Τελειώνοντας η φετινή σχολική χρονιά, τα παιδιά της Ε2 του 42ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ», ανέβασαν σε θεατρική παράσταση, το τελευταίο διήγημα «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» από το ομώνυμο βιβλίο του μεγάλου Έλληνα - συγγραφέα, ανθρωπιστή και φίλου των παιδιών όλης της γης, Αντώνη Σαμαράκη. Η εκδήλωση έτυχε θερμής αποδοχής απ' όλους. Παρευρέθησαν η σύζυγος του συγγραφέα κα Ελένη Σαμαράκη, ο εξαίρετος Ιατρός - Λογοτέχνης κ. Φώτης Παυλάτος (όπου και προλόγισε), η νέα διευθύντρια κα Δέσποινα Πλιάμου και ο πρώην διευθυντής κ. Στέφανος Αντωνακάκης, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, η διευθύντρια του 41ου Δημοτικού Σχολείου κα Παναγιώτα Λούπου, η διακεκριμένη Πρόεδρος του Παννεληνίου Πνευματικού Κέντρου «Ο ΦΙΛΩΝ», κα Μαίρη Σοφιανού - Κεράνη, ο προσωπικός ιατρός του Σαμαράκη, κ. Νίκος Θαλασσινός μετά της ιατρού αδελφής του κας Πέπης Θαλασσινού, οι εκπαιδευτικοί Σύμβουλοι κα Π. Κύρδη, κα Μ. Καπετανίδη, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι κ. Ν. Σπυρόπουλος και κα Ελ. Ζαχαροπούλου, η Πρόεδρος του Συλλόγου «Φίλοι των Παιδιών του Κονγκό» κα Μπλαντίν Χρυσάλη και πλήθος από την τοπική κοινωνία του Γκύζη.
Τα παιδιά συγκίνησαν για άλλη μια φορά αποδεικνύοντας ότι εάν έχουν όραμα, μπορούν να καταφέρουν αληθινά θαύματα. Να σκεφθείτε ότι το 75% αυτών των παιδιών προέρχονται από όλα τα μέρη της Γης, επάνω όμως στην σκηνή μίλησαν αψεγάδιαστα ελληνικά, εντυπωσιάζοντας τους πάντες. Κι αυτό, γιατί είχαν κοινό στόχο τον οποίον είχαν αποδεχθεί με όλη τους την καρδιά και για τον οποίον είχαν δουλέψει ομαδικά με πάθος και ενθουσιασμό.
Σας μιλάω για τα παιδιά της τάξης μου, την φετινή Ε2.
Διαβάσαμε πρώτα το έργο από το πρωτότυπο, στην τάξη. Συζητήσαμε, αναλύσαμε, σημειώσανε. Στο τετράδιο που γράφουν τις ξεχωριστές μας λογοτεχνικές εργασίες και το έχουμε ονομάσει «Χρυσές Σελίδες», γράψανε το νόημα, την ανάλυση, την κεντρική ιδέα του διηγήματος. Αναπτύξαμε τις δικές μας σκέψεις οι οποίες μας γεννιούνται μετά την
ανάγνωση του έργου. Κάναμε χαρακτηρισμό πράξεων και προσώπων, ζωγραφίσανε όσα εμπνεύσθηκαν από το έργο αυτό και στο τέλος τα παιδιά έγραψαν δίνοντας το δικό τους τέλος στο έργο του Αντώνη Σαμαράκη. Αυτή ακριβώς η εργασία έγινε πάνω σε πολλά διηγήματα που εμπεριέχονται στο «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» και όχι μόνο σε αυτό που επιλέξαμε να παρουσιάσουμε σε θεατρικό έργο. Εκ παραλλήλου διδάχθηκαν πώς γράφεται ένα θεατρικό έργο και τους παρέδωσα την θεατρική διασκευή του «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» την οποία είχα ολοκληρώσει από καιρό πριν. Το διαβάσαμε και από εκεί και μετά μοίρασα ρόλους. Ξετρελάθηκαν με την μουσική κάλυψη και τα χορευτικά! Ήταν ευτυχισμένα! Και κανένα παιδί δεν ήθελε να λείψει ούτε μια ημέρα από το σχολείο, μήπως και χάσει τις πρόβες! Όλα τα παιδιά πήραν μέρος και όλα βρήκαν την θέση τους και τον σεβασμό που τους πρέπει και μέσα στην τάξη, διότι ακόμα και οι πιο αδύνατοι μαθητές μεγαλούργησαν επάνω στην σκηνή, αποδεικνύοντας περίτρανα την μαγευτική επιρροή που έχει το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου επάνω στις ψυχές των παιδιών καθώς και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τόσο μεταξύ τους, όσο και με την δασκάλα τους. Δεθήκαμε όσο δεν φαντάζεστε. Γίναμε σαν μια σφικτή γροθιά, παιδιά και δασκάλα. Απόλυτη ευτυχία! Και η ευφορία αυτή μεταφέρθηκε και στο σπίτι, οδηγώντας σε μια πλήρη αρμονία σχολείο - οικογένεια.
