ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Οι αδελφές Γκίτσα, ήταν από την Ρουμανία... Ξεχωριστά πλάσματα, πανέμορφα και τα δυο τους. Τις είχα και τις δύο μαθήτριες. Η μεγαλύτερη, η ΜΠΕΑΤΡΙΣ, σπούδασε ιατρός στην πατρίδα της και τώρα είναι ειδικευόμενη παιδοχειρουργός. Το κείμενο που θα διαβάσετε, το υπογράφει η μικρότερη, η ΜΠΙΑΝΚΑ, που τελειώνει εφέτος την ιατρική. Θα θυμάμαι την Μπεατρίς να είναι το αστραφτερό πρώτο πνεύμα των Χριστουγέννων, στην ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΊΑ που ανέβασα για δεύτερη φορά, στο τελευταίο σχολείο που πήγα. Και στο χορόδραμα, στο φινάλε, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, φανταστείτε την Μπεατρίς πάνω σε ένα βάθρο ψηλά, να ξετυλίγονται από τα χεράκια της δεκάδες μακριές, πολύχρωμες, σατινένιες κορδέλες που κατέληγαν στα χέρια παιδιών, αντιπροσωπεύοντας την διάδοση του ελληνικού πνεύματος που πηγάζει από την αρχαία Ελλάδα. Και η Μπεατρίς, ντυμένη στα γαλάζια, με χρυσό στέμμα στα μαλλιά, ορθωνόταν ωσάν αγέρωχη, αθάνατη Ελλάδα. Η Μπιάνκα, άλλη χρονιά, έλαμπε σαν νεράιδα στο χορόδραμα ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΩΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ και στο θεατρικό έργο στο τέλος της σχολικής χρονιάς το ΕΝ ΟΜΟΜΑΤΙ. Άλλες φορές, με άλλα παιδιά είχαμε παρουσιάσει ΤΟ ΛΑΘΟΣ και το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Την χρονιά που είχα μαθήτρια την Μπιάνκα, πριν γράψουν την παρακάτω Έκθεση [το σημερινό Σκέφτομαι και Γράφω] στο σχολείο, μιλήσαμε όχι μόνο για τις μορφές τού φθινοπώρου, αλλά και για το πώς επηρεάζει την ζωή και τα συναισθήματά μας. Αυτό γινόταν πάντα προτού γράψουμε μια έκθεση. Συζητούσαμε. Τους επέτρεψα λοιπόν να έχουν ανοιχτές τις ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ μας πάνω στο θρανίο και να βοηθηθούν στα καλολογικά σημεία, αρκεί να τα εντάξουν σωστά στον γραπτό τους λόγο. Αποτέλεσμα της προσπάθειας αντιπροσωπευτικό, είναι το παρακάτω κείμενο της αγαπημένης μας Μπιάνκας. Αξέχαστη μορφή στα θεατρικά μας έργα, τρυφερή καρδιά, άριστη μαθήτρια, που κατάφερε κι έκανε κτήμα της εις βάθος, την ελληνική γλώσσα. Όπως και η αδελφούλα της!! Δεν θα τις ξεχάσουμε π ο τ έ!!!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Το φθινόπωρο έφθασε... Έφερε τις δροσερές βροχές, τα κίτρινα χρυσά φύλλα του και τα βαριά του σύννεφα γεμάτα βροχή. Πρωτοβρόχια... Η γη έχασε τις ομορφιές της... Η πλάση στέκει μαραμένη, σαν μάνα που έχει το παιδί της στα ξένα... Μουντή η ατμόσφαιρα, παράξενη... Στέκει μόνη της στα σκοτεινά σοκάκια της γειτονιάς... Μόνη της γυρεύει έναν φίλο ανοιξιάτικο, αλλά δεν βρίσκει... Δεν βρίσκει κανέναν... Βρίσκει μόνο κάτι κίτρινα, νεκρά, ξερά φύλλα... Δροσερές ριπές του ανέμου, απομακρύνουν από την μάνα τους το δέντρο, τα ξερά φύλλα που λούφαξαν στη ρίζα του...

