Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [Με ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο κείμενο, μπαίνουμε στον μήνα των Χριστουγέννων]

Η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, ήταν μια μαθήτρια όλο ζωντάνια. Πλημμυρισμένη συναίσθημα, ορμητική, με έφεση σε όλα τα μαθήματα, κοινωνικότατη. Σπούδασε ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ και ολοκλήρωσε το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ της στη ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ και ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ. Την φέρνω στο μυαλό μου στα χριστουγεννιάτικα έργα μας, στην ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΜΕΛΩΔΙΑ, και στην 11η ΕΝΤΟΛΗ, να αλωνίζει την σκηνή την μία χρονιά με το κατάλευκο εποχής φουστάνι της, με τις μικρές μαβί κορδελίτσες στο νεκολτέ και την άλλη με ένα σικλαμέν μακρύ σατινένιο φόρεμα με λευκές λεπτομέρειες. Η σκηνική της παρουσία παθιασμένη!! Σημείωνε ό,τι έλεγα με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια. Στο κείμενό της υπάρχουν μέρη από τον ρόλο της και από τις αγαπημένες όλων των παιδιών, ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. Προσωπικά χ ά ρ η κ α αφάνταστα, βλέποντας ότι ένα παιδί μπόρεσε να ε ν σ ω μ α τ ώ σ ε ι  στο κείμενό του λόγια με πυκνό νόημα. Πάει να πει, ότι την ουσία, τα μεγάλα ιδανικά, τις υψηλές αλήθειες, που εμπεριέχουν τα λόγια του ρόλου, ο μαθητής τα κατανόησε πλήρως, τα έκανε δ ι κ ά του και μπορεί τώρα άνετα να εμπλουτίζει με αυτά το κείμενό του... Εξ άλλου, αυτό δεν λέμε στα παιδιά "Διαβάστε πολλά βιβλία για να πλουτίσετε το λεξιλόγιό σας";; Εδώ έχουμε μία περίπτωση  που όντως το λεξιλόγιο έχει πλουτιστεί επιτυχώς! Μακάρι ΕΥΓΕΝΙΑ μου τη ζωή σου, να την φωτίζει πάντα το ανέσπερο φως της χαράς, του ενθουσιασμού  και της δημιουργίας!! Α  σ τ ε ρ ά κ ι  μου!!!!

ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ "ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ"

ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, 

μέσα στις μέρες των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Αυτό το ποίημα αποτελείται από πέντε στροφές και η κάθε στροφή από τέσσερις στίχους. Θέλει προσοχή, γιατί νοηματικά ολοκληρώνεται περνώντας στους επόμενους στίχους. Είναι ωραίο, γεμάτο μεταφορές και βαθιά νοήματα. Μας μιλάει για ένα παιδάκι που άνοιξε διάπλατα την καρδιά του για να δεχτεί τον Θεό. Νιώθει πιο ευτυχισμένο, διότι αυτά τα Χριστούγεννα θα δώσει, δεν θα πάρει μόνο... Τώρα νιώθει πως το κορμί του έχει ξεπλυθεί από κάθε αμαρτία και αγαπώντας μοιάζει πλέον με θαυμαστό ναό και με τον ξάστερο, γαλάζιο ουρανό!

    Νιώθει πως είναι το φωτεινό αστέρι που οδήγησε στην φτωχική φάτνη τούς μάγους. Τώρα ήρθε αληθινά η ώρα που θα γεννηθεί ο Σωτήρας του κόσμου μέσα στα βάθη του ορίζοντα, σε άγνωστα και μυστικά μέρη, ό π ω ς είναι τα μυστικά μέρη της ψυχής κάθε ανθρώπου... Βαθιά μέσα στην καρδιά του νιώθει πως εφέτος οι τρεις άρχοντες της Ανατολής, θα έρθουν με τρία διαφορετικά δώρα... Θα φέρουν μαζί τους κάτι πιο πολύτιμο... Θα φέρουν αντί για σμύρνα, ε λ π ί δ α!  Αντί για λιβάνι π ί σ τ η! Και αντί για χρυσάφι, α γ ά π η!!!

