Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ -- ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

Σε αυτήν την ενότητα, θα ασχοληθούμε με ένα συγκεκριμένο θέμα. Το πρώτο κείμενο, είναι επίσκεψη στον Αντώνη Σαμαράκη, όταν ήταν ακόμα ζωντανός. Χειμώνας του 2003. Το δεύτερο κείμενο, είναι επίσκεψη στο σπίτι του συγγραφέα, το 2007, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του. Γράφουν δύο μαθητές μου. Το τρίτο κείμενο είναι δικό μου, γεμάτο α π ο ρ ί α, μετά από αυτό που συνέβη στο σχολείο μας, όπου παρουσία του Υπουργού Παιδείας ε ί χ ε ονομαστεί ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, μετά δόξης και τιμής και με ό λ η  την πρέπουσα επισημότητα... Όταν μας διαβάσετε, θα  κ α τ α λ ά β ε τ ε , τι εννοώ... Αυτά σαν πρόλογος. Πάμε στο πρώτο κείμενο τώρα.

    Η ΕΛΕΝΗ ΦΩΤΟΥ από ενωρίς έδειξε την κλίση της προς τα φιλολογικά μαθήματα. Σε όλα ήταν πάρα πολύ καλή, αλλά το γράψιμό της είχε ένα δικό του στυλ. Σπούδασε ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ και ΜΜΕ στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ  ΘΕΣΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ και τώρα βρίσκεται στο δεύτερο έτος του ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΥ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ, του τμήματος ΚΟΙΝΩNIOΛΟΓΙΑΣ του ΠΑΝΤΕΙΟΥ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ. Η καριέρα της έχει ήδη διαγραφεί, εντυπωσιακή με πολλές επιτυχίες... Το κουράγιο της μεγάλο... Υπερπήδησε όλα τα εμπόδια με την δύναμη της ψυχής της και την αποφασιστικότητά της... Ήρεμη παρουσία μέσα στην τάξη, πανέξυπνη, επιμελέστατη, προσεχτική, ευγενική, με έναν θαυμάσιο χαρακτήρα. Η καρδιά της γεμάτη αγάπη και καλοσύνη... Σε όλες τις γιορτές μας, έλαμπε με το ξεχωριστό της παίξιμο και την θαυμάσια απαγγελία της. Το αστέρι των Χριστουγέννων, η όμορφη νερά:iδα με το καταπράσινο μακρύ φόρεμα, η Ελένη μας!!! Μακάρι αστέρια να φωτίζουν το πέρασμά σου, αγαπημένο μου παιδί!!! Το αξίζεις!!

                 

ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ

Είναι δύσκολο να εκφραστείς για το τι ένιωσες από μια επίσκεψη με ένα πνεύμα ξεχωριστό... Και ειδικά, όταν επισκέπτεσαι έναν άνθρωπο σαν τον μεγάλο  ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ...

    Το συναίσθημα που νιώθεις διαβάζοντας τα έργα του, είναι συγκλονιστικό. Χάνεσαι μέσα στην ρεαλιστικότητα του έργου, αφού ο συγγραφέας γράφει τόσο αληθινά πράγματα για την ζωή που σε καθηλώνουν σε μια πολυθρόνα και σε προκαλούν να το διαβάσεις χωρίς σταματημό... Λες και είναι μια αλήθεια χωρίς τέλος που σε πυρπολεί σε κάθε φύλλο, σε κάθε νέα σελίδα...

    Μεγάλα κοινωνικά έργα του Αντώνη Σαμαράκη που σε προσανατολίζουν στην πραγματικότητα, όχι μόνον της εποχής μας, αλλά και της εποχής της οποιασδήποτε δικτατορίας...

    Ένα τέτοιου είδους βιβλίο, είναι και το ΛΑΘΟΣ που μας ταρακούνησε και που μας άφησε πολλά πολύτιμα στοιχεία να θυμόμαστε σε όλη μας την ζωή... Και το τέλος του!!! Χωρίς ούτε μία τελεία, ολόκληρη σελίδα  χωρίς ανάσα, για να δείξει την τρομερή ένταση και το αποκορύφωμα των υψηλοτέρων ιδανικών, έστω και με την τραγική κατάληξη του ήρωα... Είναι το θαυμαστό έργο της αλήθειας, της ηθικής, της ψυχικής καλοσύνης που δεν γνωρίζει πολιτικές παρατάξεις, ο ύμνος της συμπόνιας, αυτού του τρομερά ευαίσθητου και πάντα επίκαιρου συγγραφέα...

