ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Ολόκληρο απέναντι το φόντο, κυπαρίσσια.
Χέρια ψηλά που υψώνονται μ' ευλάβεια γοτθική.
Πράσινες κορυφές γοτθικών εκκλησιών που σηκώνουν
την ματιά, ευλαβικά στον Άνακτα.
Σαν πράσινη, καθάρια προσευχή,
που πασχίζει με όρθιο κεφάλι
να δει τον δημιουργό της.
Και στα ριζά η θάλασσα γαλάζια, εκτυφλωτική,
άγρια και τρυφερή συνάμα.
Η άκρη του Φισκάρδου γεμάτη ομορφιά...
Τόση ομορφιά που σε πονεί και δάκρυα φέρνει στα μάτια...

Καπεταναίων κτίσματα, κτισμένα με μεράκι...
Η πόρτα ανοίγει στο κύμα μέσα και οι μπουκαμβίλιες στεφανώνουν την σκεπή...

Νησί περήφανο, νησί τρανό, γεμάτο αντιθέσεις.
Παντού μπουκαμβίλιες, ιβίσκοι, τζατζαμίνια και χαρτάκια.
Παντού χρώματα... Χρώματα έντονα,
σε σπίτια και εκκλησίες, σε κάγκελα και καμπαναριά, σε πρόσωπα,
μάτια, καημούς και γέλια...

Αψάδα και τρυφεράδα μαζί.
Καλοσύνη και εσωστρέφεια, εγωισμός και ταπεραμέντο καλλιτεχνικό.

Ο κυρ Σπύρος σού χαρίζει κοχύλι που φύλαγε.
Το κοίταξες με λαχτάρα; Ο κυρ Σπύρος σε είδε;
Αυτό ήταν...
Έφερε κι άλλο...
''Πάρ' τα ψυχή μου...Να χαρείς...''

Δώρα καρδιάς γεμάτης καλοσύνη κι αυθορμητισμό...

Στην πόρτα σου βρήκες θησαυρούς από
κήπο, αγάπη και κίτρινα τσετσέλια.
Δώρα της κυρά-Βασιλικής, της κυρά νησιώτισσας.
Παρουσία διακριτική, στοχαστική μα και μαχητική συγχρόνως...

Και τα παιδιά; Άλλα στο μπάρκο, άλλα στη δούλεψη κάποιου στη στεριά,
άλλα στο σχολείο, όλα στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο...

Πράσινο και χέρσα γη...
Απότομες, κατακόρυφες ακτές και ατομικοί, μαγευτικοί κολπίσκοι.

Άγριες παραλίες και χρυσές, ατέλειωτες αμμουδιές.
Εκκλησίες μικρές, μεγάλες, με τον ''Άγιο'' οδηγητή...

Και θρύλοι και ιστορίες και αγώνες γύρω από τ' όνομα ''Κεφαλονιά.''
Οράματα που ξετυλίγονται στα σύννεφα κάποιου μοναδικού δειλινού ή
κάποιας μοναδικής αυγής, κάπου εκεί ψηλά στο ''Μεγάλο Βουνό''.
Ο κορμός του Αίνου...Και γύρω, ως εκεί που φτάνει το μάτι,
ένα απίθανο γαλάζιο όνειρο!
Μακριά το ''Φιόρο του Λεβάντε''μενεξελί.
Βουνά μπλε, σαξ ουρανός, λιλά σύννεφα και ιριδίζουσα θάλασσα...
Όλα σε παλ, φινετσάτες αποχρώσεις.

Είσαι στο κέντρο μιάς μαγείας...Κι όλα γύρω σου, ένα οπάλινο φλιτζάνι τσαγιού,
από γαλάζια, πανάκριβη, κινέζικη πορσελάνη,στολισμένο με ορίζοντα,κύματα,
ουρανό και ά'υ'λα συννεφάκια...

Οι ρίζες...Εδώ το μεγάλωμα... Η εφηβεία, το σχολείο.
Εδώ οι πρώτες ανησυχίες και ίσως κάποιος αγαπημένος
κοιμάται στην χιλιόχρονη αυτή γη...

