ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ...

Με αστροφεγγιά πυκνή, χρυσή και φίνα,
ντύθηκε προχτές η πικραμένη Αθήνα.
Βγήκαν στα στενά, πλατείες και δρομάκια,
όμορφα να παίξουν γύρω τα παιδάκια.
Κι όλοι ερωτούσαν γέροι, νέοι απορημένοι,
πού 'ταν όλοι αυτοί τόσο καιρό κρυμμένοι...
Κι έγινε γιορτή ξανά ευθύς στην χώρα
κι έλαμψαν με φως τα πάντα τώρα....

Πέσανε τα κάστρα τα βαριά, τα γκρι, τα κρύα,
βγήκανε βιολέτες κει που φύτρωναν τα βρύα.
Στήσανε κουβέντα στις αλάνες ξένοι, νιοί και γέροι,
άγνωστοι μιλήσαν και πιαστήκαν απ'το χέρι.
Κι όλοι γίναν φίλοι και βρεθήκαν να χορεύουν,
έλεγαν τραγούδια που τους γύρω τους μαγεύουν.
Κι έγινε η Αθήνα γειτονιά αγαπημένη
Μες στο κέντρο φύτρωσε η ελιά η ευλογημένη...

Με μιά μολυβιά σβηστήκαν όλες οι κακίες
Στις συντάξεις και στα χρέη δώσαν...ασυλίες!
Έγινε μεγάλη πάλι η Ελλάδα,
της Ανάστασης - ο λαός - κρατά ξανά την δάδα!
Μα άνοιξα τα μάτια μέσα στο σκοτάδι,
όνειρο ήταν τούτο δώ κι αυτό το βράδυ...
Κι έμεινε η ε λ π ί δ α μοναχά Θεέ μου...
Κράτα το κουράγιο, ήρωα λαέ μου!...