    Γεννημένος το 1919, ο Αντώνης Σαμαράκης, μας δέχθηκε στο σπίτι του. Επικοινώνησε μαζί του η δασκάλα μας, η κυρία Πολυάνθη. Δωρικό, λιτό, τον λέει η δασκάλα μας, σαν συγγραφέα. Προτού πάμε, προετοιμαστήκαμε. Διαβάσαμε ΤΟ  ΛΑΘΟΣ, γράψαμε ανάλυση στο αριστούργημά του αυτό, καθώς και αναλύσεις στα διηγήματα από το έργο του ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ. Πήραμε μια όμορφη ανθοδέσμη και τις εργασίες μας.

    Μας υποδέχθηκε χαρούμενος και καθίσαμε σε ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι. Από την μπαλκονόπορτα βλέπαμε την Ακρόπολη και τον μεγαλόπρεπο Παρθενώνα. Σκέφτηκα ότι με τέτοια θέα θα έγραφε σίγουρα αριστουργήματα, αργότερα όμως μάθαμε, ότι προτιμούσε να συγγράφει στην απόλυτη ηρεμία του γραφείου του. Η γυναίκα του, η κυρία Ελένη Σαμαράκη, μια όμορφη ξανθιά κυρία, μας έφερε ένα σωρό κεράσματα και η βοηθός τους, η Μανάνα, μας σερβίρισε αναψυκτικά. 

    Όταν καθίσαμε, η κυρία Πολυάνθη του έδειξε τις εργασίες μας πάνω στα έργα του που είχαμε φέρει να του δώσουμε, καθώς και τις εκθέσεις μας που αφορούσαν τα Χριστούγεννα, για να δει πώς εργαζόμαστε. Η συμμαθήτριά μου η ΑΛΕΞΑΝΘΗ  ΜΙΚΡΟΜΑΣΤΟΡΑ [Έτσι πρέπει να είναι οι φίλες!! Να αλληλοβοηθιούνται!!], μού θύμισε την παρακάτω σκηνή: Ο συγγραφέας, κοίταξε τις εργασίες μας και παραξενεύτηκε: "Αναλύσεις;  Κάνετε αναλύσεις;" είπε. "Μα αυτό είναι δύσκολο και μάλιστα όταν πρόκειται για λογοτεχνικά έργα!!! Μπράβο σας!!!". Και η ΑΛΕΞΑΝΘΗ μου θύμισε ακόμη, ότι μας είπε πως τις εκθέσεις μας θα τις πήγαινε στο Υπουργείο Παιδείας για να τις διαβάσουν!!! Μας χάρισε και τετράδια της Γιούνισεφ και μας διάβασε ένα ποίημά του, ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, το οποίο βρισκόταν στην τελευταία σελίδα. 

    Ο κύριος Σαμαράκης, μας επαίνεσε, αστειεύτηκε με την δασκάλα μας και μας αγκάλιασε σαν να είμαστε δικά του παιδιά. Δυο φορές ήρθε η κυρία Ελένη για το φάρμακό του κι εκεί που λέγαμε να μην κάτσουμε πολύ για να μην τον κουράσουμε, μείναμε δύο ώρες!!!! Δεν μας άφηνε να φύγουμε!!! Ο πιο άτακτος συμμαθητής μας ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΟΥΣΙΑΔΑΣ, είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στα γόνατα του κυρίου Αντώνη κι ήταν ήσυχος σαν αρνάκι!!! Μια άλλη  αγαπημένη μου συμμαθήτρια, η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, συγκινήθηκε που ήταν τόσο τρυφερός μαζί μας και με πόσο χιούμορ αντιμετώπιζε όλους μας. Η ΕΥΓΕΝΙΑ μού θύμισε κι αυτή κάτι: Ότι ο κύριος Σαμαράκης μάς είπε πως στην άλλη του ζωή θα ήθελε να γίνει δάσκαλος! Όχι καθηγητής, αλλά ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Τότε ένα παιδί τον ρώτησε "Γιατί Δάσκαλος και όχι Καθηγητής;" Και ο κύριος Αντώνης του είπε "Γιατί στην ηλικία αυτή, τα παιδιά είναι ακόμα αθώα και αγνά!!!" 

    Ο κύριος Αντώνης, μας είπε πολλά από την ζωή του. Όλοι είχαμε μείνει βουβοί, λες και δεν κυκλοφορούσε αίμα στις φλέβες μας, τόσο συγκεντρωμένοι ήμασταν... Λες και δεν υπήρχαμε, λες και το μυαλό μας ήταν καθηλωμένο ακούγοντας τα λόγια του... Το τι τράβηξε με τους Γερμανούς, δεν λέγεται... Και στην δικτατορία τα πράγματα φοβερά... Κατάλαβα ότι τα τρία χρόνια που πέρασε αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος για να γράψει ΤΟ ΛΑΘΟΣ, ήταν γεμάτα εμπειρίες και μνήμες βαθιές... Οι ιστορίες του μας έκαναν να θέλουμε, αυτός "ο αιώνιος έφηβος" να γινόταν παππούς μας!! Όχι μόνον οι ιστορίες του, αλλά όλο του το είναι σε συνέπαιρνε!!! Δεν ακουγόταν μιλιά... Ο μόνος ομιλών ήταν ο κύριος Σαμαράκης. Δύο ώρες έφυγαν τόσο γρήγορα, χωρίς να το αντιληφθούμε...

