ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Κάθε βράδυ, μετά από μια περιήγηση στο διαδίκτυο, νιώθω μία μεγάλη αδιαθεσία… Νιώθω άρρωστη. Οι ειδήσεις για τα κακοποιημένα παιδιά, τα βασανισμένα ζώα, μου φέρνουν απόγνωση και θέλω να λουφάξω στα κατάβαθα του είναι μου, να τρέξω να κάνω την προσευχή μου, παρακαλώντας για λίγη ελπίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης αναλγησίας… Απελπίζομαι και η απελπισία μου προέρχεται από τον φόβο του τι ακατανόμαστα πράγματα μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος, η κορωνίδα αυτή της θείας δημιουργίας. Αποφάσισα να μην διαβάζω τα όσα φριχτά περιγράφονται, αλλά το μάτι μου όλο και κάπου πέφτει και διαπίστωσα ότι εγώ, που είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, εκρήγνυμαι και γράφω πλέον οργισμένα μία απάντηση στο αναρτηθέν γεγονός, κάτι που δεν το συνήθιζα άλλοτε. Εύρισκα μία μέση, ήπια οδό… Τώρα τι ήπιο να γράψω για τον γάμο 6χρονης μικρούλας με 30άρη ισλαμιστή ή για την σουβλισμένη με καμάκι γάτα; Μπορώ να γράψω ήρεμα κάτω από τέτοιες φρικαλεότητες; Κι αμέσως ο νους μου πάει στο μετά… Τι απέγινε το 6χρονο πλασματάκι; Τι ψυχικά και σωματικά τραύματα θα κουβαλάει μία ζωή; Θα μου πεις, άλλη φιλοσοφία έχουν εκεί, άλλη κουλτούρα… Ναι, αλλά τα παιδιά είναι παντού παιδιά και ο βιασμός, η σωματική κακοποίηση και η εκμετάλλευση ανηλίκου θα έπρεπε να ενδιαφέρουν το ίδιο όλον τον κόσμο… Και τα θύματα παιδεραστίας; Οι χαμερπείς βιαστές ψυχών και σωμάτων, ιδίως παιδιών, δεν σου φέρνουν εμετό και λυσσασμένη οργή; Και η κακοποίηση ζώων; Πόσοι ανώμαλοι υπάρχουν ανάμεσά μας Θεέ μου…. Πόσοι ανώμαλοι, πόσοι εγκληματίες, πόσες αρρωστημένες ψυχές ζουν δίπλα μας, μολύνοντας την γη που πατούν….

Είπα δεν θέλω να βλέπω τίποτε άλλο πια… Υποφέρω… Εντάξει… Έτσι θα προστατευθώ εγώ, αλλά για πόσο; Διότι πώς μπορείς να ησυχάσεις ξέροντας πως έξω από τα σφαλιστά σου παράθυρα, το κακό εξακολουθεί να ζει και να κτυπάει; Δεν μου πάει ο στρουθοκαμηλισμός, γι’ αυτό ξέρω ότι τελικά θα πονάω, εφ’ όσον εξακολουθεί να υπάρχει τόση καταισχύνη γύρω μας…

Αναμφισβήτητα υπάρχει και το καλό, το οποίο αθόρυβα ισοσταθμίζει την γενική εικόνα και αφήνει παράθυρα ελπίδας, έστω κι αν το κακό φωνασκεί, χλευάζει, κακοποιεί, κάνει με άναρχο τρόπο υπαρκτή την μαύρη παρουσία του.

Από αυτά τα ανοιχτά παράθυρα ελπίδας των ευγενικών ψυχών αρπαζόμαστε να πιαστούμε μερικοί, προσβλέποντες σε ένα αβέβαιο μέλλον, πλαισιωμένο από ατελείωτες ευχές, όπως ο κόσμος γίνει λιγότερο αδιάφορος, επώδυνος και ανελέητος… Δυστυχώς οι επιτεύξεις του καλού δεν προβάλλονται όσο πρέπει, ίσως γιατί δεν προσελκύει την αδηφάγα περιέργεια του κοινού.