Ο πατέρας του Βασίλη, μαθητή μου, ο κ. Κυριάϊ έβαψε εθελοντικά την τάξη και η μητέρα του Ιάσωνα, άλλου μαθητή μου, η κα Λουκρητία Κλαρίδη - Μακροπούλου, έβαψε μια μεγάλη βιβλιοθήκη την οποία μεταφέραμε στην τάξη με ταμπέλα «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ». Σε αυτήν την βιβλιοθήκη η κα Ελένη Σαμαράκη τοποθέτησε μετά το τέλος της θεατρικής παράστασης προσωπικά αντικείμενα του συζύγου της, τα οποία και αφιέρωσε στο σχολείο, μέσα σε μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση απ' όλους τους παρευρισκομένους.
Θέλω να σας αναφέρω και κάτι πολύ συγκινητικό. Επειδή δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι, οι μαθητές μου και οι μαθήτριές μου, διοργάνωσαν παζάρι. Με τα λεπτά που εισέπραξαν έβαλαν σε κάδρα με πλέξιγκλας (για λόγους ασφαλείας) ζωγραφικούς πίνακες παλαιοτέρων παιδιών, εμπνευσμένους από «ΤΟ ΛΑΘΟΣ» και το «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ», πασίγνωστα έργα του Αντώνη Σαμαράκη.
Της ζωγραφιές αυτές είχαν ολοκληρώσει κάτω από την καθοδήγηση της κας Ελπίδας Δημόγιαννη, καθηγήτριας εικαστικών και της κας Αλίσιας Δημόγιαννη, μουσικού. Οι ζωγραφιές είναι πανέμορφες και κοσμούν τώρα τον διάδρομο του σχολείου, σε μια μόνιμη ζωγραφική έκθεση.
Επίσης οι μαθητές/τριές μου, ζήτησαν να ονομασθεί η αίθουσά τους «ΤΑΞΗ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ».
Το αίτημά τους έγινε δεκτό οπό όλον τον σχολικό κόσμο και πλέον στην πόρτα βρίσκεται τοποθετημένη η επιγραφή «ΤΑΞΗ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ» για να θυμίζει σε όλους τις προσπάθειες των εκάστοτε μαθητών/τριών ώστε να λάβει το σχολείο το όνομα του αγαπημένου του συγγραφέα και το κυριότερο, για να θυμίζει σε όλους, ότι εδώ αυτός ο χώρος, είναι φόρος τιμής στον αγωνιστή της ανθρωπιάς και της ισότητας, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ.
Πριν κάποια χρόνια, το 2007, η κα Ελπίδα Δημόγιαννη, καθηγήτρια εικαστικών, είχε ανέβει και ζωγραφίσει στην πρόσοψη δύο περιστέρια με ένα βιβλίο και ένα κλαδί ελιάς και ανάμεσα είχε γράψει την φράση «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ». Την είχαν βοηθήσει μικροί μαθητές του σχολείου. Αυτή η πανέμορφη επιγραφή σηματοδοτεί και το σχολείο μας. Και τι δεν σημαίνει!... Ένα σωρό αλήθειες, όπως: Στον κόσμο μας πάντα ζητάμε ελπίδα! Και κυρίως την ζητάμε από τα παιδιά μας που τα θεωρούμε το αύριο, το ελπιδοφόρο μέλλον μας. Εδώ λοιπόν που είναι σχολείο ΖΗΤΑΜΕ την ΕΛΠΙΔΑ από τα παιδιά όλης της γης, μιας και εδώ φοιτούν μαθητές απ' όλες τις χώρες του κόσμου. Παιδιά ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος και κουλτούρας, αυτά δηλαδή που λάτρεψε και ο Αντώνης Σαμαράκης. Για τώρα ΕΛΠΙΔΑ δίνουν οι δάσκαλοι στα παιδιά, που είναι η αυριανή μας ΕΛΠΙΔΑ. Το θέμα είναι πόσο εμείς οι μεγάλοι θα τα αφήσουμε να ορθοποδήσουν, σε έναν κόσμο που - δυστυχώς - αποτύχαμε παταγωδώς..
