ΨΗΓΜΑΤΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΑ ΜΆΓΙΑ  [1966 ]


Το χρυσό το φεγγάρι,σαν βγαίνει με χάρη,
δυό ακτίνες σου στέλνει, σε φυλά τρυφερά..

Τ' απαλό κυματάκι, της θάλασσας χάδι,
σε χα'ι'δε'ύει όλο νάζι, τραγουδά σιγαλά..

Ο μετάξινος μπάτης, διπλώνει με θέρμη
τα δροσάτα φτερά του, στα σγουρά σου μαλλιά.

Μ΄ασημένιο φεγγάρι. με του κύμα το χάδι,
στης αγάπης καράβι, τ' όνειρο κυβερνά...

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ΕΡΩΤΙΚΉ ΤΡΙΛΛΙΑ   [1967 ]

Στων μαλλιών την ολόξανθη φέγγη,
τραγουδώντας ο έρως σαν φέγγει,
ακουμπά στα χρυσά προσκεφάλια
και στα μάτια δυό αστέρια θωρεί,
ταιριασμένα με φίνα κοράλλια,
που 'χαν λιώσει στα χείλη, πρωί....

--------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ  [ ΠΩΣ ΒΛΕΠΑΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟ 1967 ]

Ψηλή και μαγεία, με τζινς και με μίνι.
Ψηλός και με μούσι, μακριά τα μαλλιά...
Στην έξαλλη ζήση αυτό θ' απομείνει:
Αυτή να 'ναι εκείνος, κι αυτός νά 'ναι νιά!!!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΕΠΙΘΥΜΙΑ  [1988]

Ν' αγκαλιαζα θα ήθελα τη μέση όλου του κόσμου,
να ράντιζα τα σύννεφα με την πνοή του δυόσμου...

Απ' του χιονιού θα τού 'δινα την λαμπερή τ' ασπράδα,
θα φύτευα στην μνήμη του στοργή και φρονιμάδα...

Και θα 'χα τότε την χαρά πως πρόσφερα μιά πέτρα
κι εγώ στο ξαναχτίσιμο της γης, με άλλα μέτρα...

Και θα 'χω τότε την χαρά πως δίνω κι εγώ κάτι,
γι' αυτό το ξαναχτίσιμο της γης σε νέα πλάτη...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------


ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ


Η σκέψη διάσπαρτη απ' άσπρη θλίψη...
Το  βλέμμα διάπλατο, στοχαστικό...
Τρανή απλώνεται μπροστά σου η ζήση,
έμπα στον στίβο, πες: ''Θα νικώ!''

Μαγεύει μ' 'αλικα χρυσάφια, ονείρα
ο κόσμος, π' άμυαλα χαρές πατεί...
Φυλάξου, πρόσεξε, τα ροδομύρα
κρύβουν - αλίμονο - δόλο πλατύ...

------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΟΝΟΣ

Έσκυψες, μάζεψες φτωχό σπουργίτι...
Σκόρπισες, άπλωσες φως και δροσιά...
Λύγισες, πόνεσες μιαν μαύρη μέρα
κι όλοι σε ξέχασαν δίχως καρδιά...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΘΛΙΨΗ

Κι αν χύνεις δάκρυα, ποιος σε ακούει;
Κι αν εμαράζωσες, ποιος σε πονά;;
Λιώνουν στην πίκρα σου μιάν άλλη πίκρα.
Εσύ εσπάραξες, κι άλλος γελά!...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ΠΙΚΡΑ

Ο χρόνος ,πώς περνά!- Αργοδιαβαίνει...
Ο ήλιος , πώς κυλά!- Φυλλορροεί...
Η χάρη στην ψυχή σιγοπεθαίνει
κι ο πόνος μοναχά ανθοβολεί...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ

Κρίμα στα όνειρα που μας γελάνε...
Κρίμα στην μοίρα μας που μας μεθά...
Όλα διαβαίνουνε, όλα περνάνε
και μένει η πίκρα μας που μας κερνά...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ Τ' ΟΝΕΙΡΟ

Το μικρό μου τ' όνειρο βγήκε για σεργιάνι,
έκλεψε τ΄αστέρια μου, τα πλεξε γιορτάνι...

Κίνησε μονάχο του,δίψα για να σβήσει
κι έσκυψε και βούτηξε μες στου ηλιού την δύση.

Μα καθώς τραγούδαγε, κύλησ΄ένα δάκρυ,
πέταξε και χώθηκε στ' ουρανού την άκρη...

Γύρισε, με κοίταξε παραπονεμένο,
το καημένο τ' 'ονειρο θα 'μενε θλιμμένο...

Σβήστηκεν ο ήλιος μας πριν να ξεδιψάσει...
Το μικρό μου τ' όνειρο, δεν θα τον προφθάσει...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΕΤΑΛΛΑ


Τέσσερα πέταλλα ροδογραμμένα.
Τέσσερις ζεφυροι μες στην φωτιά.
Τέσσερα όνειρα ανθοσπαρμένα.
Τέσσερις σάπφειροι μες στην νυχτιά...

Τέσσερις άλικοι πόθοι δεμένοι.
Τέσσερα δάκρυα στην σιγαλιά.
Τέσσερα κύματα -λίμνη φρυγμένη -
τέσσερις άνοιξες στην συννεφιά...

Τέσσερα πέταλα μυροφτιαγμένα,
κλειούνε στο χρώμα τους γλυκιά θωριά,
ελπίδες, όνειρα χρυσοπλεγμένα,
χαρά που πέρασε και δεν γυρνά...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Μου 'πεσε ένα δάκρυ στο λίκνο της αυγής
και πάγωσε απ' άκρη ο στεναγμός της γης...

Ψάχνει το δάκρυ να σε βρει σε γη και σ' ουρανό,
κατρακυλά σε ρεματιές και στον χρυσό γιαλό...

Μήπως κι ακούσεις ταίρι μου τον κτύπο της καρδιάς,
που ένα δάκρυ του φιλά στην λάμψη της θωριάς...

Διώχνει τα μαύρα νέφη, σπρώχνει την αστραπή...
Γυρεύω την αγάπη μου, πού 'φυγε μοναχή...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΡΑΒΙ


Πέρασε σαν τ' 'ονειρο κάποια χρυσή αυγή,
 'εφθασε στο λιμάνι μας μέσα στην σιωπή...

Κάποιο ασπροκάραβο που άραξε απαλά,
μα ύστερα αρμένισε για πέρα μακριά...

Άφησε ξοπίσω του στης ψυχής γιαλό,
γεύση από ηλιόφωτο, πόνο γλυκερό...

-Θα ξανάρθεις; Πότε; Πώς,μπρίκι -  ροδαυγή;;
-Μιάν άνοιξη σαν λιώσουνε τα χιόνια στην ψυχή...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ


Κρίμα στα όνειρα που μας γελάνε...
Κρίμα στην μοίρα μας που μας μεθά...
Όλα διαβαίνουνε, όλα περνάνε
και μένει η πίκρα μας να μας κερνά...

------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ


Ποιο είναι αυτό που βασιλείς ακόμη, αν δεν το έχουν
είναι ξεσκλίδια στον νοτιά, σκουπίδια τραγικά;
 Π' αστράφτει με ουράνια θωριά και αστρολάμψη
κι ο τελευταίος των πτωχών, που το κρατά σφικτά;;

Τι είναι αυτό που αν χαθεί για πάντα είναι χαμένο,
όπου γι' αυτό δοξάζονται, γίνονται σκοτωμοί;;
Ω, μη μου λες!! Στο κάθε αγνό. περήφανο ωριομάτι,
σε βρήκα κι υποκλίνομαι: ατίμητη Τιμή !!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------