Η  ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι πέρα ως πέρα αληθινό... Είναι η καλύτερη  αναφορά για την  Ημέρα Των Ζώων, ειδωμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού... ΔΕΝ έχει καμία σημασία το ότι έχει περάσει η συγκεκριμένη γιορτή, διότι η αγάπη για τα ζώα, ΠΡΕΠΕΙ να είναι καθημερινή υπόθεση μιας ευνομούμενης πολιτείας και χώρας. Το υπογράφει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΤΖΩΡΟΥ, μια ευαίσθητη ψυχή, μια θαυμάσια μαθήτρια. Θα την θυμάμαι ντυμένη με ένα γαλάζιο φουντωτό υπέροχο φόρεμα, κατάσπαρτο με άσπρα χιονάκια, στην αξέχαστη  χριστουγεννιάτικη γιορτή μας! Η Κατερίνα μου, έχει τελειώσει ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ. Σου εύχομαι κοριτσάκι μου, σε σένα και στην οικογένειά σου, μια ζωή γεμάτη υγεία, μελωδία, ευλογία!! Το αξίζεις παιδάκι μου!!!

ΖΩΗ  Ή  ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ;

Ήταν μια Τετάρτη πρωί, σαν όλες τις άλλες και αφού είχαμε φθάσει στην είσοδο του Σχολείου μας, είδαμε μια χάρτινη κούτα βαλμένη έξω από την καγκελόπορτα. Γρήγορα η έκπληξη αντικαταστάθηκε από την ανησυχία. Καθώς πλησιάζαμε, είδαμε μέσα, την ζωή να σαλεύει... Επτά νεογέννητα σκυλάκια που, μόλις πριν λίγες ημέρες θα είχαν ανοίξει τα ματάκια τους, είχαν παρθεί από την σιγουριά και ζεστασιά της μανούλας τους και είχαν εγκαταλειφθεί μόνα κι έρημα, το κρύο αυτό πρωινό, στην κούτα...

    Κάποιοι ασυνείδητοι τα άφησαν εδώ. ΓΙΑΤΙ όμως δεν σκέφτηκαν πως, αφού δεν θέλουν να μεγαλώσουν σκυλάκια, να κάνουν στείρωση στο σκυλί τους;; Υπάρχουν κτηνίατροι που την κάνουν δωρεάν... Μα, ΔΕΝ νοιάστηκαν... Και τώρα αυτές οι ψυχούλες μένουν μόνες και αβοήθητες...

    Αφού χτύπησε το κουδούνι, η διευθύντρια του σχολείου μας, η κυρία Αμαλία Καψαμπέλη, αληθινή φιλόζωος, μίλησε μετά την πρωινή προσευχή σε όλο το σχολείο, για την  άσχημη αυτή πράξη και πρότεινε σε  όσα παιδιά μπορούν και θ έ λ ο υ ν οι γονείς τους, να πάρουν από ένα σκυλάκι και να το μεγαλώσουν με αγάπη σπίτι τους. Ευτυχώς βρέθηκαν τέσσερα παιδιά που, αφού συννενοήθηκαν  τηλεφωνικά με τους γονείς τους, δέχτηκαν να αναλάβουν τα τέσσερα μικρούλια. Για τη μία όμως υιοθεσία, η δασκάλα μου είχε μέχρι τέλους μεγάλες αμφιβολίες... Δεν ήταν σίγουρη για την τύχη του μικρούλη...

    Ευχή μου βέβαια είναι να κρατήσουν τα σκυλάκια - αυτοί που θα τα πάρουν -  για πάντα και να μην τα εγκαταλείψουν μετά από λίγο καιρό, γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι ακόμη χειρότερο... Είναι φριχτό... Και δεν είχαμε χρόνο να ψάξουμε... Δεν υπήρχε εθελοντής να τα αναλάβει όλα, ώστε να βρεθεί μια πιο σίγουρη υιοθεσία, ιδίως για το τέταρτο μικράκι...

    Τα υπόλοιπα τρία κουταβάκια έμειναν στο κουτί, μέχρι το σχόλασμα, παρ' όλες τις προσπάθειες να βρεθούν σπίτια να τα αναλάβουν. Καθώς γυρίσαμε σπίτι, η δασκάλα μου, η κυρία Πολυάνθη που δεν είχε φύγει ακόμα από το σχολείο και γνώριζε ότι αγαπούσαμε τα ζώα, μας τηλεφώνησε και ζήτησε από την μαμά μου, αν μπορεί, να μεταφέρουν τα τρία σκυλάκια σε κάποια φιλοζωική εταιρεία, για να τα φροντίσουν. Έτσι κι έγινε.

