ΑΣΠΑΣΜΟΣ

(Για τον κάθε «ξεχωριστό» που ζει ανάμεσά μας…)

ΑΣΠΑΣΜΟΣ 
(Οκτώβριος 1973)

Ήτανε νιος που πλεύριζε σιμά τα εικοσιτρία.

Ψηλός, κυπαρισσόκορμος, λεβεντονιού θεωριά.

Λαμπάδιαζε, καιγότανε μ’ ιδανικά κι ιδέες

-χρυσαϊτός- και δέσποζε στ’ αντικρινά χωριά.

Ήτανε βράδυ κι έσφρυζε από ζωντάνια η πλάση.

Ξεδίπλωνεν ο ζέφυρος τα μενεξί φτερά…

Νανούριζε τα πέλαγα το ασημένιο χάος.

Κάποιο αστέρι έπεσε σε σύννεφα φυρά.

Μέσα σε κήπο κούρνιαζε - σαν φως - το παλικάρι.

Σύντροφοι ξεκουράζονταν ωσότου η πούλια βγεί.

Εστάζανε του φεγγαριού οι χρυσαφένιες χάντρες

επάνω στα ωριόμαλλα που, σούρνονταν στη γη…

Ο υστερνός ο σύντροφος είχε στον κήπο φέρει

μια σπείρα ανθρώπων πού ’βλεπαν τριγύρω εχθρικά…

Εζώνανε τον όμιλο σε σιδερένι’ αρπάγη,

τσαλαπατούσανε τη γη βαριά, βαρβαρικά.

Άτιμο Γιούδα το φιλί που έδωσες στον φίλο…

Πώς θα μπορέσεις άπονε να βρεις απανεμιά;

Η βδελυρή η πράξη σου βρόγχος σκληρός θα γένει

για να σου σφίξει τον λαιμό - συγχώρεση καμιά.

«Γεθσημανή» στον κήπο σου, πόσες φορές γινήκαν

δράματα χίλια όμοια, δακρύβρεχτα, φριχτά…

Έχει γεμίσει όλη η γη Γεθσημανές και Γιούδες

απ’ όπου χρυσοόνειρα γκρεμίζονται πνιχτά…

Μα εκείνος ο λεβεντονιός δεν χάθηκε στο γέρμα.

Σε κάθε μία εποχή ορθώνεται τρανός.

Ζει σήμερα και πάντοτε και αύριο και τώρα

και φωταυγάζει αμάραντος, σαν λαύρας ουρανός!

Τον συναντάς σαν μαχητή, στρατιώτη, πεζοναύτη.

Τον συναντάς πολεμιστή και μέσα στη ζωή:

αγνόν εργάτη, μισθωτό, καθηγητή, διαβάτη.

Μιαν ηλιαχτίδα στη στυφή του κόσμου την ροή…

Το παραμύθι πάλιωσε μα πάντα θά ’ναι νέο:

η μοίρα όλων των «Χριστών» της κάθε εποχής

είναι σε μιά Γεσθημανή που την μιαίνει ο Γιούδας,

ενώ μαραίνονται πικρά τα ρόδα της ψυχής…

Και ο Θεός σε Γολγοθά φρικτά θ’ αργοπεθαίνει.

Θα του λογχίζουνε με βιά το θεϊκό πλευρό…

Κάθε φορά που κάποιος νιος, γι’ αγάπη θε να κρένει,

θα τον κρεμούνε μ’ απονιά ψηλά, σ’ έναν Σταυρό…

--------------------------------------------------------

Σ.Σ. Έχει αλλάξει τίποτα από τότε; Όχι… Ούτε θ’ αλλάξει – νομίζω – ποτέ…

(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.180)