15 IOYNIOY 2014

15 IOYNIOY 2014

Η Πολυάνθη Βουτσινά

σε παλαιότερη φωτο με μαθητές της

Όταν μου ανακοίνωσαν ότι πρέπει να βγω στη σύνταξη, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Είχα άρρηκτα συνδέσει την ύπαρξή μου με την σχολική ζωή. Όσα προσελάμβανα από την επαφή με τους μαθητές μου, ήταν ανεκτίμητα. Πώς θα συνέχιζα; Εγγόνια έχω, δεν μένουμε όμως κοντά και η μετακίνησή μου, από χίλιες πλευρές, όχι τόσο εύκολη. Κάτι που επιδεινώνει και η πεσμένη μου διάθεση… Πέρασα δύσκολες μέρες, μέρες ομοιόμορφες, ομοιόχρωμες, ακύμαντες. Το μεταβατικό στάδιο από την ενεργό υπηρεσία στη συνταξιοδότηση και δη για ένα υπερδραστήριο άτομο, είναι πολύ επώδυνη. Δεν έπαψα να αρθρογραφώ στο Πανελλήνιο Πνευματικό Κέντρο «ΦΙΛΩΝ» (filonas.gr), να γράφω ποιήματα και διηγήματα, τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσω να τα εκδώσω. Σήμερα, νιώθω καλύτερα. Όχι ότι το έχω ξεπεράσει 100 τοις εκατό. Θα μπορούσα να πω απλά ότι πορεύομαι ικανοποιητικά, μέσα στον κυκεώνα των χιλίων προβλημάτων που περικυκλώνουν έναν άνθρωπο και μάλιστα στη σημερινή αβάσταχτη περίοδο που διανύουμε ως λαός. Κάτι που έχει μεγάλο αντίκτυπο και στη δομή, την αξιοπρέπεια και την αισιοδοξία της κάθε οικογένειας. Κάτι που μας αγχώνει τα μάλα βλέποντας ότι η όλη κατάσταση επηρεάζει τα παιδιά μας και την δική μας δυνατότητα να βοηθήσουμε – έστω – τα εγγόνια μας. Μέσα σε όλη αυτήν την ατμόσφαιρα, καταφέραμε και στήσαμε έναν Παιδικό Θίασο που ανήκει στον Περιβαλλοντικό Πολιτιστικό Σύλλογο Αμπελοκήπων. Δύο δραστήριοι άνθρωποι, ο αεικίνητος Πρόεδρος του Συλλόγου Στέλιος Δημητριάδης, ο οργανωτικός Γραμματέας Φαίδων Παπαθεοδώρου, αγωνίζονται συνεχώς για την καλυτέρευση της περιοχής τους, μαζί με τα Μέλη του Συλλόγου και πολλούς αξιόλογους συντοπίτες τους. Ένα όνειρό τους είναι να διασώσουν τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, δημιουργώντας ένα Πανελλήνιο Μουσείο Μικρασιατικής Μνήμης και Τιμής. Όπως και το να δημιουργηθεί Κοιτώνας Φιλοξενίας Καρκινοπαθών και συγγενών τους, που έρχονται από μακριά. Διοργανώνουν συζητήσεις, προβολές στο 7ο διαμέρισμα και μετέχουν ενεργά με πορείες και προσωπικό μόχθο στα όσα προβλήματα παρουσιάζονται στην περιοχή τους.

Αυτός λοιπόν ο Σύλλογος, σκέφθηκε να στήσει έναν αξιοπρεπή Παιδικό Θίασο. Δημοτικός Σύμβουλος της Αθήνας, ο Νίκος Σπυρόπουλος (έχει παρακολουθήσει την πορεία μου), με σύστησε και η συνεργασία στέριωσε. Η εθελοντική μου προσφορά γέμισε την καρδιά μου. Ο θίασός μας αποτελείται από παιδιά διαφορετικών σχολείων και για την ώρα έχουμε παιδιά από Γ΄ Δημοτικού ως και Α΄ Γυμνασίου.

Η ομάδα έδεσε θαυμάσια. Αποτελείται από πλάσματα που επιθυμούν με όλη τους την καρδιά να μετέχουν σε μία θεατρική παράσταση και μαγεύονται με την όλη διαδικασία των προβών, της εκμάθησης των ρόλων τους, της άσκησης της ορθοφωνίας και της κατανόησης του έργου που θα παρουσιάσουν. Σιγά-σιγά, μπρος στα μάτια τους, εμφανίζονται ολοκληρωμένοι οι χαρακτήρες που κτίζουν, μαθαίνουν να διαπλάθουν τον ρόλο τους, να μπουν στο πετσί του, να βρουν καινούργιους τρόπους έκφρασης, να συνεργαστούν, να αλληλοβοηθηθούν, να σώζουν το λάθος ενός συμπρωταγωνιστή τους χωρίς να το καταλάβει το κοινό, να κοντρολάρουν τις φωνές τους στα τραγούδια και να αφήσουν την χαρά της μουσικής να τα παρασύρει στους χορούς.

Και συνάμα, προβληματίζονται. Η κατανόηση των όσων λέγουν, τα κάνει να μετουσιώνονται σε αληθινούς ηθοποιούς, καθώς οι διαχρονικές, συγκλονιστικές αρχές του συγγραφέα που επιλέξαμε, ποτίζουν την καρδιά τους, φωτίζουν το μυαλό τους και προβληματίζουν τη σκέψη τους.

Πολύ σωστά οι Αρχαίοι θεωρούσαν ότι φεύγοντας από μία θεατρική παράσταση, γίνονταν σοφότεροι και δικαιότεροι. Τέτοια θεάματα θέλουμε να υπηρετούμε.

Εμείς εφέτος παρουσιάσαμε το τελευταίο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη, από το ομώνυμο βιβλίο του «Ζητείται Ελπίς». Το είχα δραματοποιήσει και ξαναπαρουσιάσει πριν τρία χρόνια. Τώρα όμως το ξαναχτένισα εξονυχιστικώς. Επειδή στον θίασο έχω πολλά κορίτσια, άλλαξα τους ρόλους. Τον Σαμαράκη τον κάνει η Θεοφανία - τέλεια πρέπει να πω! Προσθέσαμε τραγούδια, νέα χορογραφία - εκτός από το χορευτικό - και έγινε μια ολοκαίνουργια, ολόδροση δεύτερη βερσιόν του έργου. Υπάρχουν παιδιά τα οποία λένε με τέτοιο πάθος τον ρόλο τους, που εσύ ο θεατής νιώθεις να ανατριχιάζεις σύγκορμος…

Είναι μία παράσταση που πρέπει κανείς να την παρακολουθήσει με θρησκευτική ευλάβεια, γιατί όσα ειπώνονται είναι τόσο δραματικά επίκαιρα, που καίνε, προβληματίζουν και ενεργοποιούν κάθε σκεπτόμενο άτομο, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή θρησκεύματος.

Τα λόγια τους είναι φωνές φορτωμένες με πανανθρώπινες έγνοιες, πανανθρώπινο πόνο, τραγικά αναπάντητα ερωτηματικά. Είναι κραυγές αλήθειας που ζητούν την εγρήγορση όλων μας, εδώ και τώρα. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, χωρίς άλλον εφησυχασμό, χωρίς άλλες δικαιολογίες…

Τα παιδιά σε βάζουν να σκεφτείς για λύσεις άμεσες και το κείμενο του αθάνατου Αντώνη Σαμαράκη παίρνει σάρκα και οστά με αυτά τα χαρισματικά πλάσματα. Μετουσιώνεται σε δεκάδες μικρούς κεραυνούς που εκτοξεύονται από τα παιδιάστικα χείλη και στοχεύουν κατευθείαν στο μυαλό, στην καρδιά και στη συνείδηση του καθενός από εμάς τους μεγάλους…

Στις 15 Ιουνίου λοιπόν, ημέρα Κυριακή, στο Θέατρο ΑΝΕΣΙΣ, Κηφισίας 14, παρουσιάσαμε την παράστασή μας. Συγκινητική η παρουσία της κας Ελένης Σαμαράκη και δίπλα της πάντα, η καλή μας Μανάνα.