    Η βροχή του φθινοπώρου πάνω σε όλη την πλάση, δεν είναι μόνο ένα ξέσπασμα του ουρανού, είναι και η ανάσα της γης, η ανάσα του αγέρα... Κοιτάζω τις βροχοστάλες, ακούω την μαγεία της βροχής και νιώθω τον κόσμο όλο να πάλλεται μέσα στα αφτιά μου... Ακούω τον ήχο της βροχής που πέφτει ρυθμικά πάνω στο περβάζι του παραθύρου μου... Βλέπω τις σταλίτσες, τις κόρες του πατέρα ουρανού, να αχνοφαίνονται μέσα στην πυκνή ομίχλη, σαν μαργαριτάρια και διαμάντια που αιωρούνται με μαγευτικό τρόπο στον ορίζοντα. Και η βροχή συνεχίζει να ψιθυρίζει πάνω στα τζάμια το μονότονο, μελαγχολικό της τραγούδι... Οι αστραπές σαν πύρινα φίδια αυλακώνουν το στερέωμα... Και ξάφνου, η βροχή σταμάτησε να τραγουδάει και κρύφτηκε στις ρίζες των δέντρων και των λουλουδιών στον κήπο της κυρίας Μαρίας και στην λιμνούλα που σχηματίστηκε στην αυλή της...

    Ήρθε και η επόμενη φθινοπωρινή μέρα. Η πρωινή δροσιά στραφταλίζει επάνω στα φρεσκοπλυμένα φύλλα, σαν μικρά διαμαντάκια που έπεσαν από το βραχιόλι κάποιας μικρής νεράιδας της αυγής... Οι φθινοπωρινές ηλιοκόρες ξεπρόβαλαν κρυφά από τον κακό εχθρό τους, το κρύο, που τις κρατούσε φυλακισμένες στο γκρίζο παλάτι του... Η στραφταλιστή πρωινή δροσοστάλα αγγίζει την παλάμη μου, που την κρατούσα ανοιχτή περιμένοντας να με φτάσει το πρώτο φίλημα της ημέρας... Ο κρυστάλλινος, πρωινός ήχος της βροχής, σκορπίζει ολόγυρα το παραπονιάρικο μοτίβο του τραγουδιού της, κάνοντας τα αγριολούλουδα να ξυπνήσουν χαρούμενα και να σηκώσουν το κεφαλάκι τους ζωηρά, ρουφώντας άπληστα το νερό... Και από το βάθος του χωραφιού, λαμπυρίζει η σμαραγδένια λάμψη που ορθώνεται από το καθάριο πια, αχνιστό πράσινο των αγρών... Η βροχή του φθινοπώρου πάνω στους αγρούς, η βροχή του φθινοπώρου πάνω στην γη, φέρνει μια συναισθηματική ζεστασιά στην καρδιά των ανθρώπων...

    Αυτή την εποχή, η θάλασσα συχνά μένει καλοκαιριάτικη και ζαφειρένια... Μα, ξάφνου ο Ποσειδώνας, αναταράζει με την τρίαινά του την άλλοτε ήρεμη, γαλάζια σειρήνα... Η θάλασσα με τους σμαραγδένιους και κεχριμπαρένιους φωσφορισμούς της, μοιάζει με άγριο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει την στεριά με τα αφρισμένα, σαν χαίτες λευκών αλόγων, κύματά της...

    Το φθινόπωρο... Μια εποχή με διαφορετικές εικόνες, ξεχωριστή, με πολλές εναλλαγές... Μου θυμίζει την ανθρώπινη ψυχή με τις πολλές συναισθηματικές εναλλαγές της... Είναι μια υπέροχη, πρασινογαλαζόχρυση, εποχή του χρόνου, που ντύνει την φύση, με φλογερά κόκκινα, έντονα πορτοκαλιά και αστραφτερά χάλκινα χρώματα!!!! Το φθινόπωρο και η άνοιξη, είναι ο προθάλαμος για τις δυο άλλες εποχές του χρόνου: Του χειμώνα και του καλοκαιριού. Το φθινόπωρο περιέχει και τις σκιές του χειμώνα, αλλά και τις χαρούμενες ηλιαχτίδες του καλοκαιριού!! Τώρα, τα καιρικά φαινόμενα είναι πολλά και διαφορετικά. Θα μπορούσες να πεις, ότι είναι... καλοκαιρινοχειμωνιάτικα!!! Υπερέχει όμως, ο βροχερός χαρακτήρας του, που μας προετοιμάζει για τον ερχομό του γέρου χιονιά...

    Αυτό είναι λοιπόν το χλωμό, όμορφο φθινόπωρο, που μπολιάζει την ψυχή μας με το μελαγχολικό του χαμόγελο και το δάκρυ της χρυσοχάλκινης, θλιμμένης ματιάς του...

                                       ΜΠΙΑΝΚΑ  ΓΚΙΤΣΑ