ΚΑΗΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ...

Γαλάζιο όνειρο, πώς λυπημένο
στην άκρη λούφαξες; Τι καρτερείς;
Γαλάζιο όνειρο ,γιατί θλιμμένο
στην πέτρα κάθισες και με θωρείς;;

Πες μου, πώς μάδησαν τ' άσπρα φτερά σου,
που ήλιους έκλειναν ροδαυγινούς;
Πες, πώς μαράζωσεν και η χαρά σου
 που μου εχάριζε τους ουρανούς;;

Γιατί στο φρύδι γκρεμού προβαίνεις;
Πώς τόσο ύψος  -λες - σε μεθά;
Πες μου, τι σκέφτεσαι και μου χλωμαίνεις,
λέγε, ποια σκέψη σε τυραννά;;

Γαλάζιο όνειρο κάτι μου κρύβεις...
Σαν τι γυρεύεις  μπρος στον γκρεμό;
Ξέρω, το ύψος πάντα σε θλίβει,
ω, πώς φοβάμαι σαν σε κοιτώ!

Θολά τα μάτια σου, σαν  μέρας μαύρης.
Στάσου! Σου μάντεψα τους λογισμούς!
Ώστε τον θάνατο ψάχνεις για νά βρεις,
να δώσεις τέρμα, θες στους καημούς;;

Γαλάζιο όνειρο νιώθω μιά ζήλεια
που αψηφάς κάθε φραγμό.
Προτού σε φθείρουνε βάσανα χίλια,
θωρείς την άβυσσο χωρίς λυγμό..

Γαλάζιο όνειρο, τι κάνεις; Κλαις;;
Ελιποψύχησες καθώς πεθαίνεις;
Κι εσύ χλωμόνειρο στάσου και πες,
δειλά στην δύση σου, καθώς διαβαίνεις :

- '' Όσο κι αν μίσησε κανείς την ζήση,
καημένε άνθρωπε, με γέλιο αγνό,
π ο τ έ στον θάνατο δεν θα βαδίσει,
έστω κι αν  ζήτησε  τον ''μισεμό''...