Από την μία η μαθήτριά μου Βάνια, ξενιτεμένη στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, να πειραματίζεται στις απολήξεις των νευρώνων για την ίαση της σκλήρυνσης κατά πλάκας και του Αλτσχάϊμερ.

Και από την άλλη τα δύο τέρατα που φώλιασαν 8 γάτες και κρέμασαν 2 σκύλους, φωτογραφιζόμενοι δίπλα στα θύματά τους, γελώντας θριαμβευτικά για το μακάβριο κατόρθωμά τους. Ή οι ληστές που βασάνισαν φρικτά το ηλικιωμένο ζευγάρι, αν κι εξαρχής είχαν κλέψει όσα ζητούσαν… Χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ αυτών των περιπτώσεων…

Βέβαια το face-book έχει κάνει κάπου καλή δουλειά. Δηλ. έχει ευαισθητοποιήσει πολλούς όσον αφορά τα ζώα, με τις αναρτήσεις που πραγματοποιεί και έτσι η ζωοφιλία έχει βρει έναν δυνατό συνήγορο! Μακάρι ολόκληρες αναρτήσεις να τις έδειχναν στα σχολεία και να γινόταν μάθημα πάνω σε αυτά. Ίσως τότε τα ελληνόπουλα αποκτούσαν την ανάλογη παιδεία, μάθαιναν να σέβονται τα ζώα και ίσως κάποια ημέρα να έπαυε να σύρεται η χώρα μας στα διεθνή δικαστήρια, ένεκα προς τα ζώα απαίσιας διαγωγής μας.

Και η παιδεία να επεκταθεί σε όλους τους τομείς. Στο πώς φερόμαστε στον συνάνθρωπο, πώς μιλάμε στον άλλο, ακόμα και όταν βρισκόμαστε σε έκρυθμη κατάσταση, διότι πάνω στον θυμό – μην ξεχνάμε – φαίνεται ο αληθινός χαρακτήρας μας.

Να σεβόμαστε δέντρα, φυτά, ακόμα και τα άψυχα! Γιατί να τσαλαπατάμε το νέο βλαστάρι που πέταξε στη βάση του κορμού της η φουντωτή του δρόμου νεραντζιά; Τι δείχνει αυτό; Γιατί να μουτζουρώνουμε τον μόλις φρεσκοβαμμένο τοίχο του ανθρώπου που χάλασε ένα άλφα ποσό για τον σκοπό αυτό;

Όλα στηρίζονται στην παιδεία. Διότι άλλο μόρφωση και άλλο παιδεία… Εδώ πρέπει να ρίξουμε το περισσότερο βάρος μας, τόσο οι εκπαιδευτικοί, όσο και οι γονείς, μιας και από το σπίτι ξεκινάει η πρώτη διαμόρφωση χαρακτήρα και η πρώτη εικόνα του φέρεσαι ευγενώς ή όχι.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια αυξημένη εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς, διαβλέποντας την δυστυχώς από τις τάξεις του δημοτικού, αυξανόμενη σε όλα τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Τι φταίει; Η αλλαγή της δομής της οικογένειας και της κοινωνίας γενικότερα; Το ότι ξεχνάμε να βάλουμε όρια στην μικρή ηλικία των παιδιών – πρωτίστως νηπιαγωγείου, δημοτικού – μη ενθυμούμενοι ότι τα όρια είναι απαραίτητα και προσφέρουν ασφάλεια στα παιδιά; Το ότι μπλέκουν πολλοί γονείς τον ρόλο τους με τον ρόλο του φίλου; Το παιδί μπορεί να έχει πολλούς φίλους, ο γονιός όμως, πρέπει να παραμείνει γονιός και όχι φιλαράκι. Άλλο οι φιλικές σχέσεις με τα παιδιά μας και άλλο το «κολλητιλίκι». Το παιδί χρειάζεται μάνα, πατέρα, ας μην μπερδεύουμε τους ρόλους.

