ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΑΝΤΙΟ [Στον πατέρα μου, τον Κεφαλονίτη ]

Πόσο λυπάμαι που μας έφυγες νωρίς...
Δεν μπόρεσα ποτέ να σου το γράψω...
Σαράντα τόσα χρόνια πέρασαν χωρίς
να εύρω το κουράγιο και να κλάψω...

Εσπάραξα προτού εσύ χαθείς.
Βουτώ μετά στο βάρος του αγώνα...
Στοιχεία νά 'βρεις να μπορέσεις να σταθείς,
να συγκρατήσεις τον καημό και τον χειμώνα...

Δεν ξεκλειδώνω ακόμη όλες όλες τις σκηνές.
Με γονατίζει ψυχικά η θύμησή τους.
Τότε που χόρεψες σ' ελπίδας αστραπή
ή όταν χάθηκες μπρος στην ''απάντησή'' τους...

Πόσο λυπάμαι όπου έφυγες νωρίς.
Ήσουνα μόνον πενηντάρης και ωραίος.
Έγινε χάος ολωνών μας η ζωή
και σ' όλα φύσηξε βοριάς αβυσσαλέος...

΄Ολοι αντέξαμε στης αδικίας την σπρωξιά.
Μόνον ο Ντίκ μας, ο καλός μας ο σκυλάκος,
έφυγε γρήγορα να σ' εύρει κει ψηλά
-μιά ιστορία που με κάνει πάντα ράκος...

Τώρα πατέρα θά 'σουν μέσα στην χαρά.
Λεφτά δεν θά 'χαμε ποτέ μα, τι πειράζει;
Το ότι θα 'μαστε μαζί και ευτυχείς,
θα 'ταν το μόνο το καλό που σ' ανεβάζει...

Ω,πόσα έχασες!Χαρές, γάμους, γιορτές,
εγγόνια πού καμαν παιδιά με τ' όνομά σου!
Σε αγαπήσαν οι απόγονοι βαθιά
και νιώθουν πάντα την στοργή και τ' άρωμά σου...

Πόνοι και βάσανα μάς ήρθανε πολλά.
Μα η γυναίκα σου κρατήθηκε αντρίκεια.
Αυτή εγνώρισε δισέγγονα καλά
κι όλο για σένανε τους πλέκει την αλήθεια...

Να 'βγαινες βόλτα με τα εγγόνια αγκαλιά!
Με το βιβλίο το μικρό στην πίσω τσέπη.
Ο Ντίκ να γαύγιζε με...αηδονιού λαλιά
και η Μπιρμπίλω το γατί, να τον...προτρέπει!

Βαφτίσια έχασες, γιορτές μας σχολικές,
βραβεία, έπαινους, εκθέσεις, παραστάσεις...
Πόσες στιγμές θα σε τονώνανε γλυκές,
εσένα πού 'θελες τ' ωραίο, τις εντάσεις!...

Σε ονειρεύομαι στην πρώτη την γραμμή,
να λάμπεις μ' έξαρση μαζί κι υπερηφάνεια!
Για κάθε μιά ξεχωριστή μας πια στιγμή,
από τα ''Μπράβο!'' να πετάς ως τα ουράνια!

Πάντα ξεχώριζες σε γνώση και ψυχή.
Πάντα σού άρεσε το στυλ και το ωραίο.
Ήσουνα γόης και φιλόξενος πολύ
μα, σε κυνήγησε του πόνου το μοιραίο...

Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή,
αν ζούσες σήμερα, πατέρα αγαπημένε...
Όμως μας άφησες ασήμια στην ψυχή
με όσα δίδαξες, πατέρα μου καημένε...

Κάνω Χριστούγεννα που έκανες κι εσύ...
Μες στην μαγεία την τρελή οι αναμνήσεις...
Φτιάχνω γιορτή ονειρεμένη και χρυσή
και τα δισέγγονα βουτούν στις συγκινήσεις...

Είδες που έχεις μιά συνέχεια τρανή;
Ό,τι μας δίδαξες, το πράττουν τα παιδιά σου...
Η καλοσύνη, οι αρχές σου κι η τιμή
κληρονομιά για τα βλαστάρια τα δικά σου...

Μα, όταν κοιτάζω την αράχνη την ψηλή,
βλέπω αμέσως το σπιτάκι το μικρό μας.
Τον Ντικ να τρέχει μες στην πράσινη αυλή
και τον κουμπάρο τον Βαγγέλη στο στενό μας...

Του ποδηλάτου σου ο ήχος μακρινός.
Οι μαργαρίτες οργιάζουν φουντωμένες.
Η περγουλιά μας ένας θόλος τορνευτός
και δύο γάτες στο περβάζι αραγμένες...

Σαν ψήγματα άλλης εποχής εδώ κι εκεί,
θα βρεις κομμάτια στη ζωή που ζούμε τώρα...
Λουλούδι αράχνη στο μπαλκόνι σμαραγδί,
κροκάλες Μύρτου λευκωπά, αξίας δώρα...

Να ξεκλειδώσω πιο πολλά πια δεν μπορώ...
Εδώ πιστεύω τελειώνουν οι αντοχές μου.
Θα ξανακλείσω στην ψυχή σαν φυλαχτό,
τα όσα ζήσαμε μαζί κι οι θύμησές μου...

Σαν ξαναζείς ως το μεδούλι τα παλιά
και νιώθεις έντονα την πίκρα, την χαρά τους,
οι αναμνήσεις αναδεύονται βαθιά
και σε συνθλίβουν στα μελένια δάχτυλά τους...

Για να επιζήσεις, θέλεις λίγη λησμονιά
και μιά απομάκρυνση που φέρνει ο γέρο- χρόνος.
Πάντως πατέρα μου θα σ' έχω στην καρδιά
και δεν θα νιώθεις στα αιθέρια, ποτέ μόνος...

------------------------Η κόρη σου Πολυάνθη

----------------------------------------------------------------------------------------------
αράχνη: πράσινο, αναρριχωμένο φυτό, με φύλλα σαν ιστός αράχνης
''μπρος στην απάντησή τους'': των ιατρών
''τον κουμπάρο Βαγγέλη στο στενό μας'': ο εξαίρετος γείτονάς μας,
Βαγγέλης Σπαθής.  --------------------------------------------------------------------------