Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Όταν νιώθω πεσμένη, διαβάζω τις αφιερώσεις των μαθητών μου.Με την άδολη αγάπη τους,  ξαναβρίσκω την αισιοδοξία μου και την χαρά μου.Ευλογημένα τα παιδιά, που είναι όντως ένα δείγμα του Παραδείσου πάνω στην γη.Κι εγώ ευλογημένη που δέχθηκα τόση αγάπη.   Ένα κομμάτι από την καρδιά τους, μου αφιερώνουν δυο από τις πρώτες μαθήτριές μου, η   ΜΕΛΙΝΑ  ΠΟΛΙΤΗ και η ΤΙΝΑ  ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ. Ας τις έχει ο Θεός καλά, γερές και ευτυχισμένες. Όταν προσφέρεις αληθινή στοργή, τα παιδιά το αναγνωρίζουν και στο ανταποδίδουν στο εκατονταπλάσιο! Να, γιατί εμείς οι δάσκαλοι είμαστε τυχεροί... Διότι ζούμε μέσα σε μια θάλασσα αθωότητας και δροσιάς που σου προσφέρουν τα παιδιά, αναγνωρίζοντας με τις αλάθητες κεραίες τους, το γνήσιο, από καρδιάς ενδιαφέρον του δασκάλου τους...Είναι δε, απαραίτητο  και ευκόλως εννοούμενο, ότι αν έρθει ένα καινούριο παιδί στην τάξη, πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να ενσωματωθεί γρήγορα στο περιβάλλον της τάξης. Να μιλήσουμε στους μαθητές μας και να βοηθήσουμε να ενταχθεί το νέο παιδί όσο πιο γρήγορα γίνεται στην ομάδα μας. Το παρακάτω κείμενο, έχει ιδιαίτερη αξία, διότι το γράφει μια καινούρια μαθήτρια. Συνήθως παίρνουμε μία τάξη για δύο ή τρία χρόνια.  Η Μελίνα ήρθε την δεύτερη χρονιά. Καταφέραμε σε πολύ μικρό διάστημα να νομίζει ότι ήταν μαζί μας από την αρχή, δύο χρόνια δηλαδή. Αυτό μου έφερε την μεγαλύτερη χαρά και βλέποντάς την ευτυχισμένη, ένιωθα κι εγώ μεγάλη αγαλλίαση. Και η μεγάλη μου ανταμοιβή, το κείμενο που ακολουθεί και είναι πλημμυρισμένο από αγάπη και σεβασμό... Πόσο τυχεροί που είμαστε εμείς οι δάσκαλοι!!!Αν καταφέρουμε και κερδίσουμε την αγάπη τους, τότε μέσα από τα δικά τους αθώα μάτια, θα δούμε τον εαυτό μας  νερά'ι'δες και αγγέλους, γιατί έτσι μας βλέπουν οι μαθητές μας, ε ά ν καταφέρουμε να τους κάνουμε να νιώθουν ευτυχισμένοι και ασφαλείς...

                                     ΠΡΟΣ ΤΗΝ  ΔΑΣΚΑΛΑ  ΜΑΣ

         Η δασκάλα μου είναι καταπληκτικός άνθρωπος και πιστεύω, μάλλον είμαι  σίγουρη πως είναι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου, χωρίς υπερβολές. Εγώ και όλη η τάξη μου την νιώθουμε μητέρα μας, μητέρα του σχολείου. Όλοι την αγαπάμε το ίδιο πολύ, γιατί έχει πολύ καλή  συμπεριφορά απέναντί μας, είναι ευαίσθητος άνθρωπος και γιατί ποτέ  δεν μας κρατάει κακία, αν κάνουμε ζαβολιά. Με την συζήτηση λύνει όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί.

  Θα λυπηθώ πολύ,  εάν του χρόνου στην Ε΄τάξη,  δεν θα ξαναέχω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο για δασκάλα. Από την ημέρα που ήρθα σε αυτό το σχολείο - είναι περίπου ένας χρόνος -  και μόλις αντίκρισα  το ζεστό και φιλικό  βλέμμα  της κυρίας Πολυάνθης, ένιωσα πως ήμουν  χρόνια και χρόνια σε αυτό το σχολείο και πως ήξερα αυτή την δασκάλα  όχι έναν χρόνο, αλλά πέντε. Και πιστεύω πως όσα παιδιά πέρασαν από την κυρία Πολυάνθη, είναι πολύ τυχερά, γιατί τους έμεινε ένα πανέμορφο σημάδι και μια πανέμορφη εικόνα από την άριστη συμπεριφορά της. Είναι η μόνη δασκάλα - πιστεύω- που πλησιάζει τόσο πολύ τα παιδιά και μακάρι να ήταν όλες οι δασκάλες του κόσμου σαν την κυρία Πολυάνθη.  Κι αν  κάποια δασκάλα  δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου,είναι η κυρία αυτή που έχω  φέτος  στην Δ΄ Δημοτικού.

       Μας μίλησε τόσο παθιασμένα για τους αγώνες των Ελλήνων, όπως θα μίλαγε μόνο μια πραγματική Ελληνίδα. Και όταν κάναμε το μάθημα για την Μακεδονία, τα έλεγε τόσο παραστατικά, που μας έκανε να πιστέψουμε πως ζούσαμε στην δοξασμένη εποχή του Μέγα Αλέξανδρου.

    Οδηγεί την φαντασία μας στα όνειρα, στα πολύ ωραία όνειρα με τους ροδοκόκκινους κήπους και τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Αγαπάμε πολύ την κυρία Πολυάνθη και ελπίζουμε να μη μας ξεχάσει ποτέ.

     Να ξέρετε κυρία Πολυάνθη πως αυτά που μας διδάξατε,  π ο τ έ δεν θα τα ξεχάσουμε όσο κι αν μεγαλώσουμε και ευχόμαστε σε όλα τα παιδιά να έχουν μια δασκάλα σαν την κυρία Πολυάνθη...    Γεια σας, αγαπημένη μας κυρία Πολυάνθη!! Δεν θα σας ξεχάσουμε  π ο τ έ !!

                                           ΜΕΛΙΝΑ  ΠΟΛΙΤΗ

                                           ΤΙΝΑ  ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ    Δ΄2