Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΘΑΚΗ

Δεμένος στο κατάρτι, Οδυσσέα,
ξεπέρασες το άσμα των σειρήνων.
Εξέφυγες απ΄τις παγίδες κείνων
που σού 'στησαν στον δρόμο,βασιλέα...

Ευρέθηκα κι εγώ στους λωτοφάγους,
στους Κύκλωπες, στην Καλυψώ, στην Κίρκη...
Μαζί σου πολεμούσα για την νίκη,
να φύγω απ' τους χθόνιους αδηφάγους...

Νοστάλγησα μια μέρα την Ιθάκη...
Μαζί σου έκλαψα με νοσταλγία.
Μαζί σου ξαναγύρισα στο Θιάκι,
προσκύνησα την χώρα την αγία...

Τι λύτρωση που έφθασα στη γη μου!
Λαμπάδιασμα του νόστου, η ζωή μου!!

--------------------------------------------------------------------------------------

[Πολυκύμαντη η ζωή, χαώδης..
Ιθάκη, το απάνεμο λιμάνι μας...
Όταν έπαψες να τρέχεις να πιάσεις το άπιαστο,το ανέφικτο...
Όταν για τον καθένα, το νόστιμον ήμαρ,
είναι η γαληνεμένη - επιτέλους - ψυχή μας...]