Με λένε Κωνσταντίνο...Ούτε Κώστα, ούτε Κώτσο... Κωνσταντίνο και με έμφαση στο ενδιάμεσο νι .
Είμαι το πιο μικρό εγγόνι της γιαγιάς Πολυάνθης, ο δεύτερος από την δεύτερη κόρη της την Αλίσια. Αλίκη αν προτιμάτε. Την είπε όμως Αλίσια, γιατί στα χρόνια της ήταν ξετρελαμένη με μία τηλεοπτική σειρά - ομολογουμένως υπέροχη - ''Το μικρό σπίτι στο λιβάδι'' και ένα κοριτσάκι που έπαιζε το έλεγαν Αλίσια...
Λοιπόν έχω ένα πρόβλημα: Δεν ξέρω πού να κατατάξω τον εαυτό μου.... Κατά την γιαγιά, ο Μιχαήλ-Άγγελος είναι η επιτομή της ομορφιάς... Ο Ηρακλής - Φωτεινός το ξανθό σκερτσόζικο Ιρλανδέζικο ξωτικό...Ο Δημήτρης ο ηθοποιός της οικογενείας που πρωτοστατεί στον χορό και στα θεατρικά... Κι εγώ; Πού μπαίνω; Ποιο χαρακτηριστικό μου θα με σηματοδοτούσε; Ο καθρέφτης δείχνει ένα λεπτό αγοράκι μετρίου αναστήματος, με καταγάλανα μάτια, λευκό δέρμα και χρυσαφένια μαλλιά. Τόσο ξανθά που νομίζουν ότι είμαι Σουηδός!
Λατρεύω τον αδελφό μου τον Δημήτρη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάνω στο παιχνίδι δεν του σπάω τα νεύρα ή δεν τσακωνόμαστε! Πάντα όμως με κάποιο μέτρο, αν και η μαμά λέει ότι είμαι εγωιστής και αν και μια σταλιά, ο εγωισμός μου ξεπερνάει το μπό'ι' μου!!! Δεν το καταλαβαίνω.. Είναι κακό που θέλω πάντα να έχω την τελευταία κουβέντα; Η μαμά λέει, ναι... Αχ αυτή η μαμά!! Μεγάλος έρωτας! Το ομολογώ! Με φωνάζει -και είμαι- μαμαδόπαιδο!!! Δεν κάνω στιγμή μακριά της, εκτός βέβαια από τις ώρες που πάω σχολείο. Εκεί είμαι σωστός κύριος, υπάκουος και προσεχτικός. Φέτος θα πάω στην Α΄Δημοτικού. Δεν μου πολυαρέσει που βλέπω τον Δημήτρη να διαβάζει. Χαλάει χρόνο απ' το παιχνίδι μας! Έρχεται απ' το σχολείο, τρώει, κάνει τα μαθήματά του κι έχει όλο το απόγευμα ελεύθερο για διάφορες δραστηριότητες.Σκέφτομαι πώς θα γίνει να συγκεντρωθώ και να στρωθώ κι εγώ στο διάβασμα... Είναι απαραίτητο; Αφού θα πηγαίνω πέντε ώρες το πρωί σχολείο... Τι το θέλουν και μας βάζουν εργασίες για το σπίτι; Θα το προσπαθήσω όμως, γιατί δεν θέλω ο Δημήτρης να πηγαίνει για στίβο κι εγώ ακόμα να διαβάζω.. Τέλος πάντων... Θα δούμε...
Την περασμένη εβδομάδα ανεβήκαμε στην Αθήνα. Η γιαγιά, μάς λέει ξενιτεμένους, επειδή μένουμε Καλαμάτα.Πήγαμε πρώτα στα εξαδέλφια μας, τα παιδιά της θείας Ελπίδας,κάτσαμε λίγες ημέρες και μετά μείναμε στην γιαγιά. Μου αρέσει πολύ εδώ, γιατί το σπίτι της γιαγιάς είναι γεμάτο... να δεις πώς το λένε!!Α! Διακοσμητικά κι εγώ τρελαίνομαι να τα πειράζω! Αν και αμέσως αρχίζει η γιαγιά: ''Πρόσεξε Κωνσταντίνε μου! Είναι εύθραυστο! Θα σπάσει!'' Το αφήνω με την σκέψη ότι κάποια στιγμή θα το εξερευνήσω σίγουρα! Να! Όπως τα δίδυμα γυάλινα μικρά σκυλάκια! Πόσο όμορφα! Ώσπου τσουφ!Την ώρα που τα έβαλα να χαιρετιούνται, έπεσε η κρυστάλλινη μυτούλα του ενός!! Έκανα τον τελείως αδιάφορο! Έβαλα το ένα να κοιτάζει το άλλο, την μύτη ανάμεσά τους κι ούτε γάτα ούτε ζημιά! Η γιαγιά θα το ανακαλύψει βέβαια, όταν φεύγοντας εμείς ξαναβάλει τα διακοσμητικά της, στην προτέρα θέση τους και σίγουρα θα βρει έναν τρόπο να κολλήσει την γυάλλινη μυτούλα!
Μου αρέσουν πολύ και οι καμπανούλες της! Ο ήχος της μιας μου θυμίζει το κουδούνι του σχολείου κι όλο την κουνάω '' 'Ασ' την Κωνσταντίνε! Μας πήρες τ' αυτιά!Δεν είπαμε δεν πειράζουμε τα πράγματα της γιαγιάκας;'' ''Καλά μαμά, την αφήνω!'' Και πιάνω τις άλλες δυο με τον χαμηλότερο ήχο. Είχα όμως μια μικρή ατυχία...''Γιαγιά, κοίτα! Μου έφυγε αυτό που κτυπάει! Όχι από την καλή! Από την άλλη...'' ''Μ' αφού παιδάκι μου την κτυπούσες με τόση δύναμη, έφυγε το γλωσσίδι της... Εκτός κι αν το τράβηξες... Άσ' το! Θα δω τι θα κάνω αργότερα!...''
Φτηνά την γλίτωσα! Πήρα την πράσινη σαυρούλα κι άρχισα να παίζω στο δωμάτιό μου.Αυτήν την σαύρα την έχω βάλει στο μάτι... Η γιαγιά λέει ότι της θυμίζει την σαύρα στον ανθόκηπό της στην Κεφαλονιά, που όταν έβγαινε να λιαστεί, η γιαγιά την έπιανε απαλά κι αυτή καθόταν μ' ευχαρίστηση στο χέρι της!!! Χμ!! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έβαλα την σαύρα πίσω στην θέση της. Πιθανόν μου έπεσε κάπου μέσα στο δωμάτιό μου...Ε, όταν η γιαγιά θα ΄ρθει να συμμαζέψει αφού φύγουμε, θα την βρει σίγουρα! Όπως θα βρει και το καπέλο μου και το ρολό'ι' μου που ξέχασα να τα πάρω!
Μέγα πρόβλημα ο ύπνος! Για να κοιμηθώ θέλω την μαμά κοντά μου. Μας διαβάζει παραμύθια και αποκοιμιόμαστε. Υπάρχουν όμως φορές, όπως τώρα που είμαστε στην Αθήνα, που μένει στο σαλόνι με την μαμά της και κουβεντιάζουν... Κι εμένα, άντε να με πάρει ο ύπνος... Σηκώνομαι χίλιες φορές απ' το κρεβάτι κι όλο κάτι βρίσκω να πηγαίνω στο σαλόνι...''Γιατί ήρθες Κωνσταντίνε; Δεν είπαμε να κοιμηθείτε γιατί καθίσατε ως αργά;'' ''Έλα μέσα μαζί μου!...'' ''Δεν μπορώ μάτια μου. Θα έρθω σε λίγο. Τώρα μιλάω με την μαμά μου.. Έχω καιρό να την δω.... Όπως εσύ θέλεις την δική σου, έτσι κι εγώ θέλω την δική μου...Άντε πήγαινε να κοιμηθείς σαν καλό παιδί...'''
Πάω και ανοίγω τα φώτα. ''Μαμάαα! Ο Κωνσταντίνος δν με αφήνει να κοιμηθώ! Κάνει βλακείες! Πες του κάτι!!!'' '' Εντάξει Δημήτρη μου! Κωνσταντίνε! Σβήσε το φως και ξάπλωσε αμέσως!'' Τα φώτα τα σβήνω και...τρέχω στο σαλόνι! ''Τι θέλεις Κωνσταντίνε; Να θυμώσω; Γιατί είσαι πάλι εδώ;'' ''Θέλω νερό!'' ''Πιες και γρήγορα στο κρεβάτι!'' ''Όχι! θέλω κοντά σου!'' και πηδάω στην αγκαλιά της μαμάς που είναι ιδιαιτέρως μαλακή, μεγάλη και ζεστή σαν φωλιά...Της ζουλάω τα δυο μάγουλα με τις παλαμίτσες μου και της δίνω σκαστά φιλιά... '' Έλα αγάπη μου... Δεν περάσαμε ωραία σήμερα; Σου είπα, σε λίγο θα έρθω κι εγώ στο δωμάτιο...'' ''ΟΧΙΙΙΙ!!! Δεν πάω! Δεν πάω!'' ''Ε, σιγά! Είναι 11 η ώρα! Τι τσιρίζεις; Ο κόσμος κοιμάται δίπλα... Θέλεις να θυμώσω; Έτσι κάνουν τα καλά παιδιά; Για κάνε μου την χάρη...''
Πηγαίνω προς το δωμάτιο και η άκρη του ματιού της γιαγιάς με αντιλαμβάνεται όρθιο στο χωλ! Με βλέπει όμως κι η μαμά! ''Αυτό ήταν! Αύριο δεν έχει βόλτα!'' '''Όχι! Έχει! Έχει! Έχειειεει!'' ''Μαμά, πες του κάτι!!! Δεν με αφήνει να κοιμηθώ!!!! Πάψε επιτέλους!!!!'' ''Όχι! Δεν παύω! Έλα μέσα μαμά!!!''' ''Θέλεις να σου πω ότι είσαι κακό παιδί; Ξύπνησες τον αδελφό σου. Τι φωνάζεις τέτοια ώρα; Τι σου ζήτησα; Να κάτσω λίγο με την μαμά μου και θα έρθω σε λιγάκι. Τρέχα στο κρεβατάκι σου!'' Έτρεξα και....ξαναγύρισα!! Το μάτι της μαμάς αγρίεψε! Σκούρα τα πράγματα! '''Παντολέων!!!! Μίλησα!!! Έτσι και δεν πας να κοιμηθείς, ξέχνα την βόλτα αύριο!'' Όταν με φωνάζει με το επίθετό μου, πάει να πει ότι έχει θυμώσει για τα καλά... Έπρεπε όμως να της πω κάτι που με πλήγωσε.... Πήδηξα στην αγκαλιά της βουρκωμένος και άρχισα:
''Δεν είμαι κακό παιδί! Δεν είμαι παλιόπαιδο!!! Δεν είμαι!!!'' ''Ποιος σε είπε παλιόπαιδο; Εγώ είπα: Θέλεις να σου πω ότι είσαι κακό παιδί;''' ''Ό...Ό...Όχι!!!.... Εννοείς ότι είμαι κακό παιδί αφού δεν σε ακούω!!!!Και με έχουν πει και παλιόπαιδο!...'' ''Έλα φως μου! Δεν ακούμε τις βλακείες που μας λένε! Πάψε να κλαις! Και φυσικά δεν είσαι παλιόπαιδο! Είσαι ένα χρυσό παιδί, λίγο αταχτούλης, που πολλές φορές όμως, παραγίνεσαι αταχτούλης... Να, τώρα ξύπνησες τον αδελφό σου και δεν ακούς με τίποτε που σου λέω να πας να πλαγιάσεις...Έλα, δώσε μου μια μεγάλη αγκαλιά! Μπράβο το παιδί μου! Πάμε μαζί να σε βάλω στο κρεβατάκι σου! Έλα παιδί μου! '' Και καθώς φεύγαμε προς την κρεβατοκάμαρα, είδα την γιαγιά να μας κοιτάζει προβληματισμένη... Αργότερα, κάνοντας τον κοιμισμένο, την άκουσα να λέει στην μαμά: ''' Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω τον Κωνσταντίνο, Αλίσια... Είναι συνέχεια παιχνιδιάρης, σκανταλιάρης, πείσμων, δεν δείχνει όμως τον εσωτερικό του κόσμο... Σημερα με προβλημάτισε... Είδες πόσο του στοίχισε μια κουβέντα; Είδες πώς έκλαιγε λέγοντας: ''Δεν είμαι κακό παιδί; Δεν είμαι παλιόπαιδο;...'' ''Είναι πολύ ευαίσθητος μαμά, απλά δεν θέλει να το δείχνει... Λατρεύει τον αδελφό του, είναι όμως λίγο εγωιστής και κρύβεται... Πληγώνεται πολύ εύκολα... Βέβαια είναι ζιζάνιο και όπως όλα τα παιδιά θέλει όρια. Μαζί μου έχει κόλλημα. Τον είδες; Μου έβγαλε την πίστη μέχρι να πέσει για ύπνο. Κι αν τελικά δεν πήγαινα μαζί του, ακόμα ξύπνιος θα ήταν... Κι αυτό γιατί βγήκαμε από τα καθιερωμένα, από την σειρά μας... Στο σπίτι μας κάθομαι στα κρεβάτια τους, συζητάμε, τους λέω παραμύθια... Κι αυτό τούτες τις μέρες του έλειψε και βγάζει αντίδραση. Είναι όμως ψυχούλα...'''
Κι έμεινε η γιαγιά να αναλογίζεται ένα λεπτό ξανθό αγοράκι να λέει με λυγμούς:'' ''Δεν είμαι παλιόπαιδο ... Δεν είμαι...'' Καλά, η γιαγιά φτιάχνει ολόκληρα σενάρια! Δώσ' της μια αφορμή και σου φτιάχνει δακρύβρεχτη ιστορία!!!
Μόλις φύγουμε, έχει μπόλικη δουλειά!! Πρώτα- πρώτα να μαζέψει από τις πιο απίθανες γωνιές τα παιδικά Ντι Βι Ντί! Να βρει και τα εξώφυλλά τους και να τα ξανατακτοποιήσει στην θέση τους. Κι αυτό, διότι εγώ το πρώτο που κάνω με την είσοδό μου εις την οικία της, είναι να ανεβώ στην καρέκλα και από μια βιβλιοθήκη να κατεβάσω του κόσμου τα Ντι Βι Ντί. Μετά τρέχω στο μηχάνημα και βάζω να δούμε παιδικά! Ξέρω να χειρίζομαι το μηχάνημα, από πολύ μικρός. Το μόνο που δεν κάνω είναι να μαζέψω μετά τα δισκάκια και να τα βάλω στην θέση τους! Αυτό το αφήνω, για να απασχοληθεί η γιαγιάκα! Και αυτή θα βρει το ένα κάτω από το τραπέζι του σαλονιού, το άλλο κάτω από τον καναπέ και δυο-τρία σπαρμένα κάτω απ' το κρεβάτι μας! Εκεί που θα πάθει την πλάκα της είναι το χαρτί με το μανόν!
Μόλις φύγουμε, έχει μπόλικη δουλειά!! Πρώτα- πρώτα να μαζέψει από τις πιο απίθανες γωνιές τα παιδικά Ντι Βι Ντί! Να βρει και τα εξώφυλλά τους και να τα ξανατακτοποιήσει στην θέση τους. Κι αυτό, διότι εγώ το πρώτο που κάνω με την είσοδό μου εις την οικία της, είναι να ανεβώ στην καρέκλα και από μια βιβλιοθήκη να κατεβάσω του κόσμου τα Ντι Βι Ντί. Μετά τρέχω στο μηχάνημα και βάζω να δούμε παιδικά! Ξέρω να χειρίζομαι το μηχάνημα, από πολύ μικρός. Το μόνο που δεν κάνω είναι να μαζέψω μετά τα δισκάκια και να τα βάλω στην θέση τους! Αυτό το αφήνω, για να απασχοληθεί η γιαγιάκα! Και αυτή θα βρει το ένα κάτω από το τραπέζι του σαλονιού, το άλλο κάτω από τον καναπέ και δυο-τρία σπαρμένα κάτω απ' το κρεβάτι μας! Εκεί που θα πάθει την πλάκα της είναι το χαρτί με το μανόν!
Δηλαδή, την άλλη φορά που είχαμε έρθει, γράψαμε ένα γράμμα της αλφαβήτας σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί και το κολλήσαμε πάνω απ' το κομοδίνο της να το βλέπει και να μας θυμάται! Τώρα είδα ότι η μαμά πήρε από την τουαλέτα ένα μανόν με όμορφο πράσινο χρώμα και έβαψε τα νύχια της. Έμπνευση!!!! Πήραμε το μανόν κι ο Δημήτρης έβαψε το χαρτάκι με το ωραίο πράσινο χρώμα!!!! Ήθελα κι εγώ, οπότε πρόσθεσα μερικές πινελιές. Όμως, ούπς!!! Μου έπεσε λίγο μανόν πάνω στον τοίχο! Το κοίταξα και αποφάσισα ότι αυτή η πινελιά που έμοιαζε με στενό λεπτό δάκρυ, έδινε μια άλλη αισθητική προοπτική στο όλο έργο μας!! Έτσι ησύχασα! Και όταν τη δει η γιαγιά, αν δεν της αρέσει, κάτι μπορεί να σκαρφιστεί!
Σας είπα, ότι όταν δεν περνάει το δικό μου θυμώνω. Αλλά ενώ εγώ τσιρίζω, οι άλλοι κρυφοχαμογελούν!!!! ''Κοίτα ένα λιανό νερα'ι'δάκι που ωρύετα!!'' είπε μια μέρα η γιαγιά και συμπλήρωσε: '' Ωραία, να το θυμώσεις! Και πού θα βρει χώρο η παρατήρηση να φωλιάσει;;'' Φαίνεται, το όλο μου στυλ δεν παραπέμπει σε σοβαρές καταστάσεις, οπότε η αντιμετώπισή μου θέλει μία κάποια ευρύτερη αναζήτηση....Άσε που είμαι και χαδιάρης! Να δείτε παιχνίδια που κάνουμε με τον μακρυμάλλη σκυλάκο μας, τον Άρη!!! Α, ο Άρης! Είναι η λατρεία μας! Κοιμάται στα κρεβάτια ολονών μας! Περνάει την νύχτα του επισκεπτόμενος όλους μας! Έχουμε μια φωτογραφία που κοιμάται φαρδύς-πλατύς στο προσκέφαλο του Δημήτρη, ο οποίος έχει απλώσει το χέρι του και τον αγκαλιάζει απ' την μέση!
Τον αδελφό μου τον Δημήτρη τον θαυμάζω!Παίζει και στα θεατρικά της γιαγιάς και τον κοιτάζω με μεγάλο καμάρι! Είναι ο καλύτερος αδελφός του κόσμου!Πέφτει και καμιά ανάποδη, αλλά τι να κάνουμε! Παιδιά είμαστε! Όχι ρομπότ!!! Παιδιά με αναζητήσεις, εκρήξεις, αγάπες, χαρές, φυσιολογικά παιδιά δηλαδή. Και πάνω από όλα, α γ α π ι ό μ α σ τ ε!!!!!!
Εκείνο που αποσυντονίζει τελείως την γιαγιά όταν την επισκεπτόμαστε, είναι που γυρίζουμε ξυπόλητα!!! ''Τις παντόφλες σου Δημήτρη! Τις παντόφλες σου Κωνσταντίνε! Τιιιιιιιιιιιι;Περπατάτε ξυπόλητα και τώρα ανεβαίνετε στον καναπέ;;; Μηηηηηη!!! Όχι στον δικό μου καναπέ!!! Στον δικό σας καθίστε!!!!!!'' ''Μα γιαγιά και ο γατούλης σου ο Ερμής, δεν ανεβαίνει στον καναπέ σου;'' ''Άλλο ο Ερμής! Εσείς τώρα στην θέση σας!'' Βέβαια καθόμαστε δίπλα στην γιαγιά-άλλο που δεν θέλει η καημένη- με την συμφωνία όμως τα πόδια μας να είναι κάτω. Ξαπλώνει ο Δημήτρης δίπλα της, τον αγκαλιάζει, το καμαρώνει και κάπου εκεί στριμώχνομαι κι εγώ!!! Η χαρά μας είναι να ξεγελάμε την γιαγιά και ν' ανεβαίνουμε ξυπόλητοι στον καναπέ της!! Η μαμά σύμμαχός μας αναφωνεί πειραχτικά: '' Θα πεις στα εγγόνια σου να μην καθίσουν πλά'ι' σου;'' ''Δεν είπα τέτοιο πράγμα!!!! Είπα να μην ανεβάζουν τις πατούσες τους στα καθίσματα! Και φυσικά να έρθουν, αλλά οι πατούσες κάτω!!''' ''Έχεις κολλήματα, ε, μαμά;'' ''Έχω! Ανεχτείτε τα ! Δεν μπορείτε να σεβαστείτε την ιδιοτροπία μου; Ξαπλώνετε κάτω, περπατάτε χωρίς σαγιονάρες, δεν γίνετε να καταλάβετε ότι πιέζομαι πολύ, όταν ξαπλάρετε στον καναπέ μου; Βρε παιδιά!! Σας παρακαλώ!!!''
Μας παρακαλεί, μας ξεπαρακαλεί, εμείς στο τέλος ανεβαίνουμε, την στριμώχνουμε, την πειράζουμε και άντε να ξεφύγει!!!!Αποτέλεσμα; Ανακωχή! Βαριαστενάζει, αλλά υποχωρεί! ''Τελικά δεν με καταλαβαίνετε!'' Τελικά δεν την καταλαβαίνουμε!!!! Μας αρέσει ο δικός της καναπές γιατί στριμωχνόμαστε δίπλα της και μας χα'ι'δεύει όμορφα στα μαλλάκια μας και στην πλατούλα μας!! Τον Ερμή τον αφήνει να κοιμάται δίπλα της κι ας βαδίζει ξυπόλυτος!!!! Λοιπόν η γιαγιά πρέπει να έχει ένα είδος ελεγχόμενης μικροβιοφοβίας. Εμείς το έχουμε αποδεχτεί! Εκείνη δεν το ξέρει και πιέζεται... Αλλά τι λέει ο σοφός λαός; '' Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματά του!'' Πόσο περισσότερο λοιπόν την γιαγιά σου!!! Εγώ δε, ως ζαβολιάρης που είμαι, ανεβαίνω σιγά-σιγά από το μπράτσο του καναπέ και βρίσκομαι στο κεφαλάρι χορεύοντας τον ινδιάνικο χορό της βροχής!!!! ''Μπράβο Κωνσταντίνε! Ήρθες ξυπόλητος, εκεί που ακουμπάω το κεφάλι μου!'' ''Είσαι φωναξιάρα!!!! Μην φωνάζεις!!! Το πάτωμα είναι καθαρό! Κοίτα γιαγιά! Χοροπηδάω!!!'' Ε, και κάποια στιγμή η γιαγιά παραδίνεται!!!
Όταν κάνω φασαρία πολύ, η μαμά με ;φωνάζει -όπως ξαναείπα- με το επίθετό μου, για να κάνει την αυστηρή και να φοβηθώ: ''Παντολέων! Πάψε να τρέχεις γύρω- γύρω, θα ζαλιστείς και θα χτυπήσεις! Παντολέων! Μην ανοίγεις πάλι την τηλεόραση! Χαμήλωσέ την παιδί μου! Και τέρμα τα παιδικά για σημερα! Μας έχετε μουρλάνει!!'' Κι εγώ, στέκομαι προσοχή, χτυπάω το πόδι μου σαν φαντάρος, χαιρετώ στρατιωτικά και φωνάζω δυνατά: ''Εντάξει αρχηγέ!! Εντάξει!!! Διαταγές!!!!''' Και βλέπω στο αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της μαμάς να τρεμοπαίζει ένα χαμόγελο που άδικα προσπαθεί να κρύψει!!!! Οργίζομαι, φωνάζω, θυμώνω, εκείνοι μισοχαμογελούν λες και η οργή δεν μπορεί να συνυπάρχει μ'ένα κατάξανθο, γαλανομάτικο κλαράκι...Θυμώνουν, ωρύονται, με απειλούν, μόλις τους απαντήσω ή τσιρίξω, ξαναμισοχαμογελούν λες και οι απαντήσεις μου δεν συνάδουν με την ένταση της επίπληξής τους... ''Δεν ξέρει κανείς πώς να φερθεί σε τούτο το παιδί'' είχε πει ο παππούς. '' ''Την βγάζει καθαρή με την ομορφιά του και τα καμώματά του!!!''
'Ομορφος όμως είναι και ο αδερφός μου ο Δημήτρης και τα ξαδέρφια μου! Με μέναν μόνον σηκώνουν τα χέρια ψηλά! Κάπου τους μπερδεύω! Έχω μια μυστηριώδη προσωπικότητα!!! Η θεία η Ελπίδα λέει πως μοιάζω με ψεύτικο κουκλί! Η γιαγιά με λέει ηλιαχτίδα! Άρα αυτοπροσδιορίζομαι ως ο χρυσόμαλλος σκανταλιάρης - κατά την ελληνική μυθολογία μας- Ερμής με τα θαλασσιά μου μάτια και την γεμάτη πείσμα και αγάπη, καρδιά!!!!!
Υπογραφή: Κωνσταντίνος Παντολέων!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου