Η  ΩΡΑ ΤΩΝ  ΜΑΘΗΤΩΝ

Την σημερινή ανάρτηση, υπογράφει η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥΔΑΚΗ, απόφοιτος του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ. Η Αγγελική μου, υπήρξε μια τρυφερή μορφή με ιδιαίτερη έφεση στην ζωγραφική και πολλές ευαισθησίες. Οι όμορφες ζωγραφιές της με τις τρυφερές αφιερώσεις της, φυλάσσονται στο πολύτιμο ντοσιέ μου, με αφιερώσεις μαθητών μου! Δεν θα ξεχάσω τον στολισμό της τάξης από τα χέρια των μαθητών μου και τις υπέροχες ευχές στον πίνακα, την ημέρα των γενεθλίων μου!! Σε ανύποπτο χρόνο με είχαν ρωτήσει τα παιδιά: "Πότε έχετε τα γενέθλιά σας, κυρία;" "Την δεύτερη ημέρα της εαρινής ισημερίας!" τους απάντησα. Οι μήνες πέρασαν και μπαίνοντας στην τάξη στις 22 Μαρτίου, βρήκα τούρτα στην έδρα, στολισμό στους τοίχους, θερμές ευχές στον πίνακα!! Δεν το είχαν ξεχάσει!!! Νομίζω δε, ότι είδα το χέρι της μαμάς της Αγγελικής να γράφει στον πίνακα και μετά να εξαφανίζεται μέσα στους μαθητές που ανέβαιναν στην σκάλα, ύστερα από την πρωινή προσευχή!! Και με πρωτοστατούσα την Αγγελική, μού έκαναν μια μαγική έκπληξη, την πρώτη κιόλας ώρα των μαθημάτων!!! Η χαρά τους μεγάλη και η δική μου, απέραντη!!! Ακόμα έχω τις δύο γατούλες που στόλιζαν την τούρτα, επάνω στο κομοδίνο μου!!! Αγαπημένο μου παιδί, ακόμα θυμάμαι τα κουλουράκια σου με λάδι και κανέλα, που έφτιαχνες με την μαμά σου!!! Μακάρι η ζωή σου να είναι γλυκιά και σαν μαγευτικός πίνακας του Μποτιτσέλι, αγαπημένη Αγγελική μου!!!

            

ΕΠΙΣΚΕΨΗ  ΣΤΟ  ΣΠΙΤΙ  ΤΟΥ  ΔΡΟΣΙΝΗ

Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την επίσκεψή μας στο σπίτι του ποιητή, Γεωργίου Δροσίνη. Αναπήδησα από την χαρά μου, όταν έμαθα ότι θα επισκεπτόμαστε την κατοικία του που σήμερα έχει γίνει Μουσείο και βρίσκεται στην Κηφισιά. Στην τάξη, είχαμε ασχοληθεί με την ζωή και το έργο του. Θα πηγαίναμε στην επίσκεψη προετοιμασμένοι και είδαμε ότι εκτός από ποιητής και πεζογράφος, ήταν και ένας υπέροχος πολίτης που έκανε πάρα πολλά για την  εκπαίδευση και την Ελλάδα μας, κάτι που πολλοί αγνοούν και είναι κρίμα...

    Το ξέρετε ότι ο Δροσίνης ίδρυσε την ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ και χρηματοδότησε τις σπουδές στο εξωτερικό της πρώτης καθηγήτριας της Σχολής; Σε αυτόν οφείλεται η σημερινή μορφή της τάξης στα σχολεία, όπως είναι με τα θρανία. Ο Δροσίνης θέσπισε να παίρνουν άδεια οι εκπαιδευτικοί όταν αρρωστήσουν και να την πληρώνονται. Ο Δροσίνης καθιέρωσε την εορτή της σημαίας, κάθε 27 Οκτωβρίου και ίδρυσε βιβλιοθήκες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας μας. Ο Δροσίνης έφερε την Γυμναστική στα σχολεία, όπως και την Σχολική Υγιεινή. Αρθρογραφούσε στην εφημερίδα του, την ΕΣΤΙΑ και μαζί με τον Βικέλα και τον Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, αγωνίσθηκε για να ξανάρθουν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα. Ήταν στενός φίλος του Κωστή Παλαμά και σε όλη του την ζωή πάλεψε για την αγαπημένη του πόλη, την Αθήνα. 

    Η κυρία Πολυάνθη, μαζί με τα προπέρσινα παιδιά της, είχαν παρουσιάσει στο Δημαρχείο του Γαλατσίου, ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ αφιερωμένο στον Γεώργιο Δροσίνη. Εμείς εφέτος θα παρουσιάσουμε ΦΙΛΙΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ για τον  Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και έχουμε αρχίσει τις προετοιμασίες.

