ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ...

Στον κόσμο αυτόν που σ' έφερα, αχ, κόρη μου, φοβάμαι...
Πότε θα πρέπει άραγε ''όχι'' να πω ή ''ναι''...
Τα χρόνια μου τα σκιάζουνε οι μέρες που περνάνε,
μα εσύ γελάς ανέμελα, μικρούλη μου βλαστέ...

Η κόρη μου θα το 'θελε να βγει, μα εγώ δεν θέλω...
-''Δεν πάμε οι δυό μαζί;'' ρωτώ κι ανησυχώ...
Της τάζω ''αύριο πατινάζ'', ένα σωρό της λέω
και μπλέκει  η  μέρα σ' όνειρα που σκάρωσα εγώ...

-''Να ζήσω θέλω α λ η θ ι ν ά, έστω και μία μέρα!
Εμπιστισύνη έχε μου! Μην άγχεσαι μαμά!''
Έτσι φωνάζεις κόρη μου... Πώς θα τα βγάλει πέρα;;
Πώς προφυλάς την άνοιξη από την χειμωνιά;


Κι όμως το θέλω η κόρη μου, αληθινά να ζήσει,
κι όχι μονάχα στ' όνειρο τις χάρες της ζωής...
Μα, θέλω μπρος της πάντοτε γι' ασπίδα να μ' αφήσει,
για να 'ρχονται σε μένανε τα βέλη της οργής...

Θέλω μιά μέρα να της πω: ''Ήρθε η ώρα Ελπίδα!
Πήγαινε μόνη σινεμά! Δεν είναι ψέμα πια!!''
Κι εφ' όσον σίγουρα θα μπει στου κόσμου την παγίδα,
να βγει απ' την μάχη απείραχτη, μ' αλώβητη καρδιά...                                             [1989]]