ΟΤΑΝ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΘΕΛΕΙ...

Την αγαπάω την κυρία μου γιατί

δεν κάνει μάθημα μονάχα μες στην τάξη...

Για χίλια θέματα μιλάει τακτικά

και συζητάμε για όσα γίνονται στην πράξη...

Προχθές ελέγαμε πως δεν χτυπάμε πια,

ούτε ζωάκι, ούτ' αδέρφι, ούτε φίλο

και μας ερώτησε αν κάποιων οι γονείς

την τιμωρία την μετράνε με το ξύλο...

Χέρια σηκώθηκαν πολλά και με φωνές!

Κουράγιο πήρα και εσήκωσα το χέρι

κι είπα σιγά ότι ο πατέρας μου προχτές,

πάνω στην πλάτη μου τον πλάστη είχε φέρει...

''Τον πλάστη γι' άνοιγμα του φύλλου εννοείς;

Αυτόν που έχουμε για πίτες στην κουζίνα;''

με ξαναρώτησε η δασκάλα μου βραχνά

κι είδα στα μάτια της να σβήνει μιάν αχτίνα...

Παιδιά τιτίβιζαν τριγύρω βιαστικά,

να πει ο καθένας την δική του ιστορία.

Σαν είπα ''Ναι!'' σαν να ξαστέρωσε η καρδιά

κι ένιωσα πάνω μου ένα χάδι από την κυρία...

Άλλου του τράβηξε τ' αυτί του η μαμά

κι άλλην στα πόδια την εκτύπησε ο πατέρας.

Άλλον τον μπάτσισε η μητέρα του προχτές,

γιατί δεν έφερε το διάβασμά του εις πέρας...

''Ενώ οι γονείς σας είναι η νέα μας γενιά,

βλέπω με λύπη πως πολλοί, το να κτυπούνε

το θεωρούνε μία λύση βιαστική

που θε να κάνει τα παιδιά τους να ακούνε...

Μα είναι λάθος, σας το λέω σοβαρά.

Θα έχουμε έκτακτη συνέλευση γονέων...

Γράψτε πως θέλω την Τετάρτη να τους δω

και θα λυθούν τα θεματά σας όλων, πλέον...''

Είπε η δασκάλα κι εσηκώθη βιαστική

τούτα να γράψει και στον πίνακα επάνω.

Μετά στο μάθημα γυρίσαμε ξανά

κι εγώ με όρεξη την άσκησή μου, κάνω.

Δεν ξέρω τι  έγινε  σαν ήρθε η στιγμή...

Δεν ξέρω  τι είπε η δασκάλα στους γονείς μας...

Μα φύγαν όλοι με χαμόγελο πλατύ

και αγκαλιάζαν την δασκάλα οι συγγενείς  μας...

Για τα προβλήματα του καθενός παιδιού,

είχε η κυρία πάντα κάτι να προσφέρει...

Συχνά μιλούσε με πατέρα και μαμά

κι όταν χωρίζανε της έσφιγγαν το χέρι...

Με την μητέρα την δική μου κι αδελφή,

πολλά η δασκάλα μου είχε τώρα πάρε-δώσε...

Πάντως με πλάστη δεν τις έφαγα ξανά

κι ούτε ξανά 'πα: ''Τις σφαλιάρες Θεέ μου λιώσε''...

Κι αντί να τρέχω να βαράω τα παιδιά,

στο διάλειμμα έμενα μαζί με την κυρία

μέσα στην τάξη,και κλωσσόπουλα πολλά

γύρω της έρχονταν και θέλαν...ιστορία!!!

Δεν ήμουν τώρα ο αδιάβαστος νταής...

Έγινα μέλος αρεστό μες στην ομάδα!

Επήρα μέρος στο μεγάλο θεατρικό

και συγκινήθηκα σαν σήκωσα την δάδα!!

Τώρα μεγάλωσα και πάω στην Σχολή!

Μεγάλος σεφ θε να γενώ κάποιαν ημέρα!

Μα την δασκάλα μου ποτέ δεν την ξεχνώ

κι όταν την βλέπω, την σηκώνω στον αέρα!!

Την αγκαλιάζω, της φιλάω τα μαλλιά,

όπως μου φίλαγε πριν χρόνια τα δικά μου...

Δεν θα ξεχάσω το τι έκαμε για με...

Τέτοια δασκάλα θέλω νά 'χουν τα παιδιά μου!!!

-------------------------------------------------------------------------------------

Ο δάσκαλος, όταν θέλει μπορεί να κάμει θαύματα... Μπορεί να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες και με τον τρόπο του να βοηθήσει τον κάθε μαθητή του ξεχωριστά... Αρκεί να μην κουραστεί ποτέ... Το δασκαλίκι σε θέλει ΠΑΝΤΑ όρθιο στις επάλξεις, μάχιμο....Απ' την στιγμή που μπαίνεις στην τάξη, ξεχνάς αν το παιδί σου που το προσέχει η γιαγιά έχει πυρετό, αν βρίσκεσαι στα πρόθυρα διαζυγίου, αν ο πατέρας σου δεν είναι καλά... Αυτά τα ξαναθυμάσαι, όταν σχολάσεις και γυρίσεις σπίτι σου...  Και αυτό το ποίημα στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, μάλιστα είναι μία από τις περιπτώσεις που έχω ασχοληθεί ξεχωριστά. Η μεγάλη χαρά του δασκάλου, είναι όταν βλέπει ότι οι αγώνες του δεν πήγαν χαμένοι και μπόρεσε να βάλει ένα σημαντικό λιθαράκι για να γίνει η ζωή του μαθητή του καλύτερη...Γι'αυτήν την υπέροχη ικανοποίηση, το λειτούργημα του διδασκάλου, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο, ή μη μόνον του ιατρού...Ο δάσκαλος παιδαγωγεί και μορφώνει...Φωτίζει ψυχές και σμιλεύει χαρακτήρες... Αρκεί να το θέλει ολόψυχα αυτό που κάνει. Τότε μόνον θα μείνει στην μνήμη των μαθητών του, φωτεινή αναφορά, για πάντα!!....