Και όλα όσα συμβαίνουν επηρεάζουν τα βλαστάρια μας, τα οποία γίνονται γνώστες χιλίων πραγμάτων, όπως η οικονομική κατάσταση. Η τηλεόραση που μπορεί να κάνει σέξι ακόμα και μια διαφήμιση για παγωτό, καθώς και η επιδημία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, έχουν το δικό τους ρόλο στην επιθετικότητα και την απομόνωση ενός νέου… Όταν υπάρχουν βιντεοπαιχνίδια που ο στόχος τους είναι πόσους περισσότερους θα σκοτώσεις, πιτσιλώντας με αίμα τους τοίχους ολοτρόγυρα, θα ερωτήσω τον γονιό γιατί επιτρέπει στα παιδιά του τέτοιες βίαιες ενασχολήσεις…

Και πες ότι όλα τούτα δυστυχώς υφίστανται… Πόση σχέση όμως έχουν με την επιθετική προς τους συμμαθητές μου συμπεριφορά, προς την υποτίμηση της ξένης περιουσίας, στον βανδαλισμό και την σαδιστική, μέχρι εγκληματικότητος, αντιμετώπιση των ζώων;

Το face-book δείχνει πολλά αρνητικά συμβάντα με καταιγιστικό ρυθμό και αυτό μας επηρεάζει ψυχολογικά, μας καταθλίβει…Συνάμα στοχοποιεί τις εγκληματικές πράξεις, ευασθητοποιώντας κάποιες υπάρξεις, οι οποίες θα ορθώσουν το κορμί σε κάθε είδους παραβατισμό και ίσως ταρακουνήσουν μερικούς να καταλάβουν το απάνθρωπο των ενεργειών τους... Αυτός βέβαια είναι ο εντοπισμός του προβλήματος… Η λύση; Ποια είναι; Μήπως είναι η διαρκής ανησυχία μας, η οποία θα μας κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση; Μήπως είναι η δυνατή αποστροφή και οργή προς τα διάφορα συμβάντα; Ακούνε οι ιθύνοντες τις φωνές μας; Η αγωνιώδης κραυγή μας μπορεί να φέρει κάτι καλό;

Εκείνο που εύχομαι είναι να μην εφησυχάζουμε… Όσες φωνές ακούγονται μου δίνουν ελπίδα. Έστω κι αν νιώθουμε Δον Κιχώτες που κυνηγούν ανεμόμυλους. Ανάμεσά μας υπάρχουν και φωτεινά πνεύματα που εργάζονται σεμνά, χωρίς φαμφάρες, γιατί το καλό δεν ξέρει από τυμπανοκρουσίες κα περιττά πυροτεχνήματα. Είναι η εργαζόμενη μάνα, ο ακούραστος δάσκαλος, ο ψυχωμένος διασώστης ανθρώπων και ζώων, ο προβληματισμένος πολίτης, ο μαχητικός νεαρός. Ίσως να μην προβάλλονται τα επιτεύγματά τους και οι προσπάθειές τους, αλλά είναι αυτοί, των οποίων – όπως είπα στην αρχή – η ύπαρξή τους εξισορροπεί τα όσα διαδραματίζονται στον κόσμο και κρατούν αναμμένη τη δάδα της ελπίδας για κάτι καλύτερο και πιο υγιές σε όλους τους τομείς.

Και ίσως κάποια ημέρα, η κατακραυγή γίνει ουρανομήκης πυρκαγιά που θα λαμπαδιάσει τους ναρκωμένους μηχανισμούς και παρθούν μέτρα δραστικά και αποτελεσματικά προς κάθε παραβάτη του ηθικού δικαίου και της ανθρωπιάς…