Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑΣ, ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΧΙΟΝΟΝΙΦΑΔΑΣ

Η  ΩΡΑ  ΤΩΝ  ΜΑΘΗΤΩΝ

Το σημερινό κείμενο, ανήκει στον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΒΑΡΚΙΩΤΗ, έναν εξαίρετο μαθητή και υπέροχο παιδί! Τον θυμάμαι σαν καταπληκτικό Μποπ Κράτσιτ, στην ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του Κάρολου Ντίκενς που είχαμε ανεβάσει στο σχολείο. Ο Κωνσταντίνος τελείωσε ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ και ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ στο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ.

    Είχα τότε την Γ΄τάξη. Ήταν μια χειμωνιάτικη ημέρα και είχαμε αναλύσει ένα ποίημα από την "Γλώσσα" [το παλιό αναγνωστικό μας]. Είχαμε μ ι λ ή σ ε ι πολύ και είχαμε γ ρ ά ψ ε ι και όμορφες φράσεις στο τετράδιό μας, ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. Ρώτησα μάλιστα στα παιδιά, τι  τ έ λ ο ς θα έβαζαν εκείνα στο συγκεκριμένο ποίημα... Κάποια στιγμή, στην διάρκεια του μαθήματος, είδα τον Κώστα να γράφει κάτι στο τετράδιό του. Δίπλα του οι ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. "Τι κάνεις εκεί, Κώστα;" τον ρώτησα. "Κυρία",μου απάντησε. "Μας είπατε να ετοιμάσουμε μια εργασία, εμπνευσμένη από το κείμενο... Τώρα, όσα συζητήσαμε, τα έχω ό λ α μέσα στο μυαλό μου και μου ήρθε η έμπνευση να γράψω κι άλλα, προτού τα ξεχάσω! Να συνεχίσω;" "Να συνεχίσεις Κωνσταντίνε μου... Την έμπνευση, δεν μπορούμε να την κόψουμε!!" Αποτέλεσμα, είναι το κείμενο που θα διαβάσετε και που μπήκε στο περιοδικό που βγάζαμε, όπως και άλλων μαθητών, απ' όλο το σχολείο. Παρακαλώ, προσέξτε το τέλος. Ο Κωνσταντίνος, ως παιδί γεμάτο αισιοδοξία, δεν αφήνει την χιονονιφάδα του να χαθεί!!! Την έκανε αθάνατη!!!

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑΣ, ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΧΙΟΝΟΝΙΦΑΔΑΣ"

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή χιονονιφάδα που την έλεγαν  Κρυσταλλένια. Ζούσε πάνω από τα αφράτα σύννεφα σε μια μικρή πολιτεία του χιονιού. Η Κρυσταλλένια ήθελε πολύ να πέσει στην γη και να γνωριστεί με τους ανθρώπους. Είχε ζαλίσει την μαμά της, γιατί συνέχεια την ρώταγε: "Πότε θα έρθει η ώρα να πέσω στη γη;" Η μαμά της, τής έλεγε: "Όταν έρθει η πριγκίπισσα του χιονιού!"

    Έτσι, μια νύχτα που η Κρυσταλλένια κοιμόταν στο πουπουλένιο στρώμα της, η μαμά της την ξύπνησε και της είπε: "Σήκω γρήγορα Κρυσταλλένια!" Εκείνη, έκανε αγουροξυπνημένη: "Τι είναι μαμά; Τι θέλεις;" Και η μαμά της, σήκωσε το χέρι της αργά, έδειξε έξω από το παράθυρο, λέγοντας με χαρά: "Κοίτα!" και της έδειξε  χιλιάδες μικρές χιονονιφάδες που πετούσαν χορεύοντας στον παγωμένο αέρα.

    Αμέσως πετάχτηκε η μικρή επάνω φωνάζοντας: "Άχ! Τα ξαδέρφια μου! Ήρθαν για να με δουν!" Την ίδια στιγμή η μαμά της φώναξε: "Κρυσταλλένια, πού τρέχεις;  Μη βιάζεσαι! Θα δούμε τα ξαδέλφια σου! Δεν ήθελες όμως να πέσεις στην γη μες  στους ανθρώπους; Έτσι ατημέλητη θα πας;"

    Αμέσως η Κρυσταλλένια πήδησε από την χαρά της. "Δεν ήρθαν μόνο τα ξαδέρφια μου, θα πέσω και στη γη; Θα γνωρίσω τους ανθρώπους;" Η μαμά απάντησε χαμογελαστά: "Ναι, αλλά πρώτα βάλε το καλό σου, το άσπρο φόρεμα με τα διαμαντάκια!"

    Η Κρυσταλλένια χωρίς να χάσει ώρα, έβγαλε από την πουπουλένια ντουλάπα της το λευκό φόρεμά της και ντύθηκε. Άστραφτε ολόκληρη, σαν πολύτιμο κόσμημα!! Η μαμά-χιονονιφάδα, κοίταξε υπερήφανη την κορούλα της που, καθώς έφευγε, έπεφτε το φως πάνω της και την έκανε να στραφταλίζει με χίλιους σμαραγδένιους και κεχριμπαρένιους φωσφορισμούς!!

    Πήγαν στην πλατεία του βασιλιά χειμώνα, όπου είχε φτάσει η πανέμορφη πριγκίπισσα του χιονιού και έσμιξε με τις άλλες μικρές και μεγάλες χιονονιφάδες, με φωνές και γέλια πολλά! Μόλις η πριγκίπισσα έδωσε το σήμα, όλες οι χιονονιφάδες ξετυλίχτηκαν στον ουρανό και ο ουρανός γέμισε από εκατομμύρια άσπρες, κάτασπρες πεταλουδίτσες!!

    Οι άνθρωποι χάρηκαν μόλις είδαν ότι οι χιονονιφάδες απλωνόντουσαν στην γη σαν άσπρο αραχνοΰφαντο σεντόνι και τα παιδιά φώναζαν χαρούμενα "Χιονίζει!! Κοιτάχτε!!! Χιόνι! Χιόνι!!"

    Η Κρυσταλλένια και η μαμά της, έπεσαν απαλά με το κρυστάλλινο έλκηθρό τους μαζί με άλλους φίλους τους πάνω σε μια σκεπή σπιτιού. Το σκέπασαν απαλά μ' έναν βελούδινο, κατάλευκο μανδύα που φεγγοβολούσε. Στο σπίτι εκείνο έμενε η Χρύσα που περίμενε με αγωνία να χιονίσει. Τώρα η Κρυσταλλένια θα στολίσει για λίγες μέρες το σπίτι του κοριτσιού, μαζί με όλη την ανάλαφρη και αστραφτερή παρέα της. Μα, δεν θα χαθεί! Γιατί μετά, όταν θα λιώσει, θα γίνει νερό που θα ποτίσει την τριανταφυλλιά της Χρύσας και θα ζει με τις άλλες χιονούλες μέσα στα κλαδιά και τα μυρωδάτα τριανταφυλλάκια της, για πάντα...

                                                              ΚΩΣΤΑΣ  ΑΒΑΡΚΙΩΤΗΣ   Γ΄