Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Έτος 1994... ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ... Πόσα χρόνια πίσω... Όμορφα, διδασκαλικά χρόνια, γεμάτα αγάπη και υπέροχες αναμνήσεις... Από εκείνη την μακρινή εποχή, το παρακάτω κείμενο. Ήμουν νέα πολύ τότε. Η αγάπη μου όμως και η έγνοια μου για τις μαθήτριες και τους μαθητές μου, πάντα η ίδια. Με το πέρασμα των χρόνων, δεν έχασε τίποτε από την λάμψη των πρώτων ημερών. Αντιθέτως... Το συναίσθημα φωτισμένο από την πατίνα του χρόνου, παρέμεινε το ίδιο παθιασμένο με το αντικείμενο του λειτουργήματός μου - τα παιδιά - και δέθηκε με περισσότερη σοφία και εμπειρίες. Και τα παιδιά, αν τους δείξεις στοργή και αληθινό ενδιαφέρον, ανταποκρίνονται με την ίδια αγάπη και τρυφεράδα... Τα ίδια  σου γράφει ο μαθητής του 1980, τα ίδια και ο μαθητής του 2012... Που πάει να πει, ότι κάτι καλό έκαμες πάνω στις δεκάδες των παιδιών που πέρασαν από τα χέρια σου... Κι αυτό, γιατί για σένα η κάθε σχολική ημέρα, πρέπει να είναι σαν ένα καινούριο ξεκίνημα γεμάτο προκλήσεις και ενδιαφέρον. Όπλα σου, η αληθινή αγάπη σε αυτό που κάνεις και η αληθινή αγάπη για τους εκάστοτε μαθητές σου. Τις ωραιότερες αναμνήσεις τις έχω από τα χρόνια μου ως δασκάλα.  

    Το κείμενο που ακολουθεί, είναι της ΗΡΩΣ ΚΟΥΚΟΥΒΙΝΟΥ, Ιούνιος του 1994...  Η αγαπημένη, ξεχωριστή Ηρώ μου, σπούδασε ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. Τελείωσε την ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ και έκανε ΜΑΣΤΕΡ στην Αγγλία, επάνω στην ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ στο INSTITUTE of EDUCATION του Λονδίνου. Σήμερα έχει μια σπουδαία καριέρα, και μια υπέροχη οικογένεια!!!! Η Ηρώ, ήταν ένα παιδί πανέξυπνο, γεμάτο τρυφερότητα. Προσεχτική, ευγενική, με μια καρδιά σαν ρόδο μοσκοβολιστό και πανέμορφο. Βρήκα την αφιέρωσή της στο περιοδικό που βγάζαμε και συγκινήθηκα πάρα πολύ... Τελικά η αγάπη είναι ένα δώρο που δεν χάνεται ποτέ... Αχ, Ηρώ μου, το συγκεκριμένο κείμενό σου, το είχα πάντα στο μυαλό μου, όσα χρόνια κι αν πέρασαν... Είναι ένα μικρό διαμάντι, ένα ποίημα!!! Τα λόγια σου βελούδινα, έρχονταν πάντα στο μυαλό μου, γαλήνευαν σαν άγγιγμα ζεφύρου την καρδιά μου και φώτιζαν την ημέρα μου... Γι' αυτό και εκείνο το περιοδικό που το περιέχει, ήταν πάντα μπροστά στην βιβλιοθήκη μου, ώστε να το ανοίγω οποιαδήποτε στιγμή ήθελα... Διότι η ανιδιοτελής αγάπη που πηγάζει από τις αγνές, καρδιών των μαθητών μας, δίνουν σε μας τους δασκάλους την δύναμη να προχωράμε πάντα μπροστά... Α υ τ ή  η  α γ ά π η, κάνει την δασκάλα τους να φαντάζει στα αθώα μάτια τους, με πριγκίπισσα, ένα πλάσμα φωτεινό, γεμάτο καλοσύνη... Αρκεί βέβαια να έχεις  κ α τ α φ έ ρ ε ι  να κερδίσεις τις ψυχούλες τους και να τους έχεις δώσει τα σωστά πατήματα, για να βαδίσουν χαρούμενα στον δρόμο της παιδείας και της γνώσης... Ο Θεός, να ευλογεί όλα σας!!! Π α ι δ ι ά  μ ο υ !!!!!!


ΣΤΗΝ  ΔΑΣΚΑΛΑ  ΜΟΥ

Την κοιτάζω εκεί στην έδρα και το βλέμμα μου φωτίζεται. Η κυρία Πολυάνθη είναι η  μ η τ έ ρ α  κι εμείς είμαστε τα παιδιά της. Είναι το λουλούδι κι εμείς είμαστε τα πέταλα... Είναι το φεγγάρι κι εμείς είμαστε τ' αστέρια... Είναι ο ήλιος κι εμείς είμαστε οι ακτίνες του...

    Το βλέμμα της ζεστό έρχεται και  α γ κ α λ ι ά ζ ε ι  την καρδιά μου. Η σκέψη της έρχεται και ακουμπάει στο μυαλό μου. Όταν μιλάει για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, η ψυχή μου αγαλλιάζει. Στα μάτια της βλέπω έναν κόσμο γεμάτο αδελφοσύνη, τιμιότητα και ειλικρίνεια. Η φωνή της είναι  τ ό σ ο  γλυκιά που μοιάζει με κελάηδημα αηδονιού.

    Όταν μας παραδίδει Ιστορία,  ξ α ν α ζ ο ύ μ ε  στην παλιά εποχή. Οι αριθμοί στα μαθηματικά γίνονται εύκολα παιχνίδια. Τα θρησκευτικά από το στόμα της γίνονται Θεία Λειτουργία. Όταν μας διηγείται τις εθνικές μας γιορτές, ν ι ώ θ ο υ μ ε υπερήφανοι για την πατρίδα μας.

    Μαζί της οι μέρες μεταμορφώνονται σε χαρούμενους μήνες και οι μήνες σε αξέχαστα χρόνια... Αν λείψει  έ σ τ ω  και μια μέρα, αισθάνομαι θλίψη και νιώθω σαν να έχω να την δω μήνες...

    Τα κρύα - του χειμώνα που πέρασε - δίπλα της έγιναν ζεστή αγκαλιά...

    Το καλοκαίρι έφτασε... Η καρδιά μου γεμίζει μελαγχολία που φεύγω από κοντά της. Είναι σαν να έρχεται στην καρδιά μου παγωνιά... Περάσαμε κοντά της δυό υπέροχα χρόνια... Στην σκέψη μου θα μείνουν για  π ά ν τ α  γλυκές αναμνήσεις. Θα αναπολώ με νοσταλγία τις στιγμές που περάσαμε μαζί, τα μεγάλα όμορφα μάτια της, το γλυκό πρόσωπό της και την πλούσια καρδιά της...

    Θ α  σ ε  α γ α π ώ  γ ι α  π ά ν τ α  και θα σ' έχω στην καρδιά μου, αγαπημένη μου δεύτερη μητέρα...  Ό π ο υ  κι αν βρίσκομαι κυρία Πολυάνθη,  ε σ ύ  θα είσαι  δ ί π λ α  μου και θα με φυλάς... Σου γράφω αυτά τα λόγια και δάκρυα έρχονται στα μάτια μου... Θα είσαι ένα κομμάτι του εαυτού μου, της ζωής μου και της ψυχής μου,  γ λ υ κ ι ά  μου δασκάλα!!...

                                                 ΗΡΩ ΚΟΥΚΟΥΒΙΝΟΥ  Δ΄2


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου