Θά 'θελα να 'ξερες πατέρα μου, ότι ποτέ δεν σε ξεχνάω,
ποτέ δεν σβήστηκαν τα λόγια σου, παντοτινά θα σ' αγαπάω...
Και συλλογίζομαι και θλίβομαι, γιατί ασήκωτα φορτία,
προσθέτω στα δικά σου βάσανα, 'εστω κι αν έχω κάποια αιτία...
Πονάς γιατί πονώ κι εγώ, χαίρεσαι στην χαρά μου,
ευγνωμοσύνη απροσμέτρητη χρωστώ σε σέ, γεννήτορά μου...
Δύο ρυτίδες το πορτραίτο σου...Δυό φρύδια μαύρα σαν γραμμένα...
Λίμνες απύθμενες τα μάτια σου, όνειρα μύρια προδομένα....
Πόσες ελπίδες δεν ναυάγησαν μέσα στα μαύρα ματοκλάδια...
Ω, νά 'χα δύναμη πατέρα μου, χρυσά να σου' χτιζα πυργάδια..
Τώρα λιγάκι σαν να έγειρες, πλάτανε σύ μου, θεριεμένε...
Ξέρω, τα τόσα πού 'βρες βάσανα, σ' 'εχουνε πνίξει πια, καημένε...
Θα 'θελα να 'ξερες πατέρα μου, πως την εικόνα σου έχω κλείσει,
μες στην καρδιά μου με ευλάβεια, σαν το ιερότερο στην ζήση...
Μπορεί τα χρόνια να ορμήσουνε καυτά, σαν λάβα να κυλήσουν,
μα την μορφή σου απ'το βάθρο της, δεν θα μπορέσουν να γκρεμίσουν...
[ Τότε ήταν ακόμα κοντά μας...]
ποτέ δεν σβήστηκαν τα λόγια σου, παντοτινά θα σ' αγαπάω...
Και συλλογίζομαι και θλίβομαι, γιατί ασήκωτα φορτία,
προσθέτω στα δικά σου βάσανα, 'εστω κι αν έχω κάποια αιτία...
Πονάς γιατί πονώ κι εγώ, χαίρεσαι στην χαρά μου,
ευγνωμοσύνη απροσμέτρητη χρωστώ σε σέ, γεννήτορά μου...
Δύο ρυτίδες το πορτραίτο σου...Δυό φρύδια μαύρα σαν γραμμένα...
Λίμνες απύθμενες τα μάτια σου, όνειρα μύρια προδομένα....
Πόσες ελπίδες δεν ναυάγησαν μέσα στα μαύρα ματοκλάδια...
Ω, νά 'χα δύναμη πατέρα μου, χρυσά να σου' χτιζα πυργάδια..
Τώρα λιγάκι σαν να έγειρες, πλάτανε σύ μου, θεριεμένε...
Ξέρω, τα τόσα πού 'βρες βάσανα, σ' 'εχουνε πνίξει πια, καημένε...
Θα 'θελα να 'ξερες πατέρα μου, πως την εικόνα σου έχω κλείσει,
μες στην καρδιά μου με ευλάβεια, σαν το ιερότερο στην ζήση...
Μπορεί τα χρόνια να ορμήσουνε καυτά, σαν λάβα να κυλήσουν,
μα την μορφή σου απ'το βάθρο της, δεν θα μπορέσουν να γκρεμίσουν...
[ Τότε ήταν ακόμα κοντά μας...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου