ΟΡΓΗ

Αυτοί που με παράνοια μας κυβερνούν,
τι τους χωρίζει από τους κουκουλοφόρους;
Δεν βάζουν μάσκα μα, κτυπάνε τον λαό
κι αντί μολότωφ όλους θάβουν μες στους φόρους.

Αδιαλλαξία, δολιότητα, φθορά
χαρακτηρίζουνε τα μέτρα που λαβαίνουν...
Έχουνε κόψει τις συντάξεις και μισθούς.
Χωρίς ντροπή μέσα στους δρόμους μας διαβαίνουν...

Πώς το τολμούν να απαντούνε γελαστά;
Πώς δεν μπορούν με πεντακόσια ευρώ αυτοί να ζούνε;...
Πώς το αντέχει να το ακούει ο λαός;
Πότε λοιπόν όλοι μ' οργή θ' αντισταθούνε;

Υπάρχει γύρω μιά ηττημένη αναλαλιά...
Τρώμε σφαλιάρες και κανείς μας δεν κουνιέται.
Λες και μας πότισαν του φόβου το ποτό
και για αντίσταση κανείς δεν το λογιέται...

Για ξενιτειά οι νέοι φεύγουν στη σειρά.
Αναδουλειές ως το ζενίθ έχουν χτυπήσει.
Σβήνουν τα όνειρα που πλέξαμε παιδιά
λες, κάποιοι θέλουν ο λαός μας να λυγίσει...

Και το χειρότερο;; Αδιάφοροι κοιτούν
το πόσο ξέπεσε η ένδοξη πατρίδα...
Τα κρατικά μας θέματα τα πλοηγούν
σε συμφωνίες ποταπές, π' 'αλλη φορά δεν είδα...

Ως πότε ο Έλληνας θα στέκει απαθής;
Για πότε σκέφτεται να ορθώσει το κεφάλι;
Ως πού θα πάει αυτή η κρίση που τραβά;
Για πότε λέει να ξεπεράσει το κανάλι;

Ούτ' 'ενα δώρο στα εγγόνια δεν μπορείς
να κάνεις άνετα κι ας δούλεψες με ζέση...
Σαράντα χρόνια βιοπάλης δεν αρκούν
να ζήσεις ήρεμα κι ας σού 'σπασεν η μέση...

Και από πάνω τούς θωρείς να πυρπολούν
το βαθύ κύτταρο της κάθε κονωνίας:
την οικογένεια, τούς βλέπεις να κτυπούν,
σαν το δικαίωμα στερούν της εργασίας.

Φτώχεια, απόγνωση και προδοσία στο σερί
αυτά ο Έλληνας, στο τώρα, καταπίνει...
Μα θά 'ρθει η ώρα που θα σπείρει κουρνιαχτό
και στους υπαίτιους το κακό, πίσω θα δίνει.

Να μην ντρεπόμαστε γι' αυτά πού 'χουν συμβεί.
Φταίχτες είν' 'αλλοι για το πέσιμο της χώρας...
Να το θυμάστε ότι ο Έλληνας μπορεί,
ν' αναχαιτήσει την ορμή της όποιας μπόρας...

Σαν Άγια Λαύρα ας συντρέξουμε ξανά,
γύρω από λάβαρο που θε να γράφει: Ε Λ Λ Α Δ Α!
Ν' αποτινάξουμε την οικονομική σκλαβιά...
Να ξαναστήσουμε του θάρρους την Λαμπάδα!!