    Όταν φτάσαμε στο σπίτι του ποιητή, μας καλωσόρισαν οι κυρίες του  Συλλόγου Δροσίνη και σταθήκαμε λίγο στον κήπο τον γεμάτο πανέμορφα λουλούδια, για να γνωριστούμε. Ο ποιητής, είχε ονομάσει την βίλα του ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ, επειδή του άρεσε πολύ αυτό το λουλούδι. ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ λέγεται και ένα μυθιστόρημά του, όπου η πρωταγωνίστρια είναι όμορφη σαν το λουλούδι. Μπαίνοντας στην βίλα, πρόσεξα ότι έχει ξύλινη επένδυση. Ανεβήκαμε την εσωτερική σκάλα και χωριστήκαμε σε ομάδες, για να ξεναγηθούμε στα διάφορα δωμάτια. Στο πρώτο δεξιά, είδαμε όλα τα αριστουργήματά του, τα χειρόγραφά του και κάποια προσωπικά του αντικείμενα. Φυσικά μέσα σε γυάλινες βιτρίνες, για να μην φθαρούν. Στην κρεβατοκάμαρά του είδαμε σε μια παλιού στυλ καρέκλα, το ομοίωμα του Δροσίνη, με μια κουβερτούλα να σκεπάζει τα πόδια του και ένα βιβλιαράκι, να διαβάζει. Έμοιαζε με παππού. Πόσο θα ήθελα να τον είχα δικό μου παππούλη!!

    Έπειτα μπήκαμε στην μεγάλη αίθουσα του σαλονιού, και είδαμε πολλές αναπαραστάσεις των έργων του. Μία αναπαράσταση ήταν η "Ευμορφούλα" και ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ, για τον οποίον ο Δροσίνης πρωτομίλησε. Ένας γέρος στην Εύβοια, είπε στον ποιητή για την ζωή και το τραγικό τέλος του Διάκου και ο Δροσίνης έκανε τον ήρωα γνωστό σε όλους εμάς και τον έγραψαν τα βιβλία.  Είδαμε επίσης το κιόσκι από το μυθιστόρημά του "ΕΡΣΗ". Την πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πανέμορφη Αμαρυλλίς, ντυμένη στα λευκά και η Δροσίνα, η εξαδέλφη του Δροσίνη που στεκόταν κάτω από μια αμυγδαλιά με τα μαλλιά της γεμάτη από τα άνθη της, μια εικόνα που ενέπνευσε στον ποιητή το πασίγνωστο τραγούδι του: "Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της..." Ήταν θαυμάσιες αναπαραστάσεις, στο ύψος κανονικού ανθρώπου. Είδαμε και το ομοίωμά του σε μια πολυθρόνα να διαβάζει παραμύθια σε δυο παιδιά γονατιστά μπρος στα πόδια του.

    Ύστερα, κατεβήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα όπου η Διευθύντρια του Μουσείου, η κυρία Ελένη Βαχάρη, μας ρώτησε τι είδαμε, τι καταλάβαμε, τι θυμόμαστε και βγάλαμε φωτογραφίες. Εμείς είχαμε κάτι ετοιμάσει και απαγγείλαμε το ποίημα του Δροσίνη, "ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ". Μας καταχειροκρότησαν. Έπειτα τραγουδήσαμε όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, το "Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά", το οποίο μας το είχε μάθει η κυρία μας.

    Στην συνέχεια, μάς κέρασαν τυροπιτάκια, κέικ και πορτοκαλάδα και η δασκάλα μας, έγραψε τις εντυπώσεις της στο βιβλίο επισκεπτών. Βγαίνοντας στην αυλή, μία από τις ευγενικές κυρίες του Μουσείου, μας πέταξε χούφτες καραμέλες, για να θυμόμαστε, ότι όταν ο ποιητής μας καθόταν στο παράθυρό του και έβλεπε να περνούν παιδιά, τους πετούσε καραμέλες με τις χούφτες!!!!

    Η Διευθύντρια και οι άλλες κυρίες, μάς έδωσαν συγχαρητήρια για την συμπεριφορά μας και για το ότι είχαμε πάει προετοιμασμένοι, γιατί ξέραμε πολλά πράγματα για τον Δροσίνη. Έστειλαν μάλιστα στον Διευθυντή μας κύριο Στέφανο Αντωνακάκη, συγχαρητήρια επιστολή για την ξεχωριστή παρουσία μας.

    Εκεί όμως τελείωσε η επίσκεψή μας. Ήξερα πως δεν θα την ξεχνούσα ποτέ και ήμουν πολύ χαρούμενη. Βέβαια, θα ήθελα να δω τον ίδιο τον Δροσίνη, αλλά αφού ο Θεός τον πήρε στο περιβόλι του, τι να κάνουμε; Άσε που είχε ζήσει πολλά χρόνια πριν από εμάς... 

    Ευτυχώς έχουμε τα πεζά του, τα ποιήματά του και τις κυρίες του Μουσείου που φροντίζουν την ιστορία του. Μακάρι να μιλούσαν πολλοί δάσκαλοι στην τάξη τους, για τον μεγάλο αυτόν και δραστήριο πολίτη, τον αγαπημένο Έλληνα πατριώτη. Πάντως, έχουμε πάνω από όλα  το πνεύμα του, γιατί ένα τέτοιο πνεύμα σαν του γλυκού μας ποιητή και παππούλη  Δροσίνη,δεν πεθαίνει ποτέ...

    Για μένα ο Δροσίνης,είναι και δικός μου παππούς!!!!