ΟΜΙΧΛΗ

Ομίχλη ασπρογάλαζη απλώνει τα φτερά της,
αυτήν την ώρα την στερνή του ώριου δειλινού
και την μικρή κωμόπολη κλείνει στην αγκαλιά της,
όμοια με κάποια μάγισσα ονείρου μακρινού...

Ανάλαφρα κι αέρινα τα ολόλευκά της χέρια,
πλέκουνε χίλια σχήματα στον μαύρονε ουρανό...
Σκορπούνε τόσα λούλουδα στον βραδινό αέρα,
κεντούνε τόσα απόκοσμα στον σιγαλό γιαλό...

Τα ολομέταξα, ά'υ'λα, δαντελωτά της κρόσσια,
Κινούνται αθόρυβα, σιγά, χα'ι'δεύουν το βουνό...
Πύργο υψώνουνε ψηλό, φτιαγμένον απ' τα πούσια,
γλιστρούν καράβι άπιαστο μες στο μουντό νερό...

Τεράστια, άπειρα, λευκά και ξωτικά ροδάνθια,
στολίζουνε αφρόπλαστα τον βραδινό ουρανό
και, σταλακτίτες, νούφαρα, με γυάλινα παλάτια,
φυτρώνουνε σιμά, κοντά στου κύμα τον αχό...

Μιά θλίψη είναι διάχυτη στ' ορίζοντα τα πλάτη...
Κάτι το ακαθόριστο πλανιέται στον αγέρα...
Σαν να 'ναι η λύπη αιώνια και η χαρά φευγάτη,
μελαγχολία λες και υμνούν στην γη και στον αιθέρα...

Ομίχλη ασπρογάλαζη απλώνει τα φτερά της,
τούτη την ώρα την στερνή του ώριου δειλινού,
και την μικρή κωμόπολη κλείνει στην αγκαλιά της,
όμοια με κάποια μάγισσα ονείρου μακρινού...                                          [1966]