Ως δασκάλα του Δημοτικού θεωρώ ότι τελώ μεγάλο έργο. Βλέπετε εμείς οι δάσκαλοι του Δημοτικού είμαστε πολύ τυχεροί. Το αντικείμενό μας είναι τα παιδιά στην πιο αγνή φάση της ηλικίας τους. Πιστεύουμε λοιπόν ότι βάζοντας το σωστό λιθαράκι ίσως και καταφέρουμε κάποτε ο κόσμος να καλυτερέψει. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο αλλάζουν τα πράγματα. Μεγαλώνουν τα παιδιά, υπεισέρχεται πολύ η κοινωνία και μόνον χαρισματικοί εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά τον έφηβο στην δύσκολη, αλλαγή της ζωής του. Μακάρι να βρεθούν φωτισμένοι εκπαιδευτικοί για όλους τους νέους και τις νέες μας που θα τους προσφέρουν εκείνο το πολύτιμο «κάτι άλλος» το οποίο τους ξεχωρίζει από κοινούς δημοσίους υπαλλήλους και τους κάνει ξεχωριστούς δασκάλους, που θ' αφήσουν θετικό στίγμα στη ζωή των μαθητών τους.
Με τα παιδιά του 42ου Δημοτικού Σχολείου Αντώνης Σαμαράκης αγωνισθήκαμε οκτώ χρόνια, ώσπου πέρσι, παρουσία του Υπουργείου Παιδείας ονομάσθηκε και επίσημα το σχολείο μας, «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ».
Εύχομαι τα παιδιά που φοιτούν εδώ να πλάθονται πάντα με τις αρχές που πρεσβεύει ο μεγάλος συγγραφέας μας. Τις αρχές της δικαιοσύνης της δημοκρατίας και της συμπόνιας, που δεν γνωρίζουν σύνορα και κοινωνικές διακρίσεις.
Τους εκάστοτε μαθητές μου, πριν την θεατρική μας παράσταση και αφού είχαμε ασχοληθεί εις βάθος και πολυεπίπεδα με το έργο που είχαμε ξεχωρίσει να δουλέψουμε την κάθε χρονιά, τα πήγαινα για επίσκεψη στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη, εκεί που πριν εννέα χρόνια - με τους τότε μαθητές μου - είχαμε γνωρίσει τον συγγραφέα προσωπικά.
Έκτοτε μας φιλοξενεί η κυρία Ελένη Σαμαράκη. Τα παιδιά γνωρίζονται μαζί της, δείχνοντάς της τις εργασίες τους και συζητώντας για ένα σωρό θέματα σχετικά με τον αγαπημένο της σύζυγο. Οι στιγμές είναι μαγευτικές, περνούν πάντα δύο ώρες και τα παιδιά δεν θέλουν να φύγουν!... Μετά την αναμνηστική φωτογραφία, γυρίζοντας στο σχολείο γράφουν τις εντυπώσεις τους που ξεχειλίζουν από ενθουσιασμό και τρυφεράδα.
Και η κυρία Ελένη Σαμαράκη είναι πάντα δίπλα στα παιδιά σε κάθε εκδήλωση τους. Η αγάπη είναι αμφίδρομη.
Αυτή η χρονιά ήταν η τελευταία μου ως δασκάλα εν ενεργεία. Δεν το περίμενα. Ούτε το είχα καν βάλει στο μυαλό μου. Από το Γραφείο με πήραν και μου το ανακοίνωσαν, ότι τα 35 χρόνια εργασίας μου συν την ηλικία με βγάζουν κατευθείαν στην σύνταξη. Παρακάλεσα να μείνω τουλάχιστον άλλον έναν χρόνο, αλλά μου είπαν ότι αυτός ο νόμος καταργήθηκε πέρσι. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν θέλω να το αντιμετωπίσω κατάματα ακόμα. Έχω πει ότι εκεί που βρίσκονται τα παιδιά είναι και ο ομφαλός της γης. Λόγια της καθηγήτριάς μου στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, κας. Φωτεινής Μιχαήλ, που τα ασπάζομαι 1000 τα εκατό, τα προσυπογράφω και τα επαναλαμβάνω όποτε χρειασθεί.
Δεν ξέρω τι θα γίνει του χρόνου. Σίγουρα θα είμαι από κάποιο άλλο μετερίζι που θα έχει σχέση πάλι με τα παιδιά. Την μαγεία της τάξης βέβαια δεν θα την έχω -θα προσπαθήσω όμως να συμβιβαστώ με κάποια άλλη μορφή παιδαγωγικής προσέγγισης με τα παιδιά, γιατί μέσα μου νιώθω ότι μπορώ ακόμη να προσφέρω πολλά γύρω από το θέμα «παιδεία». Βλέπετε ήμουν, είμαι και θα παραμείνω πάντα δασκάλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου