ΠΛΑΝΗ

''.Άνυδρη γη'' ονόμασα μιά νύχτα την ψυχή μας,
 άνθρωπε διαβατάρικε από τον κόσμο αυτό.
Τι με κοιτάς που λούφαξε στα έλη η πνοή μας
και δεν μπορεί κανένας πια ν' αδράξει τον καιρό;

Άπονα, καίρια άκαρδα μάς σέρνει στο στρατί  της
η ψευτισμένη πια ζωή - σαν κούκλα μαγικιά -
και δεν προφθαίνει ο άνθρωπος να φθάσει την ροή της,
καθώς κυλά ακράτητη, αδιάφορη, κακιά...

Πέταξε πέρα μακριά του γέλιου η χαραυγή...
Χάθηκε, χώθηκε βαθιά σε κάστρο η καλοσύνη...
Κλειδαμπαρώθηκε γερά στο στέρνο η αρετή
και σε γαλάζιο ανάκτορο μαράζωσεν η ειρήνη...

Αδιαφορία γύρω σου θρονιάστηκε πλατιά...
Πρόσωπα αγέλαστα, μουντά, δεμένα στα ηνία
του πιο λαμπρού πολιτισμού που χάσαν ευτυχιά,
σαν πέταξε η ανθρωπιά και γίνανε θηρία...

Χώμα φρυγμένο για νερό - χλωμαίνει η καρδιά μας...
Διαβάτη, πες μου, λίγο φως ποιος θα σου δώσει; Ποιος;;
Θάνατος έγινε πικρός της ζήσης η ομορφιά μας,
αφού χωρίς αισθήματα φυραίνει ο θνητός...

''Άνυδρη γη'', ονόμασα την θλιβερή ψυχή μας
κι ο αίτιος της συμφοράς, άνθρωπε είσαι Συ,
που νόμισες πως έδωσες βασίλεια στην ζωή μας
με το μυαλό, μα ξέχασες πως έχεις και ψυχή...                                          [1969]