ΚΑΤΙ ΟΦΕΙΛΩ, ΚΑΤΙ ΟΦΕΙΛΕΙΣ...

'Οταν όλα τα δίνεις,
δεν μπορεί νά 'σαι μόνος.
Όταν όλα τα δίνεις,
πώς σε τρώει ο πόνος;;

Ήσουν κάποτε νέος
και θυσία γινόσουν
για παιδιά, για γυναίκα
μα, ποτέ δεν χαλιόσουν...

Κι εκεί κάπου ξεχνούσες
κάθε ''θέλω'' δικό σου...
Απαρνιόσουν με γέλιο
τον μικρό  εαυτό σου...

Για τους άλλους νοιαζόσουν
να χαρούν, να γελάσουν,
νά 'χουν μνήμες ωραίες,
που μ' αυτές να γεράσουν...

Τώρα μένεις μονάχος
και χιλιάδες οι σκέψεις...
Πάντως, πρέπει και πάλι
τη ζωή να παλέψεις...

Κλαις σαν βλέπεις να διώχνουν
τους γονείς απ' το σπίτι.
Στα ιδρύματα μέσα
μόνο η πίκρα δεν φρίττει...

Μα εσύ έχεις μάθει
σεβασμό στα παιδιά σου
κι όταν γίνεις γεράκος
θε να 'ρθούνε σιμά σου...

Στο δικό τους το σπίτι
τα παιδιά μένουν τώρα...
Κι εσύ έτσι πετούσες
όταν ήρθεν η ώρα...

Αυτή  είναι η μοίρα:
Τα φτερά σου ν' ανοίγεις,
στον κατάλληλο χρόνο
μ΄'ενα ταίρι να σμίγεις...

Μα  π ο τ έ   δεν ξεχνάμε
το παλιό σπιτικό μας,
την μητέρα, τ' αδέρφια,
κάθε τί πατρικό μας...

Γιατί  π ά ν τ α   αγάπη
να προσφέρουμε πρέπει,
στους γονιούς που μας δώσαν
μιά ζωή καθώς πρέπει...


------------------------------------------------------------------------------------------------------

                   Ευχή από τα βάθη της καρδιάς, για αξιοπρεπή και με θαλπωρή γεράματα...