Όνειρα και αγωνίες πλεγμένες με ηλιαχτίδες, πρωτοβρόχια και καλοκαιρινές βουτιές.

Ταξιδεύουν οι άνθρωποι,φεύγουν, ξεμακραίνουν μα, κάποτε γυρνούν...
Επιστρέφουν... Το ''νόστιμον ήμαρ'' τούς καλεί κάποια στιγμή της ζωής τους,
πίσω στα Πάτρια Εδάφη...

Κι αυτοί ,σαν άλλοτε ο Οδυσσέας, ξυπνούν, αφυπνίζονται, νοσταλγούν και γυρνούν...
Γυρνούν με τα παιδιά τους και δείχνουν στην νέα ζωή, τα περασμένα.
Το κάθε λιθαράκι έχει και μιάν ιστορία να πει...

Στους δρόμους, όποιος μπορεί βλέπει τις σκιές του παρελθόντος να περιδιαβαίνουν
τα γνωστά σοκάκια...
''Εδώ έπαιξα, εδώ έπεσα, εδώ γλέντησα, εδώ... εδώ...εδώ...''

Και κάποια στιγμή, η καρδιά ησυχάζει, ηρεμεί...Κι αυτό γίνεται μόνον
όταν τα παιδιά μπολιάζονται απ' αυτό που λέμε ΄΄Ρίζες'' και γίνονται ένα μαζί τους.
Σαν να παίρνει η πατρίδα την ικανοποίησή της... Γαληνεύει μόνον όταν τα παιδιά των παιδιών της,είναι σίγουρη ότι έγιναν για πάντα παιδιά της.
Και μαζί της, γαληνεύει ο κάθε Οδυσσέας, ο κάθε ταξιδευτής...

Αφήνεις το βλέμμα να πλανηθεί στα μικρά νησάκια.Τόσο μικρά, σαν βράχοι
στην θάλασσα μονάχοι...
Ογκόλιθοι ως κάτω και μετά, η μαγεία... Άσπρα λειασμένα χαλίκια, η άμμος ξανθή...
Θάλασσα με τροπικό χρώμα...Τόσο καθάρια που βλέπεις κι απ' τα υψώματα ακόμα,
τον βυθό της...
Μεριές- μεριές το νερό σκουραίνει κι αλλού γίνεται πράσινο, φαντασμαγορικό...
Πιο πέρα, μύριες αποχρώσεις του γαλανού κι ανάμεσα, ολόκληρες λουρίδες μωβ,
με τόπους- τόπους μεταξωτές βεραμάν ή τρυφερές λιλά πινελιές.
Να βουτήξεις, να γίνεις δελφίνι, να σ' αγκαλιάσει όλη αυτή η ομορφιά...

Να γίνεις ένα με τα καμπαναριά, τα γιασεμιά, τους αστερίες και το λαμπερό
τούτο, λατρευτικό νερό...

Να πάρεις κάτι απ' όλη την μαγεία μαζί σου...Από κοχύλια και πέτρες,
ως μυρωδιές, ανάσες νυχτερινές, αστροφεγγίσματα και νερένιες, θαλασσινές κορδέλες...

Και τα βράδια του χειμώνα, πίσω στην καθημερινότητα, την ώρα της ησυχίας
και της περισυλλογής, να ζωντανεύουν εμπρός σου μορφές και θύμησες
πλημμυρισμένες αλμύρα, μάντολες, βότσαλα, κάστρα, παιχνίδια
και ατέλειωτα, γαλάζια, μαγικά νερά...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ Σάμη, Αύγουστος του 1990
Είχαμε νοικιάσει στο σπίτι της φίλης Κατερίνας Αντωνάτου.Ο πατέρας της, ο φιλόξενος κύριος Σπύρος, μού έδωσε δύο μεγάλα κοχύλια που τα έχω ακόμα... Η μητέρα της, η κυρία Βασιλική, μας άφηνε στην πόρτα λουλούδια και φρέσκα, από τον κήπο τους,κηπευτικά...Περνούσαμε με τις κόρες μου και την Κατερίνα, αξέχαστες στιγμές στην βεράντα, με την γαλάζια θάλασσα μπροστά μας...Δεν ξεχνώ ούτε μία στιγμή...