Η πλατεία και ο εξώστης γέμισαν τάχιστα! Το κοινό θερμό, ευγενικό, συμμετείχε με συνεχή χειροκροτήματα που ανέβαζαν την διάθεση των μικρών μου ηθοποιών… Η θετική ενέργεια που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, βοήθησε ώστε τα παιδιά να βγάζουν τον καλύτερό εαυτό τους και να καταπλήξουν με την απόδοσή τους.

Η μουσική, τα υπέροχα εναλλασσόμενα φώτα, πρόσθεσαν πολύ στην άρτια εμφάνιση του θεατρικού μας.

Οι χοροί ενθουσίασαν και το χορόδραμα ξεσήκωσε τον κόσμο.

Το νόημα των λόγων και ο τρόπος που έλεγαν τα παιδιά τα λόγια αυτά, συγκλόνισαν βαθύτατα τους θεατές που, κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος. Το τελικό χειροκρότημα ξεσηκωτικό και ο ενθουσιασμός στο αποκορύφωμά του! Η κα Σαμαράκη φίλησε ένα-ένα παιδί ξεχωριστά και τους πρόσφερε από τρία βιβλία: Το «Εν Ονόματι», το «Σήμα Κινδύνου» και το, «Η Κόντρα». Κλείστηκε δε το ραντεβού για επίσκεψη στο σπίτι της, τον Σεπτέμβριο. Τα παιδιά έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας και οι γονείς τους το ίδιο! Κατάφεραν το ακατόρθωτο: Παρουσίασαν μία τέλεια παράσταση, έστω και αν αρχίσαμε πολύ αργά, έστω και αν είχαμε μόνο μία πρόβα την εβδομάδα! Μπράβο τους! Απέδειξαν ότι όταν κανείς θέλει κάτι πολύ, το καταφέρνει, όσες δυσκολίες και αν παρουσιαστούν. Πάει να πει ότι ρουφούσαν κυριολεκτικά ό,τι τους δίδασκα και μας θαμπώσανε με τη φλόγα της ψυχής τους.

Εδώ θα συγχαρώ το καθένα παιδί μας ξεχωριστά!

Μπράβο στην τόσο αληθινή, απαράμιλλη, εκθαμβωτική Θεοφανία Ασιτζόγλου!

Μπράβο στην τρυφερότατη, χαρισματική, συγκινητική Ιωάννα Κρέκα!

Μπράβο στην εξαίρετα ολόσωστη, αλάνθαστη, ταλαντούχα Σάρα Σούτι!

Μπράβο στην εκπληκτική, χειμαρρώδη, ξεσηκωτική Ηλέκτρα Τζωρτζάκη!

Μπράβο στο μοναδικό αγόρι του θιάσου μας, τον ζωηρό, αρχιχορευταρά μας Κωνσταντίνο Μυρτάϊ!

Μπράβο στην γλυκιά, αποφασιστική, γεμάτη παλμό Όλγα Σκούφη!

Μπράβο στη σεμνή, συνεργάσιμη Αναστασία Μεντή που έλαμψε με την μεταμόρφωσή της!

Μπράβο στη μικρούλα μας Αρτεμισία Τσαμπέλη, που ξεσήκωσε το κοινό με την παιδικότητα και την αθωότητά της!

Μπράβο στην Κέϊντα Σταύρε, για την όμορφη, μεστή, δυνατή παρουσία της!

Μπράβο στην Ιφιγένεια Τσάβου, που κατάφερε να ενσωματωθεί στο πνεύμα του θιάσου και να αποδείξει τις δυνατότητές της!

Μπράβο και στους θαυμάσιους γονείς των παιδιών μα και στις γιαγιάδες και στους παππούδες τους, που βοήθησαν στις απαιτήσεις του έργου, αλλά μπράβο τους και για τα υπέροχα παιδιά που έχουν!

Την διασκευή στο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη, όπως και στην διδασκαλία, σκηνοθεσία και χορογράφηση του έργου, την είχα αναλάβει εγώ.

Η κόρη μου Ελπίδα είχε σκηνοθετική παρέμβαση.

Η Αλίσια, η δεύτερη κόρη μου, ήρθε από τη Μεγαλόπολη με τα δύο παιδάκια της (βρέφος και νήπιο) για να κρατήσει την μουσική που είχα επιλέξει.

Ο ηλεκτρολόγος του θεάτρου, κος Μπάμπης, με τον ωραιότατο φωτισμό του, μας ενθουσίασε με τη συνεργασία του.

Οργανωτικός και εξυπηρετικότατος ο Διευθυντής Θεάτρου, κος Μανώλης Φραγκάκης, ένας νέος άνθρωπος που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.

Ευχαριστώ όλους όσοι παρευρέθησαν και μας τίμησαν με την παρουσία τους εκείνο το μαγευτικό βράδυ. Την σιόρα Αλίκη, την μάνα μου, που ήρθε από το Μαρούσι για την εκδήλωσή μας, μαζί με την αδελφή μου Αντζέλα. Την ξεχωριστή σύζυγο του αείμνηστου συγγραφέα μας, κα Ελένη Σαμαράκη. Τον παλιό, συνοδοιπόρο, αγωνιστή Διευθυντή μου, κον Στέφανο Αντωνακάκη, με την ξεχωριστή γυναίκα του Γιούλα και την ευγενέστατη πεθερά του. Τον γεμάτο πραγματοποιήσιμα όνειρα για το κοινό καλό Δημοτικό Σύμβουλο-Εκπαιδευτικό κ. Νίκο Σπυρόπουλο. Την αξιολογότατη Σχολική Σύμβουλο κα Μαρία Καπετανίδη, αληθινά συμπάσχουσα στην προσπάθειά μας.

Τον σεμνό, προθυμότατο δικηγόρο, κ. Γιώργο Σωτηρόπουλο. Τον Ειδικό, Ιατρό-Παθολόγο κ. Ευστάθιο Μαντζάνα. Τον προσωπικό Ιατρό του Αντώνη Σαμαράκη κ. Νίκο Θαλασσινό, ο οποίος προλόγισε και μίλησε στο κοινό για τον μεγάλο συγγραφέα μας. Την αδελφή του - Πυρηνική Ιατρό - κα Πέπη Θαλασσινού. Την όμορφη συνάδελφο Θέλμα, Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας, που ήρθε με τη μητέρα της. Την παλιά μου, διακριτική Διευθύντρια κα Δέσποινα Πλιάμου. Τον κ. Νίκο Πελεκούδα, Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 42ου Δημ. Σχολ. Αθηνών «Αντώνη Σαμαράκη», του σχολείου που υπηρέτησα τα τελευταία δέκα χρόνια και αγωνιστήκαμε για την ονοματοδοσία του. Την κομψή Μουσικό Δήμητρα, φίλους, γείτονες, γνωστούς.

Τους δασκάλους της περιοχής που ήρθαν να στηρίξουν την προσπάθειά μας.

Τα μέλη του Περιβαλλοντικού Πολιτιστικού Συλλόγου Αμπελοκήπων, από όπου θα ξεχωρίσω τον υπερδραστήριο Πρόεδρο, τον κον Στέλιο Δημητριάδη, τον ευγενικό Γραμματέα κον Φαίδωνα Παπαθεοδώρου, την χρυσοχέρα Βέτα Χαριτίδου-Δημητριάδη, σύζυγο του Προέδρου, ένθερμη υποστηρίκτρια του έργου μας, καθώς και όλα τα Μέλη του Συλλόγου.

Τον ευγενέστατο επαγγελματία κ. Στέλιο Σκάλκο, που ανέλαβε να βιντεοσκοπηθεί η παράστασή μας.

Και θα τελειώσω, ευχαριστώντας από καρδιάς όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γέμισαν το θέατρο την 15η Ιουνίου, χαρίζοντάς μας αξέχαστες στιγμές.

Η μεγάλη έκπληξη ήταν ένας μαθητής μου, ο Κώστας ο Τσιμιδάκης, που με είχε δασκάλα πριν 35 χρόνια! Σήμερα είναι Ιατρός-Αναισθησιολόγος στου «Γεννηματά» και ήρθε φέρνοντας τα τρία πανέμορφα, πανέξυπνα παιδιά του και την γοητευτική γυναίκα του. Έμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή, βοηθώντας με, σε όσα πράγματα έπρεπε να επιστρέψω στο σπίτι μου – εκείνα που είχα μεταφέρει σαν συμπλήρωμα στο σκηνικό.

Και φυσικά ευχαριστώ την παλιά Καθηγήτρια των Αγγλικών των δύο θυγατέρων μου, την αξέχαστη Ρίτα Κακαβά και τον ιπποτικό σύντροφό της, Δημήτρη.

Να μην ξεχάσω και την δοτικότατη Ιατρό-Μικροβιολόγο κα Βάνα Αλυσανδράτου, παλιά μαμά μου. Σήμερα η ξεχωριστή κορούλα της Πηνελόπη, πάει Α΄ Λυκείου και έχουμε και με αυτήν τη φουρνιά παιδιών υπέροχες αναμνήσεις από την τάξη μας και από τις καταπληκτικές, θεατρικές παραστάσεις μας.

Ευχαριστώ τον Θεό, που με αξίωσε να ξαναζήσω τέτοια χαρά. Τον ευχαριστώ που με βοηθάει να βρίσκω τον μαγικό δρόμο για τις καρδιές των παιδιών, κάτι που κάνει τη σχέση και την συνεργασία μας απαράμιλλη, ονειρεμένη και αξέχαστη!

Το μεγάλο Ευχαριστώ πάει στην Ομάδα του Παιδικού Θιάσου, που ρούφηξαν ό,τι τους δίδαξα, που μπήκαν στο πετσί του ρόλου τους και σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού με το παίξιμό τους.

Σίγουρα αυτά που έλεγαν θα μείνουν για πάντα στην καρδιά τους, διότι συνειδητοποίησαν απόλυτα τις μεγάλες αλήθειες που ξεστόμιζαν. Σίγουρα κέρδισαν έναν ανεκτίμητο πνευματικό θησαυρό, που θα φωτίζει για πάντα το πνεύμα και τις αποφάσεις τους.

Βλέπετε, οι αλήθειες που βρίσκονται στα έργα του Σαμαράκη είναι απόλυτα διαχρονικές, τρομερά επίκαιρες και φανερώνουν τον αγώνα του απλού ανθρώπου να διασώσει την ανθρωπιά του και να παραμείνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ μέσα στον κυκεώνα των καταστάσεων που στροβιλίζονται αδιάφορα και μανιασμένα γύρω του.

Εύχομαι η συνεργασία μας να συνεχιστεί και του χρόνου και να ξαναζήσουμε όλοι μας ξανά μία συγκλονιστική, υπέροχη, απαράμιλλη σε έκρηξη συναισθημάτων και ομορφιάς λόγου, μοναδική βραδιά!

Τα παιδιά ήδη περιμένουν! Από τα τώρα ρωτούν τι θα παρουσιάσουμε του χρόνου! Έχουν την απέραντη αγάπη μου και τις ατέλειωτες ευχές μου. Μακάρι να είμαστε – πρώτα ο Θεός – τον Σεπτέμβρη πάλι όλοι μαζί!

Μακάρι!

Το να δημιουργείς, να διδάσκεις, να πλάθεις, να παιδαγωγείς και δη ανιδιοτελώς, είναι κάτι υπέροχο, μαγευτικό. Όλοι όσοι παρευρέθησαν στην παράστασή μας, έφυγαν έχοντας αποκομίσει κάτι το πολύ ξεχωριστό. Ελπίζω να το κατάλαβαν, να το ένιωσαν όλοι, γιατί αυτό έδειξαν. Οπότε περιμένω να σταθούν το φθινόπωρο, σύσσωμοι, κοντά μας!!

(Εμφανίσεις filonas.gr: 840)