Η Άννα άνοιξε τα μάτια της. Αμέσως ένιωσε ένα απέραντο κενό μέσα της...Έτριψε το χέρι της που είχε μουδιάσει και πονούσε. Της πήρε πέντε λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσει πού βρισκόταν.. Α... Στο σπίτι της.. Επιτέλους. Σηκώθηκε αργά, στρώνοντας με το χέρι της την τσαλακωμένη από τον ύπνο φούστα της... Πόσο καιρό είχε να την αλλάξει; Δεν θυμόταν... Τι σημασία είχε... Βολεύτηκε με δαύτην...Σέρνοντας τις παντόφλες της, πήγε στην κουζίνα και έφτιαξε γάλα.. Το έβαλε στον δίσκο μαζί με μία φέτα ψωμί... Της άρεσε να το κόβει μπουκιές και να τις ρίχνει στο γευστικό υγρό, ψαρεύοντάς τες με το κουτάλι.. Κάθισε στο περιβόητο καθιστικό. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα που έβγαζε ακριβώς στην βεράντα του σπιτιού του συχωρεμένου θείου Μεμά, μιας κι ήταν κτισμένο τσίμα-τσίμα με το δικό τους. Η σκεπή του, έφτανε στο ύψος του δικού τους δεύτερου ορόφου.... Το άρωμα από το ψηλό φουντωτό γιασεμί της γειτόνισσας που τους χώριζε μόνον ένας τοίχος, πλημμύρισε την ατμόσφαιρα και μπήκε ευρπόσδεκτα και στον δικό της χώρο... Ανάσανε βαθιά. Καθώς έτρωγε, προσπαθούσε να θυμηθεί πώς έπεσε για ύπνο... Και κείνα τα όνειρα, την αποσυντόνιζαν... Μακάρι να γινόταν να μην κοιμόταν ποτέ... Την βασάνιζαν οι σκέψεις όλη μέρα, ερχόντουσαν και το βράδυ μπερδεμένες σε περίεργους συνδυασμούς και την αποτελείωναν. Ούτε στον ύπνο της δεν μπορούσε να βρει λίγη γαλήνη... Γι'αυτό και ξύπναγε κουρασμένη το πρωί.. Ένα ψυχικό ράκος.Να, όπως χτες την νύχτα...Ονειρεύτηκε πως πονούσε το δικό της πόδι και πως η Βενετία άνοιξε την πόρτα σε κάτι ανθρώπους που την πήραν σηκωτή και την πέταξαν σ' ένα στενό δωμάτιο με μαύρους μπογιατισμένους τοίχους Το μόνο φως που υπήρχε, ήταν μια λεπτή αχτίδα ήλιου που έμπαινε από κάποιο γδάρσιμο στο βαμμένο κι αυτό με μαύρο χρώμα παραθύρι. Έκλαιγε, φώναζε να την βγάλουν από κει, αλλά κανείς δεν την άκουγε. Κάτι της φάνηκε πως κινήθηκε μες στο σοτάδι κι έβαλε πάλι τις φωνές... Και τώρα πονούσε και το χέρι της...Θεέ μου πώς πονούσε... Ξύπνησε αλαφιασμένη και κατάλαβε ότι στον ύπνο της είχε πλακώσει το δεξί της χέρι που είχε μουδιάσει ολόκληρο. Προσπάθησε να εξηγήσει το όνειρό της. Κάποια σημεία ήταν τόσο προφανή που καταδείκνυαν από μακριά το άγχος το οποίο την κατέτρωγε... Τώρα το κλάμα όλοι έλεγαν ότι προμηνύει κάτι καλό... Λες σήμερα να της συνέβαινε κάτι ευχάριστο;; Είδε πάνω στο τραπέζι κάποια φάρμακά της και τα πήρε. Ο γιατρός τής είπε να τα παίρνει τακτικότατα, να μην τα διακόπτει και τα ξαναρχίζει, γιατί δεν θα κατάφερναν τίποτε και η θεραπεία της θα πήγαινε πίσω... Εύκολο όμως το 'χεις να τα θυμάται καθημερινώς;
Το βλέμμα της καρφώθηκε απέναντι, στον κενό χώρο που άφησε η καρέκλα που έλειπε... Αμέσως σκοτείνιασε... Να μην μπορεί να νιώσει άνετα ούτε μέσα στο ίδιο της το σπίτι; Ορίστε...Τραντάχθηκε πάλι ο νους της..Ωραία! Της κόπηκε τώρα κι η όρεξη.. Έσπρωξε την κούπα της παραπέρα... Αλλίμονο αν άρχιζε από το πρωί να θυμάται τα γεγονότα εκείνα που της μαύρισαν την καρδιά και της ταρακούνησαν τον νου...
