Σκέφτηκα να κάμω κάτι το διαφορετικό...Να δημιουργήσω ένα διάλειμμα από τα δικά μου γραπτά και να ανεβάσω ενδεικτικά μερικά κείμενα παλιών μαθητών μου... Ξεκινάω με ένα κείμενο της μαθήτριάς μου ΕΛΕΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗ. Είναι σχετικά από τα τελευταία παιδιά μου. Η ΕΛΕΝΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ, έχει τελειώσει το τμήμα ΜΕΣΩΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ στο ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ. Υπήρξε μια δραστήρια, συνεπέστατη μαθήτρια άξια και μαχητική! Ήταν το καλλικέλαδο αηδόνι μας!! Ακόμα ακούω την υπέροχη, δροσερή φωνή της να τραγουδάει στο θεατρικό μας έργο, πάνω στο σανίδι του θεάτρου ΛΑΜΠΕΤΗ με μοναδική αισθαντικότητα:
......Βροχή και σήμερα κι ούτε ένα γράμμα σου,
κι ούτε ένα μήνυμα, στον μαύρο ουρανό....
Φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου,
φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό...
Καταπληκτική η ερμηνεία της... Άλλοτε πάλι την βλέπω με κατάλευκη εσθήτα στο Χορόδραμά μας, κατά το τέλος της σχολικής χρονιάς, να συνεπαίρνει τους πάντες με την μοναδική εμφάνισή της!!! Εύχομαι ο Θεός να σπέρνει αστέρια φωτεινά στο πέρασμά της... Ελένη μου, αγαπημένη και ταλαντούχα!!!!
''ΑΝΤΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ''
Οι αναμνήσεις μου από το Δημοτικό, είναι σίγουρα πάρα πολλές, τις οποίες δεν πρόκειται να ξεχάσω π ο τ έ.
Στην τελευταία έκθεση που έγραψα στην Ε΄ Δημοτικού, έλεγα ότι θ έ λ ω να τελειώσω το Δημοτικό τόσο όμορφα, όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια... Εισακούσθηκε η ευχή μου, είμαστε με την ίδια δασκάλα και τώρα δεν θέλω να τελείώσει αυτή η χρονιά...
Τρία χρόνια ζήσαμε με την κυρία Πολυάνθη και πιστεύω ότι μας έχει προετοιμάσει για όλες τις δυσκολίες του Γυμνασίου. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε μέσα στην τάξη ήταν γεμάτη θαλπωρή, υπομονή και κατανόηση. Ήταν η φωλιά μας....Της λέγαμε ό,τι μας απασχολούσε και μας συμβούλευε για τα πάντα... Οι συζητήσεις μας, αξέχαστες...
Καθώς γράφω, θυμάμαι το μάθημα Ιστορίας, το οποίο η κυρία δεν παρέδιδε σαν μάθημα, αλλά σαν μια μαγευτική ιστορία, και από το βιβλίο μας, αλλά και από το βιβλίο του ΣΤΡΑΤΙΚΗ , που έχει σειρά για όλες τις τάξεις, με ωραιότατες εικόνες. Και την ώρα των μαθηματικών, την έκανε τόσο εύκολη και διασκεδαστική!!!
Εκτός απ' όλα αυτά, η κυρία μας έκανε επί πλέον μαθήματα, που άλλοι ούτε που ξέρουν!! Όπως τις ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ, όπου σημειώναμε λογοτεχνικές φράσεις και ζωγραφίζαμε εμπνευσμένοι από όσα είχαμε διαβάσει, καθώς και τις ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ κειμένων και ποιημάτων...
Θα θυμάμαι πάντα τα θεατρικά που κάναμε, τις τόσες πρόβες, που δεν θέλαμε να χάσουμε καμία, τον αγώνα που ρίξαμε για να τα παρουσιάσουμε. Το χαρήκαμε όμως πάρα πολύ, κυρίως όταν το χειρικρότημα δεν έλεγε να σταματήσει:!!!
Φέτος οργανώνουμε ένα ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ, προς τιμή του μεγάλου Επτανήσιου ποιητή, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ.
Πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει τις ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ μας; Κείμενα εκτός το σχολικού βιβλίου μας και από ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΛΩΡΗΣ του Α. ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ, ΤΟ ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, ΤΟ ΛΑΘΟΣ του Α. ΣΑΜΑΡΑΚΗ, όπου σε μερικά δίναμε και δικό μας τέλος!!!!
Εκτός από τα χοροδράματα που συμμετείχαν 80 ή 120 παιδιά απ' όλο το σχολείο και τα θεατρικά, υπήρξε και μια συνεργασία με την Γ΄ Γυμνασίου του 46ου σχολείου, η οποία ήταν πολύ επιτυχημένη, πάνω στο οικολογικό πρόγραμμα Ecomibility.
Κάθε τέλος χρονιάς, η κυρία μας, μάς πήγαινε στα Goody's. Εκεί μας κερνούσε και περνούσαμε υπέροχα και συναντιόμασταν όλοι μαζί για τελευταία φορά, μέχρι την επομένη χρονιά!
Φέτος όμως, δεν θα υπάρξει άλλη χρονιά... Δυστυχώς... Τώρα πια, πάω στο Γυμνάσιο και δεν θα ξανασυμβεί αυτό...Πόσο στεναχωριέμαι...
Θα ήθελα πολύ να έρθει η κυρία Πολυάνθη μαζί μας στο Γυμνάσιο, αλλά, εφ' όσον δεν γίνεται κάτι τέτοιο, θέλω να ξέρει ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!!! Ούτε αυτήν, ούτε την κυρά της Α΄τάξης, ούτε τους συμμαθητές μου!!!
Κάθε φορά που θα περνάω από αυτό το σχολείο και θα βλέπω το '' ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ'' στην μετώπη, που το έχει ζωγραφίσει η κόρη της κυρίας μας, η Ελπίδα, θα ξαναβλέπω όλους μας να φτιάχνουμε εκεί στο προαύλιο το χορόδραμο και κάπου εκεί, πιο πέρα, θα βλέπω την αγαπημένη μου δασκάλα, την κα Πολυάνθη να μας δείχνει τα βήματα κάτω από τις φανταστικές μουσικές που είχε επιλέξει ή να μας παίρνει από το χέρι για να πάμε να κάνουμε πρόβα στο αμφιθέατρο, τρέχοντας ακούραστη πάνω-κάτω συνεχώς...
Αυτά τα τρία χρόνια , η κυρία Πολυάνθη, μάς δίδαξε όσα περισσότερα θα μπορούσαμε να μάθουμε για την ιστορία μας, τον πολιτισμό, το έθνος μας. Αλλά εκτός από αυτά μας δίδαξε την αγάπη, την καλοσύνη και την ευγένεια. Αυτά τα τρία σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να κατέχει κανείς, για να προχωρήσει στην ζωή του...
Και μετά από λίγα χρόνια που θα έχουμε γίνει δάσκαλοι, μηχανικοί, δικηγόροι και ό,τι άλλο επιθυμούμε, θα πάμε, θα χτυπήσουμε την πόρτα της δασκάλας μας, θα δούμε μια γυναίκα γαλήνια, με καταγάλανα μάτια, η οποία θα είναι μία από τις πιο αγαπημένες και καλύτερες και πιο συγκινητικές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων... Η κυρία Πολυάνθη , θα είναι πάντα η αγαπημένη μου δασκάλα, πάντα με την αγκαλιά της ανοιχτή για μας...
Θέλω να ξέρει η δασκάλα μου, ότι θα περνάω να την βλέπω και δεν θα την ξεχάσω ποτέ...
Γι' αυτό λοιπόν : ΑΝΤΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!!!!
Μα, ΟΧΙ Αντίο κυρία Πολυάνθη μου!!! Εσάς θα σας κουβαλάω π ά ν τ α μέσα μου!!!! Ακριβώς όπως εσείς - έτσι μας είπατε κάποτε - θα κουβαλάτε π ά ν τ α μέσα σας, ε μ ά ς, τους μαθητές σας, τα αγαπημένα σας παιδιά!!!!!
ΕΛΕΝΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου