ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΗΣΕΣ

Λιανοψιχάλα έπεσε τριγύρω σιγαλά
κι ομίχλη γλαυκομέταξη αγκάλιασε την πλάση...
Του χινοπώρου δάκρυα κυλήσαν απαλά,
σαν το παιδί της άμοιρη μανούλα νά 'χε χάσει...

Τα φύλλα κίτρινα, ξερά, λουφάξαν καταγής,
σε κάποιου δέντρου την πληγή αφού στροβιλιστήκαν
 σε επιθανάτιο χορό - τ' αντίο της ζωής -
κι η φύσις χλωμά ντύθηκε, τ' αστέρια θαρρείς  σβηστήκαν...

Στο διάβα μου φωσφόριζαν σατανικά τα μάκρια,
της πλανεμένης θάλασσας - τρέμοντας θα στο πω:
Μπριλάντια σιγοπέφτουνε των αστεριών τα δάκρυα
κι από τα βήματα ο αχός στενάζει: ''Σ' αγαπώ!''....