    Το πνεύμα τελικά ενός ανθρώπου είναι ένα ύψιστο αγαθό, που έδωσε ο Θεός και μπορεί να καθηλώσει, να μαγέψει, να σε ταξιδέψει... Άκουγα τον συγγραφέα μας να μιλεί και σκεφτόμουν τα λόγια της δασκάλας μας, που μας μιλούσε κάθε μέρα για τα ιδανικά της ανθρωπότητας που πάνε να τα καταπνίξουν ψεύτικα και λάθος πρότυπα. Για την έγνοια που πρέπει να δείχνουμε στα προβλήματα του κόσμου μας και για τον συνεχή αγώνα για μια πιο ανθρώπινη γη, όπου όλα τα πλάσματα θα ζούνε μονοιασμένα και ειρηνικά...

    Η συμμαθήτριά μου ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, έγραψε: "Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μαγευτική και συγκλονιστική εμπειρία μου με τον Αντώνη Σαμαράκη. Ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Φύγαμε όλοι μας ευτυχισμένοι και γεμάτοι με τόσες αναμνήσεις απ' αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο!! Μέσα από τα έργα του βγαίνει η αλήθεια και από αυτό καταλαβαίνεις τι πάει να πει ΑΓΑΠΩ, ΣΕΒΟΜΑΙ τον άλλον!! Πάνω από όλα καταλάβαμε ότι πρέπει να ακολουθούμε τον δρόμο του καθαρού νου και της αγνής καρδιάς και όχι τον απάνθρωπο δρόμο των σκληρών, ολοκληρωτικών καθεστώτων... Κατάλαβα τον χαρακτήρα του και πόσο αγαπά την γλώσσα!!"

    Ο συμμαθητής μου ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΠΕΓΛΕΚΤΣΗΣ, έγραψε: "Αυτές οι δύο ώρες που πέρασα με αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο, ήταν οι πιο ωραίες ώρες της ζωής μου!! Θα μείνουν στην καρδιά μου για πάντα! Αλήθεια το λέω!! Το ίδιο είπαν και  ό λ ο ι  οι συμμαθητές μου!!!"

    Η συμμαθήτριά μου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΖΕΜΟΥ, έγραψε: "Μαγεμένοι από τα λόγια του και ενθουσιασμένοι, φύγαμε! Ποτέ στην ζωή μου δεν είχαμε ξανακάνει τόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα επίσκεψη!! Ναι, γιατί κάποιοι είναι χαρισματικοί, ταλέντα αληθινά! Κι ένα τέτοιο χαρισματικό, φωτεινό πλάσμα, παγκόσμιο είναι ο ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ!!"

    Η καλή μου συμμαθήτρια ΑΛΕΞΑΝΘΗ ΜΙΚΡΟΜΑΣΤΟΡΑ, κλείνει με: "Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο που μοιραστήκατε μαζί μας!!! Ακούσαμε ότι σας λένε "αιώνιο έφηβο"!! Έχουν δίκιο!! Γίνατε ένα με μας!! Ένα χαρούμενο, σοφό παιδί!!!"

    Κι εγώ, πώς θα κλείσω;; Λοιπόν!!! Πραγματικά, μια τέτοια επίσκεψη, δεν μπορεί να γραφτεί μέσα σε δυο σελίδες!! Αν θέλει κανείς, μπορεί να γεμίσει πολλές ακόμη!!! Αλλά το πιο σημαντικό είναι, ότι αυτή η επίσκεψή μας στον ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, έχει γραφτεί  στην καρδιά μας!! Για πάντα!!

                                                      ΕΛΕΝΗ  ΦΩΤΟΥ

-------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ: Την ημέρα που ο Αντώνης Σαμαράκης πέταξε για τον ουρανό [8 Αυγούστου 2003], έλαβα τηλέφωνο από την μαθήτριά μου Κωνσταντίνα Τζέμου... Ταξίδευε με την οικογένειά της για Κρήτη.. Ταραγμένη με πήρε μέσα απ' το πλοίο να με ρωτήσει αν έμαθα την φοβερή απώλεια... Την ίδια ημέρα, τα περισσότερα παιδιά επικοινώνησαν μαζί μου, για να στείλω την θλίψη τους στην αγαπημένη του σύζυγο, κυρία Ελένη... Ο Σαμαράκης είχε σφραγίσει για τα καλά και τις δικές τους ζωές...