    Αυτό θέλω κι εγώ. Να μην φέρουν υλικά δώρα... Ας φέρουν ιδανικά και ανθρωπιά, που είναι τα πιο πολύτιμα και δυσεύρετα δώρα του κόσμου και τα έχουμε ανάγκη καθημερινά! Γιατί Χριστούγεννα, δ ε ν  π ρ έ π ε ι  να είναι μόνο μία μέρα το χρόνο... Χριστούγεννα μπορεί να είναι κ ά θ ε μέρα, πάντα και παντού, α ρ κ ε ί  να υπάρχει γαλήνη, αγάπη και ηρεμία!! Τότε μόνο μπορεί να φιλιώσει το κρύο με την θαλπωρή, τότε μόνο μπορεί να φιλιώσει η αγάπη και η χαραυγή του χαμόγελου με τον χιονιά και γιατί τότε μόνο θα λεγόμαστε  ά ν θ ρ ω π ο ι !

    Κι εσείς ουρανοί που σας προστατεύουν πανάχραντα αγγελούδια, που στέκονται πάνω από την κούνια του Χριστού σκυμμένα, ψέλνοντας της αγάπης τα τραγούδια τα ευφρόσυνα, υμνολογείστε με τις ολόχρυσες δαφνοστεφανωμένες τρομπέτες σας τη Θεία Γέννηση, εκεί στη φτωχική τη φάτνη, εκεί που σταμάτησε το πιο λαμπρό του Δεκεμβρίου τ' άστρο!!

    Ο ήλιος της αγάπης σκόρπισε στη ζωή του μικρού παιδιού του ποιήματος, τα πρώτα ρόδινα χαμόγελα και τις πρώτες χρυσαφί πινελιές στον ορίζοντα της καρδιάς του! Και ένα μαντολίνο τραγουδά με κρυστάλλινους, διάφανους ήχους μια μεγάλη αλήθεια, που την γράφουμε και στις Χρυσές μας Σελίδες: Να σερνόμαστε στην γη σαν τα πονηρά ερπετά με μηδέν ιδανικά, μια ζωή... Ή να ανοίξουμε τα φτερά μας σαν τον υπερήφανο αετό, με ολοφώτεινα ιδανικά και να βαδίσουμε προς τον ήλιο... Γιατί όλοι μας έχουμε φτερά και μπορούμε όσο αργά και να είναι, να το θυμηθούμε και να πετάξουμε ψηλά... Μόνο που μερικοί το ξεχνούν... Και άλλοι, δεν ξέρουν καν ότι έχουν... φτερά...

    Τα λόγια που λέω στην χριστουγεννιάτικη γιορτή μας, έχουν μπει β α θ ι ά μέσα μου και θα γράψω κάποια από τον ρόλο μου... Λοιπόν, α ν δεν αγαπάς, α ν δεν μπορείς να δώσεις, να μοιραστείς, να προσφέρεις, τ ό τ ε δεν πρόκειται να νιώσεις Χριστούγεννα... Ναι, θα ντυθείς, θα στολιστείς, θα πάρεις δώρα, αλλά θα είναι κάτι άλλο, μια άλλη γιορτή... Χριστούγεννα όμως όχι, έστω κι αν εσύ νομίζεις ότι τα γιορτάζεις... Κι αυτό γιατί δε θα δώσεις... Μόνο θα πάρεις...

    Λένε πως, όταν χτυπούν τα καμπανάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, κάποιος άγγελος εκεί ψηλά, κέρδισε ένα ζευγάρι φτερά! Τα δικά μας φτερά εμείς οι άνθρωποι, πότε θα τα κερδίσουμε;;; Μήπως όταν βρούμε την έννοια της λέξης  "άνθρωπος";; Ναι, μόνον τότε... 

    Τότε μόνον το μήνυμα της αγάπης θα φτάσει στον ουρανό... Και αμέσως γλυκόηχα, ασημένια καμπανάκια θα αντηχήσουν και κρυστάλλινες άρπες θα ηχήσουν, καθώς αγγελικά δάχτυλα θα χτυπούν στις χορδές τις λέξεις: ΚΑΛΟΣΥΝΗ  και ΣΥΓΓΝΩΜΗ.

    Τα Χριστούγεννα θα τα βρούμε μ έ σ α μας... Ούτε τα δώρα, ούτε τα πολύχρωμα φώτα, ούτε τα πλούσια τραπέζια με τα πολλά φαγητά θα μας χαρίσουν την αληθινή σημασία των Χριστουγέννων, εάν εμείς δεν ξέρουμε τι σημαίνει: ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΣΥΜΠΟΝΙΑ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ...

    Γιατί Χριστούγεννα είναι μόνο  μ ί α λέξη με πέντε γράμματα: Α Γ Α Π Η ... Αγάπη για άγνωστους και γνωστούς, για φίλους και εχθρούς, για πλούσιους και φτωχούς, για ζώα και φυτά, για όλους τους λαούς, για όλες τις φυλές της γης...

    Τώρα που τελειώνω το γράψιμο, γέμισε η καρδιά μου από λευκά περιστέρια χαράς, ελπίδας, αγάπης, αισιοδοξίας! Τώρα η Άρτεμις άπλωσε τα βελούδινα, αστροκέντητα πέπλα της πάνω από την φτωχική φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός μας, τραγουδώντας ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ!!!! Και το τραγούδι αγκάλιασε και το δικό μου σπιτικό...

    Τα Χριστούγεννα είναι δ ό σ ι μ ο και αγάπη. Έτσι ακριβώς είναι για μένα και για όλη μου την οικογένεια! Εύχομαι σε όλους μας, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!! Και μακάρι η κ ά θ ε ημέρα μας, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ να είναι!!!!!!

                                                               ΕΥΓΕΝΙΑ  ΤΣΙΚΛΗΡΑ

------------------------------------------------------------------------------------

   Τα χρόνια πέρασαν και όταν ήμουν στο 42ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ  ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, ανέβασα στην χριστουγεννιάτικη γιορτή μας, την 11η ΕΝΤΟΛΗ που παλιά είχα ανεβάσει στον Γέρακα. Ζήτησα λοιπόν  από την ΕΥΓΕΝΙΑ και κάποια άλλα  κορίτσια, τα υπέροχα φορέματα που είχαν ράψει, όταν είχαμε ανεβάσει μαζί, την ίδια γιορτή...Μαθήτριες τότε της Δ΄και Ε΄τάξης, τώρα τελειόφοιτες Πανεπιστημίου... Δέχθηκαν με μεγάλη χαρά και όχι μόνον αυτό... Το βράδυ της γιορτής, ήρθαν να παρακολουθήσουν και να χειροκροτήσουν την προσπάθειά μας!!! Έτσι, ήρθε η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, η ΡΩΞΑΝΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ και η ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ...Στο φινάλε, συγκινημένες που ξαναθυμήθηκαν τον δικό τους ρόλο και είδαν να παίζεται μπροστά τους από άλλα παιδιά, μετά τόσα χρόνια, αγκάλιασαν τους τωρινούς μαθητές μου, που τις κοίταζαν ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι... Πώς να ξεχάσω τα δυνατά αγκαλιάσματα των παλιών μαθητριών μου; Φορτισμένη συγκινησιακά,  έβλεπα ότι είχαν γίνει πανέμορφες νεαρές δεσποινίδες, το ίδιο όμως τρυφερές, ευγενικές, δοτικές, όπως όταν ήταν μικρές... Οι αξέχαστες μαθήτριές μου, τα ''δικά μου παιδιά''...Τους επιστρέψαμε τα πανέμορφα ρούχα τους, σωστές τουαλέτες και καθώς έφευγαν, νόμιζα ότι ο χρόνος είχε μείνει μετέωρος και είχε σμίξει το χθες με το σήμερα, σε ένα μαγικό, χειμωνιάτικο βραδινό, με το λαμπρό φως των Χριστουγέννων να διαχέεται στην ατμόσφαιρα...Τίποτε δεν είχε αλλάξει... Τα ίδια λόγια, οι ίδιοι ρόλοι, το ίδιο υπέροχο πνεύμα αγάπης, καλοσύνης και απέραντης ψυχικής ομορφιάς!!!...Και οι δεσμοί που μας ενώνουν, θα παραμείνουν πάντα αναλλοίωτοι, διότι έχουν σφυρηλατηθεί από το χρυσάφι του αληθινού ενδιαφέροντος, του σεβασμού και της ανιδιοτελούς αγάπης....