ΛΟΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΝΥΧΤΑ...

Απαλό μαύρο που δεν σε τρομάζει,
αποπνέει μυστήριο, μα φόβο ποτέ...
Φέτα μοβ, βιολετί το στολίζει,
ένα μοβ τρυφερό, γελαστό της καρδιάς
μπλέκεται σαν έλικας μέσα στο μαύρο και το φωτίζει...

Απ' έξω στρωμένο λαμπυρίζει,
ένα καθάριο μπλε - ρουά, το μπλε του πανσέ...
Κι ολοτρόγυρα, σαν στέμμα μαγικό,
σπαθίζουν ακτίνες χρυσές, των αστεριών μαρμαρυγές,
η καθεμιά, ρομφαία χρυσοτρέμουλη, στου σύμπαντος το στήθος...

Κι από το χέρι του Θεού, χρυσόσκονη κυλάει...

Των αστεριών τα ψήγματα - εκατομμύρια ρινίσματα διαμαντιών,
ραντίζουν την αρμονία του νυχτερινού σύμπαντος...

Πασπαλισμένα μ' αστερόσκονη, χαμογελούν τα πάντα
κι ανάμεσα στους τόσους ιριδισμούς
- θαρρείς κι αστράψανε μυριάδες λιλιπούτεια ουράνια τόξα -
άσπρα μικρούλια πούπουλα απ' τα μεγάλα, ιερά φτερά των αγγέλων ριγμένα...

Και πιο πέρα, ο Γαλαξίας, ποτάμι μεθυστικό.
ο Αυτοκράτορας της νύχτας!!

Τρεμουλιασμένα φώτα, μακρινά,
αχλύ ονείρου και φωτός, μάγισσας ραβδί,
τραβά τα μάτια του φτωχού θνητού,
σαν τρομερός μαγνήτης...

Αρχέγονες επιθυμίες... Όνειρα τρισχιλιόχρονα...
Πόθος ανθρώπινος... Ανεκπλήρωτος πόθος...

Να 'φτανε - λέει - στ' αστέρια, να γινόταν ένα μ' αυτά...
Να βουτούσε στ' αστέρινα ποτάμια,
μα, δεν μπορεί μέχρι σήμερα, τ' όνειρο έμεινε ουτοπία...

Ίσως για να μην ξαναϋπάρξει - έστω και μιά -
πρόθεση γι' άλλη Βαβέλ...

Ίσως, για να μας δείχνει το μέγεθος της ασημαντότητάς μας,
μπροστά στο μεγαλείο Του...

Ίσως για να μην χαθεί το μυστήριο
και η μαγεία του αγνώστου μακρινού...

Ίσως για να μπορεί ακόμα η γιαγιά,
να λέει παραμύθια...

Ίσως για να μην πάψει το όνειρο...
Ίσως...

Ψηλά, τριγύρω, υπέροχο το στροβίλισμα των άστρων...

Χαμηλά, πάνω στα γήινα μονοπάτια ο άνθρωπος,
μικρός, ταπεινός, να κοιτάς με δέος, τα θαυμαστά τ' ουρανού...

Και στ' ανάμεσο - σκάλα αχτινωτή, χρυσόκλωνη -
γεράκι αδάμαστο, ελεύθερο, πετά η σκέψη!!!