    Ξεκίνησαν λοιπόν η κυρία μου, η δεύτερη κόρη της που μας έκανε μουσική και η μαμά μου με τα σκυλάκια και τα πήγαν στο Μαρκόπουλο. Στην διαδρομή η συγκίνηση της μαμάς μου ήταν μεγάλη, καθώς έβλεπε την κυρία μου να κλαίει για την τύχη των κουταβιών και άκουγε το ασταμάτητα κλάμα της κόρης  της που είχε πάρει το ένα στην αγκαλιά της και το χάιδευε και το αγκάλιαζε σαν ένα μικρό μωρό. Το κουταβάκι νιώθοντας την απέραντη αγάπη της κοπέλας, είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά της, χωρίς να ξέρει ότι σε λίγο θα το είχε αποχωριστεί. Εδώ να σας πω, ότι στο σπίτι της κυρίας μου, είχαν γατούλες.

    Όταν τελικά έφτασαν στην φιλοζωική εταιρεία, πάγωσαν όταν είδαν κλουβιά με κάγκελα πέρα-πέρα και μέσα σκυλάκια με θλιμμένη έκφραση να κοιτάζουν λες και γνώριζαν πως το μέλλον τους θα ήταν εκεί, χωρίς την στοργή και ελευθερία που θα χαίρονταν σε ένα ζεστό σπιτικό. Εδώ στηρίζονται μόνο στους εθελοντές που έρχονται να βοηθήσουν, παράδειγμα για όλους μας...Με κρύα καρδιά μετέφεραν  η κυρία μου με την κόρη της τις τρεις ψυχούλες στο κτήριο αυτό και όταν έφθασαν, η γραμματέας τούς είπε πως τα ζωάκια που τους παραδίνουν τα θανατώνουν, τους κάνουν ευθανασία, εάν δεν έχουν ανοίξει τα μάτια τους...

      Πάγωσαν και οι δυο, μη θέλοντας να σκεφτούν ποιο θα ήταν το τέλος τους, εάν τα σκυλάκια δεν είχαν ανοιχτά τα ματάκια τους... Αμέσως όμως ανέβηκε το ηθικό τους και συνήλθαν, κυρίως όταν τις πληροφόρησαν πως κάποια κυρία, τούς είχε ζητήσει τρία μικρά σκυλάκια να τα μεγαλώσει και να τα κρατήσει κοντά της, στο κτήμα της. Η ανακούφιση και η χαρά γύρισαν στα πρόσωπά τους και αμέσως το βάρος έφυγε από το στήθος τους. Επέστρεψαν στο αυτοκίνητο που τις περίμενε η μαμά μου, συγκινημένες που ταχτοποιήθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο τα κουταβάκια - όπως τις καθησύχασαν από την φιλοζωική - και ευχήθηκαν και οι τρεις τους να μην ξαναζήσουν τέτοια στεναχώρια...

    Αυτό το γεγονός δεν θα το ξεχάσω ποτέ... Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο κόσμος τα ζώα... Να μπει μάθημα ειδικό στα σχολεία, γιατί από τα σχολεία και την οικογένεια θα ξεκινήσει η μεγάλη αλλαγή, ώστε κάποια στιγμή να μην υπάρχουν αδέσποτα στην χώρα μας... Όλα τα ζώα δικαιούνται να απολαμβάνουν την ζωή με αγάπη και φροντίδα, όπως όλοι μας. Πιστεύω ότι αν κάποιος δεν θέλει να έχει ζωάκια στο σπίτι του, καλό είναι να μην τα παίρνει και μετά να τα εγκαταλείπει... Στον δρόμο περιμένει η πείνα, ο φόβος, ο θάνατος. Το ζώο από την στιγμή που το παίρνουμε, είναι ισάξιο μέλος  της οικογενείας μας και  ΔΕΝ το εγκαταλείπουμε  π ο τ έ!!!  Γερνάμε μαζί του. Δεν είναι παιχνίδι. Πονάει, χαίρεται, κρυώνει, αγαπάει χωρίς ανταλλάγματα και δεν ξεχνάει... Μακάρι να έρθει η στιγμή που θα πάψουν οι εγκληματικές συμπεριφορές προς τα ζώα, είτε άγρια είναι, είτε κατοικίδια... Και να τιμωρούνται  αυστηρά, όσοι κακοποιούν αυτά, τα πιο αθώα πλάσματα του πλανήτη μας... 

    Το να είσαι άνθρωπος, είναι υπέροχο, μόνο που μερικοί το ξεχνούν και ελάχιστοι θυμούνται τι θα πει  Α ν θ ρ ω π ι ά...

                                     ΚΑΤΕΡΙΝΑ   ΜΑΝΤΖΩΡΟΥ  Δ΄