ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΠΛΕ [ΣΑΜΗ 1990]

Η θάλασσα απέναντι ζωντανή, τρεμουλιαστή, γαλάζια...
Έναν τόνο πιο σκούρο τα κοντινά βουνά...
Αραχνο'ύ'φαντο, γαλάζιο τα μακρινά...
Ζαχαρί γαλανό ο ουρανός...

Στην παμπ μπροστά άσπρες καρέκλες και τραπεζάκια δίπλα στο κύμα.

Στο μαγνητόφωνο το ''Ραν α γουέ'ι' ''
Στο μπαρ σερβίρει ποτά ο εικοσάχρονος νησιώτης.
Λίγοι ακόμα οι πελάτες. Δυό ζευγάρια μόνον, στο γέρμα του ήλιου...

Άσπρο, γαλάζιο και νιάτα.
Κι εγώ, στ' αντίπερο σπιτάκι παρατηρητής.

Τσετσέλια, χαρτάκια και τζατζαμίνια ένα γύρω.
Στην πάνινη πολυθρόνα μου,ακουμπά η καρδιά μου,γεμάτη πέλαγα.
Ιόνιο γαλάζιο, αφροστόλιστο, καθάριο, μαγικό.
Οι ρίζες... Η σκέψη, το τρέμουλο της ψυχής...
Οι αναμνήσεις...

Φύκια στα πόδια, βότσαλα στα χέρια, άνεμοι στα μαλλιά.
Η ανάσα της θάλασσας σ' ένα κοχύλι, πάνω στο αυτί σου.

Ένα σεντούκι κροκάλες του Μύρτου
και γοργόνας όνειρα...
Κόλποι αστραφτεροί, άσπροι, στα ριζά γκρεμού.
Νερό αρσενικό, πλάσμα ζωντανό, αντρίκειο...

Θεότητα αρσενικιά που καιροφυλακτεί.
Μόνο το βράδυ ζωντανεύει και βγαίνει σεργιάνι.
Στην άσπρη άμμο σημάδια, ίχνη από μνήμες παλιές που σβήνουν το θαμποχάραμα.
Κι η θεότητα το πρωί, νερό πάλι...Απέραντο  , γαλάζιο,
βαθύ, τρεμουλιαστό, γλαρό, βελούδινο και μυστικό...

Σπηλιές για κρυψώνες Τριτώνων.
Θεόρατα σκοτεινά ανοίγματα της ψυχής και των βράχων...

Χλωμές πριγκίπισσες πάνω στο κάστρο και ποπολάροι στις στράτες...
Βεντάλιες βενετσιάνικες, ομπρελίνα μεταξωτά, καντρίλιες και μπόλια υφαντή...
Καντάδα, αριέτες, λαντώ και βάρκες...

Μία μπουρού κι η σκέψη πειρατής, κουρσάρος στο πέλαγος...
Ένα ημίψηλο κοντά σε μιά βάρκα...
Κι ένας πύρινος ριζοσπάστης στην φλόγα του αγώνα...

Τα φώτα αντίκρυ άναψαν και οι σκιές πλήθυναν.
Ο φλοίσβος στ' αυτιά, κιθάρα που ακουμπανιάρει...
Τα νιάτα κει στον καφενέ, σκεπάσανε τον χώρο.
Στον δρόμο ανάμεσά μας,βολτάρει το σήμερα...
Διάφανη πορσελάνη το γαλάζιο γύρω μου.
Η θάλασσα ηρέμησε τελείως, κουρασμένη...
Ίσως το βράδυ βγουν απ' τα νερά, οράματα και θρύλοι...

Την ωρα που το φεγγάρι κυρίαρχο θα γράφει
το διάβα του στην ουρανοστράτα
Την ώρα που τ' αστέρια θα γυαλίζονται στο λιμάνι μαζί με το νέον
Την ώρα που ο γαλαξίας θα χύνεται γλαυκός στο στερέωμα,

Τότε, ίσως, ίσως ζωντανέψουν φιγούρες, ιστορίες και κοιτάγματα του χθες...

Τώρα το πλοίο μπήκε στο λιμάνι...
Η νέα ζωή, ανέμελη περπατεί....
Το κόκκινο χαρτάκι,με το τρυφερό, παχουλό κεφαλάκι του, στολίζει το παρτέρι...

Τα παιδιά είναι στην αλάνα...
Η καρδιά μου μόνη, βουτηγμένη στο πέλαγος...
Γαλάζιο, βαθύ, ζωντανό, τρεμουλιαστό Ιόνιο...

Και στο πικ άπ απέναντι,
το ''Ραν α γουέ'ι' ...

---------------------------------------------------------------------------

1990...Σάμη...Καλοκαίρι...Είχαμε νοικιάσει στης κυρίας Βασιλικής Αντωνάτου, της μαμάς της Κατερίνας. Καθόμουν τα βράδια έξω, με την θάλασσα απέναντι. Και μπροστά μας  ένα καλοκαιρινό στέκι, το ''Μέ'ι΄Ντέ'ι'  '' που συγκέντρωνε την νεολαία και φυσικά τις κόρες μου...Μαζί μου πήρα ένα σωρό κατάλευκες κροκάλες του Μύρτου και ένα σωρό γαλάζιες αναμνήσεις...

Σήμερα, έτος 2022, πολλές από αυτές τις κροκάλες απλώνονται σε ένα τραπεζάκι του σαλονιού και άλλες σε κάποια άλλη θέση στο χωλ. Ανάμεσά τους, τα μεγάλα κοχύλια που μου είχε φέρει ο ευγενικός πατέρας της Κατερίνας Αντωνάτου... Αυτή είναι η πολύτιμη, κεφαλονίτικη μυρωδιά από το καλοκαίρι, στο δικό μου [νοικιασμένο] διαμέρισμα όπου κατοικοεδρεύω... Απλά, ΔΕΝ ξεχνώ...