Σηκώθηκε όρθια.. Τούτο το μπαλκόνι έβλεπε στο πίσω μέρος. Πέρασε στην ταράτσα τού θείου της -ένα βήμα ήταν από το καθιστικό- μιας και από το δωμάτιο έβγαιναν κατευθείαν στην ίσια σκεπή του κολλητού μ' αυτούς οικήματος.Να είναι καλά ο θειος της... Το είχε γράψει στο όνομά της . Εν καιρώ, θα έβλεπε τι θα έκανε και μ'αυτό... Το τελευταίο οικόπεδο το είχε πουλήσει στην οικογένεια της Βασιλικής, η αλήθεια είναι σε πολύ χαμηλή τιμή. Ήθελε όμως τα χρήματα άμεσα. Με αυτά πορευόταν τον τελευταίο χρόνο και γι' αυτό δεν είχε ασχοληθεί με τις συντάξεις και τα τοιαύτα... Κοίταξε απέναντι... Τι όμορφη θέα!!! Αντίκρυζε το βουνό τους Άγιους Φανέντες πέρα ως πέρα και όλο τον δρόμο με τις γαζίες κατά μήκος του.Στην άκρη προς το λιμάνι, ήταν το σπίτι της Τζούλιας. Δίπλα ακριβώς στην θάλασσα, πίσω απ' το λιμεναρχείο. Προχτές την πήρε τηλέφωνο και την ρώτησε αν θα ερχόταν στην Κεφαλονιά... Ωραία θα ήταν να ερχόταν.. Περνούσε πολύ όμορφα σπίτι της... Ανάσανε βαθιά φρέσκο αέρα και μπήκε μέσα. Όταν γύριζε προς τον τοίχο, έβλεπε την Βενετία να την κοιτάζει μ'εκείνο το απλανές βλέμμα της, αρρωστημένα ακίνητη και να σιγανογκρινιάζει εκνευριστικά για το πληγιασμένο πόδι της...Δεν άντεχε να την ακούει.. Πήρε τον δίσκο και πήγε στο δωμάτιό της. Τον άφησε αφηρημένα πάνω στο φυστικί κουβέρ-λι και κοίταξε την τουαλέττα της. Πάνω στην γυάλινη επιφάνεια με τα προσωπικά της είδη μακιγιάζ και τα μπιμπελό, βρισκόταν ανοιχτό το όμορφο κουτί που έβαζε τα κοσμήματά της...Πρόσεξε έκπληκτη ότι ήταν άδειο. Δυο-τρία μικρά δαχτυλίδια κοίτονταν στο βάθος του... '' Μα, πού πήγαν τα χρυσαφικά μου;;;Τι έγιναν; Τα έχω φυλάξει πουθενά και δεν το θυμάμαι; Εντάξει, χάρισα κάποια σε κείνη την κυρία... Τα άλλα όμως;'' Μήπως τα είχε καταχωνιάσει πουθενά και δεν το θυμόταν;Τελευταία ξέχναγε πολύ συχνά, αλλά τα χρυσαφικά της βρίσκονταν όλα εδώ όταν την έβαλαν στο ψυχιατρείο... Ψυχιατρείο.... Μόλις το σκέφτηκε, το μυαλό της έκανε ξανά μιαν επικίνδυνη τούμπα που θόλωσε την διαύγεια του νου....Ωχ, και τι θυμήθηκε τώρα!!Πήρε τον δίσκο απότομα και σχεδόν τον πέταξε στο τραπέζι της κουζίνας..
''Αυτή φταίει για όλα!!! Πέθανε και ξέγνοιασε... Ρωτάς όμως κυρία μου τι τραβάω εγώ που έμεινα πίσω;; Κατάντησα να μην με σηκώνει ούτε το ίδιο μου το σπίτι...Ωραία!!Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ μέσα! Μου φαίνεται ότι θα πέσουν οι τοίχοι και θα με πλακώσουν! Έφυγες και μαζί σου πήρες και τον αέρα! Δεν μπορώ να αναπνεύσω!!! Κάτι βαρύ μου πλακώνει το στέρνο... Τι θα κάμω; Πού θα πάω;'' Δεν ήξερε πού θα πάει... Εκείνο όμως που ήξερε είναι ότι έπρεπε τάχιστα να φύγει από κει μέσα...Άνοιξε την ντουλάπα της και κοίταξε αδιάφορη τα πανέμορφα ρούχα που είχε φτιαξει η ίδια με τα επιδέξια χέρια της Διάλεξε μία απλή φούστα και ένα αδιάφορο μπλουζάκι που τα είχε άλλοτε για μέσα στο σπίτι.Χτένισε βιαστικά τα μαλλιά της και σαν να τη κυνηγούσαν χιλιάδες ερινύες, κατάβηκε γρήγορα τα σκαλιά και αριβάρισε κατευθείαν για το σπίτι της Βασιλικής.Θα την θερμοπαρακαλούσε, στην ανάγκη θα έπεφτε στα πόδια της, να την δεχτεί λίγες ημέρες κοντά τους. Με αναπτερωμένο ηθικό βγήκε στον δρόμο, τραβώντας πίσω της με δύναμη την εξώπορτα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου