το εγγυηθώ προσωπικά, γιατί δουλεύω με τα παιδιά 35 χρόνια και όταν πρόκειται να ανεβάσουμε θεατρικό, δεν υπολογίζουν κούραση. Είναι συγκινητικά! Άστε που δεν έχω καθόλου απουσίες, γιατί κανένας δεν θέλει να χάσει την προετοιμασία του θεατρικού… Στην περίπτωση ασθένειας μου τηλεφωνούν με αγωνία. «Κυρία προχωρήσατε; Περιμένετέ με!»

Ωσάν εκπαιδευτικός, δίνω ρόλους σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά, γιατί όλοι πρέπει να συμμετάσχουν, άσχετα με τις ικανότητές τους. Ο δάσκαλος θα βρει τι ρόλο μπορεί να παίξει ο καθένας. Υπάρχει παιδί, που μία πρόταση, χρειάσθηκε ένας μήνας για να την αποδώσει σωστά. Και υπάρχει παιδί που ρουφάει ό, τι του πεις και αποδίδει τα μέγιστα. Σε μια παράσταση όμως που παίζουν μαθητές και όχι ενήλικες ηθοποιοί, άλλος είναι ο στόχος του σκηνοθέτη- εκπαιδευτικού. Θ’ ανεβάσει το έργο προσδοκώντας το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά θα πρέπει να χύσει ιδρώτα δίπλα σε κάποιες περιπτώσεις μην αποκλείοντας ουδέναν από την προσπάθεια αυτή. Και το αποτέλεσμα – θα δείτε – θα σας δικαιώσει. Θα ξετυλιχτεί γεμάτο δημιουργία, νιάτα, ευφορία, αγάπη, σεβασμό, ενθουσιασμό. Γιατί οι μικροί μαθητές αναγνωρίζουν πάντα τι έκανες γι’ αυτούς. Διακρίνουν τις καλές προθέσεις και δεν το ξεχνούν ποτέ. Τα παιδιά έχουν ραντάρ, δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις με ψεύτικα χαμόγελα. Κι αν σου ξεφύγει καμιά φωνή στις πρόβες, δεν στο καταμαρτυρούν, εάν έχεις καταφέρει να τους δώσεις να καταλάβουν ότι η αγάπη σου γι’ αυτά είναι ειλικρινής και ό,τι κάνεις το κάνεις για να νιώσουν κάποια στιγμή την μαγεία της ικανοποίησης, το μεθύσι του χειροκροτήματος, την πιστοποίηση της προσωπικής τους αξίας, μέσα από το βλέμμα των συμμαθητών τους και από την αναγνώριση του κοινού.

Αυτή είναι η μαγεία της πορείας μιας θεατρικής προσπάθειας. Το ταξίδι είναι ανεκτίμητο. Η επιβράβευση ουράνια μελωδία. Και η επόμενη μέρα βρίσκει μια τάξη σφιχτά δεμένη, αγαπημένη, δημιουργική. Θα δένει για πάντα δασκάλα και μαθητές η κοινή προσπάθεια, ο κοινός στόχος, η επιδοκιμασία και η επιβράβευση των αγώνων.

Ξεκίνησα αυτή τη φορά να γράψω κάπως αποστασιοποιημένη, να παρουσιάσω δηλ. την εκδήλωση κοιτώντας από άλλη οπτική γωνία, γι’ αυτό και χρησιμοποίησα το γ΄ πρόσωπο. Από την στιγμή όμως που άρχισα να μιλώ για τους μαθητές μου που προέρχονται απ’ όλες τις χώρες της γης, δεν μπόρεσα να συνεχίσω με το πρότερο στυλ…

Γύρισα στο α΄ ενικό, γιατί τελικά είδα ότι δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ όταν μιλώ για μαθητές. Διότι μέσα μου, είμαι και θα είμαι εσαεί δασκάλα όλων των παιδιών και φυσικά των εκάστοτε δικών μου μαθητών, που παλεύουμε - πάντοτε στα πλαίσια της παιδαγωγικής δημιουργίας ...

Παλεύουμε για να φτιάξουμε ένα σχολείο καλύτερο, ανοιχτό στην κοινωνία. Ένα σχολείο όπου τα παιδιά θα θέλουν να έρχονται. Ένα σχολείο που θα αγκαλιάζει τα παιδιά όλων των …ταχυτήτων και εθνικοτήτων και που όλοι οι μαθητές θα νιώθουν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι…


Γι’ αυτό προσπαθώ – προσπαθούμε…

(Εμφανίσεις filonas.gr: 2.215 ] 


-------------------------------------------------------------------------------------------- ----------------

Μέσα σε τρία χρόνια, άλλαξαν δυστυχώς πολλά... Το αγαπημένο μας 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών ''ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ'' προσαρτήσθη  στο  41ο Δημοτικό Σχολείο και επειδή επικρατούν οι μονοί αριθμοί σε τέτοιες περιπτώσεις,έχασε το όνομά του, έγινε 41ο, και το χειρότερο, κατέβηκε η ταμπέλα με το όνομα ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ και επικράτησε η ονοματοδοσία του άλλου σχολείου, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ.... Και τίθεται το ερώτημα: Πώς αποκαθηλώνεις έναν μεγάλο Έληνα συγγραφέα παγκοσμίου βεληνεκούς;; Μήπως θα έπρεπε να λέγεται  ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ-- ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ;;; Για να τιμηθούν και τα δύο σχολεία...Δεν γίνεται να διαγράφεις το πνεύμα και τους αγώνες μιας κοιτίδας του πνεύματος με τέτοια  απαράδεκτη ασέβεια και αδιαφορία... Βέβαια, εμείς όλοι, παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την πορεία του 42ου Δημοτικού....Η ιστορία γράφτηκε και δεν μπορεί να διαγραφεί τίποτε...Η πίκρα όμως μένει... Τι κι αν ενοχλήσαμε τους υπευθύνους;; Το Υπουργείο Παιδείας  εκώφευσε  παντελώς... Και πόσο είχαν εντρυφήσει οι μαθητές στα νάματα του μεγάλου συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ...Και πόσους αγώνες έδωσαν για να πάρει το σχολείο τους, το όνομά του...Μπορώ να το βεβαιώσω προσωπικά, γιατί μαζί δίναμε τις μάχες, έχοντας δίπλα μας τον διευθυντή μας Στέφανο Αντωνακάκη, συναδέλφους και γονείς... Ντροπή να διαγράφεται έτσι ένα πνευματικό έργο...Απαράδεκτο... Πράξη αδιανόητη...Πώς μπορούμε να βρούμε το δίκιο μας;;; Πώς;;;;;







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου